aankomende amk gesprek ! Hoe pak ik het aan

Over je emailadres, dat nu gelukkig weg is.

Ik begrijp dat jij denkt dat jij niets te verbergen hebt en dat jij mensen zoekt bij wie je hulp en/of begrijp hoopt te vinden. Maar je bent ook in dit forum op naam te googelen, en dat is niet handig als je het met Jeugdzorg/AMK aan de stok hebt. Je kunt altijd een anoniem e-mailadres aanmaken en daar eventuele reacties naar toe laten sturen.

Ten eerste: ik zou gebruik maken van de tips van tsjor (en ook de anderen, maar tsjor houdt het mooi klein).

Probeer het niet groter te maken dan het is. Ga niet invullen voor de anderen. Nogmaals blijf bij jezelf: ga het niet hebben over rechtvaardigheid, zoals tsjor al zei. Het gaat over je zoontje, hou het kort, zeg zelf vooral niet teveel.

Een ding, als je op vragen als de jouwe antwoord krijgt in dit forum, zijn het meestal ervaringsdeskundigen. De meeste mensen hier hebben ervaringen met jeugdzorg, en we weten inmiddels hoe die organisatie reageert, hoe het systeem werkt zeg maar.

Nogmaals, HOU HET KLEIN, en daarmee bedoel ik, heb het niet over rechtvaardigheid, ed. dat is misschien voor jou wel zo, maar dat heeft in dit soort gesprekken geen enkele zin en werkt tegen je. Het gaat om je zoontje. Je hebt een ongelukkige voorgeschiedenis bij een ziekenhuis (even kort samengevat0, en blijkbaar is dat dossier ook bij de peuterspeelzaal terecht gekomen, en gaat er nu een goedbedoelende (hoop je) medewerkster mee aan de haal.

Zij willen iets, en jij wilt dat niet. Vraag vooral veel, waarom denken zij dat, waar blijkt dat uit, wie heeft dat vastgelegd, enz.

Ga niet (NIET dus) met je hakken in het zand, actie wekt reactie op en voor je het weet ben je een ouder die niet meewerkt.
WAt ik zou doen: neem iemand mee. Heb je een vader of een collega of id, iemand die rustig kan blijven?

Inderdaad, zeg niet dat je een klein (of geen) netwerk hebt. Praat daar in het geheel niet over. Ook dat is een vinkje tegen je. (echt, alles kan (en zal) tegen je gebruikt worden. Daarom is het ook zo belangrijk dat jij zelf zo min mogelijk zegt, stel alleen vragen, zeg dat je erover zult nadenken en dat je dat nog zult laten weten. Ga GEEN toezeggingen doen, laat niet je nergens toe verleiden, onderteken NIETS.
Je kunt op alles wat ze zeggen antwoorden: dat is een goede tip, hier zal ik over nadenken. Oefen dit desnoods.

Overigens heb je volgens mij ook recht op een second opinion. Wat je zou kunnen doen is via de huisarts zelf een onderzoek van je zoontje regelen. Dan ben je 'ze' voor, misschien. Heb en hou je het in eigen hand. Soms moet je als je in een dergelijke situatie zit zelf wat meeveren, om uiteindelijk ongeschonden uit de strijd te komen.

Voorbeeld van ons: wij zijn ooit vanwege spijbelgedrag in het jeugdzorgcircuit terecht gekomen. Melding gedaan via leerplichtambtenaar, en ineens zaten we bij jeugdzorg. Ik was toen nog jong en naief, je denkt echt nog dat men met je mee denkt en je wilt helpen, en inderdaad, we waren in no-time weigerouders, en hadden een onderzoek van de Raad voor de Kinderbescherming aan onze broek. Wat ik toen heb gedaan: ik heb de raadsonderzoeker een overdaad aan informatie gegeven, alles verteld, constant uitgenodigd, ben heel erg beleefd gebleven en ben nooit emotioneel, boos, verontwaardigd, droevig oid aan de telefoon geweest. Uiteindelijk is alles 'goed' gekomen... Wij hebben officieel een brief gekregen dat we goede ouders waren...

Ik bedoel maar te zeggen, bewaar je frustratie, je woede en je rechtvaardigheidsgevoel voor thuis. Laat het daar niet merken. Ik kan me voorstellen dat je boos bent... Maar als je te emotioneel overkomt, is dat ook weer een reden om je af te serveren. Echt!!!

Het lijkt niet eerlijk, en dat is het ook niet. Maar zij hebben de macht, dus speel het spelletje zoveel mogelijk mee. Probeer door mee te doen uiteindelijk jouw zin te krijgen.

Nogmaals sterkte!

dress for succes

Nog een paar tips.
Herhaling: neem een kalme man mee, dat maakt al een goede indruk.
Ga zo zitten dat deze man je af en toe een schop kan geven onder tafel als je te emotioneel dreigt te worden.
Kleed je netjes met een jasje. Geen gympen, leen zonodig nette kleding. Laat je adviseren, niet te uitbundig maar gepast.
Ik nam een valium de avond van te voren zodat ik uitgerust naar een gesprek of een zitting ging.
Overweeg het gesprek op te nemen met je mobiel. Zonder het te zeggen.
Probeer dat eerst thuis even uit.
Meer luisteren dan praten. Inderdaad niets toezeggen, je denkt er over na.
En vooral: ga geen hele verhalen vertellen hoe goed je wel niet bezig bent geweest. Houd het bij het geval waar het over gaat.
Jij denkt dat je kind zich met hulp goed ontwikkelt en je vind het te vroeg om daar conclusies over zijn functioneren straks op school aan te verbinden. Hij krijgt al hulp hij ontwikkelt zich.
Je bent van mening dat dat gewoon de kans moet krijgen.

Oefenen

Het is handig als je iemand weet met wie je even kunt oefenen zodat je goed weet wat je valkuilen zijn en dat kunt vermijden.
Oefen vooral ook op het zeggen van: o, tja, daar zegt u wat, wat zou je daar nou van moeten vinden, en dat soort algemene vaagheden. Vooral 'o' kan het erg goed doen.

Melding of uiting van zorg

In de samenvatting van de behandeling van de klacht in de lkc,staat dat de school bij AMK geen melding heeft gedaan maar zijn zorg heeft uitgesproken! Voor de beleving van een ouders komt dit op het zelfde neer, maar het is goed mogelijk dat dit het verschil is tussen een kritieke situatie en niet kritiek! Weet waar je staat.

http://www.onderwijsgeschillen.nl/fileadmin/bestanden/SOG/2013/105585.pdf

...das toch hetzelfde?

Volgens mij is het wel hetzelfde. Maakt u zich zorgen om een kind? Meldt het dan bij het AMK! Wij onderzoeken of er sprake is van kindermishandeling. En daar valt bijna alles onder.....

In ieder geval heeft het bij Joa tot een onderzoek door het amk geleid.

Joa, wees niet te bang, ga niet overal in mee, maar realiseer je wel dat ze je kunnen maken en breken. Ik vind dat je heir hele goede tips hebt gekregen. Wat ik de jeugdzorg vanbinnen en vanbuiten meegemaakt hebbend nog altijd neit begrijp is dat ze zelf niet zien hoe bang ze ouders en kinderen maken en hoeveel spanning dit soort dingen teweeg brengen. En nou vinden de voorstanders dat dat maar geaccepteerd moet worden als bijkomstigheid van het helpen van kinderen, maar het brengt heel veel leed.

Je kunt niet anders dan in gesprek gaan, handel zoals gezegd (inc dossier opvragen zoals in de link wordt gezegd), gesprek opnemen en weigeren in gesprek te gaan als dit niet mag. Ik zou het juist wel zeggen. Wat er ook gebeurt, zet je opnameding (telefoon?) niet uit. Ook neit als ze zeggen dat dat moet. Ook niet als ze je wegsturen. Dan kun je later laten horen hoe gesprekken werkelijk gingen, bv aan een klachtencommissie die ook AMK heeft. En daar heb je dan weer wat aan bij evt. latere rechtszaken. Of voor mij de raad als ze om die reden doormelden. Er zijn uitspraken over, opnemen mag.

Ik vind het droevig om te lezen dat je dit over je heen krijgt. Alsof het nog niet moeilijk genoeg is, alleen met een kindje.

radertjes

En iedereen in de keten doet zijn eigen kleine stukje. Het eindresultaat is dat je als ouder de zeggenschap over je kind kwijt bent aan beslissingen van functionarissen namens de overheid.
De peuterspeelzaal snapt niet dat het zo werkt dat het beangstigend is en ondermijning van de rechten van ouders. Beangstigend en het ondermijnen van ouders.

Zij hebben een tool in handen gekregen om hun eigen visie en zin door te drijven op kosten van ouders en kinderen.
Maar iedere keer dat een peuterspeelzaal een melding doet bij het AMK zijn ze immoreel bezig. Ze kunnen niet accepteren dat ze er samen met de ouder uit moeten komen, ze kunnen de ouder overrulen met een melding.
Je zin doordrijven en angst aanjagen is immoreel. Het lijkt wel of ouders geen rechten meer hebben.

Ik heb weleens gedacht dat je een vergelijkingslijst zou moeten aanleggen hoeveel meldingen welke school en welke instelling doet. Dan zie je wie er meer of minder bezig is de beslissingen van ouders te ondermijnen.
En het is zeer effectief. Een ouder die beschuldigd wordt van 'kindermishandeling' staat direct 10-0 achter.

Alleen 50+ houdt zich niet bezig met het aanjagen van dit perfide systeem. Helaas, ondanks de kieswijzer zal dat het dan wel weer worden. De overige partijen vinden het blijkbaar best dat ouders geintimideerd kunnen worden en op achterstand staan tegenover scholen en hulpverlening.

Ik hoop het niet

Mirreke: 'Je hebt een ongelukkige voorgeschiedenis bij een ziekenhuis (even kort samengevat0, en blijkbaar is dat dossier ook bij de peuterspeelzaal terecht gekomen, en gaat er nu een goedbedoelende (hoop je) medewerkster mee aan de haal.'
Het is niet te hopen dat het dossier van het ziekenhuis bij de peuterspeelzaal is gekomen. Dan kun je echt een klacht gaan indienen tegen het ziekenhuis en wel een hele vette, dikke klacht.
Het zal zijn zoals te verwachten: de leidsters van de peuterspeelzaal (mbo-niveau) worden getraind op het herkennen van signalen dat de ontwikkeling van een kind niet goed gaat. En dan moeten ze zorgen gaan melden en die zorgmeldingen zetten een heel circus aan de gang, waarin iedereen met elkaar moet praten en overleggen, signaleren en plannen maken om iets te gaan, en dat dan weer afstemmen met elkaar etc. etc. Ondertussen gebeurt er helemaal niets, ook niet wat er zou moeten gebeuren, bijvoorbeeld dat de leidsters van de peuterspeelzaal die inmiddels gepromoveerd zijn tot voorschoolse ontwikkelingsdeskundigen in staat zijn om kinderen met taalachterstanden zodanig te helpen dat ze op 4-jarige leeftijd naar de basisschool kunnen. Dat laatste onvermogen wordt deftig gemaskeerd in het zorgsignalen afgeven over het kind.

Tsjor

de peuterspeelzaal

Duidelijk is dat je ook niet teveel informatie moet delen met een peuterspeelzaal of een school. Niet je zorgen delen, geen advies vragen, afstand houden en alleen als er iets is, daar alleen kort op ingaan. Geen achtergrond verhalen houden. Hoe minder zorgaandacht des te beter.
Maar als er sprake is van een gezinsvoogd, een bericht daarover van Joa is niet duidelijk of ze daar bang voor is of dat ze al een gezinsvoogd heeft, kan die zijn gaan praten tegen de peuterspeelzaal.
Geen reden om in paniek te raken.
Zonodig wacht je het onderzoek van de Raad af en legt voor de kinderrechter uit dat je kind al hulp heeft en dat je het te vroeg vond om hem in een medisch circuit te stoppen. Hij ontwikkelt zich juist goed, dat kun je even aankijken. Volgens de WGBO is het ook aan de ouders of er medische behandeling of begeleiding moet volgen en niet aan de peuterspeelzaal.

Emine,

Aan een melding/uiting van zorg wordt ahv risicoanalyse een prioriteit gekoppeld. Door werkdrukte en wachtlijsten hebben hoge prioriteiten voorrang.

De situatie in het ziekenhuis heeft waarschijnlijk niet geleid tot een melding, anders had ze al eerder bericht gehad.
Zo te lezen gaat het om een eerste melding of uiting van zorg door voorschool.

Joa, vraag de logopedist om een evaluatierapport om schriftelijk aan te tonen dat de hulp die je krijgt werkt. En evt. Een evaluatierapport van de therapeut.

Ik lees verder niet in jouw post dat het dossier van ziekenhuis bij de voorschool terecht is gekomen. Ik begrijp dat dit via het cb is gebeurd, alhoewel dat ongebruikelijk is omdat dat niet mag. Maar als de huisarts en het cb onder één zorgcentrum valt, kun je met de huisarts dit aankaarten. Heb je een goede verstandhouding met de arts?

Flanagan

'Aan een melding/uiting van zorg wordt ahv risicoanalyse een prioriteit gekoppeld. Door werkdrukte en wachtlijsten hebben hoge prioriteiten voorrang.'
Weet je Flanagan, dit zegt ouders helemaal niets. Het is de beschrijving van een intern werkproces, wat ervoor zorgt dat de juiste papiertjes op de goede stapel komen te liggen.
Ondertussen is het werkproces niet zo onschuldig en professioneel als het lijkt. Op de allereerste plaats vindt er een transformatie plaats van een zorgmelding naar een risicotaxatie. Dat zijn voor de ervaring van ouders twee heel verschillende dingen. Zorgmelding is: wij maken ons zorgen over de ontwikkeling van dit kind en vragen ons af of moeder wel de goede aanpak heeft (anders ga je niet naar het AMK melden). Doel van zo'n zorgmelding is: kijken of er een probleem is, of moeder de goede aanpak heeft enw at er eventueel nodig is om de situatie te verbeteren.
Risicotaxatie betekent: kijken of en hoe erg het kind gevaar loopt. Bij moeder. Want in de risicotaxatie-instrumenten gaat het alleen maar over ouders als gevaar voor het kind. Niet over de school, de peuterspeelzaal, etc.
Met andere woorden: terwijl de meldingen binnen komen en iedereen op kantoor heel erg druk bezig is met zijn werk is de problematiek al ernstig verzwaard. Zonder dat er ook maar één positieve handreiking is geweest.

Bovendien houdt een dergelijk werkproces geen rekening met de angst die een zorgmelding (terecht, zoals je zelf al omschrijft) oplevert. Die angst is voor een opvoeder heel ernstig. Het betekent dat je de omgeving niet meer gaat vertrouwen, dat je je sociale netwerk gaat vermijden, want je wil niet dat zij weten dat...., dat je hulpverlening gaat vermijden, dat je je kind van de voorschool haalt, terwijl die officieel zogenaamd juist voor deze kinderen goed zou moeten zijn. Met andere woorden: er is al meer kwaad gedaan dan je straks met alle goede bedoelingen recht kunt zetten.

En dan heb je in feite nog niets gedaan.

Het minste wat er zou kunnen gebeuren is: ouders op de hoogte stellen van de uitkomsten van de risicotaxatie en gevolg daarvan.

Ik doe maar even alvast een voorbeeldbrief:
Beste mevrouw, wij hebben een zorgmelding ontvangen. Volgens onze risicotaxatie zit uw kindje nog in geel en dat betekent dat wij de zorgmelding onder op de stapel leggen. Zodra wij bij uw dossier zijn aangekomen nemen wij weer kontakt met u op. Houd er rekening mee, dat dit zes maanden of langer kan duren. Mocht u ondertussen hulp nodig hebben, dan verwijzen wij u naar, ja, naar wie eigenlijk. Maakt u zich niet ongerust in de tussentijd zullen er geen stappen worden ondernomen. De eerstvolgende stap zal een gesprek met u zijn. Daarvoor ontvangt u over zes maanden een afspraak.

Kijk, dat zou al helpen om alle ongewenste en onnodige angsten weg te werken. Het zou ook transparant en professioneel zijn, want het is wel prettig als je als ouder weet hoe een instantie de risico's voor je kinderen taxeert. Dan kun je als ouder tenminste meepraten: hoe komen jullie daaraan en moet dat vinkje niet ergens anders staan. Alleen als mensen hetzelfde probleem zien kunnen ze ook samen aan een oplossing werken.

Tsjor

Tsjor,

Helemaal met je eens. Door de onzekerheid, kan moeder scherpte en kalmte verliezen. Daarom vroeg jij aan Joa of er reeds een afspraak stond voor een gesprek en vroeg ik welke status de melding had.

Tsjor,

Een tijd geleden stond in de Trouw een artikel over de toename ouders die een officiéle klacht indienden. In één van de reacties stond dat de vriendin van die vrouw, directrice was op een basisschool in Hoofddorp die haar toevertrouwde ; van lastige ouders kun je afkomen door een melding te doen.
Of het werkelijk haar vriendin was of een slachtoffer, werd niet vermeld.
In kader van de voorselectie, Ik geloof wel dat niet iedere zorgmelding oprecht is.

Dat is dus het hele probleem....

...de professionals die met kinderen te maken hebben en met wie ouders het oneens zijn, kunnen door het doorgeslagen systeem dat er is, strijden met oneindig veel meer en zwaardere middelen dan ze tegenover zich hebben. Zowel aan het begin van de keten als hogerop. Ook in de gedwongen hulpverlening wordt de uithuisplaatsing en ontheffing ingezet als ouders het niet eens zijn.....en die ouders hebben echt niet altijd ongelijk.

Laat het weten

'Ik geloof wel dat niet iedere zorgmelding oprecht is.' Dat geloof ik zeer zeker ook en ik kan me voorstellen dat het AMK bij de afweging van: wat ga ik vandaag doen' dergelijke vermoedens onderaan op de stapel legt: laag risico. Maar juist die ouders wachten dan het langste, zitten het langste in onzekerheid, worden angstig etc. etc.

Er is een simpele oplossing: laat als AMK weten wat de uitkomst is van je risico-analyse. Communiceer dat zo transparant mogelijk, zodat ouders daarover mee kunnen praten of snappen dat er een verschil is tussen wat zij normaal vinden en wat 'de samenleving' normaal vindt.

Tsjor

2 dingen

Jeugdbeschermers willen zo graag helpen en voelen zich belangrijk dat zij ingeschakeld worden als een kind in de knel dreigt te raken. Dat zien zij als hun taak. Niet als de taak van de ouder. Ze staan te popelen om die regie van de ouders over te nemen. Zelfs als het om een conflict tussen school en ouders of instelling en ouders gaat. De school en de instelling zijn zogenaamde de deskundigen dus hun 'zorg' wordt leidend gevonden. Ouders wordt verweten dat zij er niet uitkomen met de school, dan ben je conflictrijk.
Alles heet 'kindermishandeling'. Daar stappen ze niet vanaf. Elke zorg over een kind is een dreigend geval van kindermishandeling.
Dat is vakjargon. Daar stappen ze niet vanaf. Daarmee is de ouder direct in de verdediging gedrongen en voelt zich onheus bejegend. Zo denkt de samenleving er namelijk ook over. Dus sta je meteen op achterstand. Niet meer serieus te nemen want jij zorgt voor een situatie van dreigende kindermishandeling.

Protocol

De standaard is dat jij doet wat school en hulpverlening wensen dat jij doet. Doe je dat niet dan heb je een situatie van dreigende kindermishandeling. Zo staat het in het protocol.
Bij de aanmelding van mijn dochter voor het ZATteam, verplicht om de medewerking van de school te krijgen bij plaatsing van mijn dochter op speciaal onderwijs, was een vraag op de vragenlijst: waarom is jeugdzorg niet ingeschakeld? Een voorgeschreven antwoord was: de ouder werkt mee met de school.
Werk je niet mee, doe je niet wat de school voorstelt, dan ben je fout bezig en is jeugdzorg degene die beoordeeld of je dat rechtmatig doet. Standaard.

Deskundigheid

En aangezien jeugdbeschermers geen verstand hebben van de sociale kaart, van leer- en ontwikkelingsproblemen en de mogelijkheden om daar mee om te gaan, geen verstand van kinder- en jeugdpsychiatrie en wat de route en de mogelijkheden daar zijn, gaan ze af op de deskundigheid van de school en de instelling, niet van de deskundigheid van de ouder. Of de school of de instelling ondermaats presteert en ouder en kind niet bieden wat er afgesproken is of mogelijk is, ben jij als ouder in het nadeel.
Jij kent de sociale kaart en de hulpverleningskaart vaak ook niet. Zelfs als jij de leiding neemt in dat proces ben je nog de pineut want de jeugdbeschermer kan niet beoordelen of jij goed bezig bent en ze gaan af op de klacht van de school of de instelling dat jij niet goed bezig bent.
De uitkomst is voorspelbaar. De ouder heeft het gedaan. Gevalletje kindermishandeling.

Tenzij

Je dat door kunt prikken. Dan heb je mogelijk een kinderrechter die daarin meegaat. Geen garanties. Want je blijft conflictrijk. Want waarom lukt het jou dan niet om de school of de instelling mee te krijgen? Dat school en instelling zo hun eigen belangen hebben daar wordt aan voorbij gegaan.

Het geval van Joa

In het geval van Joa. De peuterspeelzaal zit niet meer op 1 lijn met Joa. Dus doen ze een zorgmelding, dreigende kindermishandeling.
Echter het is Joa haar goed recht om te beslissen of ze haar kind al dan niet op de peuterspeelzaal doet. En het is ook haar goed recht om, naar de WGBO, te besluiten of ze haar kind al dan niet medisch laat behandelen.
De mening in de samenleving is verdeeld. Van Jorritsma moet ze haar kind naar voetbal doen. Van Batstra moet ze haar kind niet te snel een etiketje op laten plakken. Van de politiek moet ze eerst proberen het op te lossen met de sociale omgeving. Ze moet haar kind samen naar school sturen.
En als Joa dat dan doet dan komt ze in botsing met school en hulpverlening.

Van de peuterspeelzaal moet ze naar de vroegsignalering. Van jeugdzorg moet ze naar de vroegsignalering. Kritiek van ouders (oa. van OOL) is dat de positie van ouders niet gerespecteerd wordt en dat de deskundigheid niet toereikend is en de besluitvorming rammelt.
http://www.ouders.nl/artikelen/ouders-online-roept-op-tot-betere-jeugdzorg
In dat conflict van belangen hoort de besluitvorming bij de ouder te liggen.

Tsjor ( ot)

En juist het wachten is als een huis in de verkoop dat elke dag er top moet uit zien igv eventuele kopers tot de dag dat het verkocht is en je rustig kunt ademhalen.

@ Joa, probeer de zaak niet te zien als iets persoonlijks ( wel moeilijk want her is jouw kind), want de school heeft ook geen persoonlijke band met jou; ze denken uit eigenbelang.
Als je laat zien dat je geraakt bent, is men ( derden) sneller geneigd te denken dat er ook iets is en bevestigd dit het beeld van de melder.

Amk is gewend aan gespannen emotionele gesprekken die wijzen naar zorgelijke toestand omdat ouder zich zo sterk aan het verdedigen is. Als ze daarentegen praten met een beheerste, kalme ouder die met een enkele papier aantoont dat de huisarts en logopedist aan je kind werken, en je dus geen hulp schuwt, werkt dit in jouw voordeel van twijfel.

Dat zijn allemaal geautomatiseerde bestanden. Daar kun je behoorlijk last van hebben, maar je kunt het ook gemakkelijk weer uit de lucht halen, als je maar rustig en kalm blijft en weet wat je aan het doen bent. Vergeet na afloop van het gesprek vooral niet om te vragen hoe ze al die vinkjes in SISA nu weer uit zetten.

Tsjor

Ik wens je veel kalmte en sterkte. En laat nog eens hier weten hoe het verder gaat. Hopelijk loopt het gewoon met een sisser af.
Mocht men er naar vragen, je gaat niet akkoord met een gezinsvoogd. De neiging nu is namelijk om meer 'drang' uit te oefenen zodat de gang naar de rechter voorkomen wordt. Maar dat betekent wel dat er extreme druk uitgeoefend kan worden.
Het vraagt alles van je eigen kalmte. En vooral, liever luisteren dan praten. Zeg alleen het hoognodige. Je hebt het onder controle. Niemand weet hoe het verder gaat met je kind maar voorlopig ontwikkelt hij zich gunstig, met deskundige hulp. Dankzij jou inzet.

dossier

Houdt er rekening mee dat men er van alles bijhaalt om er een zaak van te kunnen maken. Laat je niet opjuinen. Dat is wat het is, opgeblazen verhalen wat er verder allemaal aan zou mankeren. Je kunt er kort over zijn. Daar gaat het niet over. Halve en hele waarheden, uit zijn verband getrokken zaken in jou nadeel uitgelegd. Je kunt er boos over worden maar dat helpt niet. Gewoon benoemen wat het is, zoeken naar argumenten. Het gaat er over dat jij mag bepalen of je kind al dan niet naar een medische voorziening gaat.
Je kind ontwikkelt zich steeds beter, je wacht het af, je kind heeft tijd en ruimte nodig. Hulp krijgt hij al.