Dochter gaat uit huis, ik ben zo verdrietig...

wil nog steeds met je ruilen

De huidige situatie is nog steeds zoals twee jaar geleden hier beschreven, en nog steeds zou ik dolgraag met je willen ruilen Ingeborg. Besef hoe goed je het hebt! Echt dit is een logische stap in haar leven. Zorg dat je dit verdriet niet op haar overdraagt, het is een sentiment waar ze onmogelijk rekening mee zou moeten houden.
(doet me trouwens denken aan mijn ex-schoonmoeder die heel boos was op mij toen ik ging samenwonen met haar zoon toen hij 23 was, veel te jong vond ze, hij moest thuis blijven wonen).

Het uit huis gaan van je kind staat voor

een grote levensgebeurtenis. Het kan zelfs een aanleiding zijn voor een depressie, zoals een verhuizing, een andere baan, een overlijden, een scheiding.
Mamst, zo erg als jij het beschrijft is het echt niet hoor...
En zeker als je altijd met z'n tweetjes was, is het echt wel even slikken

Hier: ik schreef twee jaar geleden ook mee. Dochter zat toen net op kamers, eigenlijk vlak in de buurt. En ook ik vond het heftig hoor... Dat is nu wel gezakt maarre...
Een maand of vijf geleden is ze naar Berlijn verhuisd. Dat is toch wel andere koek. Gelukkig niet over de oceaan, maar je gaat ook niet ff snel koffie drinken...
Na een paar niet zulke fijne woonplekken heeft ze net vandaag de sleutel van haar echte eigen nieuwe appartement gekregen, en gaat nu voor de derde x verhuizen daar...
Leuke stad, Berlijn!

Mirreke,

Ja dat is wel even anders in het buitenland wonen dan in de buurt. Mijn dochter loopt nu een half jaar stage in Oldenburg en ik merk dat nu ook een beetje. Gelukkig is het maar een half jaar en komt ze de weekenden thuis ( in haar eigen studio).
Sterkte met het wennen en veel,plezier samen ook in Berlijn!

Vewrhuiswagen

Ik besef inderdaad dat het anders kan en ik prijs mezelf heel gelukkig met mijn dochter. Alles gaat in goede harmonie en het is de tijd ervoor (al had dat best een jaartje langer gemogen natuurlijk). Zelf heb ik lang geen contact gehad met mijn moeder, ze is nu al 15 jaar overleden. Ik snap dat ze destijds gedaan heeft wat ze kon en haar verdriet om haar kinderen (niemand had nog contact) zal oprecht zijn geweest. Toen ik uit huis vertrok was dat een vlucht, en met ruzie en gelukkig gaat dat met mijn dochter niet zo.
Gelukkig is dat hier anders. En, ze gaat niet naar het buitenland of naar een stad aan de andere kant van Nederland.
Gisteren zei ze nog:'Je hebt me goed opgevoed mam, echt' en natuurlijk schiet ik dan weer in de jank maar moet dan ik ook keihard lachen om mezef. Ik draag het verdriet niet over, ze stapt straks fris en vrolijk de deur uit naar haar eigen leven, zonder schuldgevoel of iets anders wat op haar schouders drukt.

Haar eigen leven

Haar eigen leven is daar waar ze leert, werkt, fietst of boodschappen doet.
Bij een tegenslag, hoeft ze niet naar het huis te gaan waar ze is opgegroeid en waar altijd de deur open staat.
Een kleinood om haar hals of aan haar vinger kan haar het gevoel geven dat je als het ware naast haar staat, waar ze ook is of wat ze ook doet. Een kleinood als een amulet, dat haar rust en vertrouwen geeft op momenten dat ze het nodig heeft. Een kleinood dat ze kan meenemen als ze denkt daar behoefte aan te hebben.

Zo draagt mijn dochter wel eens een antieke ring van mijn moeder. Ze is niet in de gelegenheid haar regelmatig te bezoeken en door de ring te dragen, voelt ze toch de verwantschap.
Daarom, Ingeborg, gaf ik al eerder aan dat het misschien voor jou ook fijn is om iets speciaals van haar te krijgen.
Dat is geen symbiotische afhankelijkheid maar een blijk van waardering of liefde.

Lege plek

Toen ik het huis uit ging, nam ik al mijn haarklemmen mee die aan een stuk snoer van het nachtlampje hingen. Later gaf mijn moeder aan moeite te hebben met het aanblik van die 'lege' snoer. Misschien had ik er een paar kunnen laten hangen...

hier ook ineens...

Mijn 19 jarige heeft per 1 maart eindelijk een kamer gevonden in Amsterdam, waar ze al anderhalf jaar studeert. Ze heeft een vriend waar ze vaak is dus ze was al niet meer vaak thuis.
Ineens is ze dan 'echt' weg! Het is goed en we zijn er allebei aan toe, maar het is ineens toch een ander leven. Net als Ingeborg heb ik mijn dochter alleen opgevoed. Gelukkig heb ik altijd rekening gehouden met dit moment en ben ik al een paar jaar heel bewust bezig om gezellige dingen te doen met vrienden, ook als dat betekende dat dochter daardoor soms alleen thuis was.
Een vriendin zei laatst dat ik super trots moest zijn dat mijn dochter zo vol vertrouwen in het leven staat. Dat ze studeert, vrienden heeft, haar zaakjes kan regelen enz. En dat is natuurlijk ook zo. Het project kind is succesvol afgerond. Nu is het weer tijd voor andere dingen.

Dank Oregano

Inmiddels heb ik het niet alleen geaccepteerd maar is het ook echt goed zo. Ook mijn dochter is een heerlijke meid, ik ben echt trots op haar. We kunnen het goed samen vinden, en ik ben ook wel regelmatig in Berlijn. Maar ook via whatsapp is het contact gewoon goed en leuk. We hebben een familieapp met de kids. Soms zit mijn partner in ver over de oceaan, dochter in Berlijn, andere dochter ver op vakantie, en ik met de zonen thuis, gewoon allemaal met elkaar in gesprek, realtime. Zo gaaf!

Toen ik vroeger op kamers woonde, kon ik niet bellen, en moest ik naar een telefooncel om mijn ouders te spreken...

Ingeborg: je doet het goed! Je kunt verdrietig zijn, maar je laat het geen last worden voor je dochter...!
Het is echt een rouwmoment, of liever een rouwperiode. Het is niet raar en ook niet overdreven. En het gaat voorbij en het wordt anders maar niet minder bijzonder...

Sterkte aan ieder die dit ook doormaakt.

Flanagan, Mirreke, Dymo (en alle anderen natuurlijk)

Na de eerste schok gaat het een stuk beter hier. Ik was ook al een half jaar voorbereid dat ze uit huis wilde en op zoek was dus het kwam niet echt als een verrassing.
Gisteren merkte ik, toen dame moe was en een takkebui had, dat ik dat straks absoluut niet zal missen (zoals zoveel andere dingen). En Flanagan, ik kan me dat zo goed voorstellen van die haarklemmen, dat soort kleine dingen ja, die zijn moeilijk (en daar denk je echt niet aan). Gelukkig heb ik een paar jaar geleden haar ook duidelijk gemaakt dat ik ook weer wat meer voor mezelf ging doen. Hiervoor is het alle jaren 'werk en huis' en 'huis en werk' geweest. Het grappige was dat de eerste avond dat ik uitging, ik om half twee een telefoontje kreeg van mijn dochter met de vraag 'Waar ik bleef want dat feest was toch wel al afgelopen?'Het is voor mij best een strijd geweest dat ook zij wat meer ging loslaten en dat ze accepteerde dat ik naast moeder ook gewoon mens ben.
Ook deze week heb ik haar duidelijk moeten maken dat ondanks dat zij verhuist, de gewone dingen hier doorgaan en dat ze daar ook best rekening mee mag houden. Morgen gaan we spullen kopen, ga ik die kamer van onder tot boven schoonmaken, er staan hier twee boodschappentassen vol voor haar klaar met alles wat ze lekker vindt (het uit-huis pakket) en dan kan het busje geregeld worden en kan ze over. Ik ben heel benieuwd! Voordeel is wellicht dat ik nooit heb samengewoond of getrouwd ben geweest dus op zich is alleen zijn voor mij niet eng ofzo. Dymo, sterkte ook!

Grappig

dat het nu je dochter is die vindt dat jij te laat thuis komt en zich zorgen maakt! Maar inderdaad heel goed dat je laat zien dat je het zelf ook prima redt en je eigen leven leidt. Ze moet niet het gevoel krijgen dat ze jou heel zielig achterlaat.

wat ik niet ga missen

Heel herkenbaar Ingeborg, mijn dochter stuurt ook wel eens appjes als ik niet thuis ben op een tijd dat zij mij thuis verwacht.
Wij hadden hier gisteren een aanvarinkje. Dochter wil het liefst allemaal leuke nieuwe spulletjes en was gisteren met mijn auto naar een naburige gemeente gegaan waar ze een Xenos en een Action hebben. 's Avonds zou ze bij haar vader eten. Komt ze thuis met allemaal tassen, zet ze midden in de huiskamer neer (want tja, de verhuizing is zaterdag dus om alles nog naar haar zolderkamer te sjouwen is zonde) en vertrekt naar haar pa. Zit ik midden in haar zooi. Ik heb haar even voorgehouden wat er allemaal nog moet gebeuren voor we kunnen verhuizen en hoeveel tijd daarvan zij nog gewoon colleges moet volgen. Zij gaat er gewoon vanuit dat ik dat allemaal regel en dat zij dan straks lekker huisje kan spelen in Amsterdam. Nou, bij volwassen worden horen ook de minder leuke dingen.
Dochter is enorm goed in delegeren (staat de Ikea kar 'tegen te houden' terwijl ik de zware pakketten in de auto probeer te sleuren) en vertoont hier en daar ondanks haar opvoeding wat prinsessengedrag. Koopt graag A-merken in de supermarkt, loopt liever op Gabor schoenen dan op goedkopere schoenen, zou het liefst een appartement met walk in closet hebben.
Dat ga ik allemaal niet missen.
Maar ze kan ook ontzettend lief zijn en gezellig een kopje thee zetten dat we samen op de bank al kletsend opdrinken. Dat zal ik dan weer wel missen.
We zullen het zien allemaal! Ik heb al wat gezellige afspraken en feestjes staan, dus ik zal me niet eenzaam gaan voelen.

Ingeborg

Hoi Ingeborg,
Wat fijn om te lezen dat het inmiddels al weer wat beter gaat!
Er zijn inderdaad dingen die ik ook niet mis haha, herken het verhaal van Dymo over soms wat prinsessen gedrag ; )
Maar toch is dat alweer zo lang voorbij na 2 jaar dat de band nu anders is geworden, op een bepaalde manier gelijkwaardiger. Ze zei vorige week nog: nu vind ik onze band het veel leuker dan toen ik nog thuis woonde . Mooi compliment vond ik dat.
En haar verjaardag viert ze hier dit weekend, met familie en de week erop het 21 diner waarover ik al las hier ook.
Succes allemaal en tot lezens !
Oregano

Vandaag verhuisd

Vandaag is ze vertrokken. Ik heb geholpen met inpakken (ze dacht dat ze maar 3 doosjes zou hebben hahaha), heb wat inkopen gedaan met haar en als cadeau een 'uit huis pakket.' Dwz twee megagrote boodschappentassen vol etenswaar, genoeg voor een maand. Ook wij hadden deze week een kleine aanvaring. Ze was dingen aan het uitzoeken en gaf aan dat heel veel hier bleef. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ze geen twee kamers heeft. Dat hier watspulletjes achter blijven, okee maar niet op die manier. En inderdaad, er zijn heel veel dingen die ik absoluut niet zal missen. Voordeel is denk ik dat ik nooit heb samen gewoond, niet getrouwd ben geweest. Het is vreemd nu, ik zal nog door diverse stadiums van gemoedstoestand gaan maar het is een feit. Er staat hier een leeg bedframe op een redelijk lege kamer, kreeg nog wel een appje dat ze haar gitaren vergeten is. Voorlopig ben ik ook best moe. Het is al met al snel gegaan, in twee weken tijd was alalles geregeld. We gaan het wel zien!

Stilletjes Ingeborg.

Het zal de komende tijd wat stilletjes zijn Ingeborg en je doet alles weer alleen. Niemand om rekening mee te houden.
Lijkt mij wennen, stilletjes ook. Maar....alles went en de voordelen zullen waarschijnlijk ook steeds meer overheersen. Maak het gezellig voor jezelf en geniet van het alleen zijn. Kan ook heerlijk zijn.

Dank je Wil40

Ja, stil zeker. Geen gezang meer, geen babbelbabbel als ze thuis komt aan het eind van de dag, en heel veel meer. Maar ook geen afkeurend gezicht en opmerkingen als de hond mijn hand likt (want ze kan niet tegen dat geluid), of dat we 'yach' taco's eten etc. Nadeel is wel dat we 4 jaar geleden zijn verhuisd naar een huis waar we ons absoluut niet thuisvoelen. Ze is opgelucht hier weg te ze uit dit huis is en ook ik wil zodra het kan hier weg. Maar, ik mask er het beste van😌

Dochter weer terug

Ik heb nooit last van het lege nest syndroom gehad. Natuurlijk is het gezellig als de kinderen thuis zijn, maar als het gaat voelen of er meerdere kapiteins op één schip zitten, wordt het tijd voor een eigen schip. Inmiddels is de jongste dochter weer een poosje thuis en ik vind het gezellig hoor, maar dit moet geen jaren duren. Toch weer ergernissen over afwas die niet fatsoenlijk wordt achtergelaten, gemopper over wat wij prettig vinden e.d.. Bij mijn ouders thuis zag ik dit ook. Mijn oudste zus moest even overbruggen tussen twee woonruimtes. Dat was geen succes. Het heeft toch nog een jaar geduurd. Dus eenmaal het huis uit, ga je daar aan wennen (ook al denk je aanvankelijk 'hoe dan?!') en is terugkeer best een aanslag op beide partijen, ouders én kind.

Kwam ik vandaag tegen

Woord van de week: boemerangkind

Boemerangkinderen zijn jonge volwassenen die weer bij hun ouders intrekken nadat ze een tijd zelfstandig hebben gewoond. Uit een Britse studie blijkt dat boemerangkinderen de levenskwaliteit van hun ouders doen dalen. Als alle kinderen het ouderlijke nest hebben verlaten, genieten de ouders van hun herwonnen onafhankelijkheid en ontstaat er een nieuw evenwicht. Als een volwassen kind dan naar huis terugkeert, wordt dat evenwicht verstoord.
https://www.taaltelefoon.be/

Ik kan het alleen maar beamen.

Peter de Wit

Haal uit de bieb 'Het lege nest' van Peter de Wit. De hoofdpersoon uit Het lege nest heeft het gevoel dat het belangrijkste en meest bijzondere deel van zijn leven erop zit. Zijn vrouw stuurt hem naar dokter Sigmund, de gerenommeerde therapeut. Maar bestaat het Lege Nest-syndroom eigenlijk wel?

Vader

Hoi beste mensen.
Hier even een vader aan het woord.
Ik ging vanmiddag even langs bij mijn zoon die nu een 4 tal maanden met zijn vriendin woont in hun eigen huis. Eerst effe gevraagd of het uitkomt. Ik vond in de keukenkast een grote pot kipkruiden die ik nooit gebruik maar hij bijna dagelijks. Ha, dacht ik, mooi reden om even langs te gaan.
Toch blijft het een bijzonder bevreemdende ervaring.
Natuurlijk, het hoort zo, het is de gang van zaken en weet ik veel ... Dat klopt inderdaad allemaal. Toch is er mijn gevoel dat het daar soms best moeilijk mee heeft. Het is zo definitief, zo "gescheiden", iets wat ooit zo nabij en verbonden was .... De band met je kinderen, hun nabijheid, hun afhankelijkheid die maakt dat jij nodig bent ....
Vandaag heb ik het er dus even moeilijk mee. Waarschijnlijk ook omdat de zomervakantie op zijn einde loopt. Ook altijd weer afscheid nemen ...
Het confronteert ook met de eindigheid van alles ...
Dat ik alleenstaand ben maakt het ook niet makkelijker.
Ik herken dus de gevoelens van jullie die het er ook moeilijk mee hebben zeker.
Het is rouwen, loslaten, verwerken en tijd geven ....
Het is beseffen dat iets voorbij is : een levensfase ..
En ze komt niet weer ...
Ja, het maakt me erg verdrietig en dan zit er niets anders op dan me aan dat verdriet over te geven, hier even wat te posten. Goeie zaak dit forum, ook al ben ik er jaren niet meer op geweest. Sterkte aan de anderen !

Stil in huis

Het lege nest -syndroom lijkt vooral te gaan over het missen van een ander. Ik denk dat de pijn meer ligt in het alleen zijn op zich; eenzaamheid is zo confronterend.

Zo onverwacht veel pijn

Ik had dit niet verwacht, maar nu mijn kinderen ineens samen het huis uitgegaan zijn, doet dat immens veel pijn. Ik heb al jaren een co-ouderschap, dus ik was wel gewend ze niet altijd te zien. Voor mij is de grootste schok dat dit bijna zonder aankondiging gebeurde en dat er ook wel enige wrijving was.

Ik wist altijd wel dat mijn kinderen het niet erg op prijs stelden dat hun stiefvader nogal streng is. Ik wel want hij is erg consequent en hij is puur streng op zaken als netheid en dergelijke. Ik ben als moeder heel wat zweveriger, dus een man naast me die de puntjes op de i zet vind ik prima. Mijn ex daarentegen stelde weinig regels, netheid was hem iets wat vreemd was. Daardoor zijn onze huishoudens nogal tegenpolen. Dat is voor mij verder nooit een probleem geweest, behalve dat de kinderen vonden dat het bij mij wel wat losser kon.

Nu ze allebei volwassen zijn, hebben ze kennelijk geen zin meer in iemand die regels oplegt en dus zijn ze van de een op de andere dag samen verkast naar hun vader en ik kon het doen met een whatsappje, mam, we gaan bij pa wonen, want we hebben geen zin meer in onze stiefvader.

Ik ben boos en verdrietig, ik moet het even kwijt en ik besef me dat ik nu maar gewoon verder met leven moet gaan. Ik hoop alleen dat ik niet helemaal het contact met mijn kinderen ga verliezen, maar ik ga nu niet meer schipperen om mijn kinderen tevreden te houden, dat is waarschijnlijk een fout die ik al veel te lang gemaakt heb.

Laralali,

Sterkte want zo’n vertrek hakt er in.
Maar ga niet de schuld bij jezelf zoeken. Je kinderen hadden het ook anders kunnen aanpakken.
Ik hoop voor ze, dat ze dat gaan inzien.

Sneu

Ik vind het altijd heel sneu als kinderen het huis uit gaan vanwege een stiefouder. Zeker als je door hem je eigen manier van opvoeden hebt aangepast. Dat had hier ook kunnen gebeuren als ik was blijven samenwonen.

Door een stiefvader?

Ik snap het niet geloof ik. Waar bemoeit je nieuwe partner/stiefvader zich mee. Jij bent de moeder, hij is niet de vader, maar door hem zijn wel je kinderen uit huis getrokken.

En je schrijft laralali, dat je 'niet meer gaat schipperen om je kinderen tevreden te houden'. Ten eerste snap ik daar niets van.
Als jij wat losser was met alles, en je ex ook, en je kinderen dat gewend waren, begrijp ik niet dat je dan een stiefmeneer de ruimte geeft om jouw huishouden zo op te schudden. Maar ten tweede, je hoeft ze ook niet meer tevreden te stellen, want ze zijn niet meer bij jou. Dit is het gevolg ervan.

Voelt dat dan goed nu? Denk je dat de opvoeding goed is verlopen nu, nadat ze zich het huis uit gejaagd voelden? Blijkbaar voelden je kinderen zich niet gehoord, ondanks dat jij toch wist dat het voor hen vervelend was. Je schrijft dat het voor jou geen probleem was, maar jij was het kind toch ook niet? Jij was een volwassene die haar eigen opvoedingsmethodes opzij zette ten faveure van een stiefmeneer.
Ik vind het de taak van de ouders om naar hun kinderen te luisteren, en om daar wat mee te doen. Dat heb jij blijkbaar niet gedaan.
Het komt meer op mij over alsof jij door je partner helemaal zodanig bent ingepakt dat je denkt dat consequent en streng zijn een groot goed is. Helaas voor jou zien je kinderen dat anders. Misschien moet jij het ook maar eens gaan heroverwegen.

Mirreke,

En als Laralali met haar kinderen bij de stiefvader zijn ingetrokken, mag je dan verwachten dat hij zich volledig heeft te schikken naar de levensstijl van de intrekkende vriendin en haar kinderen?
Er is te weinig informatie om dit zwart-wit te veroordelen en zout op de wonden te leggen.
Het vertrek, en de wijze waarop, is al triest genoeg.