U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Studie zoon werkhouding en financien
Oudste zoon is vorig jaar gaan studeren. Woont op kamers in studentenstad. Geniet volop van studentenleven; veel feest, veel drank, studentenvereniging, minimaal aan de studie. Wel eerste jaar gehaald.
Werkt daarnaast hard in bijbaan, is actief in scouting en kan heel goed met geld omgaan.
We hebben afgesproken dat we per jaar kijken wat we bij kunnen dragen aan studie. We gaan nu voor 2de jaar collegegeld/ boeken betalen en dragen 250 euro per maand bij. Afgelopen jaar heeft hij niet hoeven lenen. Hij is dankbaar voor wat hij krijgt en vraagt nooit om financien.
Gisteravond sprak ik hem aan op het feit dat hij wel wat harder aan de studie mag. En dat ik een vervelend gevoel heb over financieel bijdragen en zijn studiehouding. Antwoord was dat ik daar helemaal niets mee te maken heb en dat hij volwassen is en zelf verantwoordelijk.
Man vindt dat hij gelijk heeft. Ik denk ik ook. En toch voelt het niet ok. Ik twijfel op het moment enorm aan mijn opvoedkwaliteiten.
Hoe kijken jullie hier naar?
Nou....
Het lijkt me best moeilijk om te zien hoe je kind zich een slag in de rondte werkt om af te studeren en dan geen uitzicht op een baan te hebben, en ik kan me voorstellen dat je dan overweegt om de bijdrage nog maar even voort te zetten, maar aan de andere kant moet het toch ook een keer afgelopen zijn met die ouderlijke bijdrage. Afstuderen lijkt me daarvoor een zeer logisch moment. In noodgevallen zou mijn dochter altijd bij ons terecht kunnen, haar leven lang, maar ik zou niet op voorhand al zeggen dat wij haar gaan "doorbetalen" als ze niet meteen een baan vindt na haar studie. Dat zal ze dan toch zelf op moeten lossen.
Wanneer zou je je overigens meer afhankelijk voelen, als je een bijstand aanvraagt of als je bij je ouders aanklopt?
Bekende tweedeling
In de vroege jaren negentig zag de arbeidsmarkt er ook niet zo rooskleurig uit voor afstudeerders, in elk geval niet voor iedereen en voor mij ook niet. Sommigen fietsten van hun buluitreiking bij wijze van spreken in één keer door naar de sociale dienst voor een bijstandsuitkering. Anderen fietsten naar het uitzendbureau. Er zaten diepe verschillen in opvattingen tussen deze twee soorten mensen.
precies
Kersenplukken is nóg slechter maar jij raadt daarnaast ook nog eens af om de eerste de beste baan te nemen die wel in zijn afstudeerrichting ligt omdat jij te bang was om op te stappen. Angst is hier wel een hele slechte raadgever.
Ik ben van mening dat elke uitkering of niet werken slechter staat op je cv dan kersenplukken.
Klopt lou
Dit doet heel erg denken aan precies dezelfde discussies in de jaren tachtig. Die typische links rechtstegenstellingen! Vandaar dat ik ook mijn vader weer voor me zag met zijn werkdwang. Uit protest koos ik een vriendje met een uitkering. Haha. Nu alweer onwijs lang mijn man. Het is zelfs goed gekomen met die jongen zonder werk!
Hij was een jaar lang werkloos, geen kers geplukt maar werd uiteindelijk met open armen binnengehaald bij het bedrijf waarvoor hij zelf ook heel graag wilde werken.
Sorry, ik draaf door maar dit is een kwetsbaar puntje in mijn geschiedenis. Ppff.
Triva. Ik schrijf geloof ik nergens dat ik te bang was op te stappen. Ik was bang om geen werk te hebben ivm de toorn van mijn vader. Ik solliciteerde in de door mij wel gewenste richting maar werd afgewezen door gebrek aan ervaring.
Je begon zelf over angst...
Maar wel even goed lezen waarvoor dan, oke?
omdat
je het steeds over je eigen situatie had dacht ik dat die angst daar ook vandaag kwam.
Links en rechts
Jutta:
"Die typische links rechtstegenstellingen!"
Niet helemaal, in mijn omgeving. In theorie misschien wel. Maar in de praktijk zat er ook flink wat rechts volk in een uitkering en ook flink wat links volk in lullige uitzendbaantjes. Ze konden allemaal rekenen op afkeurende blikken van aanstaande schoonvaders :-)
School
LOL Lou.
Op mijn middelbare school gingen (in mijn herinnering dan he) ook vrijwel alle lessen economie en maatschappijleer over de vraag wat je moest doen wanneer je werkloos was of werd. Het was nogal een thema toen. De ene helft van de klas brulde zoiets als: "wie niet werkt zal niet eten" en de andere helft vond een uitkering heel gewoon want " er is gewoon geen werk, dus we hebben er recht op".
De leraar had meestal een wat linksige kijk op het leven. Ik kon de ideeën van de tweede groep beter niet hardop thuis verkondigen. Dus nam ik de indirecte weg met het vriendje.
Ach ja, andere tijden of toch niet?
Je kan toch altijd wel een baan vinden
Misschien niet passend bij de gevolgde studie maar als twintiger moet er toch wel iets te vinden zijn lijkt me.
onze zoon is een voorstander
van zowat elk baantje aanpakken om wat ervaring op te doen, al is het dan in een heel andere richting dan er is afgestudeerd. Hij zou zelfs nog ergens gaan poetsen om toch wat bij te verdienen en op zijn CV te zetten.
Haha Jutta
"Ik kon de ideeën van de tweede groep beter niet hardop thuis verkondigen. Dus nam ik de indirecte weg met het vriendje."
Snap ik helemaal. Ik dan weer wel. Maar mijn vriendje de doctorandus was de ene week verhuizer en de andere week afwasser en daar kreeg ik thuis ook niet direct de handen voor op elkaar :-)