Zoveel pijntjes

Herkenning

Dat herken ik wel maar als ik twijfel google ik altijd op 'wanneer naar de huisarts met X'.

Maandag nog kwam mijn zoon met een zeer pijnlijke dikke enkel thuis, hij had al gekoeld bij de gymles (wat ik pas 's avonds hoorde) en thuis ook gekoeld. Later op de avond kreeg hij flink pijn maar hij kon alles wel draaien daar. Paracetamol gegeven en daar waar we dachten dat het de volgende ochtend wel pijnlijker zou zijn was het juist al veel beter.

Zo komt er hier ook van alles langs inderdaad en ja hoor in maart was daar de zoveelste buikpijn. Hij had dat al veel vaker maar het ging na een uur of twee wel weer over. Op zondagochtend vertelde hij dat hij midden in de nacht al paracetamol had gehad en daar waren we maar mee door gegaan. Om 1 uur 's middags was mijn man het zat dus ik zei: bel de HAP gewoon dan zeggen ze wel waar je op moet letten maar uiteindelijk moesten we natuurlijk langs komen. Huisarts twijfelde en had er die ochtend al één gehad die uiteindelijk geen blindedarmontsteking had maar toch maar door naar de SEH. Daar weer twijfel maar toch een echo en ja hoor: blindedarmontsteking. Ik twijfelde onderweg naar het ziekenhuis voor het eerst en het laatst: hij gaf pijn aan bij drempels.

Mijn moraal: google er op en als je dan nog twijfelt: hap bellen en dan bepalen zij wel of je moet komen of niet. Een week afwachten doe ik nooit bij pijn, wel bij verkoudheid ofzo en een kind met een zware verkoudheid naar school sturen doe ik niet echt, het kan wel heel vervelend zijn als je de hele tijd zit te niezen, hoesten etc voor anderen. Het moet wel een beetje binnen de perken blijven of onderdrukt kunnen worden.

o ja

Vooral dochter voelt van alles en is snel ongerust omdat het haar denken dan gaat beheersen. Gelukkig kan ik veel zelf beoordelen en haar geruststellen. Houdt het comfortabel, neem een ...... Je lichaam kan dit zelf weer beter maken. Het duurt zo en zo lang en vanavond kijken we er nog een keer naar als je naar bed gaat. Doe je best om aan andere dingen te denken, leidt jezelf af.
En als er grote paniek is dan is het even laten zakken en dan alsnog naar school.

hier niet heel veel pijntjes, juist niet eigenlijk. Vooral oudste heeft een behoorlijk hoge pijngrens en is eigenlijk nooit ziek. Maar juist bij hem hebben we tot 2 keer toe veel te laat ingezien dat er eigenlijk wel echt iets aan de hand was. Eerste keer was een gebroken pink (hij was 13), waar we (en ook de EHBO-er die erbij geweest was) dachten dat het gekneusd was. Alleen was na een week de pijn alleen maar heftiger, en de zwelling ook, dus toch maar naar de HA. En door naar ZH voor foto, en ter plekke op de EHBO opnieuw gebroken en gezet (plaatselijk verdoofd). 2e keer, een jaar later, was een sportblessure waardoor hij een dikke knie kreeg, beetje pijnlijk. Gewoon de week erop een scouting-hike weekend gedaan, en daarna werd het nog veel dikker en pijnlijker. De huisarts was bang voor trombose, bleek het een flinke Lyme-infectie te zijn. Ruim 2 weken ZH aan de AB was het gevolg... Dus wij hebben sindsdien wel de stelregel dat we liever een keer te veel naar de HA gaan dan te weinig, vooral met oudste.

Hier regelmatig pijntjes, ook bij de niet pubers en wij wachten meestal ook af, al heeft dat al een keer geleidt tot een 'standje' van de huisarts. Zoon die een bult op de knie had, had op een gegeven moment een bult in de lies, waarop wij dachten aan een liesbreuk. Bleek een opgezette lymfeklier door een heftige ontsteking in z'n knie. En jongste dochter was niet fit en had een beetje krentenbaard dachten we, 's nachts lag ze bij ons in bed en klaagde over pijn overal, na een paar nachten meer weinig slaap had ik niet de puf om het licht aan te doen en haar gerustgesteld een steeds weer gezegd dat ze moest gaan liggen en slapen. De volgende ochtend bleek het vrij ernstig, haar hele huid liet los, dus het arme kind had echt ongelooflijk veel pijn. Daarna snel naar het ziekenhuis, maar wat heb ik me schuldig gevoeld en nu ik het type overvalt het schuldgevoel me weer.
Eén keer was het andersom, zoon was gevallen en kon zijn arm niet gebruiken, eerst een uurtje aangekeken en daarna naar de huisarts die het ook niet vertrouwde, in het ziekenhuis aangekomen kon hij de arm weer gebruiken en was de pijn over.

Als het erg vaak gaat om zeurdingetjes...

Kan het dan zijn dat je misschien over het algemeen weinig aandacht aan ze besteedt, waardoor ze het op die manier gaan vragen?
Soms is het met pubers vanzelfsprekend dat ze zichzelf wel vermaken of met vrienden maar op die manier toch hun aandacht van ouders missen?

Hier ook

Mijn dochter van 3....was gevallen en had een zeer armpje. Wij kijken het ook altijd even aan, het leek niet heel ernstig te zijn.

De volgende dag toch maar even naar de HA, hij stak zijn hand uit om zich voor te stellen en zette met één beweging haar elleboogje weer in de kom. Waarop zij hem stralend toelachte.

Hier voelde ik mij wel schuldig over, bleef me afvragen of we dat hadden moeten weten, ons was niets opgevallen.

Meestal even aankijken

Meestal kijken wij het ook even aan. Tenzij het echt een erntig ongeval is. Zoon was eens voor de deur aangereden door een auto, gelijk laten checken bij de dokter.
Een keer had hij een zeurochtend, ik wil niet naar de wedstrijd, ik wil nog even slapen, ik voel me niet zo lekker.
Dus ik zeg:"Jij wilde op ......bal, laat je team niet in de steek, wees een vent en ga!.
Coach vroeg wat er was, hij speelde als een natte dweil, het leek nergens op. Na de wedstrijd thuis douchen en toen raakte hij in paniek, voelde zich zo naar, stond te gillen in de badkamer. Hij zat tegen flauwvallen aan. Bleek hij flink koorts te hebben.
Voortaan nemen we altijd even de temp op bij niet lekker voelen. Onze kinderen voelen beide niet warm aan met koorts en de ogen staan ook niet "koortsig".
Zal ze dus nooit meer aansporen om toch vooral te gaan spelen om het team iet te laten zitten.

Bewust anders

Ik werd altijd naar school gestuurd: ga het maar proberen, als het niet gaat kom je maar terug. En dan fietste ik 15 km naar school, beroerd en wel om het "te proberen". Ik kreeg mijn ouders er niet van overtuigd dat ik me echt niet goed voelde. Toen ik 20 was bleek ik al jaren chronisch ziek, nog vonden mn ouders dat ik me aanstelde.

Ik doe het dus precies andersom, van mij mag je een dag ziek zijn, bij twijfel blijf je lekker thuis. Het gebeurt echt heel zelden, maar ik stuur ze nooit weg net de mededeling: ga het maar proberen.

Proberen

Dat proberen deed ik op de basisschool wel met mijn kimderen, ik had ze zo opgehaald aan het eind van de straat als bleek dat het toch niet ging. Die enkele keer dat ik het ze liet proberen was het inderdaad aanstelleritis dat hen kwelde.
Nu dochter op vo 10 km enkele reis moet fietsen ben ik wat milder geworden, en zeg ik makkelijker dat ze maar moet thuisblijven. Nu wil ze het zelf altijd gaan proberen, met een verkoudheid kan je best naar school en anders mis ik zoveel zegt ze dan.

mijn zoon

Geeft het altijd zo moeilijk aan als er iets is. Hij heeft denk ik een hoge pijngrens, hoewel hij op andere momentejes kan piepen (bbijv. bij de verschoning van een wondje)
Maar toen hij een jaar of 14 was kwam hij me in de ochtend vertellen dat hij echt geen zin had om naar school te fietsen en of hij thuis mocht blijven. Ik moest erom lachen en vroeg hem wat zijn mentor zou zeggen als ik belde om te vertellen dat hij geen zin had om te fietsen en dus thuis bleef... Vervolgens kwam hij even knus in bed bij me knuffelen. Ik brandde me zowat aan hem. Had hartstikke koorts en toen ik wat beter keek zag hij er ook echt ziek uit.
Kortom het s soms erg lastig om in te schatten of je een kind moet stimuleren of een beetje afremmen.

Jongste is heel anders

Jongste zoon (nu bijna 16) heeft dus juist wel regelmatig 'iets' wat niet helemaal duidelijk is. Volgens oudste is het zelfs een soort van schoolziek... Maar volgens mij ga je met schoolziek juist niet naar school (uur fietsen) om toch te proberen dat proefwerk te maken, om je daarna op school ziek te melden, te wachten tot school je ouders gebeld heeft voordat je met de bus naar huis mag (die dan maar eens per uur rijdt). Dat heeft jongste dus een paar keer per jaar, vaak in het najaar. Ook op de BS al een paar keer gehad, en sindsdien dus met enige regelmaat. Vaak dezelfde avond alweer over, of de dag erop. We houden het er maar op dat hij gewoon wat (veel) gevoeliger is voor allerlei herfstvirusjes, hij heeft ooit een inhalator gekregen van de huisarts die hij ook in het najaar af en toe gebruikt (bijvoorbeeld op school bij de coopertest 's ochtends vroeg in oktober). Hij doet 2 jaar met een doosje capsules, dus we laten het maar zo.

Ellen

Maar kon je dochter dan gewoon alles met dat armpje? Ik test wel allerlei bewegingen en dan zie ik toch wel of het alleen maar pijn doet of dat er echt beperkingen zijn.

Hier ook

Als ze komen met ik voel me niet lekker, ga maar proberen, evt paracetamol en gaan. Gaat het niet kom je naar huis (eerst overleggen met leerkracht enz) Gaat meestal goed. Zelf lig ik ook niet met een snotneus in bed.
Vorig jaar had oudste een zwaar jaar. Ze heeft 3x wat gebroken. Maar dan kwam ze thuis van bv volleybal toernooi op school. Zeker vinger. Na een paar uur naar de HAP en daarna naar de SEH. en in het gips.. Dat hadden we dus 3x en bij de 4e keer heb ik het niet eens meer aangekeken en zijn we gegaan.. Niks aan de hand natuurlijk..
Meestal ben ik van het type niet zeuren doorgaan. Maar na dit soort dingen wordt je daar wel een beetje onzeker in hahaha..
We hebben jongste bv ook eens 24 uur met gebroken polsje laten lopen. Ze speelde altijd al de stervende zwaan, en nu dus ook. Totdat ik toen ze eenmaal sliep toch nog eens asdrukpijn ging testen.. Ze huilde in haar slaap. Volgende dag toch maar naar de HAP en SEH.. Dan voel je je ook weer schuldig.

Maar pubers hebben veel pijntjes en klachtjes.. Misschien ook omdat hun lichaam alle kanten opgroeit en spieren en banden wat slapper zijn oid. Het is maar een theorie van de koude grond maar ik had ook veel gewrichtklachten ed in mijn pubertijd.

herkenbaar

Zelf had ik vroeger bij mijn ouders ook wel pijntjes en dingetjes, werd ook vaak erg luchtig op gereageerd.
Wij gingen trouwens zelden naar de huisarts want we waren particulier verzekerd, dus de rekening viel de volgende dag al op de mat, mijn ouders keken wel goed uit. Ik had trouwens nooit iets wat niet na 2 dagen weer over was.
Toch herinner ik me wel dat ik dat luchtige gedrag niet zo leuk vond. Nu hier met mijn kinderen doe ik het iets anders. Ga ook niet snel naar de dokter maar ga wel wat serieuzer op hun klachten in, soms, toen ze kleiner waren een extra pleister of zelfs een echt verband en even een uurtje over de top vertroetelen. Soms een beetje extra overdrijven dat ze met hun been en kussen op de bank moesten 'goed voor de wond' en dan waren ze al het gedoe alweer een beetje zat. (het was ook 9 van de 10 keer aandachttrekkerij)
Nooit echt misgekleund, de keren dat ze écht wat hadden zaten we ook braaf bij de huisarts of de eerste hulp.

Kijk eens aan

Toch nog een voordeel gevonden van het huidige zorgstelsel: kinderen zijn gewoon altijd gratis. Belachelijk dat dat vroeger niet zo was.

Niet bij psychisch ziek - geen voordeel

http://www.hetcak.nl/portalserver/portals/cak-portal/pages/k1-15-1-2-hoogte-ouderbijdrage
Behalve als je kind een psychisch probleem of een ontwikkelingsprobleem heeft.

Overigens waren mijn ouders ook particulier verzekerd. Maar daar was de verzekering geen punt van overweging. Dan zou mijn moeder gaan steigeren. Die heeft zich altijd geergerd dat bij haar thuis er wel geld was voor de dieren, uit economisch nut, en niet voor zieke huisgenoten.
Hoe begrijpelijk ook. Want als je het niet hebt kun je het maar 1x uitgeven.

Groeipijn

Blij dat ik niet de enige ben die een beetje tweeslachtig tegenover die stervende zwanen (mooi uitgedrukt Janeway) staat.
Het blijft toch een beetje een gok wanneer wel, wanneer niet. Bij niet lekker 's ochtends, neem ik altijd de temperatuur op. Boven 38 mag je thuisblijven. Daaronder vaak toch naar school, desnoods op een paracetamolletje. En als het niet gaat, terugkomen naar huis. Ze zitten gelukkig niet zo ver van huis. Maar soms als ze geen koorts hebben, zie je gewoon aan zo'n wit, druipend gezichtje dat het hem niet gaat worden op school. Dan hou ik ze ook wel eens thuis.
Ze mogen elk per schooljaar een baaldag opnemen van ons. Dat is een probaat middel tegen schoolziekte, omdat ze zelf moeten besluiten of ze die ene kostbare dag gaan verspillen aan hun appelflauwte. Vaak blijft de baaldag zo ongebruikt.
Wat die pijntjes betreft, dat het door het groeien kan komen, gaf de coach van een van de kinderen ook al aan. Hij komt het vaak tegen dat kinderen in de puberteit als ze snel groeien last van hun gewrichten hebben. Slappe banden inderdaad. Valt daar iets tegen te doen dat jullie weten? Ik heb het hem nog niet gevraagd.

Fysio bij gewrichtspijn

Bij echte gewrichtspijn kan het helpen om een fysiotherapeut te zoeken. Onze jongste had, toen hij nog voetbalde, als jonge puber (10-13 jaar) eigenlijk ieder jaar na de zomervakantie flink last van zijn enkels en knieën, en hij was niet de enige in zijn team. De fysiotherapeut zei zelfs dat dat op die leeftijd heel gewoon was, met 2 redenen: een zomerstop waarin ze fysiek veel minder (of andere dingen) doen, in ieder geval niet meer trainen, en daarna weer volop ertegenaan. En een lichaam wat juist in die zomerstop extra gaat groeien. Een paar simpele oefeningen waren meestal genoeg om het weer in orde te krijgen, wel moest je die oefeningen echt iedere dag doen, en een paar weken volhouden. Bijvoorbeeld tijdens het tandenpoetsen op één been staan om je enkels (banden en achillespezen) sterker te maken.

Dezelfde jongste had vorige week overigens iets wat in eerste instantie leek op een normaal najaarsvirusje op zijn ingewanden. Het bleek een maagbloeding... Zie andere draadje.

zelf

ben zelf ooit eens doorgelopen met verkoudheid, bleek ik zware bronchitis te hebben, ik wacht nooit te lang, beter een keer teveel bij de dokter dan te weinig.
ook eens gehad toen zoonlief 11 was, stond id ochtend bij mijn bed, voel me niet zo lekker, kan niet goed ademen, meteen in de auto gestopt en naar HA, hij moest meteen door naar ziekenhuis met longontsteking, heeft er uiteindelijk 3 dagen gelegen.