Foute vriend

Jee Ericaaa

Wordt eens wakker!
Sprookjes bestaan niet.
Je hebt geen ideale schoonzoon.
Oké? En dan?
Je mag hem niet. Jammer dan. Wordt wakker, wordt volwassen.
Je HOEFT hem helemaal niet leuk te vinden.

Meer dan dat is er niet, volgens je postings.
Hij is gewoon een man die jullie niet leuk vinden. Meer niet.
Hij doet geen vreselijke dingen.
Hij praat misschien vervelend over jullie (hoe wéét je dat toch zo precies?) Maarja, zo aardig praat jij hier ook niet over hem, dus dat is wederzijds.
En het lijkt te passen bij zijn karakter, hij klinkt me ook niet super sympathiek in de oren. Maar laten we wel wezen: er wáren toch ook problemen in jullie gezin, al voor zijn komst?
Hij steunt haar hier in, wees blij voor haar! Ze klinkt als een meisje dat wel wat steun kan gebruiken.

En ja, hij is volwassen. Maar hé dochter inmiddels ook, al lang en breed. Ook al vind jij haar nog een puber.

Inderdaad

Ik heb geen leuke schoonzoon nee. Ik hoef hem ook niet leuk te vinden nee. Dat is waar en wil ik ook niet veranderen. Maar mag ik er dan wel voor kiezen om hem niet te ontmoeten om het een beetje leuk te houden? Ik heb hem zelf die onaardige dingen horen zeggen en er zijn ook mensen die dit tegen mij gezegd hebben. En NEE er waren geen problemen voor zijn komst. Voor we hem kenden was ze een gewone leuke meid zonder zorgen. Een tijdje nadat hij over de vloer kwam is ze niet lekker in haar vel gaan zitten en is ze zich terug gaan trekken. Ik verdenk hem er sterk van dat hij toen al is begonnen met zijn intimidatie. En zij was toen amper 18, had nog nooit een vriendje gehad en wist zich er geen raad mee. Ik blijf dat kwalijk vinden. Hij is een volwassen en toen nog getrouwde vent die zijn verstand had moeten gebruiken.
Zij is inmiddels 20 ja en als ze denktdat ze hier gelukkig mee wordt houd ik haar niet tegen om het te proberen. Maar liever niet in mijn huis.
Ik kan mijn gevoel niet uitschakelen en wil niet huichelen. Als dat mij kwalijk genomen wordt so be it..

principes

tja, principes ("ik wil niet huichelen") zijn leuk, maar niet ten koste van een ander, en al helemaal niet ten koste van je eigen kind. Dan huichel je maar wel, denk ik dan.

Maar het is natuurlijk geheel aan jou om te besluiten wat je belangrijker vindt in het leven: je principes of de band met je kind...

Ja hoor dat mag

Maar mag ik er dan wel voor kiezen om hem niet te ontmoeten om het een beetje leuk te houden? ===

Ja dus, dat mag. Maar je houdt het er niet een beetje leuk mee. De bezoeken van je dochter houden daardoor de sfeer van "jij wel, maar je vreselijke vent niet". Als ze echt van de man houdt, gaat de rek om het voor jou leuk te houden, er bij haar op den duur uit en dan springt het elastiek terug naar hún kant en niet naar de jouwe.

Mijn man heeft ook vervelende dingen tegen mijn ouders gezegd, luid en duidelijk hoorbaar voor de buren. Ik heb die buren na lange tijd later gesproken en ze hadden tot mijn opluchting en toch ook verbazing, álle begrip voor de tierenade van mijn toen nog aanstaande man (ons huwelijk was de aanleiding van dit gekrakeel). Ondanks dus dat er echt wel wat lelijks over straat is gegaan. Ik had dit ook nooit goedgevonden als ik het had geweten. Maar als daarna alles weer tot rust en goed zou zijn gekomen, zou mijn man best bereid zijn geweest om sorry te zeggen over de gekozen stijl en woorden als dat nodig was geweest om de kreukels weer wat glad te strijken, maar het escaleerde eigenlijk alleen maar verder en dat lag niet bij ons. Althans, dat vinden wij en verder de complete familie. Het gevolg was dat er vier jaar lang volledig geen contact is geweest. Daarna heb ik het weer op gang gebracht, in het belang van mijn dochter. Maar man was nooit meer welkom en moest zelfs in ons eigen huis wijken toen ze op kraamvisite kwamen voor de jongste dochter. Man was daar begrijpelijk heel erg boos over, maar ach... hij moest haar geboorte toch nog aangeven bij de gemeente, dus dat heeft hij toen gedaan. Te gek voor woorden dus eigenlijk.

Nee hoor

dit gaat helemaal niet over principes.
Dit gaat over gekrenkte ego's.
Over huichelen gaat het ook niet, het gaat over respectvol en beleefd net elkaar omgaan.

Verder dicht je hem wel heel veel macht toe. Dus vanaf het moment dat hij in jullie leven is zijn de problemen met dochter begonnen. Huilbuien en ruzie. Tsja. Of je noemt het verlate pubertijd.
Misschien schuilt er een kern van waarheid in wat hij zegt.

(Maar natuurlijk heeft hij het niet te zeggen. Net als jouw man niet Kaaskopje, ook wel erg als hij dat publiekelijk op straat doet)

uitersten

"We hebben inderdaad een hele voorgeschiedenis met deze man en dat maakt het extra moeilijk om nu leuk te doen. Ik ben bang dat als hij nu binnen zou komen dat ik m op z'n gezicht zou slaan."

Er is wel een enorm grijs gebied tussen leuk doen en iemand op z'n gezicht slaan.
Begin eens in dit grijze gebied te opereren, in plaats van voor jezelf te blijven bevestigen wat een zak je hem vind en hoe erg het is wat hij jullie allemaal aandoet enz. enz.

Wat je aandacht geeft groeit, of anders gezegd: je wordt steeds beter in alles wat je vaak doet). Andersom kun je jezelf ook oefenen om deze ongewenste situatie te accepteren. Het is niet anders. Zeg gewoon tegen je dochter dat hij welkom is. Leuk doen is helemaal niet nodig. Koffie schenken en gewoon een luchtig gesprek voeren is altijd mogelijk, of het wordt hoog tijd dat je jezelf daarin gaat oefenen. (Koetjes kalfjes, wat een weer hè...)

Wie weet blijft hij alsnog weg omdat zij zelf hun leven liever gescheiden houden van dat van jullie. Of hij komt mee, omdat ze toch graag een soort nieuwe verstandhouding willen opbouwen.

Voor je dochter zal het veel schelen, als jullie je verzet opgeven. Het zal voor haar in dat geval zelfs makkelijker zijn om de relatie te beëindigen, mocht ze dat willen. Maar je doet ook jezelf een groot plezier om niet zoveel energie te stoppen in iets wat jij niet kunt veranderen. Laat het rusten. Geniet van de mooie dingen, spreek ook met je andere kinderen af, dat jullie het er niet meer over hebben, omdat jullie mening er niet toe doet. Houd het luchtig.

Ik heb dit niet meegemaakt. Wel een vader met een partnerkeuze waar iedereen heel ongelukkig van werd. Ik weet hoeveel verdriet je ervan kunt hebben. En heel soms kan een indringend gesprek best helpen, maar eerst moet glashelder zijn dat je je niet verzet tegen haar partnerkeuze, maar dat je je oprecht zorgen maakt om hoe het met haar gaat. Zover ben je voorlopig nog niet.

Emoties

Erika, ik denk dat je sowieso nu veel te veel in de emotie zit om iets met de adviezen te doen. Tuurlijk is het veel beter om deze man toe te laten en je er over heen te zetten dat je dochter deze keus heeft gemaakt. Maar als ik je zo lees dan is dit gewoon niet het juiste moment. Ik zou voorlopig gewoon zo doorgaan en je dochter alleen ontvangen. Lijkt mij voor alle partijen op dit moment de beste optie. Wie weet lukt het je om over een tijdje nog eens te kijken en de adviezen ter harte te nemen. Heel veel sterkte met alles.

Antje

(Maar natuurlijk heeft hij het niet te zeggen. Net als jouw man niet Kaaskopje, ook wel erg als hij dat publiekelijk op straat doet)===

Dit speelde in 1988 en hij werd niet binnengelaten door mijn ouders. Ze lieten hem voor een dichte deur staan. Hij wilde toch zijn ei kwijt. Ik ben een kind van mijn ouders, dus ik schrok hier ook wel van, maar het is toch opvallend dat de buren achter mijn man stonden. Die ze niet eens kenden.

Ach Kaaskopje

Je bent minstens van mijn leeftijd, dus jij moet de mensen inmiddels ook wel een beetje kennen;)
Mensen zijn niet eerlijk, echt niet. Tuurlijk verzekeren ze je dat je man écht in zijn recht stond en dat het hartstikke begrijpelijk was dat...en achter je rug om fronsen ze eens naar elkaar.

Nouja, beetje afhankelijk van wat hij gezegd heeft, maar jij zei dat het lelijk was dus zo heel vreemd vind ik het niet dat je ouders geen contact meer wilden. Zeker niet als beeld van je vader klopt dat je hier vaker schetste. (Van een kwetsbare man)

Eens met lantaarntje

Natuurlijk is het op den duur het verstandigste om je neer te leggen bij het besluit van je dochter en deze man te accepteren. Maar nu is het daar nog te vroeg voor, althans dat spreekt uit al je berichtjes. Je gekwetstheid is nog zo vers en overheersend, dat deze optie volgens mij echt onmogelijk is op dit moment.

Veel sterkte, het lijkt me een ontzettend moeilijke situatie.

Antje

Inderdaad heb ik een beetje mensenkennis en deze buren waren zeer eerlijk. Het hele dorp was heel eerlijk tegen mij. Tenminste die bewoners uit dat dorp die ons kenden. "Je vader was altijd al een aparte man". Onze hele familie vindt 'Hij is altijd al apart geweest'. Zo heerlijk om te horen als je jarenlang het gevoel hebt gekregen van diezelfde vader dat het aan jou, het kind, lag. In ons geval de drie kinderen. Ik weet niet wie er onder Antje schuilt, dat vind ik in dit soort situaties best vervelend. Jij weet alles van mij kennelijk, omgekeerd heb ik niet door wie jij bent. Maar als je mij zo goed kent en mijn vader dus ook op je netvlies hebt staan (figuurlijk), dan snap ik niet waarom je de reacties van de buren in twijfel trekt.

Mijn man was op een gegeven moment bereid om excuses aan te bieden, volledig omwille van mij, want hij als 'kouwe kant' vond het ongelofelijk hoe wij ons toch steeds weer in allerlei bochten wrongen voor mijn vader. Daar zaten echter van mijn ouders (lees vaders) kant zoveel mitsen en maren aan vast, dat wil je niet weten. Het is dus niet gelukt. Er is amper een redelijk gesprek met mijn vader te voeren, tenzij het volgens zijn regels verloopt. Zelfs ik, min of meer bang voor de reactie van mijn vader, ben daardoor buiten mijn brave boekje gegaan in mijn jeugd. Ik heb letterlijk met mijn vuist op de eettafel geslagen omdat de omgang met mijn buurmeisje verboden werd omdat mijn vader ruzie had met de buurman, over onzinnige zaken. En ik heb mijn vader in een reflex teruggemept (pets op zijn arm), omdat hij mij ook een pets verkocht. Ik was 18 jaar toen. Verder durfde ik nooit hard tegen hem in te gaan.

De eerste man van mijn dochter was van zichzelf minder tactvol, maar ook tussen hem en mijn vader heeft het geknetterd. Mijn vader kon überhaupt niet goed omgaan met 'verkeringen' van mijn zussen en dus ook van mij. Die verkeringen waren niet onder de indruk van mijn vader. Een uitspraak van mijn ex-zwager: "Als wij samen naakt voor de spiegel staan, zie je er net zo uit als ik". Om aan te geven dat hij gelijkwaardig was aan mijn vader en ook graag zo behandeld wilde worden. Je snapt dat deze uitspraak 'respectloos en onbeschoft' gevonden werd. Ze scheelden 7 jaar.

Rutiel

Je slaat de spijker op zijn kop denk ik. Over een jaar denken we er misschien wel anders over, maar nu kan ik het nog niet. Heb ik ook tegen mijn dochter gezegd. Als we zien dat ze stikgelukkig zijn samen zal de mening waarschijnlijk wel bijgesteld (moeten) worden maar daar geloof ik nu nog niet in. Veel meningen komen denk ik van mensen die iets dergelijks nooit hebben meegemaakt en dan is het makkelijk om te zeggen dat het aan mij is om te beslissen wat ik belangrijker vind: mijn eigen gevoel of mijn kind. En net doen of je iemand aardig vindt is naar mijn mening toch echt liegen of huichelen. Het wordt nooit ongedwongen. Altijd moet je op je woorden letten. Dat is ook geen fijne situatie en die vermijd ik nu nog liever. Wij hebben onze kinderen altijd verteld dat liegen fout is en dan zou ik dat nu zelf voortaan moeten gaan doen?
Kinderen hebben blijkbaar ook veel macht want als je dus niet meegaat met je kind, hoe zijn of haar acties ook tegen je eigen gevoel ingaan, en als je ze niet overal in steunt, dan raak je ze kwijt? Dan stappen zij dus ook heel gemakkelijk over hun gevoel voor hun ouders heen?
Ik heb vroeger ook best wel eens confrontaties met mijn ouders gehad en die lieten het ook gewoon merken als ze het niet met me eens waren, maar het is nooit in me opgekomen om het contact te verbreken. Je houdt toch van je ouders? Je weet toch dat ze van jou houden en dat ze je niet laten vallen, ook al ben je het niet eens en heb je ergens verschillende meningen over? We gaan hier op termijn best uitkomen en ik ga me geen schuldgevoel aan laten praten door mensen hier.
Het enige waar ik echt spijt van heb is dat we die kerel ooit hebben uitgenodigd!

macht

Ook al heb je ervoor gekozen om hem niet zien, je geeft hem toch ontzettend veel invloed. Heb je eigenlijk wel in de gaten hoeveel macht je hem geeft?

Je schrijft dat je je gevoel niet kan uitschakelen.

Toch zit daar wel de sleutel. Je kunt hem niet veranderen, je kunt alleen veranderen hoe jij met de situatie omgaat. In jouw berichten lees ik over groot verdriet, over je gekwetst en bedrogen voelen, over agressieve neigingen als je hem ziet, over gedoe en stress binnen jullie gezin. Over wat je overkomt en door hem (en zelfs door jouw dochter) wordt aangedaan.

Je laat, ook al komt hij niet bij jullie thuis, jouw gemoedsrust bepalen door zijn gedrag.

En hoe begrijpelijk en verklaarbaar dat ook is (ik denk dat we allemaal blij zijn niet in jouw schoenen te staan), je moet er iets mee. Je hebt namelijk wel degelijk invloed op jouw gevoel. Je gevoel wordt gevoed door jouw gedachten, en daar ben jij zelf de baas over. Een paar gesprekken met bijvoorbeeld een psycholoog kunnen je hierbij wellicht helpen.

Erikaaa

Als iets niet lukt, lukt het niet. Toch nog even hierover: En net doen of je iemand aardig vindt is naar mijn mening toch echt liegen of huichelen.=== Gedogen is iets anders dan aardig moeten vinden. Als je het voor elkaar kunt krijgen om hem te gedogen, is dat minder 'potdicht' dan niet welkom. Daar zou ik voor een volgende stap in het proces wel naar toe proberen te werken.

Ook eens met rutiel en lantaarntje

Ik lees hier mee omdat ook ik met een foute schoonzoon moet zien te dealen. Wij hebben hem echter nooit verboden hier te komen. Feit is dat hij zelf weet hoe wij over hem denken (door dochter verteld, niet rechtstreeks door ons) en zich maar enkele keren per jaar laat zien. We gedogen hem ja, maar eerlijk gezegd voel ik me toch ook best een huichelaar. Tegen hem, want ik doe gewoon aardig terwijl ik hem wel kan schieten, en tegen mijn dochter, want als ik eerlijk zeg wat ik vind breekt het haar hart. In het begin dat zij een relatie kregen hebben we zo subtiel mogelijk verteld wat we van hem vonden en dat werd ons niet in dank afgenomen. Bovendien had het ook geen zin dus ik zou dat zeker nooit meer doen. We proberen er tegenwoordig het beste van te maken maar beter/leuker is het helaas niet geworden.

@Antje

"Ik denk ook niet dat mijn kinderen me ooit gaan vragen wat ik van hun partner vindt.
Zouden ze dat toch doen dan hoop ik dat ik, met een imo foute partner, kan antwoorden dat mijn mening er niet toe doet"

Als ik als antwoord zou krijgen: "mijn mening doet er niet toe" dan zou ik daar wel mijn conclusie uit te trekken. Dat is m.i. niet het antwoord wat je wilt horen als kind.

macht?

ik denk niet dat kinderen heel makkelijk over hun gevoel voor hun ouders heen stappen, maar het is hoe dan ook een logische en gezonde gang van zaken dat kinderen zich los maken van hun ouders en hun eigen weg gaan. In de eerste fase van hun leven hebben zij jou meer nodig dan jij hen, maar uiteindelijk draait dat natuurlijk om. Kinderen kunnen (en moeten!) op een gegeven moment zonder jou verder, en kiezen dan zelf de mensen waarmee zij oud willen worden.

Inmiddels is je dochter in de fase gekomen dat ze zich los maakt van jullie en de blik richt op de toekomst. Dat ze iemand kiest om die toekomst mee in te gaan die jullie niet aanstaat is daarmee vooral jullie probleem. Voor haar is die relatie inmiddels mogelijk belangrijker/wezenlijker dan haar relatie met jullie. Dat heeft niet zozeer met 'macht' te maken, maar is simpelweg de natuur.

Praktijkondersteuner huisarts

Ik kan me voorstellen dat je er wakker van ligt. Volstrekt verwerpelijk ook, een getrouwde kerel die de labiele tienerdochter van zijn vrienden inpalmt. Daar zou ik ook een rood waas van mijn ogen van krijgen.
Alleen je doet er niks aan. Sterker nog, hoe meer jij je verzet, hoe meer je haar in zijn armen drijft. Probeer je voor ogen te houden dat de meeste verkeringen rond die leeftijd niet het eeuwige leven hebben.

Probeer dus toch wat afstand te nemen. Dat je dochter al dan niet tijdelijk ergens anders woont, kan daarbij helpen. En neem anders contact op met je huisarts. De meesten hebben tegenwoordig een praktijkondersteuner GGZ. Daar kun je je hart luchten, en mogelijk geven zij je handvatten hoe je ermee om kunt gaan. Niet hoe je het kunt veranderen, maar wel dat je er zo mee om kunt gaan dat het niet je leven beheerst.

Sterkte, wat een rotsituatie.

Jippox

"Dat heeft niet zozeer met 'macht' te maken, maar is simpelweg de natuur."

Maar ik bedoel iets heel anders met macht. Ik heb het niet over wat hij doet, laat staan dat ik dat macht noem. Hij leeft gewoon zijn eigen leven. Maar wat hij doet, heeft invloed op de gemoedsrust van TS. Beter gezegd: TS láát zich door zijn gedrag beïnvloeden. Ze gééft hem die invloed. Op haar gevoel dus, op haar gemoedsrust. En daar het TS iets mee.
Zoals Kenfan ook schrijft: "Niet hoe je het kunt veranderen, maar wel dat je er zo mee om kunt gaan dat het niet je leven beheerst."

Kaaskopje

Ik begrijp dat je het niet prettig vindt dat je mij niet kent.
Ik reageer echter verder helemaal niet persoonlijk op je, heb ook geen oordeel. Ik reageerde slechts op dat stukje waarin je beschrijft dat je man op straat openlijk lelijk praatte tegen je ouders.

Ik hecht nu eenmaal enorm aan mijn privacy, vandaar dat ik minder herkenbaar ben. Blijkbaar hecht jij daar minder aan. Voor beide kanten is naar mijn idee genoeg te zeggen.

Even zo

Tsja, dat kan, dat mijn kind niet blij zal zijn als ik zoiets zou zeggen.
Maar het zou het enige zijn dat ik in die situatie zou kunnen zeggen.
Ik vind nl echt (hoop ik toch) dat mijn mening er niet toe doet. (Extremen buiten beschouwing gelaten)
Maar dat mijn kind blij moet zijn met partner en worden.
Huichelen en liegen, dat zou ik nu weer niet doen.

Maar huichelen heeft naar mijn idee niets met beleefd ontvangen te maken. Ik doe wel vaker beleefd tegen mensen die ik niet aardig vind.

IJsvogeltje

Ik doelde hier op wat Erikaa schreef: "Kinderen hebben blijkbaar ook veel macht want als je dus niet meegaat met je kind, hoe zijn of haar acties ook tegen je eigen gevoel ingaan, en als je ze niet overal in steunt, dan raak je ze kwijt? Dan stappen zij dus ook heel gemakkelijk over hun gevoel voor hun ouders heen?"

Ik ben het geheel eens met jouw observatie mbt de macht die Erikaa de vriend van haar dochter geeft. Dat is inderdaad geheel haar eigen keuze.

Heb veel aan jullie wijsheid, zit zelf ook vast in gedachten

Oh ik lees met belangstelling al jullie opmerkingen ook al is het bij mij is het niet eens een foute relatie want vlgs (19 jr) dochter heeft ze geen relatie met de ruim tien jaar oudere man die ze tijdens haar stage heeft leren kennen. Ik weet sinds kort dat ze nu een jaar 'friends with benefits' zijn. Ze heeft daar lang over gezwegen en ook gelogen, waar ze was bv. Maar nu is het out in the open: ze doen 'het' met elkaar, ze slaapt regelmatig bij hem maar ze hebben geen relatie. En hij is heel interessant en intelligent, heel leuk hebben ze het, ze zitten ook uren te kletsen en ze is er ook wel zonder dat ze het doen. Dit alles heeft dochter me verteld. Ik kwam niet verder als ' klinkt als een relatie' en heb al een paar keer gedurende de tijd uitgenodigd dat ze gerust eens met hem naar huis mag komen. Zodat we hem leren kennen, maar dat hoeft niet zegt ze want ze hebben geen relatie. Ondertussen heeft ze ook verteld dat hij het ook met anderen doet, en dat mag vindt ze, want tja geen relatie. Zijzelf heeft geen ander. En ze reageert steeds boos als ik er ook maar naar vis. Want ik begrijp het toch niet. Ik vraag bv of zij gelukkig is zo met de situatie. 'Welke situatie dit is hoe wij het doen...' ik houd ze vast, zeg haar dat haar moeder het beste uiteraard nog niet goed genoeg voor haar vindt, geef niet mijn mening verder. Want die is gebaseerd op haar verhalen en ik heb een beeld bij hem gecreëerd waar ik niet vrolijk van word. Ik moet dit natuurlijk ook loslaten maar het lukt niet om er niet vaak heel erg mee bezig te zijn. Hem opzoeken op sociale media en haar volgen en balen als ik zie dat hij haar berichtjes liked. Daarom wil ik hem graag ontmoeten, de drie B's toepassen; binnen halen, bank zetten, bier geven hahaha. Maar ik krijg de kans niet. Aan de ene kant opluchting, het is 'niks' gaat vast weer over. Aan de andere kant boosheid op een man die ik niet ken: vind m een profiteur. Ongelooflijk wat die kids met je doen. Als kind vertellen we ze verhaaltjes zodat ze goed kunnen slapen, als volwassenen vertellen ze ons verhaaltjes waar je nachtenlang van wakker ligt. Hoe moet je loslaten? Ik vind het ook zo moeilijk. En ze heeft gelijk: ik begrijp het ook niet...

Antje o.t.

wat betreft je privacy en zo... als je niet wilt dat jij herkend wordt, dat snap ik best, maar misschien is het dan wel zo kies om niet te laten merken dat je meer van mij weet. Dat voelt 'scheef'.

Ik snap jou wel hoor Erikaaa

Ik begrijp je helemaal. Ik vind de reacties ook wel een beetje normatief op dit forum. Het enige advies dat iedereen elkaar hier geeft is loslaten. Dat is natuurlijk wel heel makkelijk gezegd als je kind een relatie begint met het type mens dat in jouw ogen het foutste is wat op deze aardbol rondloopt.
Ik snap dat je helemaal van de kaart bent.
Zelf vind ik het ook lastig met mijn zoon van 18, hij neigt ook naar foute vrienden op dit moment.
Maar ik ben van de openheid en houd niet van toneelstukjes. Jij hebt recht op je gevoelens en dat kun je best uitleggen aan je dochter. Dat je van haar houdt, dat ze altijd welkom is, maar dat je die man op dit moment niet kan handelen.
De tijd zal uitwijzen hoe het zich verder ontwikkelt, neem gewoon de tijd voor jezelf en doe verder gewoon naar je dochter. En blijf uitleggen waarom dit moeilijk voor je is op dit moment. En wellicht kunnen andere familieleden die hier moeite mee hebben dit ook rustig verwoorden naar haar toe zonder ruzie.
Blijkt het later een fantastische partner voor je dochter te zijn dan zal hij later ook wel snappen waarom hij het eerste jaar niet bij schoonfamilie over de vloer kon komen, en dan heeft hij daar geduld mee. Uit respect voor je dochter.
Ik vind helemaal niet dat je iedereen maar moet tolereren die kinderen mee naar huis nemen. Normale mensen natuurlijk wel maar dit is een extreem geval en dan mag je als ouders best wel een keer stop zeggen.