U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wat te doen: vriendin van dochter snijdt zichzelf
Ik zou graag van jullie willen horen wat we het beste kunnen doen in de volgende situatie:
Onze dochter kwam vanavond helemaal overstuur uit haar bed. Via een online gesprek stuurde een vriendin haar een foto van haar arm waarin ze gesneden had. Ze schrok hier zo van dat ze foto meteen heeft weggeklikt. Dochter vertelde ons dat vriendin al eens eerder het woord zelfmoord had laten vallen. Hoe serieus dat was kon ze niet goed inschatten. Er speelt al een paar maanden iets met deze vriendin en dochter durfde er met niemand over te praten uit angst om haar vertrouwen te beschamen. Maar nu kon ze er niet meer tegen en heeft er dus met ons over gepraat. Ze was vreselijk overstuur maar uiteindelijk heeft het haar wel opgelucht.
Maar nu weet ik niet zo goed wat we hier nu mee moeten doen? Moeten we op een heel voorzichtige manier hulp vragen bij school voor haar? We weten niet wat haar ouders hiervan weten en is het verstandig om haar ouders in te lichten (ik denk het eigenlijk (nog) niet)? Wat is verstandig op dit moment? Misschien lijkt het erger dan is, maar ik zou het verschrikkelijk vinden als wij hiervan weten, niets hebben ondernomen en er gebeurt toch iets ernstigs met haar. Maar dochter is weer bang dat het te herleiden is dat zij met iemand heeft gepraat.
Voor onze dochter vind ik het ook een behoorlijke belasting, ze geeft haar advies om hulp te zoeken bijvoorbeeld. Maar is verder ook erg voorzichtig met adviezen geven omdat ze bang is dat ze iets zegt waardoor haar vriendin boos wordt o.i.d.
Wat kunnen we nu het beste doen?
info
Op OOL staat een verhaal van een vader van wie de dochter zichzelf beschadigt. Dat vind ik wel verhelderend. Ik begrijp dat het vaker voorkomt dan je denkt.
Hoe 'normaler' je ermee omgaat hoe beter, het kan nogal hardnekkig zijn. Het kan door grote problemen komen of door ontwikkelingsstoornissen als autisme, maar ook door onbestemde pubergevoelens. Het is moeilijk om ermee op te houden. Afleiden kan helpen en alternatieven aanbieden maar je kunt het niet zomaar stoppen.
http://www.ouders.nl/artikelen/mijn-kind-snijdt-zichzelf
Krassen
Het waren naar mijn idee toch krassen, wel een hele arm vol. Ik vermoed dat het in dit geval een beetje aandachttrekkerij was, eerlijk gezegd. Maar dat ze de gevolgen wat onderschat heeft. Onze dochter heeft er genoeg van en heeft op dit moment geen behoefte meer aan haar vriendschap helaas. Ik vind het wel sneu voor vriendin maar kan begrip voor dochter opbrengen, zij heeft toch met haar te maken, ik sta maar aan de zijlijn.
Vriendin komt naar mijn idee uit een stabiel gezin, dochter vind haar ouders altijd erg aardig. En ik vind vriendin altijd erg vrolijk, vriendelijk en beleefd. Misschien toch onbestemde pubergevoelens inderdaad.
Psychologie van de kouwe grond
Ik denk dat je het onder 'verslaving' kunt rekenen. Het geeft een goed alternatief voor het rotgevoel wat je in je hoofd hebt. Net als drank of drugs. Werkelijke pijn is in dat geval altijd nog beter dan psychische pijn. Ik dénk dus dat het belangrijk is om te weten hoe lang iemand het al doet. Is het kort, dan kan de nieuwe gewoonte misschien sneller de kop ingedrukt worden dan wanneer het al maanden gaande is. Begeleiding in wat voor vorm ook, lijkt me hoe dan ook noodzakelijk. Zo te lezen betwijfel ik of de ouders dat willen of kunnen en ik hoop dan ook dat er van buitenaf hulp komt.
Verhalen
Mijn pleegdochter zou zomaar de vriendin van je dochter kunnen zijn: de meest ongelooflijke verhalen en altijd wel iemand aan de deur die erin trapte en die serieus een gesprek met mij wilde over wat dochter nu weer verteld had. Nou ja, ik liet ze wel binnen. Gaf ze zelfs een kopje koffie. Maar ik weet ook dat ik er doodmoe van werd, elke keer weer iets anders ontdekken over wat ze nu weer voor verhalen aan het maken was. Met soms grote schade voor andere kinderen. Later vond ik dat nog het meeste lijken op GBS (geen-bodem-syndroom), wat op latere leeftijd 'borderline' gaat heten. Wellicht kun je wat tips en/of herkenning vinden als je hierop gaat googelen.
Tsjor
Chrissie
Dat is goed te begrijpen dat je dochter er genoeg van heeft. Ze weet immers ook niet goed wat ze er mee aan moet!. Natuurlijk is dat sneu voor die vriendin. Als blijkt dat het toch allemaal nep was dan kan ze heel wat vriendschappen schrappen. Met 14 jaar overzie je dit natuurlijk nog niet.
""Misschien toch onbestemde pubergevoelens inderdaad."". Of zich niet gehoord voelen in de vriendinnen groep en dan zo iets gaan doen of faken om zo heel veel aandacht te krijgen. Dat zou wel triest zijn.
Moeilijk
Ik vind het echt moeilijk te beoordelen, zo heel goed ken ik haar nu ook weer niet. Het meeste hoor ik van mijn dochter. Bijvoorbeeld dat er vorig jaar vaker ruzies in het groepje voorkwamen die draaiden om deze vriendin. Dit is toch wel de druppel.
En misschien zijn haar problemen wel groter dan ik nu denk, maar daar heb ik echt geen zicht op. Ik hoop dat dat niet zo is. Dochter wil nu in ieder geval niet meer dan wat oppervlakkig contact.
Chrissie
En hoe is het nu?
Jessica
Het is rustig nu. Ik weet niet hoe het nu met vriendin is, ze hebben oppervlakkig contact. Het is onmogelijk om te achterhalen of het serieus was of niet. Wij denken van niet, vermoedelijk toch aandachttrekkerij. Maar dat is natuurlijk veel te ver gegaan. Ze heeft het ook niet uit kunnen leggen aan dochter, de ene keer zegt ze dit de andere keer dat. Wat onze dochter betreft is ze veel te ver gegaan en is er geen vertrouwen meer in een goeie, eerlijke vriendschap.
Haar ouders zijn in ieder geval op de hoogte, dus het is nu verder aan hun, mocht er meer aan de hand zijn.
Ben trouwens heel blij met jullie reacties, het heeft me geholpen om te kijken wat voor actie we konden ondernemen en ook al was het waarschijnlijk niet serieus, ik denk dat we het op deze manier goed hebben aangepakt, voor zover dat in onze mogelijkheden lag. En vooral voor dochter en haar vriendinnen heb ik veel respect, heel dapper hoe ze naar haar ouders zijn toegegaan!
Fijn
Het is altijd akelig als zoiets in je omgeving gebeurt en het is niet de bedoeling dat jij daar in meegezogen wordt en zeker niet je dochter. Dus fijn dat je het gevoel hebt het goede gedaan te hebben en dat je het nu af kunt sluiten. Ik heb dit 'gedoe' in mijn naaste omgeving (niet bij ons thuis gelukkig) en het houd mij toch bezig. Maar ook ik probeer het wel daar te laten.
Chrissie
Nou inderdaad respect voor je dochter en haar vriendinnen hoe ze het hebben aangepakt. Dat de ouders op de hoogte zijn is al heel wat. Wel een nare ervaring voor je dochter op die leeftijd om daar mee geconfronteerd te worden. Wel goed dat ze het aan jou heeft verteld. Hier sta ik ook altijd open voor dingen waar kinderen mee thuiskomen en dat weten ze ook. Al genoeg nare dingen gehoord en ze daar mee geholpen hoe daar mee om te gaan. Ik schrik ook wel van sommige verhalen die de kinderen mee naar huis nemen. Pff wat een bagage hebben sommige kinderen al op een jonge leeftijd!. Voor onze kinderen is het vaak ook niet te begrijpen wat sommige kinderen al hebben meegemaakt.