Winterjas ruilen van zoon van 17 jaar

Zelf doen

Tuurlijk zou hij dat zelf moeten doen.
Aan de andere kant, tzijn wel jou centen, dus als ie niet wil, doe je er welliht verstandig aan om het zelf te doen, dan weet je zeker dat het gebeurd.

Anders heeft ie straks een jas die niet meer geruild kan worden, en die hij ook niet aantrekt omdat hij het niks vind.

Nou,nee

Ik zou 'm mooi laten kiezen, of z'n oude nog een winter aan of 't zelf oplossen. Einde.
Geen discussie. Geld voor dit jaar is helaas op.
Hier had 15 jarige ook ooit van die kunsten, maar ik bedank er al lang voor. (meisje overigens)
groeten albana

Zelf gaan ruilen maar

verder geen actie ondernemen om hem aan een nieuwe jas te helpen. Laat hij daar dan zelf maar mee komen. Ik zou het zonde van mijn geld vinden om het in de jas te laten zitten die hij toch niet gaat dragen waarschijnlijk. Dan maar geen jas, maar wel je geld terug.

Ligt er aan

Als je wilt dat het wordt gerégeld, moet je het zelf doen. Als je wilt dat hij er iets van leert, moet je het hemzelf laten doen. En dan ook geeeeeeen andere jas.......

Tirza

Bemoei me hier al heel lang niet meer mee

Met twee dochters van 18 en 16 kan ik me werkelijk niet meer heugen wanneer ik voor het laatst iets heb geregeld op kledinggebied. Ze doen dit al zó lang zelf. Ik vind dus echt dat je zoon dit klusje zelf moet klaren.

Niet lachen

maar ik vind dat soort dingen doen eng. Ik heb een hele erge hekel aan het bellen van officiele instanties en het moeten vragen naar iets in een winkel. Aan mijn ouders heeft het niet gelegen die hebben altijd actief geprobeerd mij dat soort dingen zelf te laten doen. Tegenwoordig doe ik ze dus wel, maar op 16/17 jarige leeftijd dingen ruilen, daar sleepte ik mijn broertje voor mee!

IMHO zou het er dus vanaf hangen waarom hij het niet doet. Is hij te lui dan is het zijn probleem. Weet hij niet hoe het moet of vindt hij het eng, dan heeft hij misschien een steuntje nodig. Ik zou trouwens geen nieuwe jas kopen.

Mariel

Maar....

Maar waarom geen nieuwe?Hij moet toch een jas hebben.Enne...hebben jullie werkelijk nooit spijt van een aankoop??
Groetjes,bastet

Bastet

Ik bedoelde dat als hij te lui/laks is om die jas terug te gaan brengen of om hem om te ruilen, ik het wel zelf zou gaan doen omdat ik mijn geld terug zou willen. Maar dan mag hij zelf actie ondernemen om een nieuwe te gaan kopen en daar zou ik me dan niet meer mee bemoeien. (ik bedoelde dus niet dat hij geen nieuwe jas zou mogen)

Jawel (bastet)

Ik heb ook wel eens spijt, maar dan óf los ik het zelf op, óf het is helaas pindakaas en nog wel van m'n eigen geld. En ik kan de gekochte kleren alwaar ik spijt van heb wel boos naar iemand in huis alhier gooien en mopperend de trap opstampen al roepend dat er hiér in dit rotgat toch níks fatsoenlijks te koop is, maar als ik beneden kom zal écht helemaal niemand dat gekochte-spijt-kledingstuk voor me geruild of teruggebracht hebben hoor. Die ligt er gewoon nog net zo als ik 'm gegooid heb op dezelfde plek.
Ik ruim in ieder geval het gekochte-spijt-kledingstuk van dochter nog op zodat ie niet onruilbaar wordt door stof of kreukels.
Buiten dat heeft dochter een periode gehad dat ze eigenlijk áltijd spijt had, en vooral van dure aankopen alwaar je er maar 1 van krijgt. 't is vooral onzekerheid dat begrijp ik ook wel, maar volgens mij bevestig je alleen die onzekerheid door het altijd maar weer op te knappen voor je kind en leert ie er zo nooit wat van, wordt er niet zekerder van of beslissingsvaardiger. Ook erg leuk was wat vriendin van dochter deed...(vertelde haar moeder toen ik mopperend vertelde van dochters spijtaankopen ooit) háár dochter rukte alle kaartjes eraf en zorgde ervoor dat de bon onvindbaar was en wilde dan alsnog dat haar moeder ging ruilen...
Het is trouwens over bij dochter, ze heeft 1 winter op vréselijke schoenen moeten doorbrengen, zó vreselijk dat ze d'r verjaardagsgeld gebruikte voor een normaal stel (wel in de opruiming). Dus nu loopt ze álle winkels af en past álle schoenen die d'r wat lijken en neemt ook nog vriendin mee om mee te beslissen voordát ze wat koopt.
Dus nu weet ik zeker dat ze niet op d'r 20-ste nog elke spijt-aankoop meeneemt naar huis zodat ik 't kan oplossen.
En ik denk dat als je 17 bent en zelfs als je een jongen bent dat je het maar gewoon zelf moet oplossen en dat eigenlijk allang zou moeten hebben gekund.
Of ga jij met je miskopen nog steeds naar je moeder?
groeten albana

Ja,samen

Zeventienjarigen lijken al heel wat,maar dit soort dingen vinden ze niet makkelijk,is mijn ervaring.Ik zou inderdaad samen gaan.
Groetjes,Bastet

Ik snap nu wat jullie bedoelen hoor,eerst ruilen,dan pas een nieuwe...het was nog vroeg vanochtend..:)
Bastet

Pandia

Hebben ze dus ook geen budget voor hun kleding waar ze enigszins binnen moeten blijven?

Eeh dapper?

Dapper? Moet je voor zoiets dapper zijn dan? Ik geloof best dat er 'uitzonderingen' zijn die ergens enorme angst voor kunnen opbouwen krijgen (zoals mariel blijkbaar had) maar dan is het een 'probleem' wat heel gauw opgelost moet worden. Het is gewoon een vaardigheid die bij de zelfstandigheid hoort. Die je nodig hebt...dat zal mariel bevestigen...
En eens moet je het toch écht alleen doen en kunnen en dat lijkt me stukken makkelijker als je moeder thuis op de bank op je wacht tot het je gelukt is (wat toch ook mentale steun geeft) dan als je moeder er niet meer is of 100 kilometer ver weg ofzo. Zo pak 'm beet vindt ik dat je 'm voor je 18 moet kunnen, geprobeerd moet hebben en alles, dus met lof geslaagd zijn.
Maar er zijn natuurlijk uitzonderingen, zoals zorgenkinderen enzo, maar dat ligt dan weer niet aan hun dapperheid. En daar geld een anders traject, manier etc. voor, net als voor héél veel dingen.
groeten albana

Eens met albana

Uitzonderingen inderdaad daargelaten, maar ik vind ook dat kinderen niet te lang bij het handje gehouden moeten worden. Zoals wij onze kinderen aanmoedigen om zelf bepaalde zaken op te lossen hebben mijn ouders dat niet gedaan en dat is niet handig weet ik dus uit ervaring. Als het met 17 jaar eng is is het met 18 jaar ook nog eng als de drempel nog steeds niet genomen is. Het hangt soms een beetje van het probleem af van hoe de pet van een dochter staat, maar in principe 'durven' ze zelf een afspraak te maken bij de tandarts of huisarts, regelen ze zelf hun miskopen als die er al zijn e.d.. Nu nog op eigen initiatief de afwas durven doen en dan ben ik dik tevreden:-)

Haha

Dan zou ik me wel zorgen gemaakt hebben!:-)

Nou......

die van mij (19) wel -:) Zoon van 15 ook trouwens. Als ze hier de kans krijgen, liggen we met z'n allen in bed. Gezellie.
Dingen ruilen is iets wat je moet leren. En leren doe je door te oefenen (meestal dan toch). Ik kan me voorstellen dat je als 17jarige gewoon nog niet zo veel ervaring hebt met dat soort dingen. Misschien kun je oefenen in een rollenspel?

Tirza

Precies

Ruilen/klagen/reclameren hoort ook niet bij mijn hobby's en ik ben toch al een poosje de 17 voorbij Ik kan me goed voorstellen dat je dat "eng" of raar of stom vindt als puber. Ik heb namelijk pubers Ik kan mij heel veel voorstellen

Tirza

Die leeftijdsgrens en en, raar en belachelijk

Nou die leeftijdsgrens bedenk ik niet, die wordt meer 'verwacht' van de omgeving....Het is gewoon doodnormaal dat de gemiddelde puber van 17 zulke dingen kan. En net als met heel veel dingen die je leert en meestal op een bepaalde leeftijd wel kent (zoals logeren, alleen ergens naar toe, alleen ergens op af kunnen etc. etc.) gaat de hele omgeving, sociale contacten, school etc. etc. er óók van uit dat jouw kind dat wel op die en die leeftijd toch minimaal wel kan. En in praktijk loop je dan heel vaak tegen praktische problemen aan dat de vaardigheden van je kind scheef lopen met 'wat de omgeving verwacht'(het staat hier dagelijks vol met zulke voorvallen) en ik zit niet te wachten op een kind dat helemaal hoteldebotel is omdat ze van school/club/omgeving of wat dan ook 'iets' van haar verwachten dat ze nog helemaal niet kan of waar ze nog nooit voor geoefend heeft of waar ze misschien wel bang voor is. Want dat draagt niet bepaald bij aan het zelfvertrouwen van zo'n kind en zo kom je in een vicieuze circel terecht die me vreselijk moeilijk te doorbreken lijkt. Dat je moeder het dan dus 'maar oplost' vindt ik van alle opties die ik kan bedenken gewoon de allerslechtste. Daartussen zitten nog wel 10 variaties aan het thema die allemaal in ieder geval leerzamer zijn dan 'moeder lost het op'.
Verder moet me toch van het hart dat het woord 'dapper' in deze context de boel een beetje scheef trekt. Ik vindt het een verkeerd woord, en een verkeerd signaal naar je eigen kind toe dat dat door omstandigheden nog niet kan. Je hóeft helemaal niet dapper te zijn om zulke dingen te kunnen en door dat woord wordt het een te 'big issue', net of je minstens over héél veel dapperheid moet beschikken wil je dat ooit kunnen.....en tsja aan dapperheid heeft pandia's zoon nu eenmaal een beetje gebrek. Door zo'n woord te gebruiken lijkt het me alleen maar moeilijker worden om de stap te zetten om het wél zelf te doen. Snap je wat ik bedoel? Het is echt niet beledigend bedoelt, wel als een wake-up-call. Het lijkt me alleen maar bijdragend aan gebrek aan zelfvertrouwen.
Wat slapen bij je moeder betreft....het verschilt denk ik wel behoorlijk om wát je bij je moeder slaapt...als je dat doet als 16-jarige omdat je bang bent in het donker in je eigen bed, dan denk ik dat je wel een probleem hebt. Als het is om 's lekker met die oude moeder van je te kroelen 's morgens vroeg als je net wakker bent, dan denk ik niet dat er een probleem is...
En natuurlijk vinden pubers alles eng, raar en belachelijk...maar dat neemt hun verantwoordelijkheden nog niet weg.
Als ik alles wat puber eng, raar en belachelijk zou vinden zou overnemen, zat ik nu d'r huiswerk te maken...en ook op school zitten in plaats van te o.o.l-en.
groeten albana

Ik zou

Heel herkenbaar dit probleem ;)
Hier een 17 jarige dochter die het liefst alles voor haar laat regelen en een 15 jarige zoon die nog een tikkeltje erger is.
Als ik die jas betaald zou hebben zou ik (een eerste keer dat er geruild moet worden) wel meegaan maar het hem of haar zelf laten ruilen. Van te voren vertellen hoe ze het het beste kunnen aanpakken en het hen dan zelf laten doen terwijl jij er naast staat (of als ze dat liever hebben, ergens op ze wacht). Na afloop kun je dan ook benoemen wat ze goed of misschien wat minder goed gedaan hebben. 't Is heeeel simpel eigelijk maar je moet wel een drempel over. En als je daarna naast een opgelucht gevoel omdat het gelukt en achter de rug is, ook nog een complimentje krijgt, is een eventuele volgende keer lang niet zo moeilijk meer.
Blijven ze weigeren het zelf te doen, dan doe ik het zelf en is het geld dat terugkomt ook voor mij en hebben ze pech gehad.

Leren

Je moet alles een keer leren, sommigen doen dat vanzelf en bij anderen kost dat moeite. Juist omdat ik zelf behoorlijk verlegen was heb ik mijn kinderen al heel jong aangespoord zelf dingen te gaan doen. Als iets eng was in hun ogen, ging ik wel mee, maar op het moment supreme stond ik er naast en deden zij het woord. En hoewel een van de twee eigenlijk heel verlegen is (en ook zo overkomt op de buitenwereld) regelde hij al jong veel zelf en onderneemt hij dingen die veel leeftijdsgenoten niet durven. Ik zou je zoon het zeker zelf laten doen, misschien kun je mee als back-up, maar laat hem het klusje klaren. Als je alles blijft doen leert hij het nooit.

Oo dan heb ik het verkeerd begrepen

Dan was ik blijkbaar in de war door de woorden die je koos, ik bergeep het anders. En hier is jongste ook enigzins mensenschuw dus ik herken het wel. Maar mijn 'schop onder de kont en hoppa' heeft toch wel effect gehad. Die is er zo'n beetje helemaal vanaf (hoewel het soms nog wel opspeelt en dan passen we de 'bij de hand en rustig aan tactiek' toe en dan komt het alsnog goed). Toen jongste ooit op d'r 3de verjaardag weigerde om beneden bij het bezoek te zitten en zich op de'r slaapkamer opsloot omdat er zoveel bezoek was wist ik dat dit niet de goede kant opging. En dat is dus over, door de juist maatregelen, er geen 'groot'iets van te maken, op de juiste momenten de schop onder de kont en anders oefenen dus....
En zelfs die zou ik nu al (ze is pas 11 en nog geen kleedgeld dus) al meenemen en zelf d'r bijdrage laten doen als ze zo'n spijtaankoop zou hebben gedaan.Zodat ze nú al weet dat dat héél gewoon is en een makkie. Trouwens juist met kleding is die weer héél zeker van wat ze wil en wat ze mooi vindt. Dat is wel een beetje haaks opelkaar. Soms zijn kinderen toch maar rare wezens.
groeten albana

Hopelijk geen tegoedbon

met een tegoedbon ben je nog verder van huis!!