Zoon (15 jr) negatief beïnvloed door verkering

Niet ertussen gaan zitten

Wenda: 'Praat met hem en kijk hoe jullie de situatie thuis weer wel fijn voor hem kunnen krijgen.' zoals ik het lees is het duidelijk een vader-zoon-dingetje. Waar moeder dan wel weer onder lijdt, maar de kans is groot dat het extra problemen oplevert als moeder zich ermee gaat bemoeien om het 'op te lossen'. Bijvoorbeeld het risico dat moeder met zoon prat, maar beiden niet met vader. Of dat moeder een booschappenoverdraagfunctie krijgt tussen vader en zoon. Of dat moeder ondertussen 'partij' gaat kiezen voor vader of zoon, waardoor de ander zich niet begrepen voelt. Of dat moeder met vader een conflict krijgt.

Het is een probleem tussen vader en zoon, dus dan moet je het ook daar laten liggen: zij moeten het oplossen. Als moeder er last van heeft heeft ze last van beiden, dus dan staat zij tegenover vader en zoon samen en dan zal ze dat naar beiden toe moeten uiten. Het gaat dan niet om de inhoud, maar om het feit dat er zo'n onvrede bestaat.

Dus vooral: niet teveel ertussen gaan zitten als moeder.

Tsjor

oudste en man

Mijn oudste en man hebben ook een periode enorm gebotst. Niet om alcohol of drugs, maar omdat ze allebei gewoon hetzelfde karakter hebben........En dat botste.
Niet zo heftig denk ik als bij jullie maar soms liep t wel een beetje erg hoog op.
Mijn man heeft wel eens sombere buien en daar kon ze ook enorm op af geven. Maar die buien duren nooit lang (hooguit 2,3 dagen) en hij gaat gewoon naar zijn werk. Maar hij is dan stil, teruggetrokken, gespannen, negatief, reageert kattig, kan weinig hebben. De rest van de maand/2 maand is hij gewoon weer zichzelf en gezellig aanwezig.
Die buien, daar kon oudste niet tegen. Het 'irriteerde' haar .......ze sprak dat ook uit. Meermalen en man kon daar weer niet tegen, voelde zich gekwetst. En zo verzand je in een negatieve spiraal. Ik stond aan de zijlijn. Oudste vertoefde veel bij een schoolvriendin, wiens vader overigens 60/70 uur werk dus amper thuis is....Op een gegeven moment heb ik ervoor gekozen om t te laten zoals het was. Zoals haar 'beeld' was en benadrukte ik alleen de andere kant. Kind zei iets negatiefs, ik zei: "Ja maar gisteren heeft ie jouw en je vriendinnen nog midden in de nacht opgehaald toch?" zo in die geest. Ik dikte zijn goede eigenschappen wat aan. Benoemde ze gewoon wat vaker. Ik heb gelaten wat haar verwijt was.
En ik zag aan haar dat mijn andere houding effect had. Zo had ze t nog niet bekeken.
T is puber eigen........ze zien maar 1 kant. Die andere kant moet je benadrukken. Zonder de kant die ze al zien af te kraken want dan schieten ze compleet in de verdediging.
Benoem de goede kanten van je man. Als tegenwicht.
Succes ermee
groeten albana

Hoe was je man

Hoe was je man als hij had geblowd en gedronken? Als hij dan anders was als normaal, kan ik me goed voorstellen dat je zoon daar een hekel aan heeft gekregen. En dat dat voor verwijdering heeft gezorgd. Je zoon heeft ook gewoon gelijk, het is niet normaal om je als volwassene elke dag zo te gedragen. Misschien moet je hem meer bijstaan ipv je man te steunen. Daarmee jaag je je zoon ook weg. Hij wil zich gehoord en begrepen voelen. Dan is het jammer als je in een ander gezin meer begrip vindt dan in je eigen gezin.

Een elke dag blowende en bier drinkende vader, ik kan me goed voorstellen dat je zoon dit als niet prettig heeft ervaren.

Bovendien

Als ik kritiek te verduren krijg, let ik er ook altijd wel even op, uit wiens mond het komt. Blijkt diegene tekenen van verslaving te vertonen, dan zou ook ik min of meer verontwaardigd denken: "Hoor wie het zegt!" Ik vind het een zeer begrijpelijk geval van 'actie is reactie'.

tuurlijk wel

Ik lees echt niet over puur een probleem tussen vader en zoon. Er is wel wat meer aan de hand. Kind voelt zich
zich ongelukkig thuis. Daar zou ik me nooit buiten willen houden, dat los je met z'n allen op. Uiteraard ga je niet tussen twee strijdende partijen instaan. Dat is iets heel anders dan samen kijken hoe je zaken voor zoon kunt verbeteren.

Wijzen op je minpunten

Van mijn puber mag ik niet roken en geen dieetrepen eten. Ze heeft er natuurlijk helemaal gelijk in dat dat ongezond is, dus daar geef ik haar ook gelijk in. Zij heeft er overigens geen last van omdat ik het niet doe waar ze bij is, maar ik vraag me wel eens af of ik haar moet verbieden om kritiek op mij te geven (waar ze zich dan niets van aan zou trekken want ze vindt dat ze mag zeggen wat ze vindt, waar ze ook wel weer gelijk in heeft).

geen gelijk Katniss

Het geeft mensen een fout gevoel om op hun 'foutjes' in te hakken. Vaak vallen die foutjes wel het eerste op omdat ze op zoek zijn naar een perfect beeld en daar wordt dan gehaperd.
Maar het zeggen is een ander geval. Bij een ding kun je de foutjes opzoeken en oplossen en dat is juist heel handig met zo'n gevoel voor detail en voor foutjes. Maar met mensen wil je een goede band en een goed gevoel voor elkaar voor je elkaar van alles kunt zeggen en dan is commentaar op een 'foutje' vooral een zich herhalend 'foutje' genoeg om de meeste relaties grondig te verzieken. Je kunt leren om het wel te denken maar niet te zeggen en even te ontspannen.
De rol van een ouder is anders. Ouders mogen opvoedend commentaar geven en kinderen mogen dat ook heus weleens als dat uitkomt, maar niet zo standaard als ouders, want ouders zijn al opgevoed.
Want heel vaak slaan ze bij jou de toon aan die jij ook bij hen aanslaat omdat ze niet begrijpen hoe de verhoudingen zijn.
Maar het vraagt ook van jou om meer neutraal te opereren en niet over elke kleinigheid commentaar te hebben, helemaal niet bij pubers.
Ik was gisteren wat gestresst. Het huis moest netjes blijven voor bezoek. Dat had ik gemeld aan zoon, die nogal de spullen laat liggen waar ze terechtkomen.
Zo, dus had ik alles van hem uit de woonkamer naar de slaapkamer gebonjourd. En hem gewaarschuwd om het daar te laten.
Maar goed, je routine veranderen is niet zijn ding, dus binnen de kortste keren stond die zooi weer in de woonkamer.
Normaal zeg ik niets, maar als ik die kant uitga breng ik het terug of ik als hij die kant uitgaat zeg ik rustig: neem je gitaar even mee terug naar je kamer.
Maar gisteren werd ik er ineens nerveus van en sommeerde hem om die dingen direct terug te brengen. Ja, omdat als de bel gaat kan ik toch niet op het laatste moment zelf mijn laatste kopje van de tafel opruimen en zijn zooi!:-)
Maar dat werd bijna een plofbui, want zo werkt het nou eenmaal. Bij zoon dan he.:-)

Dat is natuurlijk: geen gelijk zie Katniss. Wel gelijk Katniss.

@AnneJ

Je schrijft: "want ouders zijn al opgevoed". Daar kun je natuurlijk niet zo maar vanuit gaan. Bovendien gedraagt niet iedereen zich naar hoe die is opgevoed.

Verhoudingen

Pfoe, dus ouders mogen kinderen wel wel wijzen op ongezond, inconsequent, onaardig gedrag en kinderen ouders niet? Mijn dochter is nog geen puber, maar natuurlijk zegt ze er wat van als ik gedrag vertoon wat ik (bijvoorbeeld bij haar) afkeur. En als ze puber is zal dat nog harder gaan. Des te hoger ouders staan, des te harder ze van een voetstuk kunnen vallen.

Ik vind het belangrijk om uit te leggen dat er verschil is tussen wat ik vind, zoals dat ik gezond wil leven en wat ik doe, zoals toch vergeten boodschappen te halen en dan een pizza bestellen. Hoe dat gaat, dat ik feilbaar ben, waar ik op vast loop, waarom ik haar dingen desondanks verbied, omdat haar gezondheid mijn verantwoordelijkheid is.

Als je nou eens de stempels van alcoholist en verslaafde los last en met hem gaat praten. Luisteren vooral. En je niet aangevallen voelen door de grote puber taal. Wat vindt hij er zo naar aan dat zijn vader dronk. Waarom voelt hij zich thuis niet prettig. Welk gedrag zou hij wel wel prettig vinden. Nieuwsgierig. Niet defensief. Volwassen in de zin van dat jij even boven staan puberaanvallen gaat staan en luistert naar wat zijn behoeften zijn.

Dan kan je altijd nog uitleggen dat hij die behoeften ook op een niet aanvallende manier kan uiten en dat hij daar waarschijnlijk meer succes mee heeft in de wereld. Dat hij bij die vriendin thuis mogelijk ook ander gedrag vertoont dan thuis en hoe jullie het samen prettiger kunnen maken thuis.

Sanne

Ja RK

Daarom is voorleven ook zeer belangrijk. Het gaat om de uitleg dat je ouders in de opvoedstand staan, en dat andere ouderen, ook leerkrachten, wat jongeren aangaat in de opvoedstand staan, er wordt al snel commentaar geleverd omdat men er vanuit gaat dat jongeren aan het leren zijn. Maar als je diezelfde toon terugdoet naar ouderen dan heb je een probleem. Ouderen kunnen het nog wel van hun eigen ouders accepteren, ook mijn 80jarige vader geeft me nog vaak ongevraagd advies, het blijft altijd je ouder, maar de rest van de samenleving laat je toch wel meer met rust daarin, gelukkig.
Natuurlijk is het commentaar op sites als 'Geenstijl' enzo niet van de lucht, maar mijn collega zal niet snel tegen mij zeggen dat ik mijn broodtrommel moet gaan opruimen. Daar is meer aarzeling om elkaar te wijzen op gedrag dat jij minder geschikt acht. Dan wordt het ook anders, meer gelijkwaardig, tenzij je baas je op het matje roept.
Je probeert toch iets uit te leggen van de sociale verhoudingen.
En of mensen zich al dan niet aan de regels houden, mensen zijn geen robotjes en dat wil niet zeggen dat je dan ineens een excuus zou hebben om ze wel op foutjes te wijzen. Dat is niet gebruikelijk bij volwassenen en als een kind dat doet is het ergerlijk. Oneerlijk of niet. Dat dien je toch af te leren.

dat dien je af te leren?

Mmhh, daar kan ik niet zoveel mee. Mijn kinderen ook niet:-( al gedragen ze zich bij andere volwassenen een heel stuk beter.
Nee, (overmatig) wijzen op fouten is nooit leuk. Ik zou niet wetem waarom wij dat als volwassenen wel mogen doen, onder het mom van opvoeden.

bij een ass

Kinderen met een ass kunnen jou toon en jou gedrag imiteren, natuurlijk is dat een spiegel die je voorgehouden wordt. Maar ze zijn ook meer gericht op 'foutjes' vanwege hun detailgerichtheid en de noodzaak om de plaatjes perfect te krijgen omdat ze anders het overall beeld niet kunnen waarnemen. Daar wil je wat mee. Je wilt dat ze begrijpen hoe dat overkomt en hoe dat door hun manier van denken komt en hoe ze dat handiger kunnen doen, meer sociaal aanvaard, 'normaler' dus.
Kinderen met een ass zijn vaak overgevoelig voor kritiek en bouwen daarmee een dubbele standaard op. Jij mag geen kritiek leveren want dan raken ze in de stress maar zelf mogen ze voortdurend de 'foutjes' die ze opmerken in de groep gooien? Dat komt hun acceptatie voor de anderen niet ten goede.
En als je in de IT werkt en een set aan algoritmes moet controleren dan mag je helemaal los gaan. Dan is je focus op foutjes enorm in je voordeel. Er is een verschil tussen mensen en niet zelfdenkende dingen.

Jeetje AnneJ!

wat ben ik toch blij met jouw bijdragen. Dit is voor mij weer eens zeer inzichtgevend...! Dit is namelijk precies wat er gaande is bij onze zoon, met wie het verder overigens zeer goed gaat. Maar hoe hij thuis constant bezig is met kritiek op alles en iedereen, vooral op mij, is erg vermoeiend. En dan zelf idd geen kritiek/commentaar/vriendelijke opmerkingen accepteren. Dit brengt me weer weens meer inzicht. Hoewel ik er best veel al van weet, zijn soms dagelijkse dingen binnen ons gezin erg energievretend en vermoeiend, en dan raak je wel eens het overzicht kwijt...

Hoe los jij dit op? Ik denk zelf aan gedragstherapie. En we blijven dit regelmatig uitleggen, vooral op momenten dat hij hier niet mee bezig is.
Maar van mij accepteert hij momenteel erg weinig correctie.

Dank in ieder geval!

Een weer wat blijere mirjam )

ook ik ben blij . . .

die observatie van AnneJ gaf mij vanochtend ook een soort aha . .. -momentje. en misschien is het qua argumentatie ook behulpzaam naar 10-jarige hier . .
gr Angela

Ja, en ...

Als je "Kinderen met een ass zijn vaak overgevoelig voor kritiek en bouwen daarmee een dubbele standaard op. Jij mag geen kritiek leveren want dan raken ze in de stress maar zelf mogen ze voortdurend de 'foutjes' die ze opmerken in de groep gooien?"

vervangt door:

"Ouders met een NPS zijn vaak overgevoelig voor kritiek en bouwen daarmee een dubbele standaard op. Jij mag geen kritiek leveren want dan raken ze in de stress maar zelf mogen ze voortdurend de 'foutjes' die ze opmerken in de groep gooien?",

dan wordt het voor anderen weer heel herkenbaar!

Ja RK

Autisme is erfelijk. Je krijgt het van je kinderen.:-)

Bovendien is dit soort gedrag vaak supermenselijk, iedereen herkent het, alleen bij autisme is het extreem en die 'flavour' herkent vaak alleen de ouder van een kind met een ass.

Uitleggen

Uitleggen wat het verschil is in het benaderen van mensen en machines, en wat dat oplevert, heeft denk ik hier het verschil wel gemaakt.
Maar het mooiste is dat zoon vertelde hoe het besproken werd onder vrienden, met een ass. Dat je het nodig acht om jezelf te trainen in het binnenhouden van commentaar, je accepteert dat het in je opkomt, maar je beheerst dat het uit je mond komt.
En dat je je behoefte aan nadere toelichting gewoon uitlegt: ik kan het beeld anders niet compleet maken dus daarom vraag ik je daarnaar. En dan niet op de man spelen maar op de bal.
Dat dunne laagje beschaving, waar we allemaal aan moeten blijven werken, als opdracht aan jezelf.
Die innerlijke dialoog met jezelf aangaan heeft te maken met het groeien van inzicht en evenwicht.
Voor zoon niet omdat je dat 'moet'. Van 'moet' blokkeert hij. Maar omdat je dat 'nodig acht'. Voor effectieve communicatie met anderen waardoor je meer draagvlak voor jezelf maakt.
Dat kan alleen als het uit hemzelf komt. Als dat kwartje een keer valt.

Korte 'pass' op de bal

Het spreekt voor zich, dat ouders de taak hebben om hun kinderen op te voeden. Hoe goed ze dat kunnen, is een tweede. Sommige bakken er niets van en zullen het ook nooit leren. Om in zo'n situatie domweg het kind de schuld te geven, vind ik uiterst kwalijk.

En...

Sommige kinderen zijn gewoon moeilijk opvoedbaar. Dat is van alle tijden.

Ik heb vorige week een erg goed gesprek gehad met mijn zoon. We hebben samen gegeten bij de Mc Donalds (ben ik niet zo'n fan van, dus het is een feest als we daar naartoe gaan en hebben in de auto zitten eten, zodat we ook even konden praten zonder meeluisteraars.

Ik heb hem uitgelegd dat het prima is als hij boos is en het is ook uiteraard prima dat hij dat soort dingen uitspreekt, maar op een gegeven moment is het wel tijd om verder te gaan en vooral ook vooruit te kijken, in plaats van terug naar het verleden.
Hij gaf aan dat hij denkt dat ik verwacht dat hij ineens 'van zijn vadere gaat houden', maar daar heb ik op geantwoord dat daar geen sprake van is, dat ik al blij ben als we het dit jaar voor elkaar kunnen krijgen als we normaal met elkaar om kunnen gaan. 'Ja, maar jij en pap gaan nu steeds nep doen, net alsof jullie ineens ontzettend in mij geinteresseerd zijn'. Hierop heb ik geantwoord dat dat geen 'nep doen' is, maar dat wij gewoon ons best doen om het contact open te houden en ook omdat we gewoon graag willen weten hoe het met hem gaat. Ik heb hem ook verteld dat we daar allemaal een extra stapje voor zullen moeten doen, óók hij. Daarna heb ik alle dingen benoemd die we dit jaar nog in het vooruitzicht hebben en die we nog met elkaar gaan doen.
Ik heb hem ook gezegd; 'we zullen het met z'n vieren moeten doen lieve schat, we kunnen elkaar niet kiezen, dus we moeten er het beste van maken'.

Ik moet zeggen dat het sinds dit gesprek een stuk beter gaat thuis. Zoonlief heeft momenteel wat strubbelingen met z'n vriendinnetje en wij zijn blij te merken dat hij er wel over praat, ook met mijn man.

Nog even ter info voor degenen die het vroegen; mijn man vertoont geen ander gedrag als hij een biertje drinkt of een blowtje rookt.