Weinig hartelijkheid van mijn kinderen

maar evenzo

Merkt ze wel eens dat je baalt van sommig gedrag? Niet dat je nu direct moet gaan verwijten, dat zal niet opschieten, maar je mag best een beetje bozig en stug doen zodat zij ook merkt dat het niet goed valt.
Teleurgesteld en verdrietig doen is iets waar kinderen van die leeftijd slechter tegen kunnen denk ik

ja hoor

Ik doe nooit teleurgesteld of verdrietig, daar ben ik zelf ook allergisch voor. Soms zeg ik wel eens "zo hee, dat komt er vast beroerder uit dan je het bedoelt" of "en nu nog een keer, maar dan aardiger". Maar vaak zijn het van die momenten zoals gisteren, dat zij nog even wat snauwt en zich dan omdraait en wegloopt. Dan ga ik haar niks naroepen of zo, maar ik blijf wel met dat gevoel zitten.

Wat maak je het groot.
Dus ze zegt je niet (netjes en fatsoenlijk, zoals jij wilt) gedag en dan voel je je gedegradeerd tot geldschieter en sloof.
Star en onbuigzaam, herken je dat niet tav je eigen sociale normen?
Het moet gaan zoals zij wil, maar moet het niet ook gaan zoals jij wil?

(ik ben ook introvert en heb een ENORME hekel aan strikte sociale regels en ik doe dus wel mijn best daarin;) maar het kost me veel energie en als mijn hoofd al overloopt kost het me echt te veel want ik krijg er meestal geen energie van, itt mensen zoals jij wrs. Ik krijg het echt niet opgebracht om in mijn kleine veilige circel ook nog steeds me aan regeltjes te houden.
Met mijn kinderen gaat dat prima want ze zijn hierin nog erger dan ik. Het eerste dat mijn dochter vaak tegen me zegt is: praat alsjeblieft niet tegen me.
Met partner loopt dat minder soepel want hij verwacht wel die 'vriendelijke, glimlachende, beleefde, attente' houding steeds.
Terwijl ik mezelf veel socialer dan hem vind haha.

Zie het als de onoverbrugbare kloof tussen mensen die zich rot rennen om te vroeg te komen en mensen die sloffend te laat komen. Begrijpen zul je elkaar misschien nooit. Maar maak niet de fout door te denken dat het te laat komen van een persoon iets met jou te maken heeft.

Te laat

"Denk niet dat het te laat komen iets met jou te maken heeft". Nou daar dacht mijn zwager als psychotherapeut altijd anders over. Hij analyseerde dat juist en beweerde dat op tijd, dan wel te laat komen met meer of minder behoefte aan autonomie te maken had. Dus te laat komen is niets persoonlijks, alleen als je in psychotherapie gaat moet je er even op letten welke indruk je wilt maken :)

Annie

Ze zegt helemaal niet gedag...
Ze kletst wel de hele dag tegen haar vriendinnen, dus zo introvert is ze niet. Rustig en bedachtzaam is niet gelijk aan introvert.
Maar als je het zelf ook moeilijk vindt om de moeite te nemen gedag te zeggen, zullen wij elkaar waarschijnlijk nooit begrijpen. Ik vind het echt asociaal om wel iemand te vragen je naar het station te brengen, om vervolgens uit te stappen zonder ook maar doei te zeggen. Dat ze dat doet zegt misschien niets over mij, maar wel over hoe zij denkt dat ze met me om kan gaan.
Over dat te laat komen, ik ken mensen die bij hun vrienden altijd te laat komen maar op hun werk wel op tijd komen. Ik zou me dan als vriend toch gaan afvragen waarom de baas belangrijker is dan ik als het om afspraken gaat.

Niet groeten is raar

Heb je nog gevraagd waarom het zo verliep? Ik-boodschap volgens Thomas Gorden? Je bent niet haar dienstwillige dienaresse, hoeveel boeiender personen haar ook net op dat moment appen of zo.

Ik heb haar niet meer gesproken. Komt wel weer. Als ze lopend naar het station moet, hahahaha. Nee hoor, dat was een geintje.

Vandaag

Kwam mijn dochter, die in de buurt was, even aanwaaien. Pakt een blikje limonade uit de koelkast.
Heel ff zitten kletsen en vervolgens begint ze te appen op haar telefoon.

Ze is maximaal een half uurtje gebleven toen ze plots weg moest. O ja, mijn naaibox had ze ook nog even nodig.

Ze heeft vorige week haar kleding uit gezocht. Gevolg: 5 big shoppers met kleding die ze niet meer past. Een vriendin van een nichtje van haar collega wiens moeder er alleen voor staat appte of ze vandaag bij mijn dochter langs mocht komen om de kleding (gratis) op te halen (ze schijnt al eerder kleding van mijn dochter gehad te hebben). Op zo'n moment ben ik echt trots op mijn dochter. Ze heeft een groot hart.... en na al die moeilijke jaren is er ook weer plek voor mij.

Even zo

Sorry maar ik vind echt dat je je eigen inlevingsvermogen eens onder de loep moet gaan nemen.

Ik ben zelf geen te-laat-komer.
Maar als mensen bij hun baas niet te laat komen maar bij vrienden wel dan ga ik ervan uit dat het (bijv) gaat om iemand die erg veel moeite heeft met op tijd komen. En dat op zijn werk wel 'moet'.
En het dan dus wel kan, omdat het moet. Maar dat het die persoon erg veel moeite kost, veel energie.
En dat die persoon het niet opgebracht krijgt dat ook nog eens in zijn vrije tijd te doen, dat kost simpelweg te veel energie.
Het hoeft natuurlijk niet zo te zijn maar ik kan me er heel wat bij voorstellen.

Ik heb bijv zelf een lastige lichamelijke kwaal waar ik erg veel last van kan hebben. Maar je ziet er niks van, en je hoeft er ook helemaal niks van te merken. Veel mensen weten er ook niks van. Ik kan in principe ook gewoon alles.
Maar......ik kan lang niet altijd alles doen. Dat kan wel, voor even. Maar doe ik bepaalde dingen te lang of te vaak, dan krijg ik daarna heel veel pijn. Het draait dus altijd om balans. Een balans waar ik zelf vaak genoeg mee worstel en ook niet altijd snap, dus voor andere mensen is dit al helemaal niet te snappen.
Maar als mensen hier oprecht naar vragen leg ik graag uit.
Misschien je dochter ook wel?

Waar ik nou benieuwd naar ben...(algemeen & Evenzo)

...is dit (weinig hartelijk gedrag en plotselinge snibbigheid) ook iets dat tijdens de puberteit vooral bij een moeder-dochterrelatie hoort? Ik ben daar erg benieuwd naar, ik heb zelf 2 zoons (nog geen pubers). Doen jongens het wellicht anders? Qua hartelijkheid verwacht ik van niet, maar misschien is er minder snibbigheid?

En Evenzo, is het misschien mogelijk dat jouw dochter bang is dat je wat emotioneel reageert bij het afscheid, ook al is dat wat jou betreft helemaal niet aan de orde? Dat ze het gevoel heeft dat ze meer terug moet zeggen dan ze op het moment eigenlijk wil bij jouw welgemeende 'veel plezier'?
Ik snap volledig dat het een domper is op de gezellige dagen die je samen had. Niks geks aan. Het is wat sociaal onhandig van haar om ineens out of the blue zo kort te reageren. Het lijkt bijna alsof ze geen verwachtingen wil wekken bij je. Niet leuk, maar net als sommige anderen denk ik dat het tijdelijk gedrag is dat van jou een tijdelijke olifantenhuid vergt. Niet makkelijk. Maar beter om zelf een lieve moeder en rots in de branding te blijven, dan keert ze ook makkelijker bij je terug zodra de ergste mist is opgetrokken.

Jongensmoeder

Als moeder van 2 volwassen zonen kan ik stellen dat ik nooit veel snibbigheid gemerkt heb. Denk toch dat 'katten' naar elkaar meer iets tussen meisjes/vrouwen is. Jongens/mannen zijn daar anders in. Dus ook het gedrag van jongens naar hun moeder. Ik zou het in hun geval meer achteloosheid noemen. Je bent gewoon in 1x vergeten. Naar de achtergrond geschoven in hun gedachten en belevingswereld. Dat is soms wel eens wat pijnlijk, ik bedoel, iedereen stelt enige attentie wel op prijs, maar er komt vaak een 'oh ja' langs. Vergeten, niet aan gedacht. Even een tijd weinig behoefte aan contact.

De oudste is inmiddels gesettled met baan, vaste verkering en huis. Volwassen leven dus. Ik merk dat dat de band weer wat aanhaalt; hij zit nu in min of meer dezelfde levensfase en je praat over dezelfde dingen, meer op basis van gelijkheid, waarbij hij hooguit nog wel eens wat tips of advies vraagt. Jongste is uitwonend student. Die leeft een heel ander leven en daar hoor ik maar af en toe wat van. Hij is nonchalant en achteloos naar mij toe. Ik voel dat ik er op de achtergrond moet zijn, maar vooral niet vooraan sta in zijn prioriteitenlijst. Ik lees hierboven iets over 'sociaal onhandig' en 'olifantenhuid' en daar zit iets in. Al heeft het hier niet zozeer te maken met snibbigheid.

Toch even reageren

Ik lees op OOL zeer regelmatig dat ouders, vooral moeders, dat snibbige, bottige en/of brutale gedrag zouden moeten tolereren, omdat het erbij hoort, bij de puberteit. Soms wordt het zelf gezien als een compliment; kijk, zó veilig voelt je kind zich thuis!

Tja, ik weet het niet hoor, maar hier thuis ben ik toch écht niet 'de pispaal'. Iedereen mag zich vervelend voelen en niemand hoeft hier blij door het huis te huppelen. Maar iedereen behandelt iedereen wél, altijd, fatsoenlijk. Nou ja, een enkele keer gaat er wel eens wat mis, doet er iemand (te) lelijk. Maar dat praten we op een later moment kort uit.

De gewone beleefdheidsregels gelden ook thuis, en zeker ook voor mij, hun moeder. Ik doe veel voor hen, en verwacht daar een respectvolle houding voor terug. Nou ja, dat klinkt niet zo gezellig, maar ik bedoel: ik duld geen grote mond. Een enkele keer onredelijk snibben mag, maar ik word niet afgekat of genegeerd.

Ik heb 3 kinderen, meisje van 18, zoon van 20, zoon van 23. En ieder hebben ze op de basisschool de grens wel eens opgezocht, door brutaal te zijn of me uit te dagen. Voor wie mijn tip wil: ik maakte me groot en breed. Ging strak voor ze staan, keek ze recht in de ogen en zei met diepe, langzame stem: 'ik vind het uitermate vervelend dat je zo tegen me praat, dat wil ik níet hebben'. Om me vervolgens om te draaien en weg te lopen.

Van een vrijwel altijd lieve, zachtaardige moeder maakte dat blijkbaar zo veel indruk, dat het met 1 keer gedaan was:).

Mogelijk heb ik geluk gehad met mijn kroost, maar ik wil toch een tegengeluid geven: afreageren op gezinsleden en/of je moeder, vind ik niet te tolereren. (afreageren op anderen natuurlijk ook niet:).

Levina

Mijn dochter was eigenlijk nooit zo snibbig, het kwam pas toen ze het huis al uit was. Ik denk niet dat ze bang is dat ik emotioneel reageer, dat doe ik eigenlijk nooit.
Ik sprak mijn broer en die denkt dat ze zich onbewust een beetje schuldig voelt dat ze mij alleen achterlaat en dat ze om afstand te creëren dan maar snibbig gaat doen. Dat kan, maar daar kan ik verder ook niks aan doen. Ik heb altijd heel bewust mijn eigen sociale leven op peil gehouden, juist omdat ik wist dat dochter ooit het huis uit zou gaan en ik dan mijn eigen vriendenkring had - en ook om haar niet het gevoel te geven dat ik dan alleen was.
Gelukkig is haar stage, die stil lag vanwege Corona, weer begonnen. Ze heeft het weer druk en ik gelukkig ook, dus de komende tijd zie ik haar niet. Dat is wel even prima zo. Wat ik denk ik jammer vind, is dat het vaak onnodig drama wordt als ze er is. Het lijkt wel of ze het opzoekt. Ik heb dan liever dat ze gewoon naar huis gaat.

Veer

Ik ben het op zich wel met je eens. Ik heb best begrip voor een boze puberbui, maar kwetsen om het kwetsen accepteer ik niet. Het is alleen wel lastig als je kind al volwassen is en het huis uit is. Je denkt dan als twee volwassenen met elkaar om te kunnen gaan, maar dat blijkt dan toch niet zo te zijn.
Dochter wist vroeger echt wel tot hoe ver ze kon gaan. Een opgetrokken wenkbrauw was meestal genoeg om haar te laten dimmen. Ze wist dan dat ik op het punt stond in staking te gaan wat betreft de verzorging van haar luxe leven.
Nu lijkt die grens een beetje te vervagen voor haar. Een beetje afstand lijkt me voorlopig maar het beste. Het gaat inderdaad vast weer een keer over.

Veer

Dat is nu ook weer overdreven, natuurlijk pik je geen echt brutaal gedrag van je kinderen.
Ik iig niet, en ik spreek mijn dochter (die er als puber heel wat van kan) er regelmatig op aan, en zeker niet altijd liefjes.

Maar ik vind het prima als dochter de beleefdheidsfrasen bij mij achterwege laat, de ene keer wel en de andere keer niet. Van mij hoeft dat allemaal niet zo. Overigens is ze bij anderen ontzettend beleefd.
En ik reageer ook zeker niet op elke snib. Kan wel zijn dat ik er een grapje over maak of haar er subtiel op wijs. En als ik zelf een mindere dag heb dan snib ik terug.
Ik vind haar ook zeker niet meer altijd super leuk (andere momenten wel) en dat vind ik prima, anders zou ik haar maar moeilijk kunnen loslaten.

Zoveel herkenning!

Wat een heerlijk draadje is dit. Zoveel herkenning, van dingen die hier al aan de hand zijn tot dingen waarvan ik weet dat ik er nog mee te dealen krijg. Vooral het terugblikken op hoe we zelf als puber/jongvolwassene waren en dat vergelijken met hoe onze kinderen nu doen, vind ik 'mooi' en 'pijnlijk' tegelijk.

Ik denk ook regelmatig: Had ik maar wat meer aandacht aan mijn moeder besteed, toen ik jong was. (Ze is al een hele tijd overleden). Mijn moeder zou daar uit zichzelf nooit om vragen, ik denk ook niet dat ze me heeft verweten dat ik er weinig was. Dat bewonder ik achteraf gezien erg in haar.
Wel denk ik dat ze het op haar beurt druk genoeg met anderen om mij te missen. Ze had met de nog thuiswonende jongere kinderen en met haar eigen, ziekelijke en veeleisende moeder.

Mijn oudste kind is al een tijd uit huis en kwam van begin af aan slechts af en toe een weekeinde thuis. Dat kan en kon ik goed aanvaarden ookal liet oudste wel duidelijk merken dat dit niet alléén was omdat het studentenleven zo leuk was.

Nu de jongste zo afwijzend en afstandelijk doet, heb ik daar veel meer verdriet van. Daarbij zal zeker meespelen dat het verder ook helemaal niet goed met haar gaat. Al haar hele leven heeft ze het niet makkelijk. Vroeger was ik haar steun en toeverlaat, nu absoluut niet meer. Het is moeilijk die rol kwijt te raken. Hopelijk komt daar ooit een mooie nieuwe bijrol voor terug...

Nog wel eens zonder vriend/man thuis ?

Wat ik ook jammer vind, van mezelf als jongvolwassene, is dat ik eigenlijk nooit meer in mijn eentje naar mijn ouders ging. Deden jullie dat wel?

Ik ging uit huis om te gaan samenwonen. Sindsdien kwamen mijn vriend/man en ik altijd samen 'op visite'. Ik kan me niet herinneren dat ik in nog een diepgaand gesprek met mijn moeder heb gehad, of gewoon iets leuks met haar heb gedaan, zonder dat mijn vriend/man in de buurt was. Jammer vind ik dat.
Toen ik eenmaal kinderen had, kwam ik wel eens alleen langs, maar dat was vooral om een baby op peuter te brengen ofzo. Dan was het wel gezellig en had ik echt wel een plezierig contact met haar. Maar intensief en diepgaand was het helaas ook niet.
Dat zou ik met mijn kinderen graag anders zien.

Hoe je het vroeger zelf deed

Idd.. de herkenning met jezelf vroeger is soms pijnlijk. Om even iets recht te zetten wat hier boven langs kwam; mijn zonen zijn nooit brutaal of zo naar mij geweest. Ik ben ook zo'n zachtaardige moeder, waarbij het als ik een keer 'donderde' zo'n enorme indruk maakte dat ze vanzelf inbonden. Ik heb ook nooit iets anders dan respect van ze ondervonden.

Dat maakt niet weg dat ik dat nonchalante af en toe ook bere-irritant vind. Mijn oudste is al 'echt' volwassen en gedraagt zich ook zo. Mijn jongste, de student, vindt zichzelf nog te jong om volwassen gedrag te vertonen. Dus, een onschuldige vraag als 'waar eet/slaap je dit weekend' is al moeilijk te beantwoorden. Veel gezucht. Dat weeeet hij nu allemaal nog niet! Fijn dat de planning nog niet duidelijk is, maar ik wil graag weten waar en met wie ik rekening moet houden met eten e.d. Dat vindt ie maar lastig.

@Wilmama; ik begrijp wat je bedoelt. Ik ben destijds ook (heel jong) de deur uit gegaan om te trouwen en ben sindsdien ook niet veel meer alleen terug geweest. Kwam nog bij dat ik een heel moeilijk en ongelukkig huwelijk had, wat ik zorgvuldig verborgen probeerde te houden voor mijn ouders. Resultaat; een 'koetjes en kalfjes' relatie. Pas na mijn scheiding kon ik eerlijk zijn tegen mijn moeder (mijn vader was inmiddels overleden) en vanaf dat moment hebben we hele open en eerlijke gesprekken gehad. Ik heb veel aan haar gehad in de jaren daarna.

Dat geldt ook voor mijn brussen; mijn moeder heeft ons eigenlijk allemaal op momenten dat we het moeilijk hadden in het leven erg gesteund. We hadden dat ook allemaal een hele goede band met haar en hebben haar samen naar haar einde gebracht, toen ze ziek werd en uiteindelijk overleed. Ik kan alleen maar hopen dat ik ook zo'n goede band heb/krijg met mijn jongens. Dat ik voor ze kan zijn wat mijn moeder voor mij was. En dat ze mij ook zo na blijven staan als ik en mijn brussen bij onze moeder hebben gedaan.