Wanhoop

Ja helaas ervaring

en ik houd even op de oppervlakte wie dan, maar er waren er meerdere in de omgeving en het betrof psychoses, een als gevolg van, onder andere, niet bekend autisme. Een heeft uiteindelijk hulp aanvaard door druk van vrienden, ander kreeg drie keer per week bezoek van bemoeizorg verpleegkundige en woont nu beschermd.

Misschien ken je de uitdrukking ‘als je alleen een hamer hebt, lijkt alles een spijker’? Dat zorgt ervoor dat ik wat psychotische trekjes in je verhaal lees, want dat is wat ik (her)ken.

Maar als ik iets heb geleerd over hulpverlening is dat ze misschien graag willen, maar pas echt mee gaan denken als jij aangeeft dat het niet meer gaat, maar het ook echt meent en je openstaat voor alles. Een goede motivatie is bv de bescherming van je andere thuiswonende kinderen. Eerlijk is eerlijk; ik weer niet of mensen beter worden ven een gedwongen opname. Ik weet wel dat het rust kan geven aan de rest van het gezin. En ik weet ook dat pas als jullie ook voor deze impopulaire maatregelen open staan, zorgverleners doorkrijgen hoe onhoudbaar het is.

Eigenlijk is mijn boodschap; ja, het is ontzettend k.t als je kind zo ellendig voelt. Maar pas als jij er voor gaat staan dat het niet meer gaat komt de wereld in beweging. Ze is volwassen, stel de vraag aan doktoren of ze willen dat deze jongedame zelfstandig gaat wonen, of dat verstandig lijkt. Stel dezelfde vraag aan je dochter.

Even streng; jammeren gaat je niet helpen. Voorbeelden van op de kop gaan staan ook niet (want waarom is dat zo Erg, laat haar, zou ook een reactie kunnen zijn, zeker vanuit de blik van een zorgverlener).
Wat wel kan helpen; Eerlijk zijn over dat ze je aanviel. Melden dat je andere kinderen bang zijn. En toegeven dat het thuis niet meer gaat en er iets moet gebeuren. Vandaar bemoeizorg, crisisdienst; een expert die meekijkt wat er met je dochter aan de hand is en die tips heeft hoe je hiermee om kunt gaan. Bespreek dat met je huisarts en stel hem dat je niet wil wachten tot het mis gaat en je met getraumatiseerde broers en zussen bij hem komt. Of erger.
Om als zweeftype met een metafoor af te sluiten; zoek je innerlijke tijgermoeder die het beste voor Al haar pups wil en ga beschermen.

jullie willen wél hulp

Als instanties willen afsluiten met 'tja wat rot, hopelijk gaat ze hulp accepteren' kan je ook gewoon aangeven: ja maar IK wil wél hulp, WIJ als gezin lijden hieronder en willen hulp, de situatie is voor ons onhoudbaar.
Ik snap dat crisisdienst/ibs/gedwongen opname allemaal heel heftig klinkt en nee een gedwongen opname is geen garantie voor genezing voor je dochter, maar zoals Biebel ook aangaf, je neemt dan in ieder geval wel de rest van het gezin in bescherming. Ik kan alleen spreken over de jeugd-ggz en ja er waren genoeg patienten die 'beter' terug naar huis of een bepaalde woonvorm gingen, maar er waren ook patienten die maar terug bleven komen helaas. Ik kan me overigens ook een patient herinneren die ook opeens op de grond ging liggen en die zei dan bv dat ze haar benen niet meer voelde. Soms huilde ze ook (kan me niet goed herinneren of ze ook over pijn klaagde, zou best kunnen). Ik weet nog dat ze antipsychotica kreeg voorgeschreven. Volgens mij is ze vanuit de crisisopvang toen naar een klinische behandelplek gegaan. Verdere details herinner ik me helaas niet, behalve dat ouders er he-le-maal doorheen zaten, rot om te zien.

Biebel heeft gelijk

'Komt er ooit iemand beter uit zo'n gedwongen opname?' Gelukkig wel.
Maar Biebel heeft helemaal gelijk: jammeren hoe erg het is helpt niet, wel aangeven hoe 'gevaarlijk' het is, zowel voor haarzelf als voor het gezin.
Het kan zijn dat psychologische hulp jou helpt, maar het leidt ook een beetje af van het echte probleem, dat nog niet opgelost is. En die echte sitautie is slopend voor je.

Tsjor

rustig doorjammeren

Leonids, je mag hier rustig doorjammeren, totdat je eindelijk, eindelijk een geschikte plek hebt voor haar, waar ze onderzocht wordt, een diagnose kan krijgen en een behandeling waar ze van opknapt.
Mijn opmerking ging vooral over het gaan naar de psycholoog en mijn voorzichtige waarschuwing dat het kan zijn dat je daarmee een zijweg gaat bewandelen die veel energie van je vraagt.
Ondertussen is de weg naar het zoeken van een oplossing voor je dochter de beste weg die je op kunt gaan en dat is al zwaar genoeg. Dat ligt niet aan je dochter, ook niet aan jou of je gezin. Dat ligt aan de moeizame weg naar hulpverlening. Waarom dat zo moeizaam is? Omdat ze zelf geen hulpvraag heeft of geen hulp wil. Daar draait de hulpverlening om, dan kunnen ze niets meer doen. Maar dat neemt niet weg dat er geen hulp nodig is. Die is wel nodig. En er zijn ook wegen voor, maar voordat je het smalle paadje gevonden hebt moet je keihard werken en op de deuren blijven bonken.

Tsjor.

En natuurlijk mag je hier jammeren

Want het is ook verschrikkelijk k.t als je kind er zo aan toe is. Mijn aansporing was in lijn met wat jackie zei. Als de dochter geen hulp nodig heeft is dat vervelend, maar jullie als gezin vragen daar wel om en willen dat wel. Dat zou je ook de vervangend huisarts duidelijk kunnen maken. Was ze wel met je eens dat het niet goed met je dochter gaat?

Heb je het over bemoeizorg gehad? Of ze zelf kunnen contacteren? Ik ben het met Tsjor eens, je blijft zoeken tot je iemand gevonden hebt die je gevoel van urgentie deelt en met je mee op zoek gaat maar een oplossing. Het eerste dat je daarvoor zoekt, en ik heb niet helemaal duidelijk of je dat nu hebt, is iemand die met je eens is dat dit een onhoudbare situatie voor het hele gezin is. Want als jullie het daarover eens zijn, jij en de huisarts of wie dan ook, dan kun je die arts daarna vragen mee te denken hoe dit tij te keren. Welke opties ziet zij om een veilig thuis voor je andere kinderen en jezelf te creeeren, en uiteindelijk in een latere fase je dochter te laten behandelen. Dan dwing je haar namelijk met je mee te denken in mogelijkheden ipv uitleggen waarom de door jou bedachte oplossingen niet werken.

En om bot af te sluiten; de blauwe plekken die je dochter oploopt als ze buiten op haar hoofd staat? Die zijn heel naar, maar een gevolg van haar daden. Laat die bij haar, en focus je op haar mentale gesteldheid want dat is waar je hulp bij zoekt. En die medicijnen; is het een idee om haar die meteen in te laten nemen bij de apotheek? Dan zit ze mogelijk nog in de ‘flow’ van het gesprek en is ze op dat vlak misschien makkelijker aan te sturen.

Gezinstherapie

Het lijkt me dat je toch niet met elke soort 'hulp' in zee moet gaan. Doe dat alleen als het ook echt wat oplost. Gezinstherapie lijkt me hier niet geboden.
Overigens crisishulp ook niet. Na een dag wordt ze weer thuisbezorgd.
Bemoeizorg lijkt me prima, alleen al als overbrugging tot er een meer permanente oplossing is.
Ik raad je toch nogmaals aan om je daar in te verdiepen en een eventuele instelling eerst zelf contact mee op te nemen waarbij je het hele verhaal paraat houdt en de oplossing concreet: uit huis, het is niet meer houdbaar thuis, onderzoek en behandeling elders en dan beschermd of begeleid wonen.
Of het lichamelijk is of psychisch maakt in principe niet uit. Het heeft allebei medische behandeling nodig.

Oh Leonidas

Ik weet dat ik je helaas geen paradijs kan beloven, maar wat ben ik blij met deze stap. Het is in elk geval een begin van een hele lange weg.
Ik begrijp dat ze vrijwillig opgenomen is? Dat is wel van betekenis en ik denk dat ze slim genoeg is om te weten dat ze daarmee zelf nog aan zet is. Maar wie weet, wie weet wat er gaat gebeuren en wat er uit de observaties komt.
Heb je voor jezelf eventueel een overzicht van allerlei dingen die er zijn gebeurd en hulpverlening die wel of niet iets heeft gedaan? Anders is het een goed moment om een historische reconstructie te gaan maken, met kort de belangrijkste gegevens: wie wanneer wat.
Maar voorlopig hoop ik dat je met je gezin even rust kunt nemen. Even iets doen wat jullie al lang niet meer hebben gedaan. Even aandacht voor elkaar: hoe gaat het met jou?

Tsjor

Gelukkig Leonidas

Fijn dat je je hier gesteund hebt gevoeld en daardoor meer door ging zetten.
En ook fijn dat je dochter daar in mee is gegaan en zich vrijwillig heeft laten opnemen. Het kan een belangrijke stap blijken te zijn als er inderdaad onderzoek gedaan wordt en mogelijk/hopelijk advies voor een vervolg waar jij en je dochter echt wat aan hebben en mee in kunnen stemmen.
Inderdaad, alleen al fijn om toch weer even rust te hebben.

Och toch

Leonidas

Wat ontzettend goed dat je zo hebt aangedrongen. Wat voor soort plek is ze opgenomen?
En hoewel ik me zo kan voorstellen dat dit tegen je gevoel was en die gesloten opname je eigenlijk tegenstaat; je kunt nu de zorg voor je dochter delen.
Natuurlijk komen er nu geen gouden bergen of een Disney-moment waarop alles goed is, maar probeer nu even van de tijdelijke rust thuis gebruik te maken door bij te komen en tijd en ruimte voor je andere kinderen in te ruimen.

En over die gezinstherapie; ik ben het met Anne eens. Kijk of dat nu zinvol is, of dat je liever eerst kijkt wat de zorgverleners van deze opname aanraden.
En, indachtig wat Tsjor zei, het is slim om een historisch overzicht te maken. Ik deed dat zelf ooit als een soort dagboek - in de hoop dat ik dat kon delen als de betreffende helemaal beter zou zijn. Maar het blijkt daarvoor al heel zinvol voor zorgverleners om te helpen de anamnese op te stellen, dus om te bepalen wat er aan de hand is.

Sterkte, want het is vast niet ineens makkelijk!

Wat 'goed'!!

Wat heb je je sterk gemaakt voor je kind! Echt heel goed. Fijn ook dat je dochter toen het puntje bij paaltje kwam heeft meegewerkt.

In een situatie in mijn omgeving hebben de ouders vrij snel na de opname van hun zoon tegen de behandelaars gezegd (en keer op keer herhaald) dat terug naar huis geen optie was. Dat klinkt heel hard maar het heeft ervoor gezorgd dat kind met hulp van behandelaars op een andere oplossing moest aansturen. Dat is begeleid kamer wonen geworden. Het heeft het kind een goede impuls gegeven: hij is zich veel bewuster geworden dat hij zelf verantwoordelijk is. De ouders, en ook de broer, zaten er echt helemaal doorheen en hebben door de afstand weer een leven gekregen. En de relatie tussen ouders en kind is voorzichtig weer op gang gekomen. De psychiatrische problematiek is er nog en het zal ook nog wel weer eens opnieuw moeilijk worden. Maar dit leven is voor dit moment voor iedereen beter dan het leven voor de opname.

Ik hoop dat deze opname voor jullie allemaal ook zo'n kans is op een beter leven. Sterkte!!

Groet,
Jo Hanna

Leonidas

Hoe gaat het nu?

Ik hoop toch zo dat ze je dochter kunnen helpen en je dochter zich laat helpen.

Ik denk het ook

' Dat was waarschijnlijk beter geweest...zeggen dat terug naar huis geen optie was...' Ik denk ook dat dat beter was geweest. Weer een leerpunt voor de volgende keer.
Is ze in die vier dagen wel iets vooruit gegaan, of zijn er onderzoeken geweest?
Maandag in elk geval weer een andere vorm van hulp in huis.

Tsjor

Deur bonken

Soms krijg ik de indruk dat op de deur bonken alleen tot iets leidt wanneer je je kind voor de deur van de instantie neer zet en er gauw vandoor gaat. Ongelooflijk triest dat je voor elk somatisch probleem relatief snel terecht kan maar als iemand mentaal in een crisis is dan kom je op een wachtlijst voor een intake voor een zorgplan en wie weet komt er dan een keer een constultant beschikbaar om een inschatting van de zorgvraag te maken zodat...

Enfin.

Tussen de oren is het er nog wel

Waar we vanaf moeten is dat ‘pijn tussen oren’ Betekent dat de pijn niet echt is. Dat is nl niet zo. Ze zal die pijn echt voelen, alleen is de oorzaak hoogstwaarschijnlijk geen lichamelijk mankement maar iets anders. En wat dat is, daar heeft ze hulp bij nodig.

Maar goed, ik denk dat het jullie niet lukt om dat haar uit te leggen. Ik denk ook dat het niet helpt als je dreigt met een gedwongen opname, want met boze mensen raak je niet in gesprek, en ala dat een angst van haar is, zal bet haar alleen maar meer pijn bezorgen. Die spoedhulp, is dat ook een soort van bemoeizorg, als in dat ze later deze week gewoon weer terugkomen? Of is het ambulante begeleiding geweest die nu weer stopt, omdat de patiënt aangeeft geen behoefte te hebben?

Wat wel helpt is naar de rest van je gezin kijken. Redden die het, dat de dochter met glazen gooit als iemand haar tegenspreekt? Of zijn ze al afgehaakt? Je weet nl nu van jezelf dat je geen goede maatstaf bent; Je houdt het te lang vol en denkt te snel dat ze het thuis beter zal hebben. Dat is overigens geen verwijt (want dat is wat moeders doen), maar is wel iets waardoor zorgverleners al snel denken dat het wel goed komt of niet doorhebben hoe vervelend het voor de rest van het gezin is. Het is bovendien ook de reden dat je de rest van je gezin wellicht te kort doet.

Dus ook nu weer; ga staan. Als het niet meer gaat, meldt aan de behandelaars dat je je vergist hebt. Dat gegooide glazen niet veilig zijn en dat je op zoek bent naar een andere oplossing. Bijvoorbeeld dat ze teruggaat naar waar ze opgenomen was. Je zei dat ze dat niet eens heel erg vond? Benadruk je inschattingsfout en het risico voor de rest van het gezin en bevestig naar je dochter dat er daar goed voor haar gezorgd wordt.

En naast die mogelijke opname of ambulante hulp, start vast een traject om haar elders (beschermd) te laten wonen. Ik weet hoe lastig het is om dat voor elkaar te krijgen (heb net zelf eindelijk een familielid naar begeleid wonen kunnen krijgen), maar mogelijk helpen instanties je nu mee omdat je de crisisdienst aan je zijde hebt.
Sterkte.

Voor Wendelmoed

Je schreef ‘Soms krijg ik de indruk dat op de deur bonken alleen tot iets leidt wanneer je je kind voor de deur van de instantie neer zet en er gauw vandoor gaat.‘ die verzuchting heb ik ook wel eens gehad. Als ik een ding heb geleerd, is dat we als ouders heel vaak niet duidelijk genoeg zijn. Meestal uit liefde, omdat we denken dat we de jongeren benadelen als we eerlijk zijn, of omdat we gewend zijn aan bepaald gedrag en niet zo snel zien dat het echt destructief is.

Tel dat op bij de ervaring van zorgverleners dat hulp pas helpt als iemand er om vraagt, en je krijgt dat pas bij (voor je gevoel) echt opspelen er opgeschakeld wordt naar daadwerkelijke hulp. Vandaar dat we leonidas hier ook zo stimuleren om te gaan staan, en te laten kijken naar hoe heftig het echt is.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over wachtlijsten en werkdruk in de hele ggz, want dat helpt ook niet.

Hulpverleningstraject

' Ze zal die pijn echt voelen, alleen is de oorzaak hoogstwaarschijnlijk geen lichamelijk mankement maar iets anders.' Hoogstwaarschijnlijk. Maar ik vind het ook altijd riskant om daar op voorhand al van uit te gaan, ook al wordt er ogenschijnlijk niets gevonden. Ik heb er ook dramatische dingen van gezien, juist bij GGZ-patiënten.

'Die man begon eigenlijk wel idd meteen te praten over dat de pijn tussen haar oren zit. ' Enig idee waar hij dat op baseerde en dan ook vooral: enig idee wat hij dan dacht daaraan te kunnen doen (waar hij niet aan toe gekomen is)? Ik zou in gesprek gaan met de man (eventueel gewoon bij jou thuis, tegen dochter zeggen dat het gesprek voor jou van belang is, niet voor dochter, ze mag erbij blijven als ze wil) en hem vragen waarop hij die visie baseerde en wat hij dan dacht als hulpverlener om daaraan te gaan doen. Vooral ook omdat jij nu in feite haar enige hulpverlener bent, dus niet als bezorgde moeder, maar als iemand die met een patiënt zit. Hij kan ook zijn rapport of verslag meenemen. en je kunt vragen wat nu het vervolg is vanuit zijn organisatie gezien. Na 10 minuten je biezen pakken onder het motto: 'zij wil niet', dan maak je het jezelf wel erg gemakkelijk. Er zijn organisaties die zo een lijst vol cliënten verzamelen.

Ondertussen kun je wel een ernstig gesprek met je dochter voeren: het kan zijn dat ze pijn heeft en boos is op de man, maar met glas gooien is niet acceptabel en als ze dat normaal vindt is dat een groot probleem voor haar, want daarop is dan eventueel een gedwongen opname gebaseerd. Niet op de pijn.

En dan kun je ook een stap terug zetten: de pijn is haar probleem en daar wil ze wel hulp bij.

Eventueel: doorverwijzing naar een pijnpoli in het ziekenhuis?
Of zal ik het adres voor je opvragen van een osteopaat, die mijn vriendin van onbegrepen rugpijn en andere vage klachten afgeholpen heeft? (oorzaak lag in de darmen).

Op mijn toilet heb ik een spreuk hangen van Thomas Edison: 'Ik heb niet gefaald. Ik heb alleen 10.000 manieren gevonden die niet werken.' En toch stug blijven volhouden en proberen. Tot je het licht ziet.

Ik wens je veel sterkte toe.

Tsjor

Duidelijkheid

'Als ik een ding heb geleerd, is dat we als ouders heel vaak niet duidelijk genoeg zijn.' Biebel, als daarmee het probleem van hulpweigerende patiënten en hun familie was opgelost, dan zou dat een gouden sleutel zijn. Maar als iemand volwassen is (en ook vaak daarvoor) dan tellen ouders en familie niet mee als het gaat om hulp vragen. Zie Malek F en de duidelijkheid van zijn familie. Als de dochter van Leonidas het glas gegooid had in een vol café, of naar de hulpverlener, dan was er een ander traject gekomen. Maar het glas gooien in huiselijke kring, naar de moeder, dat is niets. Tenzij de familieleden aangifte doen. Het eventuele justitiële traject kan er dan voor zorgen dat er hulp komt, niet de hulpvraag van ouders. Hoe duidelijk die ook is. Dat is wat wringt, want je wil eigenlijk niet het justitiële traject in en het blijft in je hoofd onbegrijpelijk dat dat de weg is die je zou moeten bewandelen.

Tsjor

Tsjor, we zijn het eens

Want de juridische weg is wat niemand wil en iedereen wil voorkomen. En het is eigenlijk te gek voor woorden dat je als ouders zo op je tandvlees moet lopen voor het zichtbaar is, of dat er zelfs misdaden nodig zijn. Maar helaas is er geen gouden sleutel en zag ik bij mezelf, lees ik nu bij leonidas en zie ik in mijn omgeving dat we toch vaak positief willen kijken, naar wat goed gaat en dat het nog wel gaat.
Volgens mij is daar, naast het wegwerken van wachtlijsten, winst te behalen. Dat er beter naar ouders of omstanders geluisterd wordt en signalen worden opgepakt. Dat als leonidas bij de huisarts zit zonder dochter, maar toch zegt ach - we doen het er maar mee- de dokter door vraagt, en ziet wat er voor de dochter nodig is. Ik snap dat we niet willen naar een tijd waar je voor een ‘dwarszittende scheet’ al naar een instituut werd gestuurd, maar nu lijken we door te schieten naar de andere kant.
Het enige wat ik daarom geleerd heb; Zolang zorgverleners niet zo goed zijn in subtiele signalen opvangen, is het aan ons om nog duidelijker te zijn. Helaas.

Vanaf puberleeftijd.

Haar psychische problemen begonnen in de pubertijd. Je vermoed iets van een ernstige stoornis, maar voor haar 14e was daar eigenlijk niets van te merken. Dus iets heeft haar psychische gedrag getriggerd. De puberleeftijd is ook vaak de leeftijd waarop bijvoorbeeld anorexia ontstaat of zelf pijnigen.

Hormonen? Anti-conceptie?

Maar ook dit stukje uit je eerste posting blijft mij bij:

"Mijn man heeft ook issues en dat heeft zeker ook bijgedragen aan de situatie (N aantal agressieve handelingen binnen het gezin, waarvoor hij hulp heeft gezocht maar hij zal altijd n moeilijke kant hebben). Dat is ook uitgesproken naar haar toe..."

Hoe erg was de agressie en hoe heeft je dochter dat ervaren? Het is uitgesproken naar je dochter maar heeft ze het ook verwerkt? Hoe moeilijk is haar vaders moeilijke kant? Is ze bang voor hem, loopt ze op haar tenen? Kan ze hierover praten met jullie of wordt het gedrag van je man een beetje "in de doofpot" gestopt?