Wilde reisplannen meisje van 12

Brrr

Ik vind het ook erg jong om naar Parijs te gaan. Ik zou voor die tijd toch ook wel even met de andere ouders willen overleggen en horen wat die ervan vinden. En zeker de ouder die meegaat zou ik willen leren kennen. je vertrouwt toch je kind aan hem of haar toe. Je kunt ook gewoon zeggen dat je haar te jong vindt. Er is vast wel iets dichterbij wat ze op haar leeftijd nog niet gezien heeft. Nog afgezien van het feit dat haar uitje ten koste van de vakantie van de anderen gaat. En waar willen ze volgend jaar dan heen? Je kunt dit niet blijven doen. Misschien een bijbaantje voor haar zodat ze het zelf kan betalen volgend jaar?

Jaymza

Jong

Ik vind 12 ook nog vrij jong voor avontuurlijke reisjes naar Parijs. Het hangt natuurlijk allemaal van de context af. Mijn dochter is ook 12. Zij zou van mij wel met vriendinnen naar Parijs mogen maar alleen als er ook verantwoordelijke volwassenen meegaan die ik ook ken en waarvan ik weet dat ik op ze kan vertrouwen.

Ze zou van mij zeker nog niet alleen overdag of 's avonds door Parijs mogen zwerven, ook niet als er nog een achterwacht is. Ze is zo'n grote stad met alle bijkomstigheden helemaal niet niet gewend. Misschien over een paar jaar maar nu nog niet.

Dus een reis naar Parijs zou alleen mogen als er volwassen meegaan die ook ik ken en die ook echt de hele reis begeleiden.

Verder wat betreft de financiën. Als het niet kan dan kan het niet. Dat is gewoon simpel. Jullie hebben ook nog andere kinderen die ook pleziertjes willen en daar is een bepaald bedrag voor beschikbaar. Dat bedrag kan dus niet exclusief voor één kind worden gebruikt als dit dan vervolgens betekend dat de andere kinderen niet meer op vakantie kunnen.

Ik heb er op zich geen bezwaar tegen om 300 euro te besteden voor een reisje van 1 kind maar alleen als dat financieel kan. Je doet je dochter echt niks tekort als dit nu gewoon even niet kan. Ze heeft nog een heel leven om door Parijs te zwerven

Maylise

Echt niet

Sorry, maar als mijn dochter, ruim 13, hiermee thuis zou komen zou ik eerst in de lach schieten om zo'n zot plan. Daarna zou er een verklaring komen waarom ik hier niet mee akkoord zou gaan en dat zijn de zaken die jij ook al noemt: je kent de andere ouders niet, ook niet degene die mee gaan. Je hebt er het geld niet voor. En ze is simpelweg nog véél te jong voor zulke uitstapjes. Jeetje zeg, 12 jaar..... dan hoor je met je vriendinnen naar 't strand ofzo te gaan, maar verder????

Met vriendinnetjes' gezin méé op reis, dus als er voldoende volwassenen meegaan, vooruit. Maar de dames op zichzelf met één volwassen begeleider? Idioot.
Ik denk ook dat het ze vies tegen zou vallen trouwens, maar dat terzijde.

Laat het geldargument maar weg, want ook bij voldoende geld wil je dit niet. Ze is gewoon te jong, je wilt het niet hebben, klaar.

In mijn ervaring

Dochter is 19, zakken dit soort plannen ook altijd weer onverklaarbaar weg. Ik héb me wat opgewonden over vage plannen naar verre oorden en als het puntje dan bij het paaltje kwam, kwam er geen zak van terecht. Mocht er tóch een ander kind ook niet, ging de volgende ineens tóch bij oma logeren, de derde kreeg verkering en overrrrrr was het plan.
Deze zomer gaat ze voor het éérst daadwerkelijk met een aantal vriendinnen op een citytrip. Tjongejonge.

Tirza

Afhankelijk van het kind

Het ene kind van twaalf is het andere niet.
Het geld-argument vind ik een redelijk argument. Heb je het niet, dan heb je het niet, klaar. Wel zou je met dochter kunnen afspreken dat ze als ze zoiets echt graag wil hiervoor klusjes kan gaan doen of zo. Of oppassen, helpen in huis, noem maar op. Dan zou ze evt. volgend jaar wel iets kunnen regelen.
Ouder mee, mmm, dat verandert de zaak. Als er echt een ouder mee gaat die het spul begeleidt zou ik er weer veel minder bezwaar tegen hebben, en misschien wel geen bezwaar.
Je kent de ouders niet. Nou, dan leer je ze toch kennen. Juist dit soort wilde plannen zijn een goed excuus om de telefoon te pakken en eens met andere ouders hierover te babbelen. Je kunt dan gelijk ook de geldkwestie bespreken. Ik zou me daar ook niet voor schamen, gewoon zeggen zoals je het hier zegt.
Mijn dochter is halverweg het jaar van school veranderd en we wonen ook nog eens ver weg van school, dus ik kende totaal geen ouders. Toen zij wat meer contacten kreeg en er sprake was van over en weer logeren heb ik de nummers gevraagd en ben ik gaan bellen. Ik ben ook bij meerdere ouders over de vloer geweest. Ik wil gewoon weten bij wie mijn kind komt.
Wel een vraagje, als je dochter al vanaf de Kerst dit soort plannen aan het maken is, hebben jullie dan nooit gesproken over of zoiets haalbaar is of niet? En als je overweegt met het spul naar een camping te gaan overleg je toch ook met je dochter en haar vriendinnen? Want als je dochter de indruk kreeg dat jullie het goed zouden vinden komt het nu wel als een domper lijkt me zo. Tijd dus om snel eens te gaan praten, met dochterlief, haar vriendinnen en met de andere ouders.
Overigens ben ik ook in Parijs geweest toen ik 12 was, en toen ik 14 was. Ik vond het gewéldig. Met een groepje vriendinnen. Bijna dertig jaar geleden (oeps, zo oud al...?) Heerlijk!

Ook niet

Ze 'mag' met jullie mee op gezinsvakantie en dat is dat voor dit jaar en wat mij betreft ook nog volgend jaar en het jaar erna. Zeker als het ten koste gaat van de familievakantie lijkt mij de beslissing snel genomen. Ik zou het helemaal niet zitten als dit plan aan ons werd voorgesteld.

ik vind het een raar plan neem eens contact op met de andere ouders plan een koffieavond om de wilde plannen op een rij te zetten en waarschijnlijk ziet niemand het echt zitten.Mijn vriendin mocht wel met ons mee naar frankrijk op die leeftijd maar we stonden gewoon met onze tent vlakbij mijn ouders is dat niet gewoon het plan maar dat de meiden er een ander verhaal van maken??

Wilde plannen en wat er uieindelijk van terecht komt

Ik herken de 'wilde plannen' en volgens mij is het leeftijdgebonden en komt het veel vaker voor in een 'hecht' groepje vriendinnen. Hier hebben we een 15-jarige en die heeft vanaf de 1ste al zo'n hecht groepje. het groepje dijt nog wel eens uit en in, maar de basis blijft bestaan (stuk of 4 meiden). En ook hun hadden zulke wilde plannen, als ik ze allemaal eens de revu laat passeren die ik de laatste jaren al gehoord heb. En alleen de financiën al....Hier reageren we meestal heel 'flauw' (volgens dochter) met praktische vragen, zoals : "hoe ga je dat betalen?" en : "heb je al een overnachtingsplek geboekt?" en meer van dat 'lullige opmerkingen'....
Volgens mij is het meer een soort 'gezamelijke-puber-fantasieën' waarbij de een nog hoger bied dan de ander en ze niet voor elkaar willen onderdoen.
Moet gezegd worden dat het groepje van dochter aan het eind van de rit wél hele leuke realistische betaalbare aktiviteiten doet. Zo hebben ze al gekampeerd in een caravan bij 1 van de ouders in de tuin een lang weekend en ze komen een paar keer per jaar bij elkaar logeren en eten waarbij iedereen wat te eten meeneemt (zelf gemaakt door de pubers!) zodat de ouders niet teveel 'last' ervan hebben en aan het eind van de logeernacht krijgt het ouderstel ook nog een bedankkado voor de overlast.
Maar de plannen die tussendoor op tafel komen zijn ook in de geest van parijs, londen (ooh ik heb nog familie in londen zegt dochter...dáár kunnen we vast wel logeren! die zijn héél aardig!), berlijn (mooi dichtbij, kun je met de trein) en met de boot zo'n 2 dagen trip naar engeland.
Ooit in de 1ste maakte ik me ook wel enigzins zorgen om de spectaculaire verhalen van dochter, ik kende de ouders van die andere meiden ook amper (ja, van 1 keer zien op een ouderavond en een kort praatje, ik wíst wie het waren en daarna hield het op..), maar ondertussen ken ik ze al wat jaartjes en weet ik dat die ouders er net zo in staan als wij en schijnbaar net zulke 'lullige vragen' stellen als wij. Achter de rug van onze arme, arme pubers lachen we zelfs wel eens om hun spectaculaire ideeën (foei toch ouders!), maar het moet gezegd worden.....we hebben als ouders zijnde ook wel respect en bewondering over de fantastische manier waarop ze hun vriendschap in het écht beleven, met die low-budget bijeenkomsten van hun enzo. Dit jaar zullen ze vertrekken naar Utrecht, voor 1 nachtje bij de tante van 1 van de meiden die kinderloos is en een groot huis heeft en een soort 'suikertante' schijnt te zijn. Ach, Utrecht is een grote stad, als je je ogen dicht doet kan je je in Parijs wanen toch? Echt geregeld deze keer, de zus van suikertante heeft al gebeld, dat tante het écht, écht goed vindt en nu zijn ze aan het sappelen om de financiën rond te krijgen voor de 'reis' er naar toe. Maar laatst waren ze allemaal hier en als je hun 'planning' hoort voor die 2 dagen zou je denken dat ze 2 weken bleven....Wij konden het natuurlijk weer niet laten...en vroegen....: " En dat willen jullie allemaal doen in de 2 dagen? " dodelijke blikken van 6 meiden waren ons deel....Wij verpesten ook altijd alles met ons gezeur...
Dus stel realistische vragen. Gewoon praktische dingen. Hebben ze al een datum? Hoe gaat de reis? Waar slapen ze? Is er al geboekt? Wie betaalt dat? De kans is groot dat de plannen helemaal nog niet zo ver gevorderd zijn als jij je voorstelt.
En bied je tentje aan om er in te slapen in de tuin bij de meiden met méér geld (die hebben w.s. een grotere tuin), allemaal een beetje geld voor die dagen (hier was het 30 euro voor 4 dagen/3 nachten p.p.) en laat ze het maar uitzoeken en zelf koken en inkopen doen hé. Is vast al 'avontuurlijk'genoeg.
groeten albana

Nou, echt niet hoor!

12 jaar, kom op zeg!!! die gaat toch nog gewoon gezellig mee met paps en mams?!
leuk dat ze leuke vriendinnen heeft, maar dan meteen naar parijs... ik vind het echt te ver gaan (letterlijk en figuurlijk!!!)
alternatief plan, gewoon binnen nederland en met bekend toezicht..
het lijkt me voor jou ook helemaal niet lekker dat je die andere ouders helemaal niet kent.
en daar komt dan ook nog eens bij dat het wel heel duur is...
is toch nog helemaal niet nodig joh...
alleen maar leerzaam voor alle dames dat er soms gewoon even geen geld voor bepaalde dingen is.
het werkt bij mijn jongens heel goed als ik ze duidelijk uitleg dat het of het een of het ander is.. en meestal komen we er dan wel uit.
'geld kun je maar een keer uitgeven' is een gevleugelde uitdrukking hier...

helpt dit?

Andere ouders

Marieke:
"Nu het einde van het schooljaar in zicht komt worden de plannen concreter. Het laatste is een reisje van 4 dagen naar Parijs. Een ouder gaat dit begeleiden en ze hebben een slaapplaats. Dit vertelt mijn dochter, de andere ouders ken ik niet."
Mss moet je die andere ouders eens bellen. Best kans dat die met dezelfde twijfels zitten of zelfs van nix weten.

Merkwaardig argument

Lara:
"Je hoeft met je 12 toch niet persé alles al mee te maken. Wat blijft er dadelijk over als ze 16 is?"
Ik vind dat een merkwaardig argument. Want je kunt het eidneloos oprekken: Als ze op haar 16e naar Parijs gaat, wat blijft er dan over als ze 21 is? Of 30? Of 65?
ik vind dus, dat dit verder geen rol speelt; het gaat om de leeftijd, en de begeleiding.

Maar ze gaan toch niet alleen?

Als ik het goed begrijp gaat het om een reis van vier kinderen begeleid door een volwassene naar Parijs. Inhoudelijk zie ik geen bezwaren. Waarom zou 1 volwassene niet genoeg zijn?

Praktisch zie ik wel bezwaren, 300 euro is best veel geld. Ik zou gewoon contact opnemen met de ouder die bereid is mee te gaan om te horen wat precies de plannen zijn en wat haar rol in het geheel gaat zijn. Hierbij ook eerlijk zijn over het geldbedrag. Kan dochter eventueel zelf al een deel verdienen? Welk bedrag is voor jouw wel acceptabel?

Hier zijn er kampeerplannen, vind ik ook heel gewaagd... maar als ze doorzetten, en met een goed plan komen zal ik het niet tegenhouden..
(en dochter is nog maar elf. aangezien ze vervroegd naar de middelbare school gegaan is..).

Hier naar zeilschool

Hoi Marieke

Ik herken wel wat van het verhaal. Hier zijn ze uiteindelijk naar de zeilschool gegaan. Nog duurder dan parijs. Ik zou eerst contact opnemen met de ouder die bereid is mee te gaan en vragen naar haar mening. Als je de kosten te hoog vindt zou ik je dochter om een bijdrage vragen bv zakgeld. Maar waarschijnlijk zijn de plannen nog niet zo concreet.

groet

saar

Inhoudelijk geen bezwaren

Tegen een reisje naar Parijs heb ik ook geen inhoudelijke bezwaren. Hartstikke leuk. Ik moet er nog steeds heen...
Ik ben misschien van ´de oude stempel´, maar ik vind het argument ´wat is er straks nog interessant genoeg´ niet zo´n raar argument. Mijn dochter is 18 en kan zich verkneukelen over het idee dat ze zelf naar Londen wil gaan en naar Parijs en naar vul maar in. Alles is nog een uitdaging. Voor een 12 jarige is een nachtje in een jeugdherberg al een hele belevenis. Laat ze dat eerst eens doen. Daarom blaas ik wilde plannen naar het buitenland sowieso weg met ´na je 18de kind... na je 18de´.

Met dochter gepraat

We hebben een leuk gesprek met onze dochter gehad. Het blijkt dat zij helemaal niet zo nodig naar Parijs, Engeland of Berlijn hoeft; de Nederlandse kust lijkt haar heerlijk. De vriendinnen zijn van het bereiste soort; met gezinsvakanties naar Australië, de VS en Singapore en zij wil daar niet als sneue muts voor onderdoen.
Wij willen niet dat ze naar het buitenland gaan vanwege de kosten en de afstand. Ze heeft migraine en vaak juist in de vakantie, als het gebeurd moeten wij haar kunnen ophalen (en dat wil zij zelf ook).
Zij kan tegen haar vriendinnen zeggen dat zij van haar ouders niet naar het buitenland mag en zij vond dat wel een goede oplossing.
Over 2 weken heeft mijn dochter een uitvoering van de dansschool. De meiden komen dan eerst hier eten, gaan dan kijken naar haar uitvoering en blijven dan hier logeren. Voor mij is dit meer het soort uitje dat bij 12 jarigen hoort.

Bedankt voor alle reacties, ik heb ze met interesse gelezen. Leuk om te lezen hoe anderen hierover denken en van meningen verschillen.

Lara

Lara:
"Ik vind het juist wel belangrijk dat je niet alles al meemaakt als je nog heel jong bent."
Waarom zou dat erg zijn?
Bovendien, het is een soort stropop: Je hebt niet 'alles al meegemaakt' als je naar Parijs gaat. (< blasé>): Zo bijzonder is Parijs nou ook weer niet...

"alles al hebben meegemaakt"

Ik ben zelf van het mutsige soort dat helemaal tevreden is met 3 weken kamperen in Frankrijk. Ik heb mensen om mij heen die gewend zijn veel te reizen voor werk en daar goed geld mee verdienen. Voor hun vakanties gaan zij ook ver; Hemelvaart vieren in Bahrein, weekendje New York, Pasen in Kaapstad, in de zomer met de camper door Australië of de VS. Ik vraag mij af wat de kinderen van deze mensen nog te wensen hebben als ze 20 zijn. Mijn generatie (ja ja hier komt oma!) droomde dan van de eerste reis buiten Europa en daar werd dan eerst een paar maanden voor afgezien in één of ander kl*tebaantje.
Natuurlijk wordt je er niet slechter van als je als 12 jarige naar Parijs gaat, maar waarom zou ik het haar in de schoot moeten werpen?
Marieke
(en wat is in vredesnaam een stopop? Ik zie steeds een soort vogelverschrikker voor mijn geestesoog)

Ja, maar, waarom is het nou zo erg?

Marieke:
"Natuurlijk wordt je er niet slechter van als je als 12 jarige naar Parijs gaat, maar waarom zou ik het haar in de schoot moeten werpen?"
Ik draai het om: waarom is het zo erg? Ik vind het een heel calvinistich idee, eigenlijk.

Calvinistisch

Ja, het is idd enigzins calvinistisch. Zo van: het leven is om te werken en al te veel genieten en feesten is slecht. Plus: je moet het eerst verdienen om te mogen genieten.
Aan de andere kant is het risico op verwend blasegedrag ook niet denkbeeldig. Ik ken genoeg kinderen die hun neus optrekken voor bijvoorbeeld een weekje op de Veluwe, omdat voor hen vakantie iets is dat je op een ander werelddeel doorbrengt. Terwijl het niet gaat om waar je bent maar hoe je weet te genieten samen met wie je daar bent.
Onyx

Gewoon

"Ik draai het om: waarom is het zo erg? Ik vind het een heel calvinistich idee, eigenlijk. "

Is het ook een beetje. Maar het is ook omdat je kinderen, pakweg totdat ze volwassen zijn, veel dingen geeft. Dat begint met een dagje dierentuin, dan de Efteling, en misschien wel een weekendje Parijs na hun slagen op de middelbare school.

Wat je dan niet wilt, is inflatie van zoiets. "Duh, ik ben al drie keer in Parijs geweest, kan ik niet naar New York?".
(ik zie nu dat MTV-programma voor me van sweet 16 of zoiets: But daddy, I desérve this 100.000 dollar party with Eminem, and this silverline BMW, it's my only once-in-a-lifetime 16th Bírthday!")

Als kinderen ouder worden en vakanties zelf gaan betalen, wordt dat anders. Dan is de waardering van uitstapjes ineens een stuk anders. Daarom klopt de vergelijking met "op je 60e kun je ook nog naar Parijs" niet.

Calvinistisch én romantisch

En vast nog achterhaald ook: Je eerste keer Parijs doe je rond je twintigste, liefst liftend, met je eerste grote liefde, als het even kan spontaan in het eerste weekend van de lente, met alleen je tandenborstel, een half gedicht en te weinig geld op zak.
Ha. En dan ben ik nog niet eens dol op Parijs. Wrsch. omdat ik er nooit rond mijn twintigste liftend naartoe ben geweest, met of zonder grote liefde.

Oh jee we zijn net in new york geweest

Net in de meivakantie in New York geweest met de kids (11 en 9). Ik denk dan ook wel eens, verpest ik ze niet? Maar in de zomer gaan we 2,5 week naar Frankrijk met de caravan en niet op de meest superdeluxe campings en dat vinden ze net zo leuk en wij eigenlijk ook. In New York sliepen we in het Waldorf Astoria, maar dat caravanbed slaapt ook heerlijk. Soms vraag ik me wel eens af of we onszelf of de kinderen niet verpesten, maar zolang we nog van alles genieten zal het wel meevallen. En om dit soort uitstapjes nou te laten alleen om te voorkomen dat de kinderen verwend raken, terwijl wij het nou zo leuk vinden en het kunnen betalen is ook weer een beetje raar.

Subtiliteit en nuance

Tjee Tinus, mij in verband brengen met calvinisme is echt heel ver gezocht hoor :-)
In de eerste plaats ben ik ook een romanticus en wil dit zeker aan mijn kinderen meegeven. Waar het mij verder om gaat is dat ik mijn kinderen wil leren dat het leven niet van kick naar kick hollen is, maar uit een heleboel mooie nuances bestaat. Deze nuances kun je niet brengen als stoer verhaal op school, maar het zijn uiteindelijk wel de dingen die bepalend zijn voor je geluk. Waldorf Astoria in New York is natuurlijk een kick en daarmee absoluut niet verkeerd, maar als je reactie is dat je volgende belevenis een grotere kick moet zijn en je de subtiliteit niet meer kunt zien, dan wordt het leven wel heel gauw saai en kleurloos.
Helaas beter kan ik het niet uitleggen en er zijn ongetwijfeld veel lezers die dit enorm suf en mutserig vinden :-)

Inflatie

Ellen:
"Wat je dan niet wilt, is inflatie van zoiets. "Duh, ik ben al drie keer in Parijs geweest, kan ik niet naar New York?".
Het blijft allemaal nogal calvinistisch. In feite ontneem je je kind iets leuks/bijzonders (inclusief de mooie herinnering), vanwege een wat onbestemd gevoel dat het 'niet te gek' mag worden. Dan maar een beetje inflatie.