U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Zoon (13) boos/verdrietig om lengte
Ik heb drie kinderen, een zoon van 13, een zoon van 10 en een dochter van 6.
Het gaat om onze oudste zoon. Hij is nogal klein voor zijn leeftijd, 1.48 m en hij is 13 jaar. Nu zijn mijn man en ik allebei ook niet zo groot. De schoolarts heeft vorig jaar een berekening gemaakt en daar kwam uit dat onze zoon rond de 1.73 m wordt. Ikzelf vind het een prima lengte!
Nu zit onze zoon er de laatste tijd nogal mee. Hij is de kleinste van zijn klas en in zijn klas zitten meisjes boven de 1.65 m en zelf enkele jongens boven de 1.75 m. Voor de rest is hij een vrolijke, slimme en opgewekte jongen en heeft genoeg vriendjes. Daar maak ik me verder niet druk om. Voor zover ik weet wordt hij ook niet gepest vanwege zijn lengte.
In de kerstvakantie is ons neefje van 11 een paar dagen blijven logeren. Ze zijn altijd al goeie maatjes geweest. Nu is dit neefje juist erg groot voor zijn leeftijd, hij torent echt boven mijn zoon uit en hij is oersterk. Daarbij ook nog een vlotte bink. Zoals ik al zei, konden mijn zoon en hij altijd prima overweg met elkaar, maar dit laatste weekend merkte ik dat mijn zoon op sommige punten jaloers was op zijn neef. Op het feit dat hij jonger is, maar wel al een stuk langer is. Ze zitten allebei op wedstrijdzwemmen, maar neefje zwemt een stuk snellere tijden dan zoon. Neefje traint ook meer en draait in de Nederlandse top 10 mee voor wat betreft zijn leeftijdsklasse. Dat gaf ook aanleiding tot jaloezie/boosheid bij mijn zoon. En toen de laatste dag twee meisjes van 13 uit de buurt kwamen spelen en deze dames in de ogen van mijn zoon wel heel erg veel aandacht voor neefje hadden, toen waren de rapen bij mijn kleine steenbokje gaar. Hij heeft er niks van gezegd, maar toen ons neefje weg was, zei hij dat hij nooit meer met zijn neef wil spelen.
Mijn man en ik hebben zondagavond uitgebreid met onze zoon gesproken en hem op het hart gedrukt dat mensen naar hem kijken als geheel en niet alleen naar zijn lengte. Dat hij een leuke, spontane jongen is en dat hij moet accepteren dat hij geen 2.10 m zal worden later. En dat ons neefje veel langer is, is een gegeven waar niemand wat aan verandert. Mijn zoon daarentegen is weer veel slimmer en creatiever. Onze zoon bleef echter boos/verdrietig. Ons neefje stuurde zondagavond nog een what's app-berichtje naar onze zoon dat hij het leuk vond en dat hij in de zomervakantie graag weer wil komen. Mijn zoon had toen teruggeantwoord dat hij dit niet wil. Ik hoop dat het gewoon allemaal even moet bezinken en dat hij bijdraait.
Voor ons neefje vind ik het ook heel sneu, want hij is een hartstikke leuke jongen en hij is zich van geen kwaad bewust. Bovendien zijn ze altijd hele goeie maatjes geweest.
Wie is hier ook weleens tegenaan gelopen? Hebben jullie misschien ook een kleine of juist lange zoon/dochter, die hier mee zit? En hoe gaan jullie ermee om? Ik wilde het even van me afschrijven, maar tips en adviezen zijn welkom!
Kleine voorbeelden
Ik weet even niet meer wie het al zei, maar ik zou met zoon voorbeelden gaan bekijken die qua lengte niet groot zijn, maar het daarmee gewoon goed gedaan hebben. Lang zijn is ook niet alles.
Mijn man heeft een vriend die je klein kunt noemen, zijn vrouw is ook klein, zijn broer is klein, daar de vrouw van is ook klein. De kinderen zijn iets groter als ik het goed heb. Feit is dus dat kleinere mensen ook aantrekkelijk gevonden worden, omdat er genoeg kleinere mensen zijn die een gelijkwaardige lengte prettig vinden.
Mijn jongste dochter is ook rond de 1.70 m. Dat is voor ons gezin aan de kleine kant. Oudste dochter is ongeveer 1.80 en man en ik nog iets langer. Maar als ik eerlijk ben ervaar ik de lengte van mijn dochter helemaal niet als klein. Ik vind het een normale lengte. Ook jongens van die lengte zie ik niet als 'raar klein'. Het zijn dan niet de grootsten, maar volkomen acceptabel.
Om eerlijk te zijn zou ik het gesprek op dit moment totaal niet richten op kunstgrepen als groeihormonen. Ik krijg daarbij het gevoel wat mij langzaam maar zeker ook is gaan bekruipen bij het fenomeen 'beugel'. Omdat we de mogelijkheden hebben als mens om in te grijpen in wat de natuur met ons wil, doen we dat ook. Het is alleen de vraag of dat altijd maar moet of nodig is. Een mooie rij tanden is leuk, maar een scheef tandje is ook geen ramp. Het idee is ontstaan dat je met een scheef tandje iets fout gedaan hebt, namelijk niet voor 2500 euro hebt laten sleutelen door de ortho. Zo ook met de lengte. Waarom zou een man lang moeten zijn?
Mijn advies: richt je op het accepteren van zijn lengte en niet op de vraag of hij kunstmatig langer gemaakt kan worden. Ik vind dat met de verwachting die er nu is, totaal niet aan de orde. Bij een eindlengte van 1.55 voor een man, ja dat vind ik dan wel een twijfelgeval, maar 1.70... nee.
Jongens krijgen inderdaad soms nog een onverwachte groeispurt. Dat kan nog als ze 16 zijn. Mijn man is daar een voorbeeld van. Daar dachten ze vroeger van dat hij klein zou blijven, maar opeens gebeurde het. Ook een jongen die op mijn school zat vroeger, 16 jaar en binnen een jaar was hij opeens een stuk groter.
groeihormonen
Jammer dat de discussie zo is overgesprongen naar groeihormonen en niemand in gaat op wat ik verder in die posting zei: je kind uitleggen dat hij boos mag zijn op iets maar dat hij dat niet mag botvieren op zijn neef en dat hij zo de familierelaties op het spel zet.
Wijzen op succesvolle kleine mannen en op vrouwen die ook klein zijn en daar geen probleem mee hebben heeft echt geen zin bij een jongen van 13 die zo klein is! Hij IS nog geen 170 of zelfs 173 en hij is natuurlijk gewoon bang dat hij dat niet gaat halen. Om uit te vinden of die mogelijkheid reeël is kun je dat bespreken met de huisarts. Die kan gewoon zeggen dat die kans heel erg groot is maar als die ook twijfelt aan de hand van de groeicurve dan zal die verder onderzoek gaan doen. Als dan blijkt dat hij gewoon laat in de puberteit komt dan kun je je zoon DAARMEE gerust stellen. Niet met rekensommetjes van een schoolarts en resultaten van anderen en hem toestaan zo boos te zijn op zijn neef dat die niet meer mag komen logeren!
Wel botfoto maar lost niets op
Bij mijn zoon is wel op jonge leeftijd een botfoto gemaakt vanwege een afbuigende curve, en aanvullende onderzoeken gedaan. Conclusie: niets aan de hand. Dat helpt dus helemaal niets. Ja voor mijn gevoel wel, maar voor het joch zelf niet. Want hij is dus gewoon klein zonder reden. En hij vindt het heel erg. Ik weet ook niet hoe ik hem daarbij kan helpen. Het is gewoon ook niet leuk, dat snap ik ook wel. Komt bij dat mijn man en ik helemaal niet zo klein zijn dus hij blijft waarschijnlijk de kleinste van het gezin.
Zola's anderen al aangaven: de mens is niet maakbaar. Ook niet met groeihormonen, die heeft zoon namelijk genoeg van zichzelf. Ook niet met extra eten, daar worden die kleintjes alleen maar dik van drukte de kinderarts mij destijds op het hart. Het is gewoon zoals het is, en hij zal het ermee moeten doen.
Dalarna
Ik vind ook dat het om de gevoelens en reactie moet gaan. Dat het onderwerp groeihormoon wordt uitvergroot ligt toch ook bij jou. Ik vind dat je vrij nadrukkelijk hebt aangegeven dat klein zijn een probleem kan zijn in Nederland, dat een botscan een goed idee is en jij noemde groeihormonen als oplossing.
Jouw benadering is direct vanuit een slachtofferpositie van een kleinere Nederlandse man. En dat vind ik echt niet zo.
Mijn ervaring
Mijn zoon was en is klein. Hij had daar rond de laatste jaren van de basisschool veel last van. Nu hebben wij een nichtje met een groeistoornis en dat was voor ons reden om naar een specialist (endocrinoloog) te gaan. De prognose was 170 cm, maar dat heeft hij niet gehaald, hij is ong. 165 cm. Hij had gelukkig geen groeistoornis, maar het feit dat we hem erg serieus hebben genomen heeft hem erg geholpen bij de acceptatie. Mocht er wel sprake zijn geweest van een tekort aan groeihormoon, dan weet ik niet of we dit zouden laten gebruiken. Dat hing o.a. af van de prognose (nichtje zou zonder groeihormoon 140 cm worden, dat is wel een handicap, ze is nu 155 cm) en uiteraard eventuele risico's. Mijn zoon is inmiddels 20, heeft een leuke (kleine) vriendin en is tevreden met zichzelf.
Jee Mach
Zo algemeen bedoelde ik het niet hoor. Elke lengte is natuurlijk prima. Maar als ik nu al zou weten dat 1 van mijn zoons op 2.10 zou uitkomen zou ik daar wel naar laten kijken. Omdat dat niet altijd gezond is (later rugklachten etc). Dan zou ik dus wel ingrijpen indien nodig en indien dat kan. Maar dat wijkt toch ook veeeel meer van het gemiddelde af dan 1.73 (uit dit voorbeeld).
gonniegans
ik ken alleen maar hele gezonde en sportieve 2 meter plussers. Het is haast een handicap om kleiner te zijn dan 2 meter in een goed basketbalteam..... het is dus maar net waar je referentie ligt.
Mannen boven de 2 meter zijn echt geen uitzondering meer in Nederland. Mannen onder de 1.70 volgens mij ook niet, er zijn erg veel wat kleinere allochtonen. Ik houd wel van die variatie.
Kijk
Ik zie nu dat ik een stukje vergeten ben in mijn eerste posting, dat verduidelijkt een heleboel. Ik WEET dat je niet zomaar groeihormonen geeft en er had dus moeten staan: ALS groeihormonen een oplossing zouden kunnen zijn....
De botfoto maken geeft wat rust en uitsluitsel van de rekensom waar iedereen nu blijkbaar van uit gaat dat die klopt.
Mach - referentie
Dat klopt helemaal en als het om een kind zou gaan dat fanatiek basketbalt, dan is het niet slim dat af te remmen. Maar daar ging het hier niet om. En mijn referentie is ook vast gekleurd, als ik naar mijn mannelijke collega's kijk hebben de 2 meter plussers zonder uitzondering last van fysieke ongemakken. (chronische rugklachten, verkeerde houding, etc). Maar goed, we dwalen af 
2 meter is zeker niet ongewoon meer, maar 2.10 of langer nog wel.
Huisarts / misschien botfoto
Ik heb voor woensdag een afspraak gemaakt bij de huisarts. Zoon gaat toch ook mee, zodat hij gewoon eens kan horen hoe de huisarts er tegenover staat. Misschien als het aan de orde is dat we een botfoto laten maken. Ik heb de afgelopen dagen een beetje gelezen over groeihormonen en wat ik ervan begrijp worden deze alleen voorgeschreven als er echt sprake is van een gestoorde groei. Dus niet om cosmetische redenen, iemand die 1.75 m wordt en liever boven de 1.80 m wil worden.
Zoon heeft inmiddels gebeld met ons neefje (11) en hij heeft zijn excuses aangeboden. We hebben afgesproken over een paar weken eens te gaan kijken bij een voor neefje belangrijke wedstrijd.
Dat doet hij goed!
Excuses aanbieden, dat vind ik nou "groots"
Volwassen worden is gewoon niet gemakkelijk en zonder het probleem van je te zoon te bagetalliseren denk ik , dat wanneer hij groter was geweest, hij een andere reden had gezocht/ gevoel om zich te uiten!
Mijn zoon is ook een klein mannetje, 11 jaar 1.40 groot.
Ik geef hem vaak complimenten, wat zit je haar gaaf, wauw die kleding staat je goed, en, wat ben jij een knappe vent zeg! Hij groeit dan vanzelf ;)
Wij zijn beide ook niet bepaald groot,1.65 en ik 1.62.
Wij zeggen altijd maar; aan je lengte kun je niets doen, laat daarom altijd zien wie je bent en waar je voor staat! Je persoonlijkheid is groter dan je lengte!
Ik hoop dat hij het probleem niet te groot maakt!
Succes bij de huisarts woensdag!
Laura
Ik ben het helemaal met je eens dat je je kind zelfvertrouwen kunt geven door complimenten. Maar in de pubertijd komen complimenten bijna niet meer aan die je als ouders geeft. Alleen de mening van leeftijdsgenoten telt. Als een klasgenoot zegt dat je een kleine ukkepuk bent dan kan je thuis kletsen als brugman. Ouders zijn niet objectief en dat weten pubers prima. Juist daarom komen die onzekerheden vaak pas in de pubertijd, op het voortgezet onderwijs. Bij meisjes telt dit misschien nog zwaarder. Je kan 100x zeggen dat je dochter een prima figuur heeft, als èèn klasgenoot zegt dat ze dikke billen heeft dan is dat zo, wat jij ook zegt. Zelfs als het echt onzin is.
Mijn zoon zou zich niet serieus genomen voelen als ik zeg dat zijn haar goed zit als hij worstelt met een geringe lengte. "Je bent inderdaad niet groot, maar dat is nu eenmaal zo" zou hij eerlijker vinden.
Hier is het tegenovergestelde. Mijn zoon is èèn van de langste, maar gelukkig vindt hij dat juist fijn. Onzekerheden liggen bij hem weer op een ander vlak. Die veeg ik niet weg door te zeggen:"Maar gelukkig heb je wel een mooie lengte hè!".
Helemaal met je eens!
Onzekerheid van puber
Volgens mij is dit een typische puber die onzeker is de schuld legt bij zijn lengte. De ene puber maakt zich druk om zijn haar, de tweede om zijn 3 pukkels, de derde om zijn schoenen en jouw puber dus om zijn lengte.
Wanneer hij helemaal volgens de curves groeit zou ik geen enkele reden zien om hem verder te onderzoeken, daar wordt hij echt niet langer van. En ik denk dat er geen enkele kinderarts bereid is om bij een volstrekt normaal groeiend kind hormoonbehandelingen toe te gaan passen.
Ik denk dat de oplossing meer te vinden zal zijn in zelfvertrouwen opbouwen en dat komt vast vanzelf wel als ze uitgepuberd zijn.
De opmerkingen die Yura's dochter maakt zoals klein maar fijn hebben volgens mij ook helemaal niet te maken met dat dochter het wel prettig vindt maar meer met het zichzelf bijbrengen van zelfvertrouwen.
Pcuk
Dat is een verrassende kijk, maar misschien heb je wel gelijk inderdaad.
broertjes
Onze oudste zoon is bijna 12 en 1,40 meter, de schoolarts verwacht dat hij 1,80 meter kan worden en dat hij rond zijn 14e of 15e een inhaalslag zal slaan. Zijn broertje die 2,5 jaar jonger is, is al 1,45 meter, af en toe baalt oudste eet echt wel van dat zijn jongere broertje nu al zoveel groter is. Toen ze jonger waren dagen veel mensen dat we een tweeling hadden een nu vragen mensen altijd of broertje de oudste is. Gelukkig is oudste niet jaloers, hij meld altijd als er een opmerking over komt dat hij de oudste is en blijft, hoe klein hij ook is.
Sorry
Sorry voor de taal-en typefouten
Steenbokje
Hier een late reactie. Mijn jongste is ook altijd tot zijn verdriet en frustratie de kleinste geweest. In de derde zagen ze hem nog aan voor een brugpieper aan en halverwege de derde (15) schoot hij de lucht in. Dus het kan nog. Hij is nu 16 en hij groeit nog steeds hard.