U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Dochter 20, zwanger, werkeloos, niet studerend en thuiswonend
... Vandaag is gebleken dan mijn 20 jarige dochter die niet wilde doorleren na vmbo ( blowde extreem veel maar is daar nu mee gestopt) en ook niet wilde werken en 4 jaar doelloos thuis zit zwanger is. Ik heb de zin en de puf niet om deze situatie op te vangen. Mijn dochter heeft de afgelopen jaren extreem gepuberd en begon net weer " te normaliseren" en dan nu dit. Ze kan niet eens voor zichzelf zorgen en dan nu zwanger en ze wil graag t kind houden.., haar vriend woont 2 uur verderop en wil dat ook graag. Hij zit wel ip school en werkt af en toe maar is thuiswonend . Hoe moet ik hier in gaan staan? Ik weet t echt even niet. Graag advies
Uit huis
Ik was 18 toen ik zwanger werd. Ik woonde weliswaar met mijn vriend samen en werkte maar stond nog niet echt op eigen benen.
Ik werd door mijn vriend mishandeld en kon niet naar huis.
Hier in België heb je tehuizen voor ongehuwde moeders. Ik ben daar om hulp gaan vragen. Kan je dochter daar niet terecht? Die kunnen haar op weg helpen naar zelfstandig zijn.
En dan hebben jij en je andere dochter even een ademruimte. Dan kan je nog zien wat je in de toekomst wil doen.
Wat je zeker niet mag doen, is die jongen in huis laten logeren. Zeg hun dat het jullie thuis is en dat hij er geen deel van uitmaakt. Hij mag op bezoek komen voor een paar uur per dag maar als ze meer tijd bij elkaar willen zijn, moeten ze maar iets voor hun eigen zoeken.
Sterkte!
Mocca
Ik voel jou moeheid niet, de moeheid die ervoor zorgt dat de koek op is wat je dochter betreft. Ik vind het sneu dat het zover gekomen is.
Ik heb zelf twee dochters van 22 en 24 jaar. De ene dochter heeft van nature de aanleg om alles goed op een rij te krijgen en de andere dochter heeft daar meer moeite mee.
Ik probeer te reageren zonder mijn mening klaar te hebben, maar ik merk wel dat het me wat moeite kost. Ik heb begrip voor gevoelens als 'ten einde raad', maar vanuit mijn eigen beleving moet er toch meer gebeuren dan bij jou om te vinden dat ze het vanaf nu maar zelf uit moet zoeken. Juist nu. En dat zeg ik in het besef dat je al heel wat met haar te stellen hebt gehad.
Ik vind 20 jaar eigenlijk nog heel jong. Volwassen voor de wet, maar dat wil niet zeggen dat een kind ook volwassen in handelen en denken is. Ieder zijn tempo. Ik vind de leeftijd dan ook geen maatstaf om te vinden dat een kind het dan allemaal moet begrijpen en overzien. Dat een 'kind' van die leeftijd nog niet doorheeft dat een hond af en toe naar buiten moet, vind ik ook best vervelend, maar een hond is geen kind van eigen vlees en bloed. Een kind wel, een kleinkind ook.
Ik denk dat we allemaal naar ons eigen verleden kijken naar hoe we het zelf deden, maar ook dat vind ik geen maatstaf. Een kind is geen nieuwe versie van onszelf. Complimenten voor jou dat je op je 23ste zulk verantwoordelijk en volwassen gedrag vertoonde, maar dat was jij en niet je dochter. Je betrekt naar mijn idee teveel op wat je eigen opvattingen zijn over hoe 'het hoort'. Begrijpelijk, want die opvattingen zitten nu eenmaal in je systeem, maar daar moet je wel eerlijk mee omgaan.
Natuurlijk is het niet wenselijk dat je dochter niet werkt, maar dat je daar de hele maatschappij bij haalt... ik zou het niet doen. Het gaat erom dat ze de motivatie moet gaan krijgen om haar leven op de rit te brengen en als dat deels nog met een uitkering is, dan is dat maar zo. Probeer daarom een streep onder het verleden te zetten voor jullie állebei. Ze gaat een nieuwe fase in. Daar heeft ze nu steun en hulp bij nodig. Hopelijk voor het merendeel van haar vriend. En voor wat de vriend laat liggen kan je dochter hoop ik nog steeds bij jou terecht.
Charlie Vo vindt dat je de vriend van je dochter niet bij je mag laten logeren. Ik ben daar tot op zekere hoogte mee eens. Maar er zijn meer jonge ouders die vanuit het huis van de ouders zijn begonnen en een zelfstandig leven opgebouwd hebben. Maar dat dat niet ten koste moet gaan van de rest van het gezin, daar ben ik het wel mee eens. Misschien kunnen ze wel bij de vriend terecht om mee te beginnen.
... Onzekerheid
Ik heb alle reacties gelezen en aan alles heb ik wat. Inmiddels is er alleen maar onzekerheid wat de zwangerschap betreft. De eerste echo daar bleek uit dat t of niwt levensvatbaar was of niet ok. De tweede echo gaf aan dat t nog steeds niet duidelijk was hoe t zich ontwikkelde. Morgen weer een echo en deze zal ws duidelijkheid geven. Ik gun haar deze situatie niet. Inmiddels is de vriend van mijn dochter zijn recht op examen doen kwijt door problemen op zijn stage adres en dus meteen zijn bijbaan. De gyn heeft duidelijk aangegeven dat in Nederland abortus mag van de wet. Alle opties liggen " open". Mijn dochter en vriend willen geen hulp bij niets en mogen ons nergens mee bemoeien behalve wanneer ik bv 4 dagen in de week zou willen oppassen. Enfin, ze zijn dus allebei werkeloos en doen er niets aan im uberhaupt ah werk te komen. " t komt wel goed" .Een uitkering krijgen ze niet zolang ze thuis wonen. Zonder inkomen geen huis en andersom ook niet. Een cirkel dus.
Ik heb gesproken met zijn ouders met hen erbij.
We staan niet op 1 lijn... Ik vind de situatie onverantwoordelijk en zijn ouders zeggen " t komt wel goed" .
Zonder inkomen komt er naar mijn idee helemaal niets goed.
Ze zoeken zelf nauwelijks iets uit maar dat die ik achter de schermen wel omdat ik ze natuurlijk wel wil helpen en dingen uitleg... Maar ik hoor niets anders " t komt wel goed" en verder gebeurd er niets. Hij wil liever niet hier wonen in de buurt, zij liever niet waar hij woont en knopen door hakken willen ze niet, kunnen ze niet want ze kunnen t niet overzien maar ook daarin zitten ze samen in een impasse.
Ik ben anders dan mijn dochter en 21 jaar is idd erg jong ... Volwassen is ze bij lange na niet en haar vriend ook niet. Ik weet t niet beter maar ik handel vanuit mijn eigen ervaring hoe moeilijk het was voor mij en vanuit hun situatie nu... Is dat nog veel moeilijker... Het is haar leven, haar lijf maar ik hou mijn hart vast
Mijn mening
Je hebt weinig te willen, vind ik. Het is een érg onhandige situatie en ze gedragen zich erg onverantwoordelijk naar de toekomst toe, maar daarmee houden ze nog wel de zeggenschap over deze zwangerschap en niemand anders. Hoe dom ze ook doen, zou ik ze zelf wel helpen, hoe vervelend dat ook kan uitpakken. Is het niet voor hen dan wel voor het kindje.
Zoals het er nu voorstaat is het nog onzeker of de zwangerschap uitgedragen zal kunnen worden. Dat zou heel sneu zijn, dus ik hoop dat je dan wel alle troost biedt die daarbij past. Praktisch gezien zou dat alles weer oplossen, maar ook in situaties die niet zo wenselijk zijn, is zo'n ervaring pijnlijk en verdrietig.
voel met je mee
ik voel met je mee , mijn dochter is bijna 18 , ik zou er niet aan moeten denken om weer een baby in huis te hebben en te moeten opvoeden , want dat is wat er uiteindelijk gebeurt , dat jij het moet opknappen als ze dit doorzetten zonder eigen woning , inkomen , werk enz. ik denk dat je heel goed moet nadenken over wat jij hierin WILT betekenen en dat dan ook zeer duidelijk aan hen moet maken.
hoe is het nu?
je laatste reactie is al een tijd geleden. Is de zwangerschap in stand gebleven, je schreef over een kwetsbare medische situatie.
@ Mocca
Je zegt: 'Mijn dochter is een bodemloze put waarin ik zoveel energie heb gestopt, heb geholpen, instanties ingeschakeld waarvan ze geen hulp wilde en nu moet ik voor haar voor de zoveelste keer mijn eigen leven op zijn kop gaan zetten'
Ik begrijp je volkomen; ik heb deze ervaring ook gehad met één van mijn kinderen. Op een gegeven moment moet je een duidelijke en definitieve grens trekken anders ga je er zelf aan onderdoor. Neemt niet weg dat dat ontzettend moeilijk kan zijn, en wat het extra lastig maakt is het gegeven dat je dochter zwanger is.
Ik word voorlopig nog geen oma (hoop ik), maar als ik in jouw situatie zou zitten zou ik het waarschijnlijk niet over mijn hart kunnen verkrijgen om dochter op straat te zetten. Ik zou haar en haar baby onderdak en eten geven, maar verder geen financiële steun.