Puberteit Puberteit

Puberteit

U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.

Zoon 15 depressief

Al 15 jaar ben ik de trotse moeder van een lieve zoon en een schat van een dochter.
De reden van mijn aanmelding is dat ik het gevoel blijf houden dat er iets is waar ik geen grip op krijg.
Onze zoon heeft een heel heftig jaar achter de rug.
Hij had een relatie met een meisje van 13 wel 9 maanden lang. Toen ze een week samen waren is er ruzie ontstaan door een buitenstaander en heeft hij het voor haar opgenomen, daarbij gaf hij aan dat hij erna is bedreigd per telefoon en what's ap, hij is naar een plek gelokt waar hij in elkaar is geslagen en met een mes op zijn buik was bewerkt. Dat was op school niet helemaal weg te houden en een van zijn klasgenoten heeft toen de teamleider ingelicht, toen is het pas bij ons (ouders) terecht gekomen.
Op school geroepen en politie erbij, zijn versie van het gebeurde was half door hemzelf verzonnen en deels waarheid. Eerst zei hij dat de snijplekken waren aangebracht, uiteindelijk op het bureau heeft hij bekend dat ie t zelf had gedaan. Wat er nu werkelijk is gebeurt is voor ons nog steeds een raadsel, elke keer vertelt hij iets anders.

Door de vechtpartij voelde het meisje zich medeverantwoordelijk en wellicht is de relatie daardoor in het begin zo hecht geweest.
Na de ontknoping op het politie bureau kwam eruit dat hij ook aangaf mogelijk niet alleen op meisjes te vallen maar ook op jongens, op zich begrijpelijk op die leeftijd, ik weet dat pubers daarmee kunnen worstelen. Op dat moment begreep ik er niets van, deze bekentenis had helemaal geen verbintenis met hetgeen waarvoor ik op het politiebureau zat, ik was totaal in shock, niet zo zeer of hij nou kiest voor jongens of meisjes maar het leek totaal los te staan van waarom we daar waren.

Het meisje bleek ziekelijk jaloers te zijn waardoor hij stopte met de dingen die hij leuk vond (sporten) hij mocht niet meer op fb, niet meer appen en niet met meisjes praten. Negen lange maanden verder is het eindelijk uit, godzijdank maar toch... gedurende de relatie maakte zij het uit, dan was hij depressief, deed dan helemaal niets, maakte dan geen huiswerk, kon alleen uren lang op zijn kamer naar zielige muziek luisteren, maar was ook wel eens zo boos, dat hij een gat in de muur sloeg, zijn eigen spullen vernielde of woest het huis uit stormde om uiteindelijk rustiger thuis te komen en praten ho maar....
Dat is voor mij als moeder zo killing! Je wil zo graag je kind helpen! maar loopt tegen een betonnen muur aan, ik zit nu ook gelijk weer te janken.... Telkens kwam t weer goed, spraken ze het weer uit en toch gebeurde er steeds weer iets, letterlijk elke week of elk weekend was het bal, moest er weer een ruzie beslecht worden, GEK werd ik ervan, om half elf wil ik mn bedje in maar dan moest er weer naar haar toe gereden worden (kwartiertje met de auto) om haar te troosten of te kalmeren.

Wat ik niet kan begrijpen is dat je jezelf zoveel laat afnemen en dat pikt, en maar volhoudt.... het KAN toch niet goed voelen als je niet mag doen wat jij leuk vind omdat de ander zo bang is om haar vriendje kwijt te raken aan een ander. Hoe kun je als puber van (toen) net 14 jaar zo volhardend in een serieuze relatie blijven, een relatie die verplichtingen kent die je mag verwachten van een 18 jarige? Waarom al zo serieus en vast? en maar volhouden, dus niet inzien dat zijn wereld steeds kleiner werd, dat vastklampen aan dat meisje, waarom? als het niet leuk is, stop ermee! Maar ja, hij is nog jong en zag dat niet zo.

En nu? we zijn net van vakantie terug,onze zoon had een vakantieliefde, over aandacht niets te klagen op dat vlak maar na een korte periode liep dat stuk, de angst dat hij weer somber zou worden bleef maar viel gelukkig mee, nu had hij het zelf uitgemaakt.

Ik ben bang dat hij de relatie met de vakantieliefde heeft beeindigd omdat hij zijn ex weer op school tegen het lijf gaat lopen, wellicht 'vrij' wil zijn voor haar, al kan ik mij daar niets bij voorstellen, ze heeft hem zo veel pijn gedaan!!! En niet te vergeten ons ook!! Ze wilde ELKE dag met hem afspreken, ik vond dat niet altijd goed, er bestaat ook nog zoiets als huiswerk... maar ja, dan was ik de boosdoener want haar moeder vond alles goed.
Hij gaf aan niets meer met haar te willen beginnen, heb gezegd dat ik haar niet meer over de vloer wil hebben omdat ze hem teveel heeft gekwetst.

Hij is gelukkig weer gaan sporten, al overdrijft hij wel een beetje, 4 x per week op 2 verschillende sporten... ik lees dat bewegen goed is dus vooruit maar.
Contact met hem blijft moeizaam, hij deelt zijn gevoelens maar zeer weinig met mij en al helemaal niet met zijn vader. Het sporten heeft hij keihard nodig om de spanning van zich af te werken,
Het doet mij zo zeer, ik wil hem zoooo graag gelukkig zien maar zie soms een hoopje ellende en doordat hij zo weinig deelt kan ik hem niet helpen.
Hij wil niet praten, zegt dan: ik wil het er niet over hebben, dat stoot mij af. Wel geef vaak ongevraagd advies, in de hoop dat hij ernaar luistert en er iets mee doet.

Hij loopt sinds het incident met de politie bij de jeugdriag voor een depressie, heeft therapie gehad, ook wij als ouders hebben hulp gekregen hoe hier mee om te gaan, dat ligt nu achter ons.
Bij de jeugdriag had ik geen goed gevoel dat hij de juiste hulp kreeg en dus vroeg ik om een evaluatie, daarbij heeft hij aangegeven dat hij graag extra hulp wil om zijn zelfverzekerdheid te verbeteren, heel goed!
Wat wil ik nog meer zou je zeggen??
Ik geloof er niets van, niets van wat hij zegt, ik zie een masker en dat maakt mij bang. Hij vertelt niet altijd de waarheid, ik kan hem niet vertrouwen, belooft van alles maar het zijn loze woorden, ook over dagelijkse dingetjes als, heb je je brood meegenomen naar school? en? ook opgegeten? jahaa, en vervolgens kom ik einde van de week alle broodjes in de zakjes tegen in zijn prullenbak.

Dus: waar moet ik dan heen? wat kan ik doen? Machteloos is hoe ik mij voel.

Een zoekende mama

Stunnie Bun

Stunnie Bun

25-08-2015 om 15:08

pffffffffff

Heftig verhaal.
Als ik het goed begrijp en lees zie ik enkele problemen bij je zoon:
Hij verliest zich in de relatie;
Hij is niet weerbaar genoeg (samenhangend met bovenstaand)
hij liegt veel

Bij jou lees ik:
Wantrouwen naar zoon;
veel medeleven met zoon
controle willen hebben over gedrag zoon

Niet dat jij daar iets aan hebt maar dit lijkt erg veel op de situatie waar ik zelf in zit met mijn zoon. Ik weet niet of ik nou dus degene ben die iets moet zeggen hierover. Mijn zoon heeft een relatie met een jongen die ouder en veel slimmer is dan hij en zit behoorlijk onder de plak. Niet zo extreem als jouw zoon. Maar ook zijn weerbaarheid is ver te zoeken. Hij liegt ook als dat zo uitkomt maar is ook wel vaker openlijk brutaal en zich aan het afzetten tegen ons.
Dat liegen bij jou zoon heeft vlg. mij ook te maken met zijn gebrek aan assertiviteit. Niet in staat om tegen jou te zeggen dat hij die broodjes niet wil bijv.Of door de onzekere gevoelens en controle willen krijgen over eigen leven, liegen om los te komen. Liegen om te laten zien dat je toch lekker je eigen gang wil gaan maar daar nog niet openlijk voor uit durven komen.
De situatie rondom het gebeuren op het politiebureau.... heel apart. Er zitten aspecten in van aandacht vragen... kan dat?

Dat masker, ook heel herkenbaar overigens....Hij kan waarschijnlijk niet anders. Hij kan waarschijnlijk nauwelijks bij zijn eigen gevoel.
Tips:
Ik denk dat je minder moet proberen controle te krijgen over de situatie. Dat meisje niet meer over de vloer toelaten is geen oplossing. Hij moet zelf tot de slotsom komen dat hij wel of niet van haar afmoet.Voordeel als je haar wel over de vloer laat komen is dat je boel beter kan monitoren.
Misschien moet je proberen meer los te laten. Vraag niet of hij zijn brood mee heeft, vraag niet of hij het gegeten heeft: dan hoeft hij ook niet te liegen erover.
Je moet denk ik meer proberen achtrover te gaan zitten en te zorgen er te zijn als hij je nodig heeft.
En nee, ik heb niet gezegd dat het gemakkelijk is. Dus.....

Jeetje.

Ik kijk er totaal anders tegenaan. Een kind van 13 mag je huis niet meer in want ze heeft je zoon en jou gekwetst. Ik kan me daar als volwassen vrouw en moeder weinig bij voorstellen. Een kind van 13 is werkelijk niet in staat om mij te kwetsen.
Ook zou ik niet 's avonds om half 11 met mijn zoon naar haar toe rijden, dit kind heeft ouders, het is laat, de jongedame hoort gewoon lekker op bed te liggen.

Ze hebben 9 maanden verkering gehad, of zoals jij het noemt "een relatie", het is uit. Lekker loslaten. Dat je zoon liefdesverdriet heeft misschien begrijp ik, wees een luisterend oor en laat het zijn verdriet zijn.

Dat liefdesverdriet heeft hij al aardig verdrongen, hij heeft ontussen alweer een vakantievriendinnetje gehad, zo gaat dat met pubers.

Je zoon gaat nu 4 avpnden per week sporten, als dat goed gaat met zijn huiswerk dan lekker laten gaan.

En pubers gooien vaak hun brood weg en liegen daarover. Het verbaast me hoe volwassen je hem zien in een relatie met een 13 jarig meisje en hoe kinderlijk je hem behandelt als hij zijn brood niet opeet.

Heb je tijdens zijn relatie(s) gepraat over voorbehoedsmiddelen? Dat zou meer mijn aandacht hebben.

Als hij boos is maakt hij spullen kapot, als het zijn eigen spullen zijn is het aan hem om ze wel of niet te vervangen. Als hij maar geen spullen van een ander kapot maakt.

Karmijn

Karmijn

25-08-2015 om 16:08

Loskoppelen

Hoi,

Onze zoon van 16, is depressief geweest toen hij 9 was, maar hijheeftnog steeds een dysthyme stoornis. Datis eem soort van chronische depressie.

Wat ik geleerd heb en wat ongelooflijk moeilijk is, is dat ik mijn gevoel los moest snijden van dat van hem. Persoonlijk vond.ik dat erg pijnlijk. Het gaat en ging tegen mijn moedergevoel in.
Maar toch doe ik het. Wamt ik zie dat ik met mijn gevoel, hem nog verder de depressie in jaag.

Ik belast hem met mijn emoties en vererger daarmee zijn depressieve gevoelens. Die emoties van mij kunnen trouwens zowel negatief, als positief zijn. Ook complimenten, liefdesverklaringen en vrolijkheid lunnen mijn zoon belasten.

Ik heb geleerd om met laag ee (expressed emotions ) op hem te reageren.

Als ik je opening lees, dan ben je zooo betrokken bij hem. Allemaal emoties en laatste moment acties. (Laat nog naar vrendin rijden?) Ik lees de liefde erin. Maar het lijlt mij contra productief.

Bij mijn zoon hielp het echt om hemzelf de regie te geven, zelf probleem eigenaar te maken. Als hij somber is, dan is dat rot, maar wel zijn probleem.

Ik vind dat liegen helemaal niet zo vreemd. Hij wil jou niet betrekken in zijn keuzes, dus daarom kiest hijhet sociaal wenselijke antwoord. Dat is echt pubergedrag. Conflictvermijdend.

Ik zou hem niet gaan micro managen, of hij zijn broodje wel eet. Onze zoon eet soms zijn eerste maaltijd pas om 3 uur. Uit school.

Het is niet wenselijk maar hij is geen baby meer waar ik een flesje in kan stoppen. Ik kijk naar het grotere geheel. Hij groeit, ontwikkelt. Hij zal dus wel genoeg voedingsstoffen binnen krijgen. Als ik daaraan twijfel, maak ik s middags of s avonds iets extra voor hem klaar. Gebakken ei, fruitsalade zoiets.

Een ander punt is het gebied van vriendschappen. Ik kan niet bepalen wie zijn vrienden zijn. Ik vind dat zelfs tegen zijn persoonlijke vrijheden ingaan, als ik me daarmee zou bemoeien. Mijn zoon is daar erg gevoelig voor. Terecht.

Je zegt dat je je machteloos voelt. Dat herken ik maar het is echt niet waar. Als ouder kun je voor je kind een onbetaalbare basis bieden. Eenbasis van onvoorwaardelijke acceptatie, ook en juist als je kind een weg kiest die jij niet kunt begrijpen. Je kunt kalmte en stabiele poaitiviteit en vertrouwen uitstralen. Je kunt er zijn, om te luisteren, maar ook om niets te horen als hij niets wil delen.

Mijn zoon is ook erg gesloten. Dat is mijn eigen schuld. Ik heb vroeger veel te vrel met mijn oordeel klaar gestaan, mij veelvte veel verantwoordelijk gevoeld voor zijn keuzes. En ik ben veel en veel te breedsprakig voor hem. Geen wonder dat hij niets mrrr durft te zeggen.

Inmiddels gaat dat trouwens beter, omdat hij weer dat ik nu wel mijn kop weet te houden als hij dat nodig heeft. Maar dat was een lange weg.

Nou ja, sterkte. Ik heb een tijd zelf gesprekken gehad met een psych therapeut. Hierdoor werd ik geholpen met dat loslaten. Want ik vond het erg moeilijk.

Karmijn

Karmijn

25-08-2015 om 16:08

Stoppen met strijden

Je klinkt strijdbaar. Het gaat niet goed met je k8nd en een moederleeuwin wil hetvgevecht aan gaan, om hem te beschermen.
Maar dat kind en due jongens sie hem geslagen hebben, zijn de vijand niet.
De vijand is de depressie. En hoe harder je daar tegen strijdt, hoe sterker die wordt. Net als bij de hulk.

Mijn ervaring is, dat het wijzer is om die moederinstincten te negeren en rust en kalmte uit te stralen...

Dat wilde ik zeggen met de vorige post:)

mirreke

mirreke

25-08-2015 om 18:08

Karmijn!!

Ik breek even in, maar wat een heldere post schreef je zeg! Ik heb er veel aan. Het is totaal niet dezelfde situatie, maar ook hier twee zonen die er totaal niets mee kunnen als ik veel te breedsprakig zit te ratelen, en in te vullen. Drie zelfs, want jongste (11) kan er ook erg boos om worden. Ik denk dat zij het ervaren als of ze zelf te weinig ruimte krijgen.
Jeetje, heel erg bedankt. Dat is inderdaad nodig, je eigen gevoel loskoppelen van je kind. Gek genoeg doe ik dat al best wel, want we hebben een zoon met autisme die er totaal niet tegenkan als mijn emoties te duidelijk zijn. En oudste zoon kon daar ook al heel lang niet tegen, maar ik zie nu ineens in dat dat inderdaad is begonnen toen hij vrij jong was, 10 of zo. En ik ben het dus gedwongen door de situatie gaan doen, maar niet bewust of hiertoe aangemoedigd. (wel bij de zoon met autisme trouwens). Alleen zie ik het nu ineens heel helder. Het is ook zo, ik denk dat je persoonlijkheid voor sommigen veel te overrompelend kan zijn. Ik merk trouwens wel bij zoon met autisme dat nu ik mij bij hem erg inhoud, hij zelf meer komt, veel vertelt, grapjes maak, het wordt weer echt gezellig met hem. En ook oudste zoon gaat ineens meer vertellen.

Toevallig zie ik het in onze omgeving in een gezin erg misgaan met twee ouders die maar met alle geweld hun inmiddels 18-jarige zoon ook emotioneel maar niet los kunnen koppelen. Dit is precies wat er gebeurt!

Ik ben echt heel erg blij met je post, het is een soort eye opener voor me!!

Bonnietos, het klopt wat Karmijn schrijft. Het is ook heeeeel erg moeilijk, jezelf als het ware emotioneel loskoppelen van je kind, maar het is uiteindelijk voor alle partijen beter (want zo te lezen ga jij hier nu ook aan onderdoor) en je zult na verloop van tijd merken dat je zoon er ook van opknapt.
Want je kind zuigt jouw emoties op als een spons, en het belast hem extra. Probeer te doen wat Karmijn schrijft. Het zal verlichtend werken voor hem maar ook voor jou. En inderdaad het is erg moeilijk, in het begin zelfs hartverscheurend voor jezelf...

Wat goed Karmijn, dat jij er therapie/hulp bij kreeg, dat zou ik ook wel hebben kunnen gebruiken de afgelopen jaren... (niet om te zeuren hoor, gewoon een geconstateerd feit).

De navelstreng.

Die wordt niet voor niets doorgeknipt na de geboorte:-)

Luisteren zonder direct met meningen, oplossingen en raad te strooien is ook moeilijk. Zijn verdriet wel respecteren maar niet mee huilen. Daarom begrijp ik het ook niet als een moeder zegt:" dit meisje komt er niet meer in, ze heeft ons gekwetst".
En wat dan als hij toch met haar verder wil, moet hij dan kiezen tussen zijn moeder en zijn vriendinnetje? Je duwt hem alleen maar van je af.

Bonnietos

Bonnietos

25-08-2015 om 19:08 Topicstarter

Veel Reacties!

Wat een ervaring om zoveel herkenning te lezen.
En ik maar denken dat ik de roepende in de woestijn was.
Nu krijg ik toch de neiging om mijzelf te verdedigen, haar niet meer over de vloer laten komen, ja, heel naïef, stel dat hij toch met haar verder wil, tja, dat wordt dan kiezen tussen zijn moeder en zij, zo had ik er nog niet naar gekeken.

Losmaken van het moedergevoel, makkelijker gezegd dan gedaan maar ja Karmijn, je zei t al, dat is moeilijk vorm mij de vraag, hoe doe je dat? Ik heb ook gevoel!
Toch verdedigen, de ouders van t meisje waren bang dat zij op straat terecht zou komen en dan is een vriendje wel heel veilig, mn zoon was een manier om haar onder de pannen te houden,dat zag ik zelf een beetje te laat, alles mocht zij, dus ook bellen s avonds na haf elf met alle ruzies van dien, dan was ze van streek en moest en zou ze gekalmeerd moeten worden, als ik hem dan niet ging brengen gaat hij gewoon op de fiets, dan wordt alles nog later en doe ik ook geen oog dicht.

Zo te lezen wordt t een hele uitdaging.

Dank voor jullie reacties

Karmijn

Karmijn

25-08-2015 om 21:08

Ik heb ook gevoel

Natuurlijk heb je ook gevoel. Maar je hoeft niet vanuit dat gevoel te handelen en te communiceren met je zoon. Je bent volwassen, je kunt er voor kiezen om anders te handelen. Je bent de baas over je eigen reacties.

Probeer te denken in helpend en niet helpend. Zoals dr phill zegt:'If you ain't part of the solution, your part of the problem.'

Tussen mijn gevoelens en mijn communicatie met mijn zoon zit een filter. Ik laat niet meer alles op hem los. Daar heb ik andere uitlaatkleppen voor. Mijn zorgen, mijn angsten, mijn twijfels zijn niet helpend. En dus niet voor mijn zoon bestemd. Dat is meer iets voor volwassenen,die niet depressief zijn.

Zijn leven is al moeilijk genoeg zonder de shit van zijn moeder.

Karmijn

Karmijn

25-08-2015 om 21:08

Haha

Reageren op mijn mobiel, doet mij het overzicht verliezen.

'If you ain't part of the solution, you're part of the problem.'

;)

Moedergevoel.

Dat moet je zeker niet loslaten, kan dat overigens, moedergevoel loslaten?

Naast je kind staan, begeleiden, steunen, troosten, luisteren, helpen en loslaten. Niet verstikken met jou gevoel.
Praat over je zorgen en verdriet op een forum, met je partner, een familielid of met een vriendin.

Bonnietos

Bonnietos

25-08-2015 om 23:08 Topicstarter

Precies

WIL40 dat is precies Wat Ik Hier doe. ...

Jullie hebben mij veel stof tot nadenken gegeven

Veer

Veer

26-08-2015 om 09:08

Karmijn

"Tussen mijn gevoelens en mijn communicatie met mijn zoon zit een filter. Ik laat niet meer alles op hem los. Daar heb ik andere uitlaatkleppen voor. Mijn zorgen, mijn angsten, mijn twijfels zijn niet helpend. En dus niet voor mijn zoon bestemd. Dat is meer iets voor volwassenen,die niet depressief zijn."

Fijn! Karmijn beschrijft precies wat ik nodig had.

Ik voel regelmatig (te) sterk mee met de (vermeende?) gevoelens en issues van mijn oudste kind. Juist de laatste dagen was ik aan het bedenken dat ik dat meer los moet laten. Ik help haar niet als ik (ook) met buikpijn rondloop.
Dan liever een sterke, stabiele fijne moeder die er voor je kan zijn als jij dat wilt. Waar je een beroep op kunt doen zonder je bezwaard te hoeven voelen. Niet iemand die de hele tijd op je let om te zien of het al dan niet goed of beter met je gaat.

En 'je kind niet micro-managen'. Nou, die suggesties neem ik meteen ook mee. Maar ontbijten, dat moet hier wel. Ik sta er naast tot het brood op is:).

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.