U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Zoon altijd laatste woord
Wij hebben een zoon van bijna 17, hij heeft in alles het laatste woord.
Hij kan mij heel goed aan met woorden en weet precies de juiste snaren te raken.
Heeft al diverse maken gedreigd met weg te lopen. Nu ook weer, het onderwerp is geen geld en op vakantie willen.
Hij zegt dan wil jij mijn vriendschap kapot maken, wil jij dat mijn vrienden jou niet meer aardig vinden. De ouders van mijn vrienden betalen hun vakantie, ze willen een midweekje weg dat kost 40 euro p/p en dan ongeveer 100 euro zakgeld.
Een aantal weken geleden hebben wij gezegd dat als jij werk had hij zou mogen, nu komt hij met een verhaal dat hij na dat midweekje werk heeft en het dan wel terug zal betalen.
Natuurlijk gun ik hem dat midweekje, maar de afspraak was ........ Zijn vader zegt afspraak is afspraak, geen werk geen vakantie.
Vind het zo moeilijk gun hem de vakantie/vriendschap maar vind ook dat hij steeds een loopje met mij neemt.
Wie heeft tips.
Kaaskopje
In de ideale situatie probeer je niet tegenover elkaar te staan met maar twee mogelijkheden: of de een zijn zin of de ander. Uiteindelijk heb je vaak wel ongeveer hetzelfde doel wat betreft opvoeding maar misschien een andere manier om het te bereiken. Omdat we wel hetzelfde doel hebben kunnen we hopelijk praten over waarom we iets wel of niet willen toestaan, wat zit er achter, waarom mag het van mij wel en van hem niet (bijvoorbeeld). Als we rustig met elkaar kunnen praten zonder te oordelen kan daar hopelijk begrip uit ontstaan en vanuit dat begrip kunnen we op zoek gaan naar een oplossing. Niet A of B maar C. Soms zien we door praten ook in dat het voor de ander heel belangrijk is en dan geef de een toe. Het helpt om de tijd te nemen; liefst niet gelijk beslissen maar er eerst over nadenken.
En natuurlijk in de praktijk gaat het vaak niet zo netjes. Dan kom je helaas toch tegenover elkaar te staan. Het vervelende van die situatie is dat er altijd iemand verliest en dat verlies is schadelijk voor onze relatie en voor onze relatie met de kinderen. Waar het over gaat is dan eigenlijk al helemaal niet belangrijk meer. Als de een A wil en de ander B en de enige mogelijke uitkomst is A of B dan is er altijd iets misgegaan en dan wordt het ruzie.
Aangezien we zeer geregeld ruzie hebben (gehad) over de opvoeding weet ik dat dit uiteindelijk alleen maar verliezers oplevert. Als ik enigszins kalm kan blijven dan geef ik dan ook liever toe. Helaas ben ik niet altijd even kalm en ja dan wordt het ruzie.
Ik merk dat het beste is om in gesprek te gaan over waarom we iets willen en wat de achterliggende redenen zijn van onze beslissing. Als we elkaars redenen begrijpen en elkaar met respect benaderen dan is het zoeken naar een oplossing waar we beiden achterstaan niet zo moeilijk meer.
Maylise
Sinds het moment dat mijn man een herseninfarct heeft gehad, heb ik mijn manier van meningsverschillen aanpakken moeten aanpassen. Ik moet rustiger bedenken hoe ik bepaalde dingen zeg en rustiger afwachten hoe mijn man bepaalde dingen op een rij zet en beantwoord. Snelle woordenwisselingen gaan meestal mis, wat frustratie bevordert, dus dat probeer ik te voorkome. En het scheelt echt in hoe de meningsverschillen verlopen. Het gaat echt nog wel eens mis, maar door er meer de tijd voor te nemen is het 'explosieve' er af. Tijdens een van de therapiesessies n.a.v. de nasleep van het infarct, heb ik ook voor het eerst gehoord waarom mijn man zo toegeeflijk is naar de kinderen, waardoor ik daar meer begrip voor heb, maar ook gerust kan stellen. Krom genoeg heeft het infarct dus in dit opzicht iets positiefs opgeleverd.
Kaaskopje
Ik vind het heel naar dat je man een herseninfarct heeft gehad. En ik vind het ook heel naar dat hij nog steeds de gevolgen ervan ondervindt. Ik vind dat je heel mooi beschrijft, dat de hele conflictbeheersing anders moet gaan, omdat het anders gelijk explodeert. Wat goed dat jullie dat zien! Wat goed dat jullie een manier hebben gevonden om daar mee om te gaan.
En zoals je het beschrijft, dat is wel vergelijkbaar hoe wij conflicten behandelen met onze zoon. De tijd nemen, naar argumenten luisteren. Nóóit in woordenwisselingen terecht komen. Omdat het dan geheid mis gaat. Zijn werkgeheugen raakt overbelast en hij kan dan alleen nog maar vechten of vluchten.
Mijn man heeft waarschijnlijk ook adhd (nooit een diagnose gehad). Maar ook zijn manier van met conflicten omgaan lijkt hierop. Het is de kunst om het te reguleren. Met tijd, argumenten en de adrenaline er niet in te betrekken. Mijn man doet dat zelf hoor, hij heeft het zichzelf aangeleerd in zijn adolescentie.
Dit zijn voorbeelden van wat ik draadjes startster toewens/aanraad. Op een andere manier met conflicten omgaan. Met haar man, met haar zoon. Dat is wat je samen kunt leren.
Karmijn
Ik vind het nog wel eens lastig hoor:-) Wij waren altijd nogal van het directe hop erboven op:-)
Wat je zegt over adhd... Bij mijn dochter is add geconstateerd een paar jaar geleden (ze is nu 22) en ondanks dat we niet echt anders met haar omgaan, begrijp ik wel dat ze dingen niet altijd 'expres' doet. Ze is altijd een wat moeilijk kind geweest. Als puber geboren zeiden wij wel eens. Dat heeft hier wat scenes opgeleverd... Maar toen ze zo'n 16 jaar was heb ik echt besloten om niet overal meer een punt van te maken en samen met dat haar puberteit ten einde liep heeft dat denk ik wel voor meer rust gezorgd. Bij pubers, als we dan toch wijsheden uitwisselen:-). is het soms verstandig om te kiezen waar je je over op wilt/moet winden en waarover niet.
Kaaskopje
Wat moeilijk voor jullie om dit soort veranderingen te zien. Natuurlijk vind je daar je weg wel in maar het is natuurlijk wel enorm verdrietig. Heel veel sterkte gewenst.
Op een andere manier leren ruzie maken probeer ik ook. Ik ben nu veel minder fel dan vroeger en dat scheelt toch wel. Ik probeer er ook minder boven op te springen en meer de tijd te nemen en vaker een time out. Dat zou ik Ikke ook aan willen raden want ik heb het idee dat het probleem niet alleen tussen ikke en zoon ligt.
Ja en nee
Soms is het inderdaad moeilijk, maar eigenlijk vaker verrassend. Dan komt er opeens weer een stukje wat nog niet bekend is naar boven:-) Het is inmiddels ruim een half jaar verder en we passen ons aan.