U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Zoon (15 jr) negatief beïnvloed door verkering
Hallo allemaal,
Wij zitten met een enorm lastig probleem. De relatie van onze zoon met zijn vader is al een tijdje slecht. Dit heeft vooral te maken met een hoop wederzijds onbegrip (mijn man vindt bijvoorbeeld dat onze zoon vaak lui gedrag vertoont -wat ook zo is, maarja, dat heb je met pubers- en snapt niet dat hij niet vooruit te branden is, wat dus leidt tot veel discussies thuis). Mijn zoon heeft al een tijdje moeite met het feit dat mijn man alcohol drinkt en wiet rookt. Mijn man is daar inmiddels al een paar weken mee gestopt, niet vanwege onze zoon, maar omdat hij hier zelf al langer van af wilde. Hij had geen zware verslavingen, maar dronk wel elke dag een biertje en rookte elke dag een jointje. Hij wilde hier zelf graag vanaf uit gezondheidsoverwegingen en is hier dus nu ook succesvol mee gestopt.
Echter, sinds onze zoon een vriendin heeft, lijkt het alsof zijn beeld over zijn vader steeds slechter wordt. Hij heeft over zijn vader die alcoholist is en drugsverslaafde en dat zijn vader hem mishandelt. Ook zegt hij de laatste tijd dat hij zich bij ons in huis onprettig voelt en dat hij zich alleen fijn voelt in het huis van zijn vriendinnetje en wat een geweldige ouders zij heeft.
Ondanks dat dit ons uiteraard enorm veel pijn doet, proberen wij alles in het werk te stellen om maar in ieder geval met hem in gesprek te blijven en om hem positief te stimuleren en zo min mogelijk in discussie/ruzie te verzanden thuis.
Wij hebben eigenlijk een beetje het gevoel dat zijn vriendin hem negatief beïnvloed in de gedachten die hij heeft, hoewel we dat natuurlijk niet met zekerheid kunnen zeggen. Het is echter wel heel toevallig dat we deze ontwikkeling opmerken sinds zijn verkering met haar.
We beginnen op een punt te komen dat we er bijna wanhopig van worden. We weten niet wat we hier verder nog mee moeten, behalve te proberen om de sfeer thuis zo goed mogelijk te houden. Mijn man voelt zich verschrikkelijk onder deze situatie en weet niet wat hij heeft gedaan dat hij als zó'n slechte vader wordt gezien door zijn zoon.
Ik sta er zelf een beetje tussenin natuurlijk. Ik wil graag goed met mijn zoon in gesprek blijven, maar wil ook niet teveel in zijn verhaal meegaan en probeer hem af en toe erop te wijzen dat hij dingen wel in et juiste perspectief moet zien. Ik moet daar alleen wel heel voorzichtig in zijn, omdat mijn zoon vaak verontwaardigd reageert met opmerkingen als;'Dus jij geeft papa gelijk?', 'Dus jij zegt dat ik lieg?' etc.
Is er iemand die nog nuttige tips voor ons heeft??
Het juiste perspectief.
Dat was wat mij triggerde. Er is geen juist perspectief. Er is jullie perspectief en er is zijn perspectief.
Ik denk dat je (hoe moeilijk het ook is) als ouder hier de "oudere en wijzere" moet zijn. Kortom, erken dat dat zijn mening, zijn visie is, maar dat jullie dat anders zien.
Kom er zo weer op terug...Moet even iets doen :-)
Vervolg.
Toen ik 15 was kreeg ik mijn eerste serieuse dikke verkering. Daar thuis was het geweldig. Er was een vader die in mijn ogen een geweldige band had met zijn kinderen, een moeder die echt was, en er mocht alles wat er thuis niet mocht. Daar werd gedronken, gerookt, (er gingen de geruchten dat zijn ouders een open huwelijk hadden) en ook hevige vrijpartijen terwijl de ouders thuis waren kon daar.
Kortom, voor mij als hevig puberend meisje die behoorlijk last had van haar hormonen was het de hemel op aarde.
In die periode viel het me ook voor de eerste keer op dat er gezinnen waren die heel andere normen en waarden hadden, en die daar ook naar leefden. Ik wist dat op de ene of andere manier ook wel, maar het was nog nooit zo sterk binnengekomen. Bij mijn beste vriendin (waar ik ook kind aan huis was) was het meer zoals bij ons thuis. Degelijk, rustig, sterke waarden en normen tav. gedrag en geloof (zij waren zwaar gereformeerd)
In die periode heb ik mij ook erg afgezet naar hoe het "bij ons thuis" was. Neem maar van mij aan, er deugde thuis niet veel. Juist doordat ik veel bij mijn vriendje over de vloer kwam, en mij ingedachten al een heel leven voorgesteld had met hem en zijn familie zag ik de verschillen ook heel sterk, en bedacht ik mij hoe ik later zou leven. Wat ik wel wilde doen en wat niet, hoe ik mijn gezin wilde vorm geven en hoe niet.
Mijn ouders moeten dit wel gevoeld hebben. Achteraf hoorde ik ook wel dat zij niet al te blij waren met die verkering, maar ze hebben geprobeerd om mij dat niet te laten merken.
ik denk ook dat dat het verstandigste is wat zij hadden kunnen doen. Want nadat de roze wolk weg was, zag ik ook zelf wel in dat er in die manier van leven toch dingen waren waar ik niet zo blij mee was. Ook ben ik er van overtuigd dat dat als mijn ouders echt hadden laten merken dat zij heel erg tegen die verkering waren, ik er veeeeel langer mee door was gegaan. Uit principe. Want mijn principes waren tenslotte net zo belangrijk als hun principes....
Ik wil je dan ook meegeven om niet de strijd met je zoon aan te gaan. Geef hem mee dat het prima is dat hij een andere mening heeft over jullie gezin en de manieren waarop jullie dingen doen, maar dat het wel jullie manier is.
En dat hij de vrijheid heeft om zijn leven anders in te vullen als hij zover is om dat te gaan doen.
Laat op de ene of andere manier ook merken dat je respect hebt voor zijn manier van dingen zien, maar dat je dat ook van hem verwacht. Hij hoeft het er niet mee eens te zijn, het is voor hem alleen wel zo dat zolang hij nog thuis woont, hij daarmee te maken heeft.
Sterkte ermee.
het juiste perspectief
Bedankt voor je reactie 
Ja, inderdaad hebben we allemaal ons eigen perspectief. Ik probeer ook zeker niet om zijn beeld teveel te bagatelliseren.
Echter is het nogal wat om je vader een alcoholist, drugsverslaafde en mishandelaar te noemen.
Ik kan, met mijn hand op het hart, zeggen dat mijn man geen van deze is. En dat probeer ik mijn zoon, voorzichtig, uit te leggen. Zonder de deur voor zijn neus dicht te gooien, want ik wil vooral dat hij met mij blijft praten.
Maar juist omdat ik de volwassene ben, kan ik een betere inschatting doen dan mijn zoon met betrekking tot de criteria die horen bij bijvoorbeeld een alcoholverslaafde.
Uitleggen
Die dingen kun je inderdaad aan hem proberen uit te leggen, maar ik zou ook zeker niet de strijd aan gaan. Probeer het thuis zo leuk mogelijk te maken, zodat ze ook zin hebben om eens bij jullie te komen. Ik zou ook niet de vriendin de schuld geven, door te zeggen dat ze hem negatief beinvloedt.
Fouten maken.
Je man heeft bier gedronken en wiet gerookt. Hij is er mee gestopt. Je man kan zijn zoon nog 1x duidelijk maken dat dit fout was, maar dat hij niet dagelijks zit te wachten op commentaar en verwijten. Als jullie zoon het niet kan loslaten, de verwijten, zou ik aangeven dat ik er geen woord meer over wil horen.
Mensen maken fouten en je zoon kan ook leren om het te vergeven.
De verwijten over mishandeling durf ik niets over te zeggen, is dat waar? Als dit waar is, is het nu gestopt of heeft je man toch psychische problemen en is er deskundige hulp nodig?
Dan de verkering. Het gras is daar thuis groener. Hij voelt zich er prettig. Is het voor je zoon een lief meisje, kan hij ook bij die ouders zijn verhaal kwijt?
Dan zou ik er vrede mee hebben, zorgen dat ook thuis de band met jullie zoon weer beter, sterker wordt en hem laten weten dat jullie van hem houden en er voor hem zijn.
Hij is 15, lang leve de pubertijd, gaat het goed op school? Is hij gezond? Heeft hij zijn zaakjes onder controle? Blijkbaar doen je het dan helemaal niet zo slecht als ouders. Hij ziet dat nu anders, investeer in zijn en jullie toekomst, er komt ook een leven na deze pubertijd.
Probeer de "afwijzing" van nu niet te laten overheersen, hij weet ook dat hij jullie daarmee kan raken.
Reactie op 2e bericht
Bedankt voor je 2e reactie
Ja, heel herkenbaar!
Ik heb zelf ook in ongeveer eenzelfde situatie gezeten, waarbij ik ook ineens het verschil zag tussen ons thuis en de ouders van mijn vriendje. Ik vond, net als jij, ook mijn ouders en hoe het bij ons thuis ging, belachelijk en heb me ook behoorlijk tegen mijn ouders afgezet.
Wat ik vooral heel lastig vind, is dat mijn zoon steeds aangeeft dat hij zich ongelukkig en depressief voelt in onze situatie thuis. Dat breekt echt mijn hart, ik wil dat mijn kinderen gelukkig zijn. Uiteraard
Misschien heb je gelijk en moet ik inderdaad maar proberen om dit los te laten en onze tactiek -in contact blijven- vol blijven houden, en hopen dat deze wolk ooit een keer voorbij trekt.
Niet ertussen staan
Luna, ik zou het 'uitleggen' niet naar mezelf toetrekken, maar bij vader laten liggen. Het is duidelijk iets in de relatie vader/kind. En er zitten elementen van waarheid in, al worden die door jullie anders belicht dan door je zoon.
Mijn advies zou zijn om vader en zoon een paar dagen lang op een sportieve vakantie te laten gaan, liefst in een tentje, zodat ze samen tijd hebben om te praten en met elkaar een prestatie neer te zetten. Niet alleen over vader/zoon-relatie, maar ook over verliefdheid etc.
Tsjor
@wil40
Nee, er is geen sprake van mishandeling, ook niet geestelijk. We verheffen weleens onze stem en we hebben heus wel eens één van onze kinderen bij de arm gepakt en richting de hal/trap geleid met de mededeling dat ze daar even mogen afkoelen.
Misschien is het nog goed om te vermelden dat mijn man en ik een erg goede relatie hebben en gelukkig in veel zaken hetzelfde denken, wat erg fijn is in deze situatie.
@tsjor en @wil40
Bedankt Tsjor, goed idee, zo'n vakantie. Mijn man heeft wel al het een en ander gepland om samen met hem te gaan doen, jouw idee is zeker de moeite waard om over na te denken!
Wil40, vergeten net te beantwoorden; onze zoon is gezond en doet het gelukkig goed op school, natuurlijk vaak met frisse tegenzin, maar zoals het er nu uitziet gaat hij gewoon over naar havo5 :-)
Nabrander:
Wat ik als moeder (en daar kan ik mijn man moeilijk in dwingen) en vrouw altijd heb proberen te stimuleren is dat vaders in de pubertijd 1 ding hebben waarin ze elkaar kunnen vinden. 1 ding wat veilig is en wat ze samen kunnen doen. Dat kan kamperen zijn, samen voetbalwedstrijden of concerten bezoeken, verzin iets.
Als er dan "goede" gesprekken ontstaan dan is dat mooi meegenomen, maar een goed gesprek over voetbal of een concert is net zo waardevol zonder dat het over "moeilijke" dingen gaat.
Succes ermee!
Nabrander 2:
je zoon voelt zich ongelukkig en depressief. Misschien een idee om hem te laten praten met de huisarts hierover?
Dan neem je zijn signaal serieus, en kan hij zijn visie en mening toetsen bij een onafhankelijk iemand.
Enne.... Het feit dat hij zich (geestelijk) mischandeld voelt, hoeft niet automatisch in te houden dat jullie (geestelijk) mishandelen, maar wel dat hij dat zo ervaart.
@Sindbads vrouw
Ik ben toevallig maandag met hem bij de huisarts geweest vanwege zijn somberheid en hij heeft een verwijzing gekregen voor de praktijkondersteuner ggz, waar hij over 1,5 week een afspraak mee heeft.
Ik hoop ook dat hij daar wat meer rust door krijgt.
Luna
Fijn om te horen dat er een afspraak staat. Meer kun je niet doen. je hebt zijn signaal opgepakt en serieus genomen.
Succes!
antw
Dankjewel!
Ik ben erg blij met jullie reacties hier, geeft echt het gevoel dat we ondersteund worden en ook dat het herkend wordt vind ik wel fijn!
wil40
Waarom is bier drinken en wiet roken FOUT volgens jou?
Praktijkondersteuner GGZ
Luna, ik zou even uitkijken met de praktijkondersteuner, met name vanwege eventuele drang om te melden. Stel dat je zoon hetzelfde vertelt als hij ogenschijnlijk tegen zijn vriendin vertelt: vader is alcoholist, blowt, moeder doet niets en daarom ben ik depressief. Dan kan de praktijkondersteuner zich zomaar genoodzaakt voelen om een andere kant op te kijken en dus naar jullie gezin. En wellicht zelfs de noodzaak te voelen om AMK in te schakelen. Je verweer dat de vriendin niet goed is voor hem komt dan helemaal niet goed over. Ik weet niet wat je daar nu nog aan kunt doen. Vooraf even bellen? Meegaan met het gesprek? Informatie opzoeken over de 'plichten' van de praktijkondersteuner? Kent de huisarts jullie goed, ook je man? Hopelijk kan de huisarts enig tegenwicht bieden als de praktijkondersteuner te ijverig wordt.
Tsjor
@Tsjor
Heb ik ook al over na zitten denken, Tsjor. Ik heb de mogelijkheid om onze huisarts via een e-consult te raadplegen, dus ik denk dat ik inderdaad langs die weg alvast een balletje opgooi.
Bedankt voor het meedenken!
Barvaux.
Ik niet, de zoon van ts heeft er moeite mee en vindt zijn vader eeñ alcoholist en drugsverslaafde. In die zin was het gebruik van alcohol en wiet fout, geen goed voorbeeld in de opvoeding, vindt de zoon.
Praat met de zoon
Ik zou met de zoon zelf praten. Je mag best over je ouders klagen bij de POH maar hopelijk heb je dan straks nog een thuis en probeert ze je niet elders onder te brenge. Tenzij dat natuurlijk je voorkeur heeft, dat moet je dan maar zelf ondervinden.
Zijn vader dronk iedere dag bier? Ik neem aan dat 'een biertje' meer dan 1 glas of flesje per dag was als het invloed had op zijn conditie? En blowde iedere dag, dus was iedere dag stoned? En dat heeft jaren geduurd en is net een paar weken gestopt?
Helemaal of de hoeveelheid en/of frequentie?
Afgezien van de de discussie wanneer je al dan niet afhankelijk bent van alcohol kan ik me heel goed voorstellen dat je 15 jarige dit niet prettig vindt. Een vader die iedere dag drinkt en blowt en zich (met name?) negatief over hem uit laat.
Dat is toch ook helemaal niet fijn voor een kind of puber?
Ik ben echt niet 'braaf', maar als mijn man iedere dag dusdanig zou drinken en blowen dusdanig dat zijn conditie er onder leed en mijn kind zou zich daar ongelukkig bij voelen, dan zou ik dat eerder aan het gedrag van mijn man wijten dan aan de partner van mijn puber.
Sanne
Normaal
Jonge kinderen zien hun eigen thuissituatie als normaal, denken dat het er overal zo aan toe gaat als in hun eigen gezin. Een puber gaat zich afzetten tegen de ouders, die wil alles anders. Dat is pubergedrag, dat gaat vanzelf, daar heeft een vriend of vriendin geen invloed op.
Wees blij dat hij het niet al te gezonde gedrag van zijn vader afkeurt, dan blijft hij wellicht zelf ook nuchter en blowt hij niet. Het had ook de andere kant op kunnen gaan, mijn vader een biertje en 1 joint, ik als puber kan wel 6 halve liters bier aan en 10 joints in de week.
Als ik in jouw schoenen stond zou ik mijn zegeningen tellen, dat hij met een vriendin thuis is gekomen die hem op het goede spoor houdt in plaats van een vriendin die hem meetrekt in de wereld van drank en drugs.
Dat je man en zoon botsen, is vervelend maar dat gaat wel weer over, als je man maar niet opnieuw begint met de biertjes en joints.
sjonge
Wat klinken jullie allemaal braaf! Mijn mans drinkt ook praktisch dagelijks meerdere wijntjes en biertjes meestal. Ik zelf een paar keer per week. Moet je dan toestaan dat een 15 jarige je voor alcoholist uitmaakt? Dit snap ik echt niet hoor.
Okie dokie
Iemand die dagelijks meerdere alcoholische drankjes drinkt wordt al een probleemdrinker/ alcoholist genoemd. Bij mannen ligt de grens bij ca 3 per dag, 21 per week. Bij vrouwen 2 per dag, 14 per week. Het klinkt alsof jullie daar in elk geval in de buurt zitten. Dus zo braaf zijnde reacties niet. Vrij normaal.
Of je je dan door een 15 jarige moet laten uitschelden is een ander verhaal. Maar ik zou het zien als een teken van bezorgdheid van een verstandige puber
Hoezo uitschelden?
Ik heb nergens gelezen dat puberzoon zijn vader 'uitscheldt' voor alcoholist. Wel dat hij het erover heeft dat zijn vader alcoholist is. Dat doen mijn zoons (15 en 17) ook, en ze hebben gelijk. Vader vindt dat niet leuk, maar stoppen is hem tot op heden niet gelukt (drinkt wel regelmatig meer dan een paar biertjes per dag). Ik vind ook dat TS wel erg optimistisch is door te zeggen dat hij 'al enkele weken gestopt is'. Dat zegt erg weinig over de lange termijn is mijn ervaring. Wat veel meer zegt is of de persoon het zelf ook een probleem vindt (kennelijk wel, en dat is positief) en bereid is er open over te praten. Dat is bij ons thuis waar het aan schort. Ik herken (helaas) veel in de openingspost...
Terug on topic: helaas is het zo dat pubers zich op deze leeftijd heel erg bewust worden van voorbeeldgedrag. En dan vooral van voorbeeldgedrag wat NIET voorgeleefd wordt. Als je dan elders ziet hoe het veel leuker/vriendelijker/liever/gezelliger/respectvoller gaat dan wordt de wereld al snel zwart-wit: daar is alles beter. Mijn zoons zien dat ook haarfijn. Bij hun vrienden gaan de ouders, sommige gescheiden maar de meeste niet, sommige met andere zorgen-brusjes in huis, wél op een normale manier met elkaar en hun kinderen om. Zonder uitbarstingen, zonder een enorm punt te maken van kleinigheden die ze zelf ook niet nakomen etc. Een vriendin zal een soortgelijke invloed hebben. Mijn zoons nemen ook niet graag vrienden mee naar huis, alleen de vrienden die de situatie goed genoeg kennen (die ze in vertrouwen hebben durven nemen) en waarvan ze weten dat die geen rare verhalen zullen rondvertellen op school.
niet te seieus nemen
Niet teveel aantrekken. Maar anderzijds, vooral naar zoon toe, juist wel serieus nemen. Zoon geeft wat aan. Nou mooi, tijd voor verandering dan toch? Praat met hem en kijk hoe jullie de situatie thuis weer wel fijn voor hem kunnen krijgen. Probeer het te zien als iets positiefs. Het hele proces dan, niet elke stap zal even leuk zijn, maar het dient een goed doel!
(Als zoon zich gehoord en begrepen voelt scheelt dat vast al de helft.)