Zoekmaker

Lijkt me voldoende

Ik zou er verder niets meer mee doen. Je hebt je twijfel naar je zoon uitgesproken en bovendien lijkt je dochter nergens last van te hebben. Als zij er nog boos over zou zijn zou ik het haar zelf met haar broer op laten lossen.
Verder heeft hij het haar zelf teruggegeven dus dan zou het voor mij wel af zijn.
Herkenbaar wel hoor, dat je het niet uit kan staan dat dingen kwijt zijn. Heb ik ook. Hier is dochter zelf de sloddervos overigens, raakt altijd alles kwijt: sleutels, telefoon, agenda etc. Ik blijf dan ook zoeken tot ik het weer terug vind.

Je dochter was blij

Als ik eerlijk ben vind ik je reactie wat overdreven. Ik zou een beetje spottend gezegd hebben dat het bijzonder knap van dat hoesje was om in die volle tas te vallen en het verder door broer en zus uit laten zoeken. Je dochter is blijkbaar allang blij dat het hoesje binnen 1 dag weer terug is.

Precies

Eens met Kaaskopje, wat doe je moeilijk zeg. Iedereen zal nu weer wat meer op je zoon letten, dat heeft hij nu zelf voor elkaar gekregen. Hij heeft het niet gehouden of stuk gemaakt en heel snel terug gegeven.

Ik begrijp dan weer niet dat iemand een hoesje van zijn telefoon haalt maar waarschijnlijk zijn er verschillende hoesjes passend bij de outfit ofzo?

Was gelukkig geen beurs :)

Mijn dochter (toen een jaar of 7)heeft bij grap mijn beurs een keer "verstopt" en hem helemaal vergeten daarna.
Niet te vinden, alle winkels langs waar ik geweest was, uiteindelijk maar de passen geblokkeerd, aangifte gedaan bij de politie, rijbewijs en ID zaten erin. Komt hij een dag later uit een doos onder haar bed vandaan.
Heel erg blij dat de beurs weer terecht was, maar wat een hoop ellende om alles weer ongedaan te maken.

dat verandert de zaak

Als je dat gelijk gezegd had, kreeg je vast andere reacties, een telefoonhoesje is heel iets anders dan een serie pasjes die zoek zijn.
Dat kan je dag heel erg gehandicapt maken, zonder bus-bieb-bank-kluis-ID enz pas.

Moedermop

En ga je dan gelijk aan je zoon vragen: geef de spullen van je zus terug? of wordt het meer iets in de trant van "zeg heb jij de spullen van je zus ergens gezien? " En als het idd meer haar portemonnee was zou ik geloof ik toch nog vragen hoe het kan dat dat in zijn sporttas terecht komt.

ja zeg

Hoe moeten wij nou weten dat het eigenlijk haar portemonnee was?

Sowieso onhandig hoor dat je je telefoon er uit moet halen om hem te gebruiken...

kaboutertjes

Als je het er met hem over hebt, ga dan niet meteen uit van de slechte intenties. Daarom wordt je zoon zo boos, het is meteen zo beschuldigend. Misschien was zijn zus wel verschrikkelijk irritant of misschien ging het echt per ongeluk (hier raken spullen ook wel eens kwijt, maar ik geloof nog wel in kaboutertjes )
Het is waarschijnlijk iets tussen broer en zus en als je zoon zich ongelukkig voelt, vergeet hem dan geen positieve aandacht te geven, niet alleen verwijten.

oh ja ik ken die hoesjes

Dat maakt verlies wel een stuk erger. Maar dan nog zou ik hetzelfde doen. Beetje valse opmerking maken en het vërder aan je dochter overlaten.

Nee hoor Dalarna, ik vind het juist wel handig

Is helemaal niet onhandig hoor, had ik bij mijn vorige telefoon ook. Reuze praktisch juist om je portemonnee en je telefoon samen te hebben, hoef je maar 1 hoesje mee te nemen. Nu heb ik altijd zowel mijn telefoon in zijn hoesje waarin hij kan blijven zitten mee als een portemonnee.

Dalarna

Ik denk dat een groot aantal mensen hun mobiel uit het hoesje moet haĺen. Ik heb ook een simpel insteekhoesje, dat vind ik prettig.

Probleem is natuurlijk dat je telefoon veel meer gevaar loopt, toen ik nog een gewone goedkope had had ik ook een insteekhoesje, nu heb ik een veel betere en echt ook een goed ding er omheen.

Wat maakt het nou uit wat er in zat

Het was een dierbaar souvenir en het was onverklaarbaar kwijt. Zeer waarschijnlijk heeft zoon het zoek gemaakt en later weer 'gevonden' . Vreemd dat hij het hoesje niet op een voor hem minder belastende plek heeft teruggevonden? Een verklaring daarvoor zou kunnen zijn, dat hij écht onschuldig is. Maar wat ook zou kunnen, is dat hij een signaal naar jullie wil geven. Daar kun je denk ik alleen achter komen door zoiets te zeggen als :" het hoesje van je zus is verdwenen. Ik herinner me dat je vroeger wel eens wat wegnam, als je van je zus baalde. Is dat nu weer zo? Heeft zij, of hebben wij, iets vervelends gedaaan waar je zó van baalt? "
En dan luisteren. En vooral niet boos worden, natuurlijk.

Ja maar ja maar

Je moet het ook los koppelen. Je zoon geeft een signaal af, daar moet je het over hebben. Niet over het telefoonboekje, dat is de praat namelijk niet waard!
Dus samen eens een stukje met de auto rijden, afwassen, zijn kamer opruimen ;-)
En dan terloops eens vragen hoe het met hem gaat en of ie het nog wel een beetje kan vinden met zijn zus. En dan luisteren. Als ie er nu niks over wil zeggen dan misschien wel een volgende keer....
En anders heb je het in ieder geval geprobeerd.

Precies Ginny

Dat bedoel ik ook. Moedermop, je hebt het over een omtrekkende beweging, ik neem aan dat je bedoelt dat je via een soort van omweg er achter wilt komen dat zoon het idd gedaan heeft. Maar daar gaat het niet om, dan ben je bezig met de oppervlakte, je wilt er achter komen waaróm hij dit soort dingen doet (of deed). Zonder hem te veroordelen.
Best belangrijk om daar nu achter te komen denk ik. Mijn man en zijn broer leven nog steeds vanuit een soort rivaliteit terwijl ze nu dik in de 40 zijn.. Hun ouders hebben zich er nooit iets mee gedaan vroeger, zagen het ook niet misschien. Beter nu achterhalen hoe het zit en wat je kunt doen om te helpen!

Ja natuurlijk

Dit is een hele indirecte en onhandige manier, het zou veel beter zijn als hij er eerlijk en oprecht over was! Maar dan moet je er wel open voor staan. Wat zit hem dwars? Ik ben er zelf nu eigenlijk ook heel benieuwd naar, misschien kan ik er nog wat van leren!

En de vader? Of indirect aankaarten?

Is er ook een vader?

Kan die misschien ook eens iets vragen? Of klapt zoon dan ook dicht?

Moeilijk hoor.

Nog een gedachte: soms kan je beter iets duidelijk maken door het "indirect" aan te kaarten.

Dus bijv. hem vertellen over een ander kind/persoon die ergens mee zit, maar dat op een heel andere manier uit (hoeft niet zoekmaken te zijn, kan ook iets anders zijn). En dat bleek dat dat onwenselijke gedrag eigenlijk kwam door iets heel anders. En dat het belangrijker is om de echte oorzaak te bespreken dan het onwenselijke gedrag...

Zoiets, misschien een keer laten vallen (tijdens de afwas, in de auto - elkaar niet aankijken). Niet verder direct op hem betrekken.

Je kunt je niet de rest van je leven verschuilen achter 'dichtklappen' als er iets is en ik denk dat je hem dat eerst duidelijk moet maken. Praat dus over de manier van praten. Vraag of hij moeilijke vragen liever per mailtje wil zodat hij er over na kan denken maar benadruk wel dat dit niet werkt.

Herkenbaar

Hoe jammer ik het ook mag vinden, merk ik dat er richting mij, de moeder, een hogere lat ligt dan tussen mijn dochters onderling. Mijn dochters dwingen om iets met mij te bespreken werkt echt niet goed. Ik heb geleerd af te wachten. Toen mijn oudste dochter jonger, zat ze net als nu op scouting en ging dan regelmatig een weekendje weg, of een week. Natuurlijk mis je je kind, dus wij blij en opgewekt naar het ophalen toe. Nou... foute boel hoor! Een nors kind wat nergens antwoord op wilde geven. Dat heb ik dus afgeleerd. Ik tast af tot waar het 'gezellig' blijft en laat de rest naar me toe komen. Ik vind dat lastig. Ik wil graag weten wat er speelt en leeft. Daarnaast is mij letterlijk duidelijk gemaakt dat mijn dochters onderling soms meer bespreken dan met mij. "Dat zijn zussen-zaken." Ik begrijp dat. Ik vertelde vroeger ook niet alles aan mijn ouders, maar wel aan een zus of vrienden.

Met mijn ervaring is mijn advies daarom, om er geen druk op te leggen. Probeer te accepteren dat je zoon 'ingewikkeld' doet als hij iets duidelijk wil maken. Geef aan dat je er naar wilt luisteren als hij ergens mee zit. Dat hoef je niet plechtig in een gesprek te melden, maar 'tussen neus en lippen door'. Maak wel duidelijk dat hij moet proberen om dingen bespreekbaar te maken, omdat hij dat later op zijn werk of eventuele gezin ook moet kunnen. Die zitten namelijk niet te wachten op 'verdwijningen'. Verwacht geen antwoord terug. Laat hem vervolgens op zijn eigen manier de informatie verwerken. En zeg tegen je dochter dat ze er zélf met haar broer over moet praten. Niet op een beschuldigende toon, maar geïnteresseerd.