Wanhoop

Vit. D

Van een vitamine D-tekort kun je zwaar depressief worden. Wat wordt er gedaan aan haar tekort? Want een paar pilletjes slikken doet niets bij een stevig tekort. Gaat ze een stootkuur krijgen (een paar maanden lang wekelijks ampullen of injecties)?

Veel sterkte Leonidas, ik leef met je mee.

Als Wil40

Ik heb nog niet gereageerd in dit draadje, leef wel met je mee. Zwaar!
Vanaf het begin hield me dezelfde info bezig die Wil40 benoemt.
Soms kiest een lid vh gezin, vaak een kind, de rol op zich waaruit de hele problematiek van het gezin in tot uitdrukking komt.
Ik weet niet meer zeker of jullie ook al systeemtherapie hebben gehad, zoja dan weet je vast enigzins waar ik het over heb.

Mijn eerste ingeving was kun je niet een poos met haar weg of een tijd met haar alleen gaan wonen.
Niet bepaald standaard oplossing, snap ik, reden ook dat ik twijfelde om te reageren.
Ik snap dat mensen kiezen voor meer gangbare wegen zoals opname. Punt is wel dat het wrs voor de rest van gezin veel oplevert, maar voor je dochter is de kans klein.
Als er niets lichamelijk gevonden gaat worden dan lijkt eea op hysterie, misschien ook wel iets van convulsies.
Tragische is dat er binnen de psychiatrische wereld vaak nog minder begrip/acceptatie heerst tav dit soort gedrag als erbuiten.
Ik zeg dit niet om je te beïnvloeden of bang te maken, wel goed lijkt me om te weten om goed keuzes af te wegen.

Ook dit.

". Mijn man is zelf vaak pessimistisch maar hierover zegt hij juist ach ze moet gewoon dit of ze moet gewoon dat...alsof hij de ernst niet wil zien. Bij zowel mijn man als dochter heeft de GGZ adhv n aantal gesprekken t vermoeden van autisme uitgesproken maar ja wat moet ik ermee. Ze willen geen officiële test laten doen pfff ik heb er echt genoeg van."

Vooral omdat je man misschien een rol in het geheel heeft maar uit je verhaal niet echt naar voren komt als steun en toeverlaat. "Ik" maak me zorgen om ons kind, "ik" weet het niet meer, "ik" zou haar liever opgenomen hebben. Ik lees eigenlijk nergens een "wij als ouders". Je man ziet ook de ernst niet in als je dochter agressief met glazen gaat gooien e.d.? Als jij wanhopig bent?
Praten jullie samen wel goed over de problematiek in jullie gezin?

De twee broers reageren totaal verschillend, de ene broer vraagt of zus naar het gekkenhuis kan, de ander sluit zich af. Ik lees niet alleen problemen bij je dochter....is er een gezellige, veilige thuissituatie? Komt het gedrag van je dochter uit het niets op 14 jarige leeftijd of is er veel onverwerkt verdriet en boosheid?
En bij jou? Ben je gelukkig met je echtgenoot?
Als ik jouw verhaal lees lijkt het net of je over allemaal losse mensen praat die toevallig in één huis wonen, niet een gezellig hecht gezin.

Verdeeldheid

Wil40, maar omgekeerd kan zo'n moeilijke situatie met 1 kind ook voor verdeeldheid zorgen. Je gaat niet gezellig met zijn allen ganzenborden als er een kind krimpend van de pijn op de grond ligt.
Ik ben het met Biebel eens: je moet als ouder de problemen keihard voorstellen en dat is lastig: nee, ze kan niet meer naar huis, want dat redden we thuis niet.
Ik ben supervoorzichtig met 'trauma's' of onverwerkte dingen als verklarende grond geven van extreem gedrag, omdat het zelden tot een goede oplossing leidt en eerder tot meer verdeeldheid (het komt door jouw agressie, vader). Of systeemtherapie (moet ik in therapie, omdat zij zo gek doet?).
Het kind geeft aan dat ze pijn heeft. Dan is dat de eerste insteek. Het kan best zijn dat die pijn niet begrepen wordt, maar daarmee hoeft het nog niet psychisch te zijn. Je kunt de 'normale' medische wetenschap uitputtend bezoeken. Je kunt het alternatieve circuit in gaan. Ik zou eerst beginnen met de oppervlakte (pijn) voordat je het onbewuste onverwerkte verleden in duikt.

Tsjor

PIjn bestrijden

En al zou het alleen maar symptoombestrijding zijn ik zou de pijn ook bestrijden.

Stoppen met verwijten maken.

Jullie hebben zware jaren gehad als gezin terwijl de kinderen opgroeiden. Ze verwerken dit allemaal op hun eigen manier en kijken, nu ze ouder zijn, hier op hun manier op terug.
Het erkennen dat het niet allemaal koek en ei was, dat je dochter hier (waarschijnlijk) zwaar onder geleden heeft kan al helpen. Haar nu uit huis plaatsen lijkt mij juist voor haar weer een bevestiging:"mama steunt mij niet, kiest voor papa".
Zou je samen met je dochter hier over kunnen praten, open en eerlijk? Misschien met iemand erbij die jullie vertrouwen, haar angst en verdriet erkennen en haar steunen? Een maatschappelijk werker, een psycholoog of een coach? Elkaar verwijten maken over de opvoeding gaat niet helpen. De opvoeding is klaar, je dochter is een volwassen vrouw. Maar eigenlijk is ze van binnen nog dat kleine angstige meisje, gevoelig voor de sfeer in huis, altijd bang om in jullie ogen iets verkeerd te doen en bang voor haar vaders oordeel en reactie.

Of jij in de toekomst verder wil met je man is jouw keuze, je man is niet meer agressief en alleen jij kan bepalen of je samen oud wilt worden.

Voor nu zou ik de band met de kinderen proberen te versterken. Dat ze bij jou terecht kunnen met hun gevoelens, dat er begrip is, hun plannen voor de toekomst en hun steunen. Dat jij los komt van altijd op je tenen lopen, schipperen tussen kinderen en man. Ik denk dat jij daar zelf ook sterker door wordt, minder wanhopig, meer zelfvertrouwen, ik denk dat je een fantastische moeder bent, wat je man ook zegt of anderen in je omgeving.

los van je dochter: kom ook voor jezelf op

Als ik je tekst lees, lees ik dat je vroeger je relatie hebt doorgezet, ondanks dat je eigenlijk niet wilde. Dat je nu is het klaar zei, en je toch bij je man bleef.

Datzelfde doe je eigenlijk nu ook bij je dochter. Je hebt al regelmatig gezegd dat het klaar is, maar toch mag ze terugkomen, en neemt ze al je energie op. Je bent van binnen woest op je man, omdat hij je verwijt dat de kinderen zo zijn, je bent ongerust en misschien wel boos op je dochter dat ze zich zo ziek voelt, en wie weet wat je je andere zoons kwalijk neemt.

Los van dat je voor je dochter moet gaan staan, klinkt het haast alsof je voor jezelf moet gaan staan. Wanneer is het voor jou nu eens genoeg? Wanneer trek jíj de lijn, en geef je uiting aan je inwendige boosheid, aan dat je grens is bereikt? En dan bedoel ik niet dat je moet ontploffen of ook boos worden, maar wel ruimte geven voor je eigen frustraties en irritaties. Dat je niet alleen denkt dat je het beu bent, maar daar ook actie aan verbindt, door je dochter consequent bij de hulpverlening onder de aandacht te brengen en te melden dat thuiswonen geen optie meer is. Dat je, als je man zo negatief doet, hem meldt dat hij net zo veel bijgedragen heeft aan de opvoeding en dat jullie het óf samen doen, of dat hij zijn mond houdt?

Als je dat zelf niet lukt, kun je daarvoor hulp zoeken. En wie weet - ben je door open te gooien dat je je eigen grenzen niet bewaakt, wel een heel mooi voorbeeld voor je dochter. En laat je aan je man en je zoon ('ze moet naar het gekkenhuis'- dat vind ik echt geen leuke opmerking!) zien hoe dat moet, praten over je gevoelens en ernaar handelen, ipv wegstoppen en/of agressief doen.

Voor de goede orde: dit is geen 'geef de schuld maar aan de moeder'. Nadrukkelijk niet. Het is echt alleen een reactie op wat ik lees, en wat je - naast wat je allemaal al doet - zou kunnen doen om jezelf, en daarmee misschien ook wel je boodschap aan iedereen om je heen, krachtiger te maken.

Ik zou willen

Dat dergelijke analyses voorzichtig gemaakt worden:
'@tsjor, ik denk juist wel heel sterk dat er dusdanige trauma's zitten. Ik denk dus dat er juist heel diep gegraven moet worden. De geest kan zo sterk zijn dat die ons laat geloven dat we doodziek zijn en heel veel pijn voelen.'
De hersenen zijn een zeer complex geheel. Het kan best zijn dat de hersenen iets registreren,w at er niet is. Dat lijkt bij oorsuizen bijvoorbeeld het geval. Alleen: tinitus is wel een reële klacht, die wordt alleen niet verholpen aan de oren.
Er zijn tijden geweest dat schizofrenie kwam door een te kille moeder. Er zijn periodes geweest dat hartstochtelijk psychotherapie is toegepast. En er is nu weer een beweging die zegt: herstellen doe je zelf. Alsof er geen functioneel probleem bestaat. Dat bestaat wel. En daarvan is inmiddels genoegzaam bekend als het gaat om de noodzaak van medicatie.
Er zijn situaties waarin de diagnose 'het zit tussen de oren' ernstige hartproblemen bedekken. Ik kom er net vandaan.
Zaken als anorexia zijn nog nooit goed behandeld met psychotherapie. Neemt niet weg, dat er tot nu toe geen lichamelijke oorzaken in de maag of darmen zijn gevonden die behandelbaar zijn. Maar dat maakt het lijden niet minder.
Je kunt dood gaan aan functionele problemen, terwijl iedereen in de psyche graaft. een verkeerde analyse.
Ik zou er dus voorzichtig mee zijn. Bovendien betekent jouw analyse, dat vader de oorzaak is. Lijkt mij niet bevorderlijk voor een zoektocht naar oorzaken en mogelijkheden van herstel.
En dan nog, je dochter wil het niet horen, omdat het haar reële ervaringen van pijn ontkent. Je bereikt haar niet met die analyse.
Ik zou starten met het signaal van pijn serieus te nemen. Mogelijk komen dan vanzelf wel dingen naar boven als 'leven in onbalans' of 'onverwerkte trauma's' naar boven, als dat mogelijke oorzaken zijn.

Tsjor

Stoffen

Ik schrijf even onder een andere nick ivm herkenbaarheid. Je schreef dat je dochter een te laag vitamine D gehalte had. Weet je ook hoe laag? Vraag het aan de huisarts, die heeft de uitslag. Het kan enorm depressieve klachten geven. Is er ook getest op vitamine B12? Vraag ook daar de uitslag van op en controleer dat met de minimale en de gewenste waarde bij het B12 instituut. Zij weten als geen ander hoe hoog je B12 moet zijn om je goed te voelen. Bij mij waren beide waarden ‘aan se lage kant’ volgens de huisarts, maar bij navraag bleken ze ver onder de gewenste waarden te liggen. Mijn klachten waren enorm veel pijnklachten, krampen en pijnscheuten in mijn voeten en benen. Tintelingen in mijn handen en in mijn voeten. Slapeloosheid en toch heel vermoeid. Depressief. Boos, kort lontje, zwaarmoedig. Dit alles kwam bij mij doordat ik coeliaki had terwijl ik dit niet wist. Al jaren had ik buikpijn en chronische diaree, de huisarts wuifde dat weg. Stress. Geen uien en kool eten. Ik mis gewoon de juiste stoffen in mijn lijf om me lekker te voelen. Het aanvullen met pillen en injecties en het volgen van een strikt glutenvrij dieet heeft bij mij enorme verbetering opgeleverd.
Neem je dochter serieus. Dat je gezin moeilijke tijden heeft (gehad), komt daar nog bij. Als je je ziek voelt, kun je er weinig bij hebben. Zou je hier iets aan hebben? Ooit las ik een verhaal van een man die meerdere keren opgenomen is geworden maar die na b12 en vit D helemaal opgeknapt is. Je hersenen beginnen in je buik zeggen ze wel eens....