Dochter gaat uit huis, ik ben zo verdrietig...

Tonny

Dank je voor jouw woorden. Ik probeer sterk te zijn en ik weet ook dat ik uiteindelijk gewend zal zijn aan de situatie. Als ik hem spreek laat ik ook niets merken maar soms denk ik van stel nou dat hij ook moet wennen en ook een beetje verdrietig is en denkt hij dat ik door mijn nonchalante houding blij ben dat hij weg is? Dat mag hij absoluut niet denken. Ik heb eerlijk gezegd een hele vervelende eigenschap en dat is hoe meer ik mij irriteer aan iemand of iets hoe meer ik erop ga letten en dat doe ik nu ook ik weet dat ik verdrietig ben en toch ga ik weer elke keer naar zijn kamer om naar een lege plek te kijken of ik kijk op zijn Facebook profiel. Ik heb hem in de week dat hij weg is één keer geappt dat ik hem mis, appt hij heel droog terug "ja ik ook hahaha" ik moest huilen en lachen tegelijk, huilen omdat ik dacht van je neemt me in de zeik en ik ben bloedserieus en lachen omdat ik hoop dat hij ons niet mist en het geweldig naar zijn zin heeft. Komt wel goed met mij, ben nog nooit zo blij geweest dat mijn zomer vakantie bijna is afgelopen en ik weer aan het werk ga :-)

contactmomentjes

er zijn zeker in de eerste tijd steeds momenten waarop je elkaar mist, ieder gaat daar anders mee om. Tegenwoordig is het makkelijk op een losse manier toch wat contact te houden, even een fotootje appen of zo, of vragen hoe het gaat.
Bellen heeft niet mijn voorkeur als er niets dringends is. want anno nu ben je meestal ergens onderweg met je telefoon; je weet nooit waarmee de ander bezig is en of het uitkomst.
Appen 'wanneer bellen we even' is een alternatief. Of afspreken om samen te eten, bij jou of bij hen, of elders.

Jongste dochter verhuist nu met haar geliefde naar een wat groter huis, dus ook alle dingetjes die eerst niet mee gingen wegens ruimtegebrek ben ik nu aan het verzamelen. Dat roept weer allerlei herinneringen op. En extra ruimte in ons huis

@Oregano!

Hoe is het nu?

Mijn dochter gaat vandaag

In eerste instantie een huisbewaring voor een studiegenoot die elders zijn minor gaat doen, maar ze is stevig op zoek naar een eigen kamer.

Ik vind het heel spannend, maar ben (nog?) niet verdrietig. Maar het zal wel helpen dat ze slechts 1.6 km verderop gaat wonen en niet genoeg ruimte heeft voor al haar spullen (paardrijspullen enzo). Verder kost de was doen geld, dus ik heb zo'n idee dat ik haar nog regelmatig tegenkom. Waarschijnlijk in de waskamer terwijl ik zelf net met een uitpuilende wasmand binnenkom!

Zoon kwam van zijn introweek naar huis gereisd, maar er was van alles mis op het spoor. Een reis die 1 uur moest duren, duurde 3 uur. Hij is gelijk ook op kamersites gaan kijken...

Straks heb ik opeens een leeg nest! Hoewel, leeg, ze hebben zoveel spullen dat mijn huis voorlopig nog niet leeg zal raken... Gelukkig heb ik nog een stel cavia's om te verzorgen.

Nog 2 dagen.....

En dan gaat mijn eerstgeborene het huis uit. Sterker nog, het land uit. Voor een jaar au pair. En als ze terugkomt gaat ze direct op kamers om te studeren, zo'n 500 kilometer van huis. Ze is na haar eindexamen steeds voor langere tijd weg geweest dus de overgang is niet heel groot. Maar toch.....een periode afgesloten.

Heel ontroerend vond ik dat toen we gister uit eten waren en ik aan haar 16-jarige broer vroeg of hij haar zou missen, hij meteen zei 'Ja natuurlijk, heel erg!' En hij gaf haar een envelop met een bedrag zodat ze tussendoor even naar huis kon vliegen. Slik....

Vergeten al die keren dat ik ze achter het behang kon plakken door hun voortdurende geruzie.

Slik!

Wat geweldig, zo'n broer !!

Alle goeds in deze bijzondere dagen...

Wat ben ik toch stoer....

..... dus niet. Vanavond brengen we haar naar het vliegveld. Deze week hebben we nog samen geshopt en naar de kapper geweest. Ik heb elk woord en elke handeling van haar opgezogen. Wat is ze toch een leuke en zelfstandige meid! En wat hebben we het gezellig samen. Ja, ze is al vaak van huis geweest en dan hadden we soms ook dagen geen contact. Maar het idee dat ze definitief niet meer thuis zal wonen hakt er opeens behoorlijk in.

Vanaf vanavond is ze in een vreemd land, in een vreemde familie waar ze 's ochtends voor 4 kinderen gaat zorgen en overdag naar school gaat. Ze is nerveus maar heeft er ook veel zin in. Ik ben zo ontzettend trots op haar want ze heeft alles van a tot z zelf geregeld. Vanaf haar geboorte kon je haar al overal neerzetten en ze had het naar zin. En als niet, dan zorgde ze wel daarvoor.

Haar vader en ik zijn al 8 jaar uit elkaar maar we zijn nog steeds een hecht ouderteam met dezelfde ideeën over opvoeding. De kinderen hebben 2 huizen op steenworp afstand. Alle verjaar- en feestdagen brachten we als gezin door en dat was altijd supergezellig. Nu heb ik de mannen al plannen horen maken om samen met kerst en oud & nieuw op ski- of golfvakantie te gaan.

Maar goed: daar gaat ze dan.... op eigen benen de wijde wereld in. Ik moest me inhouden om niet mee te gaan om te zien waar ze in terechtkomt. Maar als ze goed wel gesetteld is zal ik haar zeker opzoeken.

Fély

OMG, wat ongelofelijk lief van je zoon!

Sterkte vanavond bij het wegbrengen. Het is voor mij nog ver weg, maar ik schat in dat ik oudste tzt ook naar eoa vliegveld kan brengen. En dat lijkt me echt moeilijk, hoe mooi het ook is dat ze zo zelfstandig zijn en zich zo goed staande houden.

Verwachtingen

Mijn oudste dochter riep vroeger dat ze niet zoveel met onze stad had en net zo makkelijk ergens anders wilde wonen. Ze had ook fantasieën over het buitenland. Manmoedig juichte ik dat allemaal toe 'Kind, je moet doen wat jij leuk en nodig vindt." Inwendig dacht ik 'Neeeee!'. Maar mijn verwachting was dus dat ze zodra ze kon een andere woonplaats zou zoeken. Maar tijden veranderen. Een tijdje geleden alweer zat ik met haar in de bus. Dat doen we niet vaak. We reden langs een stukje van onze stad, dat ook voor toeristen leuk is om te zien. En toen bekende dochter dat ze de stad eigenlijk toch wel leuk vond. Je had hier toch maar het een en ander wat mooi is. Dat ze een vriend heeft die hier, net als zij, geboren en getogen is en juist helemaal niet van zins is om weg te gaan doet de rest. De kans is groot dat ze hier blijft, mógelijk kan het ooit Haarlem worden. Daar kan ik mee leven:-).

Sara

Er is een speciale rubriek voor dit soort vragen. Oproepen voor onderzoek enz.

Deze ochtend huurcontract getekend

Eergisteren werd mijn 19 jarige 'goedgekeurd'na een hospiteergesprek en deze ochtend zijn we samen het huurcontract gaan tekenen. In mijn hoofd snap ik het allemaal en ik gun het haar maar ik kan alleen maar huilen, huilen en huilen. Ik ben alleenstaand, al vanaf haar geboorte. De vader is nooit in beeld geweest en ik heb geen familie dus dat is best apart. Het was altijd wij met zijn tweetjes en dat hebben we goed gedaan. Het is een leuke meid, verantwoordelijk en ik wist al een tijdje dat het eraan zat te komen maar wat is dit vreselijk moeilijk. Ik gun het haar, absoluut en ik ben blij voor haar, snap het allemaal prima maar de aankomende maand zal ze dus vertrekken en wat zie ik daar vreselijk tegenop. Ik wil niet huilen maar het stopt niet. Het is 'mijn meissie' die weggaat, het enige familielid wat ik heb. Een hele levensfase die wordt afgesloten (en een nieuwe die begint). Ze gaat niet super ver, dat is fijn en ik zag vannochtend haar vrolijke en trotse gezicht toen we in 'haar'kamer stonden van 2 bij 3 meter. Ik hoop dat de tranen snel opdrogen maar het zal verschrikkelijk moeilijk worden denk ik. Ze red het wel maar ik vraag me af of ik het ook red? Hoe lang duurt dit afschuwelijke gevoel?

Pfff

Sterkte, voor mij duurt het nog even maar niet heel lang meer, denk ik. Geen tips, want ik heb het nog niet meegemaakt. En ik hou er nog ene paar over, dus andere situatie. Wat ik wel heb: als er eentje eens weg is, denk ik blij aan ze zolang ze het leuk hebben. Als ze het niet leuk hebben word ik gek, dus dat is ook niet ideaal. En om eerlijk te zijn zie ik ook wel een klein beetje uit naar de tijd dat ik weer eens ik mag zijn, en niet alleen moeder. Maar nogmaals, het is een andere situatie. Heel veel sterkte.

Ingeborg,

Ik denk dat je dochter jou ook wel veel gaat missen omdat jullie zo lang met z'n tweetjes waren.
Ga samen naar een juwelier en koop twee hangertjes; laat haar één kiezen voor jou en jij één voor haar.

Op belangrijke dagen verkiest mijn dochter een bijzondere ketting van mij te dragen, zo voelt ze alsof ik bij haar bent. Het geeft haar mentale steun alsof ik bij haar ben.

Wennen

Hier gaat dochter steeds vaker een paar dagen naar vriend, of komt hij hier. Geleidelijk aan groei ik naar het moment dat het tijdelijke blijvend is. Geen idee hoe snel dat zal gaan. De studie duurt nog een paar jaar, maar ze wonen ver uit elkaars buurt. Ik kan het niet rekken.

Zoon opperde een paar maanden geleden onverwachts het idee samen met klasgenoot een woonruimte te huren. De school is op 1,5 uur reistijd. Hij vond zijn moeder ook wat beklemmend . Hij wilt zijn vleugels uitslaan.
Toch is hij op het idee terug gekomen; de meeste bedrijven waar hij voor de opleiding heen moet, liggen in het hart van Nederland. Dan is ouderlijk huis toch wat gunstiger gelegen.

Als de tijd komt, komt ie.

Rouwproces

Ik heb een klein schattig huisje onder een stolp gekocht, eigenlijk kerstversiering, waarin een lampje brand. We hebben er beiden een. Zo weet ze dat, als het even tegen zit, ze altijd een thuis heeft waar ze naar terug kan komen. Het zal voor mij een tijd moeilijk zijn maar ongetwijfeld zal de tijd komen dat ik het fijn vind weer in mijn eigen leven te stappen, geen rekening hoeven te houden met.
Ik heb het laatste half jaar ook weleens gedacht, als ik weer al haar zooi aan het opruimen was 'daar ben ik straks van af.' Alleen nu, nu het verdriet zo hevig is, zou ik met alle liefde nog haar zooi willen opruimen voor een jaar. Het komt wel goed, maar het is een soort rouwproces en de komende weken zal het niet makkelijker worden.en dan is het defintief.

Och sterkte hoor Ingeborg!

Wat lief, een "altijd welkom huisje", mooi bedacht.

Sterkte, ik moet er ook nog niet aan denken dat mijn kind het huis verlaat. Ik zal er ook vreselijk veel moeite mee hebben en me toch groot houden.

Het is gezond, je kind wordt zelfstandig. Maar je hart zegt wat anders, begrijp ik goed.

Fijn die reacties

Wel fijn om het een beetje van me af te kunnen schrijven. Ik hoop dat dit gevoel snel opklaart. Het is echt als een rouwproces. Ik was 24 toen mijn vader overleed en dit gevoel, zo overheersend is precies hetzelfde. Vannochtend toen ze naar school ging riep ze gedag, hoorde ik haar romkelen in de keuken. Straks niet meer. Pfff. Ik ga naar mijn werk. Dank jullie alvast, blijf schrijven hoor. Het helpt.

Ingeborg

Leuk. De innovator in mij wil de huisjes gelijk koppelen via het Internet en dat de lichtjes dan samen aan en uit gaan. Ook een aardige manier om je bejaarde ouders in de gaten te houden. Lichtje niet aan of uit? Even bellen...

Ingeborg

Ik heb lang op mijn tong gebeten en niet gereageerd omdat iedereen dit anders ervaart, maar nu ga ik het toch doen. Ik denk dat je hulp nodig hebt.
Als jij het uit huis gaan van je dochter als even ernstig ervaart als het overlijden van je vader op je 24e, dan zit er iets echt niet goed bij je. Je dochter is niet dood en jij bent geen adolescent meer. Je dochter staat midden in het leven, het gaat juist goed met haar, en jij bent een volwassen vrouw van bijna middelbare leeftijd. Zet de zaken alsjeblieft in het juiste perspectief. Ik zeg niet dat je geen verdriet mag hebben om het vertrek van je dochter, dat is alleen maar natuurlijk, maar dit gaat véél te ver. Het klinkt haast als een symbiotische moeder-dochterrelatie. Ik hoop dat ik het mis heb, want dat is erg ongezond voor beiden.

Een kettinkje vind ik trouwens een mooi idee. Ik heb in een moeilijke periode een kettinkje van mijn moeder gekregen en tot mijn eigen verbazing ben ik daar erg aan verknocht. Ik kies zelf of ik het draag of niet, zeker niet elke dag, maar het blijft bijzonder voor me.

Veel sterkte! Maar wordt echt beter hoor!

Hoi Ingeborg,
Ik heb dit draadje gestart, en ik realiseerde me toen ik net jouw post las dat dat alweer 2 jaar geleden is... Ik was ook zooooo verdrietig, ook lang alleen geweest met mijn dochter , tot haar 7e.
Ik realiseerde me toen ze weg was dat het leeg was, mijn grootste 'project' was 'being a good mum' en het anders doen dan mijn moeder. En dat blijkt heel goed gelukt weet ik nu, en ben ik heel dankbaar om.
De eerste 2 weken waren het ergste, als ik uit mijn werk kwam ging ik naar 'haar' zolder, en moest ik heel erg huilen, gewoon rouw, het is het afsluiten van een levensfase en daarbij is rouw heel normaal. Het doet pijn, dat loslaten. Toch heb ik mijn weg daar in gevonden, ook omdat ik merkte dat de band blijft. We zien elkaar regelmatig, ze komt vaak eten, appen elke dag, ook Weltrusten. Samen de stad in, samen naar concerten, samen net oo reis geweest voor haar 21e verjaardag naar Een Spaanse stad.
Het contact verandert, er moet een nieuw evenwicht gevonden worden. Ook merkte ik het laatste half jaar dat je naast moeder ook mens wordt in de zin van kwetsbaarheid meer kunnen laten zien (burn-out) en daarover praten. Dit is prachtig en heel waardevol. Maar goed dat is dus nu 2 jaar later. Het went echt!
Ze woont ook om de hoek en dat scheelt misschien ook. Ik mis nog wel de aanloop af en toe maar gelukkig komen die ook af en toe eten, heel gezellig!
Heel veel sterkte!!!!
Liefs X

Symbiotisch?

Ik heb gezegd dat ik het allemaal in mijn hoofd begrijp. En dat ik het haar gun. De start van haar eigen leven. En het is mooi dat ik haar blijkbaar zo opgevoed heb dat ze er vertrouwen in heeft dat ze het kan. Maar het gevoel, dat staat gelijk aan een rouwproces, zo wordt het ook omschreven. Ik ben helaas nooit goed geweest in afscheid nemen, zelfs niet van collega's. En ik weet dat ik er ook doorheen kom maar denk ook wel dat we een speciale band hebben omdat er geen overige familie is. En ja, de pijn van het moeten loslaten voelt voor mij hetzelfde, is dat inderdaad zo vreemd? Zo ja, ga ik direct naar mijn huisarts hahaha.

ik begrijp het wel hoor

onze zoon gaat begin volgend jaar een semester studeren in het buitenland. Natuurlijk vinden we (man en ik) het superleuk voor hem maar het zal zeker erg stil worden in huis.

Mijn dochter gaat, als alles volgens plan gaat, volgend jaar ook een half jaar naar het buitenland. Zo ongeveer aan de andere kant van de wereld. Daar zie ik wel wat tegenop. Ik zou alleen maar toejuichen als ze op kamers zou willen, maar dan wel een beetje in de buurt.

Oregano dankjewel

Ik vroeg me al af hoe het jou is vergaan😌. En ik ben blij dat ze niet naar het buitenland vertrekt maar redelijk in de buurt blijft. Ik had dezelfde leeftijd toen ik uit huis ging, van een mooie grote kamer thuis naar een aftands hok maar ik was supertrots want het was van mij! De aankomende weken gaan superzwaar worden en ik wens de ouders met kinderen naar het buitenland heel veel sterkte. Lijkt me ook extreem moeilijk zo ver weg. We zijn allemasl vaak sterker dan we denken!

relativeren

ik probeer het zelf wel te relativeren. Hij gaat pas volgend jaar een semester naar het buitenland. Het had ook makkelijk gekund dat hij gelijk na de havo op kamers was gegaan in een stad aan de andere kant van het land. Nu hebben we hem sowieso al ruim 2 jaar langer gezellig thuis gehad. We hebben een goede band met onze zoon en via skype kunnen we toch regelmatig in contact blijven. En halverwege het semester gaan we hem daar bezoeken.