After midlife weemoed

Ik ben op mijn 42 e begonnen met pianolessen, en geniet daar heel erg van. Ben inmiddels 50, dus al 8 jaar plezier. En op mijn 47e na 15 jaar bedrijfsleven en 12 jaar zorgen voir het gezin begonnen als natuurkundedocent. Ben qua leeftijd de oudste van de sectie, maar qua ervaring de jongste. Voelt heel prima moet ik zeggen. Daarbij dus nu ook 3 dagen per week tussen de pubers. Alles bij elkaar voelt dat eigenlijk best heel fris. Absoluut geen midlife gevoel hier. Dus ik zou zeggen...niet teveel oogkleppen.,als het ook maar enigszins kan.....wel gaan voor die nieuwe hobby of carrière switch.....volgens mij doet dt een mens goed!!!!

Ingrid

Ingridt

Maar je beseft vast wel dat jij een uitzondering bent.

Eens met Ingridt

Misschien zijn je mogelijkheden beperkter na een bepaalde leeftijd. Dat is zeker zo. Maar er zijn heus wel mogelijkheden. Ik ken meerdere mensen die op latere leeftijd (40/50 plus) nog een hele andere carriere zijn begonnen, een studie hebben gevolgd (en werk gevonden in dat gebied) of naar het buitenland zijn geimigreerd. In mijn eigen familie alleen al een dokter met pensioen die nu schapen houdt, een lerares die verhuisd is naar de andere kant van de wereld om een paardenbedrijf te beginnen, een advocaat die is gaan promoveren en nu bezig is met een postdoc op z'n 55ste.
In mijn vriendenkring een voormalig boer die op zijn 50ste is gaan studeren en nu werkt als docent.
Ook trouwens veel mensen die op het persoonlijke vlak nog van alles gaan doen (scheiden, nieuw huwelijk)
Ik heb juist het idee dat veel 40/50 plussers vaak aan een niew leven beginnen. De kinderen zijn de deur uit, de echtgenoot/echtgenote soms ook en er komen allerlei nieuwe liefdes, hobbies, emigraties en banen voorbij. Het lijkt juist alsof deze fase juist vaak als een nieuwe kans wordt gezien om iets te gaan doen waar ze al lang van dromen.

Overigens zit ik ook in deze fase maar mijn kinderen zijn nog vrij jong. Ik zit dus nog redelijk vast. Mijn baan vind ik nog steeds heel leuk en ik wil dus ook niet iets anders gaan doen. Mijn man is echter van plan om binnenkort weer iets heel anders te gaan doen. Hij voelt zich daarin wel wat gebonden door het feit dat onze kinderen nog jong zijn en onze financiele steun de komende jaren nog hard nodig hebben. Hij kan dus niet dezelfde risico's nemen als iemand zonder kinderen.

Ik heb zelf dus ook nog niet het idee dat ik aan een niewe fase toe ben. Echter af en toe droom ik wel van een nieuwe emigratie of iets anders omgooien. Ik heb ook echt het idee dat dit nog steeds gewoon kan.

Yeti

Hoe zou het komen dat IngridT volgens jou een uitzondering is? (wat ik overigens niet geloof)

Over IngridT

Misschien is Ingrid geen uitzondering, maar ik denk wel dat je kunt spreken van 'veel geluk'. Hoe je leven eruit ziet is van meerdere factoren afhankelijk. Van je eigen mogelijkheden, maar ook van gelukkige samenlopen van omstandigheden. Ingrid had met haar opleiding en ervaring al de goede basis en kwam met die basis in contact met de juiste mogelijkheden en mensen. Dat geluk heb ik ruim een jaar mogen proeven en toen was het op. Niet omdat ik niet goed functioneerde, maar omdat mijn invalwerk ten einde was en er geen vacature vrij was. Zo zonde! Met een beetje geluk mag ik daar in de winter weer werken. Ook weer tijdelijk.

Hortensia

'Hoe zou het komen dat IngridT volgens jou een uitzondering is? (wat ik overigens niet geloof)'

Hoe moet ik dat weten? Misschien had ze geluk. Was ze op de juiste plek op de juiste plaats. Voor haar 20 sollicitanten die die baan niet gekregen hebben. Ze had net iets meer geluk dan de meerderheid aan vijftigers in Nederland. Of wil je beweren dat alle vrouwen van 50 in jouw omgeving een serieuze (!) carriereswitch gemaakt hebben? Ik ken er maar een paar.

Het grappige is dat wat IngridT schrijft over haar pianolessen onderschrijft wat ik zei: Inderdaad al 8 jaar lang met plezier pianolessen. Dat is géén carriereswitch (IngridT wordt niet aangenomen op het conservatorium) maar gewoon een leuke hobby. Niks mis mee! Maar doe alsjeblieft niet alsof iedereen morgen nog President van Amerika kan worden 'als je maar echt wilt'.

Het leven is lang niet zo maakbaar als de gelukkigen onder ons roepen. En hoe ouder je wordt, des te kleiner wordt het aantal mogelijkheden. Dat is niet erg. Maar wel een gegeven.

de maakbaarheid van het leven

Dat het leven niet maakbaar is heb ik zeer duidelijk zelf mogen ervaren. Ik behoor dan ook helaas niet tot de geluksvogels die qua carrière een heel nieuw pad kan inslaan.

En ik ben dan ook de laatste die zal roepen dat je bést succesvol kunt zijn, als je maar wíl. Want mijn verhaal bewijst helaas het tegendeel.

Maar wat ik wel duidelijk wil maken: ook met heel beperkte middelen, energie, en dat soort dingen houdt het leven echt niet op als je rond de vijftig bent. Het is geweldig en niet onmogelijk als je een heel nieuwe carrière kunt opstarten, maar je kunt het ook veel kleiner maken.

Mij is de afgelopen jaren heel veel uit handen geslagen, veel kansen zijn onbereikbaar geworden door de jaren heen en de toekomst ziet er steeds grimmiger uit (en is deels al heden geworden), maar ik wil wel blijven uitdragen dat je zelfs dán toch nog iets van je leven kunt maken. Een hobby kunt beginnen of uitbreiden, vrijwilligerswerk of zo. Het hoeft echt niet groots en meeslepend te zijn. Voor mijn part kruissteken borduren op A2-formaat, guppen fokken of uiltjes macrameeën. Als je maar plezier hebt. Lang niet zo ambitieus als een nieuwe carrière beginnen, ik geef het direct toe maar het gevoel dat ik hier en daar lees, een soort moedeloosheid, vind ik ook zo triest...

En ik ben er van overtuigd dat er voor veel mensen nog wél genoeg mogelijkheden zijn voor een serieuze switch vol nieuwe kansen en uitdagingen. Voor mensen als Kaaskopje en mij is het boek dicht wat dat betreft. Dat is, op zijn plathollands gezegd, zwaar klote. Maar ik weiger aan te nemen dat daarom mijn "nuttige leven" voorbij is. Die is pas voorbij als mijn kist op slot gaat en ik hoop dat dat nog wel een tijdje duurt.

Dus niks maakbaarheid. Accepteren wat voorbij is en niet meer zal komen is niet leuk, zeker als het om zekerheden als werk en geld gaat. Maar potverdorie, ik ben nog lang niet dood!

Omgeving

Persoonlijk vind ik mezelf nog lang niet uitgerangeerd, maar op mijn werk wordt het regelmatig ingewreven dat je beter jong en dynamisch kan zijn. Er werd laatst een nieuw organisatiemodel voorgesteld, waarin men concurreren moet en snel opbouwen en doorstromen. Mijn vraag of reflectie en ervaring niet ook belangrijk is, werd weggehoond, want dit is de toekomst voor jonge mensen.
Of de ouwetjes maar liever niet willen wegwezen.

MoederMop

Wat jammer is dat toch. Ik ben bang dat je wel gelijk hebt. Het moet allemaal jong en dynamisch. De rest is blijkbaar overbodige ballast. Maar ik weiger mezelf als ballast te zien. Niks wegwezen ;-)

arbeidsmarkt

Ik liep op een grote banenmarkt en overal alleen gericht op jongeren. Ten slotte zei ik maar dat ik de folder meenam voor mijn zoon.:-)

50plus

IngridT heeft gewoon veel geluk, hoe zij aan haar baan kwam was een prachtig verhaal. En zij heeft een technische studie gedaan toch/ Daar is sowieso wat meer mogelijk denk ik.

Als je ouder (maar ook jonger trouwens) bent en een baan moet zien te vinden, loop je tegen de tijdelijke contracten aan. Als je een vast contract hebt ben je benijdenswaard

maar daar ging deze draad niet zozeer over.

Ben het eens met degene die zei: kruimels opvegen, lege flessen weg.
Wat nieuws op tafel! Ik doe allerlei dingen die ik tien jaar geleden niet bedacht had. Niet zo bruisend nee, dat laat ik inderdaad aan de nieuwe generatie over, maar ze voelen we waardevol.

Trouwens - dochter lag de afgelopen week in het ziekenhuis, en ze vond de oudere verpleegkundigen over het algemeen (!) zorgzamer en attenter dan de jongere.

Geluk..

Tja. Wat zal ik daar eens over zeggen. Ik moet het echt even relativeren. Ik vertel namelijk niet alles over mijn leven hier op OOL, maar sinds 1 1/2 jaar heb ik thuis omstandigheden die denk ik door bijna iedereen hier gezien zouden worden als top 10 (of msch wel top 3) van de vreselijkste dingen die een mens kunnen overkomen. Toch voel ik me momenteel eigenlijk best heel gelukkig. Geluk dwing je af, wordt wel eens gezegd, en dat is ook zo. Het zit voor een groot deel in hoe je naar het leven kijkt, en hoe je omgaat met wat je overkomt.

Maar even terug naar het draadje.....die pianolessen.... Op het moment dat je daar aan begintvweet je simpelweg niet wat het gaat brengen. In mijn geval...ik had tijd over, had kinderen maar geen vaan en was toe aan een hobby. Maar wat begon als een uurtje per week les, leidde tot een actieve rol in het schoolorkest van mijn eigen kroost, en jarenlange deelname in een vreselijk gezellig 'ouder' bandje.......had ik van te voren nooit kunnen bedenken dat dat zo zou lopen.

Hoe ik aan mijn baan ben gekomen was ook al zo'n raar verhaal dat van gekke toevalligheden en 'ogen dicht....gewoon doen' aan elkaar hing. Heb ik hier destijds op OOL wel verteld. Het had zo gemakkelijk NIET kunnen gebeuren.....en dan had ik hier nu ook licht verbitterd gezeten...kinderen straks het huis uit, ik niks zinnigs te doen, en jullie hier allemaal maar roepen dat dat idd gebeurt met mensen die 10 jaar thuis gaan zitten en hun economische zelfstandigheid verkwanselen...en nu is het een onderdeel van mijn leven dat me vreselijk veel energie geeft, en waar ik echt niet meer zonder zou willen.....

Nogmaals, ik realiseer me ter dege dat ik in sommige dingen vreselijk veel mazzel heb ( juiste opleiding, man met giede baan) ..maar ook ik heb dingen voor mijn kiezen gehad ( of eigenlijk nog steeds) die me volkomen hadden kunnen doen afknappen. Ik ben blij dat ik er anders in kan staan. En hoop dat het me blijft lukken.

Ingrid

Beetje geluk

Geluk hoort er ook bij. Maar vooral ook je kansen zien en weten te benutten. Je hebt meevallers en tegenvallers. Geen garanties.

is het ook niet weer de prestatiemaatschappij

die jullie parten speelt? Dat je het gevoel hebt dat je niet genoeg hebt gemaakt van het leven, door alles wat voorbij komt op facebook enzo (of gisteren, in het nieuws: zo'n studente die maximaal leent tegen 0,niks rente om op wereldreis te gaan)

Weemoed Crea

Die wereldreis heb ik allang gemaakt en de jongelui gaan daar nu juist aan beginnen.:-)

CreaBea

Ik denk dat dat inderdaad voor veel mensen meespeelt. De prestatiemaatschappij vraagt veel. Te veel. Ik heb zelf jaren op mijn tenen gelopen om enigszins daaraan te voldoen. Wat me niet lukte. De klap was enorm toen ik uiteindelijk à la Icarus neerkwam en daar pluk ik nog steeds de wrange vruchten van.

Maar tegelijkertijd leerde ik zo (niet goed, dan maar kwaadschiks ) dat ideaalbeeld los te laten. En meer te genieten van de kleine dingen. Ook de truttige dingen, de guilty pleasures. De lat ging een stuk naar beneden en dat vroeg offers (minder inkomen, minder aanzien, en vooral heel veel verwachtingen en dromen loslaten) maar het bracht een boel rust.

En vooral geen "is that all there is". Want mijn verwachtingen zijn samen met die lat omlaag gegaan.

Ik geef toe: ik moest wel een tijd rouwen om te komen tot waar ik nu ben en soms kan ik nog wel wakker liggen om alle gemiste kansen en verloren momenten. Maar er is nog genoeg, al is het niet zo groots en meeslepend waar ik vroeger op hoopte, waar ik blij mee ben.

Brunette

De metafoor van een feestje dat al even aan de gang is vind ik een heel mooie!

Er is plezier en lol, want het is een feestje. Maar er is ook een ding dat er níet meer is: het plezier van anticipatie, je mooi opdoffen voor de spiegel, je afvragen wie er allemaal nog meer zal komen, enzovoort.

Die tijd is voorbij.

Nieuwe hobby

Sommige mensen lijken het idee te hebben dat de jaren na je vijftigste een soort van lege tijd’ te zijn. Waarin alle kaarten gelegd zijn, en er weinig nieuws meer zal gebeuren.

Hier ben ik het niet mee eens.

Ik zie ieder jaar opnieuw als een nieuwe ronde met nieuwe kansen, extra tijd die ik gekregen heb om gave dingen te doen. Ik heb eerder te weinig tijd dan tijd over. Een paar jaar leeg voorbij laten gaan, zal ik dan ook niet snel doen, of ik moet al aan het bed gekluisterd zijn. Maar zelfs dan ben ik waarschijnlijk binnen no time een spil in de online gemeenschap van aan het bed gekluisterde mensen.

Ik denk dat ik tot op mijn sterfbed me echt niet zal vervelen en altijd een zinvol ding omhanden heb.

Misschien is het zo dat op je vijftigste nieuwe projecten je minder snel maatschappelijk succes zullen opleveren. Maar moet je met je project per sé geld verdienen? Of op TV komen? Lijkt mij niet.

Dingen zijn zinvol omdat ze voor jóu zinvol zijn. Niet voor een carrière of een cum laude, of wat dan ook..

(om in de feestmetafoor te blijven Om half elf besluit ik eens whisky te pakken, nog nooit geproefd benieuwd hoe dat smaakt)

Eens met de positievelingen

Ik ben ook in de vijftig en het stoort mij dat deze leeftijd hier gezien wordt als uitgerangeerd. Ik ben helemaal niet uitgerangeerd. Ik zit in de bloei van mijn leven !

Ja, ik heb geluk gehad, ik heb een goede baan op niveau. Ik heb geen behoefte aan een switch want ik heb (na jaren rondkijken en werken in allerlei banen) een baan die bij me past. Die baan betekent dat ik ongeveer elk jaar op een andere plek in een andere plaats terecht kom en ik leer nog elke dag bij. Ik heb veel geïnvesteerd in mijn vorige banen om op dit niveau te komen.

Maar het is niet alleen geluk. Het heeft ook te maken met hoe je staat in het leven en je werk en het draait om inzet. Zie verhaal IngridT.
Als ik mensen om mij heen vertel dat ik zo ongeveer elk jaar van werkomgeving verander, dan krijg ik vooral te horen dat ze dat niets zouden vinden, de reistijd te lang, de inwerktijd te belastend, te veel onzekerheid (terwijl ik een vaste baan heb). Ja, zij zouden al die moeite niet willen doen. Dat zijn dan leeftijdsgenoten maar ook veel jongere collega's.

Goh, wat een reacties!

Heel leuk en interessant om te lezen wat (bijna) leeftijdgenoten van hun huidige positie denken. Mooie uitspraken hier en daar ook. De tijd van opdoffen en vol verwachting klopt ons hart is weg. Soms baal ik van foute keuzes die ik in het verleden heb gemaakt, de verspilde tijd, en word daar weemoedig van. Maar als het leven altijd goed was verlopen, baalde ik waarschijnlijk dat ik al over de helft ben dus het maakt allemaal niet uit. De verlopen kop die ik voor ogen had toen ik de openingspost schreef, was Bryan Ferry, van wie ik meer dan dertig jaar geen foto had gezien. Het voordeel van een puberend kind is inderdaad dat ik meer mijn eigen gang kan gaan en alle ontsierende speelgoed stukje bij beetje uit de woonkamer verdwijnt. Hoewel ik de smakeloze stripfiguren ook wel weer een beetje mis. Maar vandaag heb ik geen last van de blues, vanmorgen ben lekker naar de grote stad geweest voor een paar nuttige aankopen en mijn enige zorg was vandaag dat mijn nieuwe sinaasappelpers onder de witte vlekken zit. Zometeen maar eens een draadje over posten in Huis, Tuin en Keuken.

Niet uitgerangeerd, moni

Ik voel me niet uitgerangeerd. Ik zie alleen dat er nu minder mogelijkheden zijn dan toen ik jong en ongebonden was. Dat geeft trouwens ook wel rust, ik hoef ook geen president van Amerika meer te worden (dat schijnt trouwens best een pittige baan te zijn, heb je gezien hoe grijs Obama werd binnen een paar jaar?!?!).

Overigens vraag ik me wel af waarom je elk jaar van baan zou willen veranderen. Dan bouw je toch geen deskundigheid op?

minder keuze is prettig:-)

Ik ben wel niet zo oud als jullie (35), maar ik vind het juist prettig dat het aantal keuzes afneemt. Ik vind heel veel leuk en interessant, en kan ook slecht kiezen. Ik heb altijd stress door de angst verkeerde keuzes te maken (of achteraf: had ik niet liever dit of dat), heel vreselijk. Gaat om belangrijke zaken in het leven, maar ook lullige dingen als naar welke camping we eens op vakantie zullen gaan.

Yeti

Mijn baan blijft gelijk. Mijn deskundigheid pas ik telkens op een andere plek toe, binnen de organisatie, wat in dit geval ook een andere plaats kan zijn.

Yeti

Obama is ook gewoon een 50-er, die worden grijs:-)) Bij mij gaat het nu ook in gestaag tempo voort.

Het valt me sowieso wel eens op dat politici er niet op hun florissantst uitzien. Als ze na de politiek het zakenleven (weer) ingaan, trekken de plooien weer gladder en zien ze er uitgeruster uit.

Mogelijkheden en kansen kun je ook maken. Dat lukt niet als je alleen maar in onmogelijkheden denkt.
Het is ook helemaal niet erg om te rouwen over dat wat voorbij is. Dat is ook een keuze en die mag je jezelf best gunnen.
Als wij onszelf zien als oud en uitgerangeerd dan doen we dat onszelf aan.