zoon, 16 , niet alleen naar afspraken

weet niet

Op zich is 16 jaar een leeftijd dat je niet altijd meer mee hoeft naar dat soort afspraken. Is het overigens in de buurt, of moet hij lang reizen?

Maar je geeft aan dat hij een laaggemiddeld IQ heeft en wat jonger functioneert, dus moeilijk voor een ander in te schatten eerlijk gezegd.

Probeer eens bij hem los te krijgen wat de precieze reden is waarom hij jou mee wil? Is het gewoonte? De afstand (reizen)? Durft hij niks te zeggen/vragen?

Bibi

Tja mijn zoon (jongste thuis) gaat er ook nog steeds vanuit dat ik meega. (hij heeft geen adhd of iets, een hele gewone jongen) maar toch ook wel een beetje onzeker en verlegen merk ik. Ach vroeger ging ik ook járen met mijn moeder (omdat zij ook moest)
En omdat het ook nog eens een half uur fietsen is, en we meestal onze afspraken tegelijk plannen ga ik dus altijd mee. Er zal een dag komen dat het een keer niet gezamenlijk gaat en misschien dat ik hem dan alleen stuur, maar denk niet dat hij dat leuk zal vinden (totaal ander kind dan mijn dochter die overal alleen op af stapt)
Wat ik zou kunnen doen op een gegeven moment is hem alleen de tandarts kamer insturen en in de wachtkamer blijven zitten. Doen we nu niet omdat de assistente er vanuit gaat dat we wel even in de behandelkamer gaan zitten, is namelijk gezelliger en je hebt wat vermaak omdat we dan wat babbelen met de tandarts en wat te kijken hebben. (en ik doe dit al vanaf dat de kinderen heel klein zijn, is er zo ingeslopen) maar dat zou ik kunnen afbouwen. Weet niet hoe dit bij jouw zoon gaat, maar stapje voor stapje afbouwen en dingen zelf laten regelen, steeds minder bij helpen en uiteraard belonen als het goed gaat.

Je schrijft het al

Je schrijft het al: laag gemiddeld iq, jonger functioneren en dan verwachten dat je zestienjarige kind zich leeftijdsadequaat gedraagt?
Ik denk dat er nog een stukje acceptatieproces gaande moet zijn bij jou, dat hij anders is dan andere kinderen.
Daarentegen zou je best een stappenplan kunnen maken om hem hierbij te helpen, afhankelijk wat de problemen zijn.

Rafelkap

wat klink je belerend. Ik vraag me gewoon ook af hoe het normaalgesproken gaat met alleen afstappen op afspraken. Ik heb maar een kind en weet niet goed hoe het bij anderen gaat, op welke leeftijd enzo. Dat heeft niks met acceptatie te maken.

Ik heb al wel gesproken met hem over het hoe en waarom. Masar hij komt met een beetje smoesachtige redenen zoals dat ik veel beter weet voor wanneer hij de volgende afspraak kan maken enzo. En als ik dan voorstel eerst de afspraak te maken zodat ik daarna wegga, hem dus alleen heenbreng, wilt hij dat niet. Ik heb ook al geprobeerd de stap te maken dat ik in de wachtkamer blijf, maar dat wilt hij liever niet: hij wilt echt dat ik erbij kom zitten. Ik krijg het niet zo helder, ik denk dat hij gewoon erg onzeker is, maar dan wel alleen in bepaalde opzichten. Hij gaat in winkels best dingen vragen enzo. Dus een stappenplan maken; goed idee alleen is hij al tegen de eerste stap....
Ik weet niet of het ermee te maken heeft maar hij is ook best faalangstig.

Andere stap

Misschien vindt hij het niet prettig als hij alleen moet? Misschien kan er eens iemand anders meegaan, een favoriete tante, zijn zus of een goede vriend? Toch een stap naar minder afhankelijk zijn van jou.

hier

ook "gewone" kinderen, ouder dan de jouwe, maar bij sommige afspraken ga ik gewoon nog mee. Ze vinden het prettig, soort ondersteuning bij onzekerheid.
Ik moet er ook wel eens van zuchten, maar ik ga wel mee als dat kan.
Misschien kun je in jouw geval mee naar binnen gaan en hem in het klein overvallen met: ik ga even naar het toilet en ben zo terug.
Dit kun je uitbouwen door iets langer weg te blijven en uiteindelijk in de wachtkamer te gaan zitten, hem af te zetten en/of thuis te blijven. Maar als hij ook een laag IQ heeft, is het misschien gewoon ook goed dat er iemand meegaat en kun je gaan oefenen door iemand mee te nemen die dat af en toe van je over kan nemen als je dit hebt opgebouwd?
Niets vervelender dan een angstig kind terwijl dat niet eens nodig hoeft te zijn als er iemand meegaat, maar voor jou zou het fijn zijn als ook jij daarin ontlast kunt worden.
Is er iemand die hij ook vertrouwd die dat in de toekomst eens zou kunnen overnemen van je?

Niets raars aan

Ik heb twee normaal be-iq-de kinderen (wat is normaal, maar goed). De jongste vogelde afspraken al vrij snel zelf uit. Maar de oudste vond het soms nog best fijn als ik meeging. Wat maakt het uit? Ik genoot stiekem ook wel van die 'verplichting'. Heerlijk toch als je kind je af en toe nodig heeft? Hoe ouder ze worden hoe spaarzamer die behoefte wordt tenslotte.

eerste stap

Als hij al niet wil dat je in de wachtkamer blijft zitten dan moet de 1e stap dus iets anders zijn. Bijv. niet het woord voor hem voeren (ik noem maar iets) of halverwege de behandelkamer uitstappen. Of mss is de mondhygienist niet de beste afspraak om in de wachtkamer te blijven zitten omdat hij dat heel spannend vindt. Naar alle afspraken moet je toch mee? Is er een afspraak waarheen je meegaat waar je wel buiten kan blijven of in de wachtkamer, een afspraak die minder eng is? De kapper of zo?

Heeft hij zelf een idee wat een goede 1e stap zou zijn?

Ik ga ook altijd nog mee naar afspraken van mijn 15-jarige met ASS. Ik doe al jaren niet meer het woord voor haar, hooguit ondersteunend, maar echt alleen gaan is nog een brug te ver voor haar. Ze is een keer alleen naar de kapper geweest maar die had het 'verpest' dus toen waren we weer terug bij af.

Je kind met een ass

Mist vaak het overzicht als er onbekende situaties zijn. Het 'puzzelen' vraagt nogal wat energie en kan de vaardigheden van een ass puber nog teveel zijn. Je gaat ook mee om het goede voorbeeld te geven. Ik zou eerst de nadruk leggen op het betrekken van je puber bij de afspraak terwijl je zelf meegaat.
Zelf vooraf bespreken waar de afspraak uit bestaat, wat daarvoor nodig is, inclusief op tijd weggaan, maar ook je ziekenfondsnummer of pasje of eventueel cash geld als er bijkomende kosten zijn.
Je melden bij de receptie, met het doel zodat hij weet welke kennis je paraat moet hebben, naam tandarts/afgesproken tijdstip/soms ook aard van de behandeling. Luisteren waar de receptioniste naar vraagt, daar even over nadenken en dan antwoord (kunnen) geven.
Er naast gaan staan en je zoon het zoveel mogelijk zelf laten doen. Veel geduld bewaren.
Oefening baart kunst en zelfvertrouwen.