Op kamers... en de kamer thuis?

Uit huis

Ik ben benieuwd wanneer mijn kinderen het huis gaan verlaten, mijn dochter studeert op steenworp afstand van ons huis en wat zoon beterft we wonen zo dicht bij allerlei opleidingen die hem interesseren, wat dat betreft hoeven ze niet weg. En we wonen ook ruim genoeg om er een was/strijk/naaikamer en een studeerkamer er op na te houden. Mijn dochter zei het al zelf: "Ik ben veel te verwend met mijn kamer, zo zonnig en mooi uitzicht, thuis is het gezellig, ik heb helemaal geen zin om het huis uit te gaan. En het is ook nog eens heel duur." Misschien moet ik haar kamer maar aan haar verhuren.

Zelf wa ik de jongste thuis en mijn ouders hadden geen emplooi voor mijn kamer, dus die is heel lang gebleven zoals-ie was.

verhuizen

Toen mijn broer en ik op kamers gingen bleven onze kamers intact, mijn ouders hadden daarnaast ook nog een logeerkamer. Na een jaar ongeveer zijn zij echter verhuisd, naar een huis met slechts 1 logeerkamer. Daar sliep ik af en toe als ik "naar huis" kwam . Mijn broer kwam in die tijd nagenoeg nooit meer naar het ouderlijk huis, mijn ouders gingen vaker bij hem op bezoek.
Nu zijn mijn ouders verhuisd naar een huis met twee logeer/hobbykamers. Hier overnacht mijn gezin regelmatig, mijn broers gezin meestal met kerst een keer per jaar.

Mijn oudste gaat over een jaar of drie uit huis vermoed ik. Ik denk wel dat ik zijn kamer intact hou, maar zelf ook voor hobby (tekenen schilderen) ga gebruiken. Als hij dan komt "logeren" (bijvoederen/studeren) in de weekenden is het zijn ruimte, maar als hij weg is kan ik de ruimte benutten. Het is de grootste en lichtste slaapkamer in huis.

Mijn jongste heeft ook een ruime kamer en is daar erg aan gehecht (behang/gordijnen/wastafel etc.) dus die zie ik niet zo gauw naar de kamer van oudste willen verhuizen.

Voor de komende 12 jaar (tot na de studietijd van beiden); ik zou graag wel willen dat ze zich welkom blijven voelen, de veilige haven ervaren, dus ik zou niet zo snel genegen zijn om de kamers echt anders in te richten. Mijn man aast nog op een kamer om met zijn treinenhobby aan de gang te gaan na pensionering, maar voordat dat zover is zijn we die 12 jaar al verder. Ik mag hopen dat onze kinderen dan banen en huizen hebben en dat zou voor mij de omslag zijn om dan inderdaad allebei (man en ik) een hobbykamer te kunnen inrichten.

Met logeermogelijkheid, dat dan weer wel. Wij wonen in een uithoek, en ik merk aan de woonsituatie bij mijn ouders of bij mijn schoonouders dat het echt fijner is als je voldoende fatsoenlijke slaapgelegenheid hebt voor kinderen en kleinkinderen. Wel of niet blijven overnachten hangt ook van een fijn eigen plekje en fatsoenlijke bedden af, i.p.v. een luchtbed in een schuur of een stretcher in de woonkamer.

Op kamers vanzelfsprekend?

Het valt me op dat voor iedereen het Op kamers gaan een soort vanzelfsprekend is. Ligt dat aan jullie woonplaatsen? Waar ik vandaan kom, was het dat ook, maar nu wonen wij voor een aantal universiteiten redelijk centraal. Ik vind het dus eigenlijk nog niet nodig, zeker met het afschaffen van de basisbeurs.
Zou dat op Kamers gaan nu ook minder gaan worden met het nieuwe leenstelsel?
Toevallig hadden we met dochter (4 VWO) hier van de week een discussie over en die had bedacht dat ze hier 200 km vandaan rechten wilde gaan studeren. Nu hebben wij 2 universiteiten in de buurt op een half uur rij-afstand waar dat kan, dus ik vind dat onzin. Heb dat ook aan haar gezegd. Dat we wel het collegegeld, boeken en kost en inwoning (bij ons) betalen, maar dat ze de rest zelf op moet hoesten dan.
Zoon zie ik trouwens voor zijn dertigste niet vertrekken, die vindt het allemaal wel prima zo, die wil trouwens ook naar de universiteit op 5 minuten fietsafstand.

Wat mij betreft níet

Hier ook een ruime keuze aan opleidingen, dus ik ga er vooralsnog vanuit dat wie het huis uitgaat ook zijn onderdak kan betalen.
Oudste gaf van de week trouwens aan dat ie op zijn 20e wel op zichzelf wil gaan wonen. We gaan het zien.

Op kamers niet vanzelfsprekend

Op kamers gaan is voor mij ook niet vanzelfsprekend maar ooit gaan ze toch het huis uit. Geen van onze kinderen is gelijk op kamers gegaan. De drie kinderen die wel op kamers zijn gegaan hebben dit pas gedaan in een latere fase van hun studie omdat ze een opleiding verder weg gingen doen waardoor ze onmogelijk meer thuis zouden kunnen wonen.

Hier wel op kamers

omdat de richting die oudste wil doen alleen op 100 km afstand kan (of op 150 km afstand). De richting past erg goed bij haar.
Als er een vergelijkbare studie in de buurt zou zijn, zou ze de kamer zelf moeten betalen.

Zeker niet op kamers

Zeker vijf universiteiten zijn bereisbaar binnen het uur voor ons. Oudste heeft zelf altijd aangegeven dat hij het zonde van het geld vond om op kamers te gaan. Voor zijn master is hij echter naar het buitenland gegaan, dus toen was het wel noodzakelijk. Ook jongste gaat in principe niet op kamers.

Voor ons geldt: op kamers of ver weg studeren moet een duidelijke meerwaarde hebben. Natuurlijk zal ik ze niet tegenhouden als ze toch willen, maar dan zal onze bijdrage beperkt zijn.

in het derde jaar

Dochter is niet meteen vertrokken, maar pas aan het begin van het derde studiejaar.

Omdat ze zelfstandig wilde wonen.
Omdat haar kamer veel dichter bij universiteit en bijbaan is (twintig minuten fietsen).
Omdat ze daar samen met twee vriendinnen ging wonen, samen aan de slag met dezelfde studie.
Omdat veel reizen ook best veel energie kost, zeker als de dagen lang zijn en de bus op dat tijdstip niet meer zo frequent rijdt.

(Overigens is een van de twee vriendinnen na dat eerste samen-op-kamers-jaar ziek geworden. Ze heeft haar bachelor precies nog gehaald en is toen gestopt. Dat was een enorme teleurstelling voor alle drie.)

Op kamers vanzelfsprekend

Als mijn dochters hier in de stad willen studeren, of wat dan ook, kunnen ze thuis blijven wonen, maar zodra er normaal geld verdiend gaat worden vind ik op kamers gaan, of een flatje betrekken inderdaad wel als iets normaals. Op een gegeven moment moet een kind toch ook eens lekker zijn eigen leven kunnen leiden. Maar ik zal ze nooit het huis uitduwen met de boodschap dat ze niet langer thuis mogen wonen. Jongste studeert in een andere stad en woont daar ook. Als zij daar klaar is, zie ik haar niet meer volledig thuiskomen. De oudste woont inmiddels samen. Mocht dat over raken, dan hoop ik wel dat ze zo wijs is om iets voor zichzelf te zoeken. Kinderen die eenmaal zijn uitgevlogen, passen vaak niet goed meer in het oude nest.

Op kamers

Is hier heel vanzelfsprekend. 1 universiteit op 1 uur reizen. Dat is toch best lastig,je hebt geen aaneen gesloten roosters en moet rondhangen in stad of faculteit als je 4 uren moet wachten op volgende college. Eigenlijk gaan alle studenten uit mijn prachtige dorp op kamers .
Daarbij vind ik ook dat de jeugd zich veel te lang onder moeders hoede bevinden.
Hier dus wel op kamers, om praktische en psychologische redenen.
Mijn dochter ging overigens op haar 18e naar Amsterdam, hier ruim drie reizen vandaan. Omdat de studie alleen daar is.

uit huis

Onze oudste dochter gaat op kamers en is druk aan het zoeken. Thuis blijven wonen, betekent dagelijks meer als 5 uur onderweg. Dat is dus geen optie.
De oorspronkelijke vraag ging over het 'behoud' van de eigen kamer. Leuk al deze reacties te lezen! Ik heb er niet eens over nagedacht haar kamer een andere bestemming te geven. Wat we wel doen is het grote bureau eruit ( onder een hoogslaper) en het bed naar beneden( op de grond bedoel ik). Zij vindt het zelf heel belangrijk haar kamer te houden. We hebben een logeerkamer beneden, dus dat is geen punt. Haar jongere zuster zegt niet samen te wonen, maar woont ook niet thuis.. ;-)
De studie gaat 4 jaar duren met 2 stages in het buitenland, we zien wel hoe het gaat.

eigen kamer wordt steeds minder eigen kamer

steeds meer spullen en kledingstukken verdwijnen naar elders. Dochter overnacht niet vaker dan eens per zes, zeven weken hier, puur voor de gezelligheid en om bij te kletsen.

In het najaar hebben zij en haar vriend de trouwdatum gepland en ze gaat dan bij hem wonen. 't is niet zo'n groot huis, dus ik denk dat er nog wel wat spullen achterblijven die (nog) niet weg mogen, maar ook niet meegaan. Die kunnen dan in verhuisdozen achter het schot.

En ik ga er een gezellige logeerzolderkamer van maken met een nieuwe uitstraling. Leuk!

Mach

Daarbij vind ik ook dat de jeugd zich veel te lang onder moeders hoede bevinden.===

Dat is wel erg algemeen gesteld. Ik zie om mij heen zeer wisselende situaties. Woonruimte is duur en niet altijd direct beschikbaar. Ik heb ook mijn grenzen wat betreft de leeftijd van uitvliegen, maar waarom zo'n haast? Liever goed overdacht en wat 'laat', dan in feite 'te vroeg' omdat het zo verwacht wordt.

Tonny

Als de jongste zich volledig ergens gesetteld heeft, dan lijkt een logeerkamer mij ook erg leuk. Mijn ouders hadden dat niet en wij tot nu toe ook niet. Maar jongste wil voorlopig nog erg graag in haar vertrouwde kamer slapen als ze thuis is. Dat is nu elk weekend.

@Kaaskopje - o.t.

... maar eerst moet er een moment worden gevonden om rustig uit te zoeken wat mee mag, wat weg moet, en wat ik ergens moet bewaren tot ooit. Voorlopig heeft ze geen tijd. En onlangs merkte k dat ze zo'n klus veel vervelender vindt dan ik. Ik vind opruimen best prettig, geeft rust in je hoofd. We zien het wel. Ze slaapt nu maar eens per zes weken een of twee nachten bij ons, ze zou ons waker willen zien maar de reistijd werkt niet mee. Soms ga ik naar haar toe, dat is ook prima, samen eten, even wat schoonmaken waar ze niet toe komt :)