Thuis wonende zoon van 27

Tsjor

Het inmiddels 04.55
Ik ben gehoord en mijn zoon is vannacht om 03.00opgehaald met een rechterlijke bevel omdat hij niet mee wou gaan.

Ik heb vanmorgen een afspraak gemaakt bij de huisarts en legde de situatie uit. Ik heb ook gezegd dat ik het bizar vindt dat er niet naar een moeder geluisterd wordt maar wel naar de zorg die 10 min aan de telefoon vroeg hoe het met hem gaat en dat er gezegd wordt door de dienstdoende arts dat hij rustig is. Wat verstaat men onder ;"rustig".

Uiteindelijk zei hij dat hij een huisbezoek brengt ,wat op dezelfde dag dus vandaag kon. Hij schrok er zelf van hoe de sitatie van mijn zoon was en heeft meteen yuiluis gebeld.

Dat was pas vanavond om 22.00 uur dat ze belde want het was erg druk.
Ik heb ze één en ander verteld door de telefoon want mijn zoon was niet thuis.
Ze kwamen om 23.00 uur en hebben met mijn zoon zitten praten. Dit ging niet vrijwillig. De politie was erbij en onder dwang ging wel praten.

Mijn zoon heeft het over kunst en dat hij een hoop dingen met zijn handen doet en nog veel meer.
Uiteindelijk vroegen zei hem als hij vrijwillig mee wilde gaan,dag deed hij dus niet , en hebben ze hem uitgelegd wat ze gingen doen en dan komen ophalen want dat hij vanavond al mee moet.
Toen ze weg gingen dacht ik hij verdwijnt het huis uit nou dat hij weet wat er gaat gebeuren.
Vanaf het moment dat de mensen weg waren tot 03.00 heeft hij eraan een stuk door zitten praten. Ik heb merendeels geluistert.

Toen zij er eenmaal waren toen was de politie er ook bij en nadat hij schuim bekent gegild heeft dat hij niet mee ging ,stond hij zelf op en is mee gegaan.
Ik ben erg blij dat we eindelijk gehoord zijn en dat hij de hulp krijg die hij nodig heeft en wij eindelijk (hopelijk) dit jaar een kerst kunnen vieren zonder gedoe.
Het is een lange weg maar ik heb hoop.
Ik hou jullie op de hoogte en bedankt voor alle steun.iedereen.

Tsjor

Zijn zorgverzekering betaal ik al een tijdje,

Blij voor je

Ik ben heel blij voor je dat het zo gegaan is. Dat de huisarts geluisterd heeft en je verhaal serieus genomen heeft en dat je zoon nu opgenomen is. Hopelijk laat hij zich wel goed helpen.
En kun je zelf hopelijk ook wat uitrusten van de spanning.
Hopelijk komt het wel goed met je zoon nu hij in elk geval hulp krijgt.

Fijn

Fijn dat je eindelijk gehoord bent en dat er nu hulp is.

Zoals je waarschijnlijk is het nu nog niet klaar, je zal vinger aan de pols moeten houden, zorg dat bij de instelling bekend is, dat jij ten alle tijden op de hoogte wil worden gehouden, dat jij bij zoveel mogelijk gesprekken aanwezig bent. Ga vaak langs/ bel zodat de begeleiding ook weet dat je zoon niet alleen is.

Mijn ervaring in de ggz is dat begeleiding zo gewend is dat client niemand heeft dat zij verbaasd zijn als het wel zo is. Dus blijf assertief/ zeuren, net zolang tot jij vindt dat het goed is.

wat fijn

Zorg goed voor jezelf, je zult wel uitgeput zijn!
Eens met advies van MarSy, laat jezelf (zo snel mogelijk) zien en horen. Ik hoop heel erg voor rust voor jullie allemaal.

sterkte

heel veel sterkte, ook al is het een opluchting dat er nu hulp is, het blijft een moeilijke tijd.

She-woman

Ik ben heel blij met je bericht. Blij om van je te horen, blij dat het toch nog allemaal redelijk snel is gegaan en dat hij uiteindelijk toch rustig is meegegaan.
Wat zul je moe zijn. Moe van duizend keer piekeren hoe en wat, moe van alle onzekerheden en van al het zoeken naar hulp.

Ik hoop dat je nu beter gehoor vindt bij de mensen die hem nu behandelen. Het is helaas wel erg belangrijk dat je er zelf bij blijft, dat je zelf goed geïnformeerd raakt en dat je ook je dochters en je vriend inlicht.

Er is gelukkig inderdaad goede zorg voor hierna, als hij eenmaal ingesteld is op medicatie en hopelijk uitgelegd heeft gekregen wat er met hem aan de hand is. Hij zal straks zelfstandig kunnen wonen, waarschijnlijk wel met begeleiding, regelmatige controles, een spv-er etc., dat is er allemaal en als dat goed ingezet wordt en hij goed behandelbaar is, dan zal hij met relatief weinig hulp een eigen leven kunnen leven.
Maar de zorg zal wel blijven en daar zul jij een belangrijke spil in blijven en als jij het niet meer kunt je dochters.

Ik heb je al twee tips gegeven: Ypsilon als vereniging van familieleden; en het boek van Rigo van der Meer, leven met schizofrenie.

Mijn ervaring is, dat iemand later niet boos op je is, al ben je daar bang voor misschien. Het is niet zomaar iets om te doen, maar je kon niet anders. En later zal iemand dat ook bevestigen. Je kunt nu gewoon laten merken, dat je zorgen om hem hebt, omdat je van hem houdt. En dat je hem niet in de steek zult laten.

Als familie is het nu belangrijk waar Belle het steeds over had: rustig blijven en onder elkaar duidelijk weten wat er aan de hand is, geen druk op hem leggen, vaste structuren organiseren, goede begeleiding vanuit een team, goed opletten als er stressvolle situaties aankomen, en goed opletten op kleine signalen die erop kunnen duiden dat het weer mis gaat. Ik hoop dat je met je zoon over enige tijd een taal kunt vinden, waarin je met hem kunt communiceren over wat hij meemaakt. Niet heel erg intensief, maar voldoende om je eigen signalen te kunnen toetsen. De inhoud van zijn psychose is helemaal niet relevant. Wat hij met kunst heeft, maakt niet uit. Ga daar je hersenen niet over pijnigen. Ook de vraag hoe het komt is eigenlijk volstrekt irrelevant: er zal ergens een trigger zijn geweest, maar als het niet de ene situatie was, dan zou het een andere situatie kunnen zijn. Bepaalde stofjes in zijn hersenen werken te snel, dat is het probleem. Zoals sommige mensen hoge bloeddruk krijgen, of suikerziekte. Ook in de hersenen kan iets verkeerd gaan, alleen zijn de gevolgen ervan zo enorm groot.

Maar eerst eens even uitrusten en alles tot je door laten dringen. Ook het verdriet, want dat zul je ook wel voelen. Zorgeloos zul je niet meer worden, maar kerstmis volgend jaar zal zeker anders zijn dat dit jaar en vorig jaar. En de kans dat het veel beter is is heel erg groot.

Tsjor

maar verwacht niet teveel

Een gedwongen opname betekent nog geen gedwongen medicatie. Ze zullen proberen hem te overtuigen, lukt dat niet dan volgt eerst een heel traject en bij gedwongen behandeling horen ook weer criteria. Houd er ook rekening mee dat men binnen de psychiatrie doorgaans niet blij is met druggebruik. (maak het vaker mee dat mensen juist weer gdwongen met ontslag moeten (!) omdat ze niet stoppen met druggebruik.

En dan?

Belle, en wat dan? Amk en ik geven vaak genoeg aan, dat het belangrijk is dat zij er nu bij blijft. Nee, ze kan niet zomaar verwachten at het nu allemaal goed komt. En zelfs met medicatie is het niet zo dat het probleem opgelost is, alleen wel beter hanteerbaar.

Wat betreft het drugsgebruik, in haar eerste berichtje zei she-lady: 'Er inmiddels veel gebeurt en hij is aan drugs verslaafd( denk ik)'. Dat was dus haar vermoeden over wat er aan de hand zou kunnen zijn met haar zoon. Dat wil niet zeggen dat er drugsgebruik is. Het is heel goed mogelijk dat She-lady bepaalde gedragingen van haar zoon voor zichzelf verklaard heeft met 'drugsgebruik', terwijl er dus waarschijnlijk een heel andere oorzaak is.

She-Lady, je weet nu in elk geval dat je daar met geen woord over moet praten, niets over zeggen.

Denk ook even na over hoe je je eigen toekomstwensen met betrekking tot de woonsituatie van jezelf en je zoon ter sprake zult brengen. Het zou fijn zijn als het fact-team samen met jou naar een zelfstandige woonruimte voor je zoon zou gaan zoeken. Het zou ook fijn zijn als je dicht genoeg in de buurt zou kunnen blijven om een oogje in het zeil te houden.

Dochter kwam vandaag thuis met een filmpje dat op de groepsapp van school was gedeeld: een naakte, zwarte man op het station, door politie hardhandig beetgepakt, hij vreemd schreeuwend, 'pepperspray' roept de politie. Mijn dochter vond het heel grappig. 212 'likes' en 42 reacties had het filmpje. En ik vind het zo triest.

tsjor

Zoon

Ik heb gisteren een gesprek gehad met de verzorger van mijn zoon. Hij weigert alle orale medicatie en is ontzettend bang.
Uiteindelijk hebben ze hem medicatie gegeven met een spuit. Ik heb wel aangegeven dat ik wel wil weten welke medicatie hij krijgt en wanneer en hoeveel.
Na een paar uur was hij weer rustig en heeft zijn orale medicatie wel ingenomen. Als het zo blijft mag hijuit de separatiekamer naar de zaal. Hij was rustig en aardig tegen het personeel.
Ikben zijn contakt persoon en heb doorgegeven van alles op de hoogte te willen zijn. Voor nu,
Ik heb de dokter gesproken en zij gaat nog geen behandelplan opstellen. Omdat hij ontzettend bang is kijken zijde situatie per dag.volgend week wordt er een afspraak gemaakt.

En met jou?

Het zal de eerste tijd toch even uitzoeken zijn, welke medicatie, hoe reageert je zoon, wanneer is hij aanspreekbaar etc. Goed dat je kontaktpersoon bent. Voor je zoon wordt nu wel gezorgd (voorlopig), maar hoe gaat het ondertussen met jou?

Tsjor

Tsjor

Mijn grootste zorg was mijn zoon en dat is mij uit handen genomen.ik ben ontzettend dankbaar dat er geen ergere dingen gebeurd zijn en dat de hulpdiensten meteen( heeft wat moeite gekost) ingegrepen hebben.
Ik heb veel gehad aan jullie en jou mailtjesom te blijven "zeuren" bij de huisarts.

Het is stil thuis. Ik hoor ieder geluidje en slaap slecht. Misschien moet ik daarvoor wel naar de arts maar ik wil daar nog even mee wachten
. Er is toch veel gebeurd en ook dat heeft tijd nodig. Ik hou in mijn achterhoofd dat mijn zoon geholpen wordt en dat het goed is.
En met mij gaat het ook goed gaan als het met hem ook goed gaat. mijn vriend en ik praten heel veel over dit alles en dat helpt ook.

Vanmorgen mijn zoon gesproken en het gaat goed. Hij heeft op de zaal geslapen met medicatie. Dus daar ben ik wel blij om en hij klonk als de oude weer.
Dat gaf mij een goed gevoel.

Mijn jongste dochter heeft heel veel moeite met de situatie en is zelfstandig hulp gaan zoeke. Ik vind het knap dat zij dat is gaan doen. Het is goed om van je af te praten.

Hopelijk

Slijt het slechte slapen wel met de tijd. Alle systemen van jou staan nu nog op 'stand by' en 'alarm'. Fijn dat je er met je vriend goed over kunt praten. Jammer dat je jongste dochter er zoveel moeite mee heeft. Probeer je dochters toch zoveel mogelijk bij het hele verhaal te betrekken, de kans is groot, dat je zoon ook in de rest van zijn leven aandacht en zorg nodig heeft en het is fijn als je dat als gezin samen kunt doen.
Je schrijft: 'En met mij gaat het ook goed gaan als het met hem ook goed gaat.' Het kan zijn, dat je geen zorgeloze oude dag zult krijgen, maar ik hoop dat je toch goed genoeg voor jezelf zult kunnen zorgen, zodat het met jou in elk geval goed gaat. En dat het daarnaast ook met je zoon goed zal gaan, natuurlijk. De eerste hele grote stap is in elk geval gezet.

Tsjor

She woman

Ik aarzel om dit te schrijven, maar het is nu een paar weken verder en ik ben benieuwd hoe het met jou en je zoon gaat. Maar ik kan me voorstellen dat je even geen zin hebt om iets op te schrijven. Dan wil ik in elk geval je laten weten dat ik aan je denk en da tik hoop dat er iets goeds uitkomt voor je zoon.

Tsjor

zoon 27 jaar

Dag She Lady/ LunaSterkte , ik zit in een soortgelijke situatie, maar ben ook ten einde raad, ik weet het niet meer. Veel liefs en geef de moed niet op.
Met vriendelijke groet, Belinda