Wanhopige moeder

Zwaar Leny

Het spijt me dat je zo in zwaar weer zit met je gezin Leny. Hopelijk kan de hulp wat voor je gezin betekenen, maar dat is ook geen toverstafje. En je schuldig voelen helpt ook niet al teveel.
Je dochter is al 16 jaar. Is het niet mogelijk om samen met haar na te denken hoe ze een leven op kan bouwen naast het gezin?
Kan ze een tijdje naar een oma of opa?
De pubertijd kan bestaande problemen bij een puber heel zwaar maken, maar het kan helpen om een stip op de horizon te blijven zetten. Richting de toekomst denken. Er komt altijd een betere tijd en hoe kun je er aan werken dat die dichterbij komt.
En natuurlijk goed voor jezelf zorgen.

Je kunt het niet zeker weten. Maar zelfs áls het zo zou zijn. Waar help je je kinderen dan nu mee? Met een wanhopige moeder, die haar energie steekt in zich schuldig voelen en zich voor de kop slaan? Of een moeder die zegt: 'dat was fout en dat spijt mij en nu ga ik je helpen om vooruit te komen'.
Je man heeft hulp gezocht, jullie zoeken hulp voor jullie kind, het zal vast niet gemakkelijk worden, maar kijk vooruit en stop daar je energie in.

Sanne

Verleden

Lenny,
Je kan niet zeker weten wat de oorzaak is van je dochter's gedrag en beslissingen, buiten hormonale oorzaken die elke puber heeft. Geef aub je man en jezelf niet de schuld.
Je schreef ook dat je man en jij wel van elkaar houden. Dat jij en je man niet op 1 lijn zaten wat de kinderen betreft. Héhé, ik heb nog geen ouders gezien die écht op 1 lijn zaten.
En je man hiervoor verlaten zou ook niet de oplossing geweest zijn daar hij nog altijd de vader bleef, niet? Jullie zouden dan de kinderen apart opgevoed hebben, maar jullie standpunten zouden nog altijd onveranderd gebleven zijn. Nu heb je gelukkig wel kunnen afstemmen met hem, al was het maar na de ruzies. En dit zal in de loop van de jaren wel enige positieve invloed op het opvoeden gehad hebben, wat jij niet kan zien maar wel zou gezien hebben moesten jullie uit mekaar geweest zijn.
Je schrijft dat je dochter een grote mond heeft thuis. Wees blij dat ze het dan niet buitenshuis heeft. Heeft ze dan een eigen wil waarvoor ze opkomt? Nu lijkt dit niet zo leuk maar later kan dit wel goed van pas komen. Ze zal niet over zich laten lopen. (puberaal gedrag)
Ze ruimt niks op. Wederom puberaal gedrag.

Ze gaat niet meer naar school. Ook puberaal gedrag maar in het extreme.

Ze is heel ongelukkig en bijna geen vriendinnen meer. Waarom is ze ongelukkig? Waarom heeft ze geen vriendinnen meer?
Ook begint ze een eetstoornis te ontwikkelen. Hoe zie je dat?

Bekijk je dochter eens door een andere bril. Bekijk haar als een meisje dat lichamelijk naar een jonge vrouw verandert. Naar een meisje die het emotioneel ook moeilijk heeft met een vrouw te worden en alles wat er daarnaast van haar verwacht wordt.

Sterkte!

Dank

Bedankt voor het meedenken tot dusver. En idd kun je het nooit zeker weten. Maar dat mijn man bijv mijn zoon met zijn gezicht in het eten duwen omdat hij n grote mond heeft. Of zo boos worden op dochter omdat ze geen nee accepteert dat man haar onder de koude douche zet....en zo zijn er tientallen excessen geweest in de jonge kinderjaren van onze kids. Aan de andere kant ook leuke dingen uiteraard. En ik laat me tegenwoordig de hele dag door beledigen voor kuthoer etc door dochter en durf geen nee meer te zeggen uit angst voor drama's. Hoe moet dit nu verder....

Onttrekken

Ik vraag me af hoe je dat volhoudt? Kun je jezelf er mogelijk ook deeltijd aan onttrekken? Heb je een eigen inkomen? Of heb je ouders waar je in het weekend heenkunt? Of een kamertje in de tuin? Om wat broodnodige afstand te nemen. Zo gaat de situatie van kwaad tot erger als je niet eens je eigen grenzen kunt trekken.
Kan dochter niet tijdelijk elders wonen? Als je het emotioneel niet meer aankunt om nee te zeggen uit angst voor drama's zou ik me er zelf aan gaan onttrekken en alleen nog de basale zorg doen.
Heb je een vriendin met een tuinhuisje?
Is het een idee om kort en concreet via email met je gezin te communiceren?

Voor jezelf

Kun je met de huisarts bespreken wie jou kan helpen met het nemen van de broodnodige beslissingen in je gezin? met het bespreken hoe jij zorgt dat jij hier overeind blijft?

Nou persoonlijk

Zou ik toch wel aan dochter laten weten dat ze in dat geval dan maar een andere k*th**r mag gaan zoeken voor de was- en strijkservice.

Ik kan veel door de vingers zien, maar ik weiger om een voetveeg voor mijn kinderen te zijn. Ik begrijp dat de problemen wel groter zijn dan dit, maar uitstralen dat het oké is om zo met je moeder om te gaan lijkt mij contraproductief werken.

Met je dochter meehuilen gaat haar niet helpen.

nee oke

Van de andere kant kan ik me er alles bij voorstellen dat dochter ontzettend boos is. Op vader en net zo goed op moeder dat ze dit toegestaan heeft. Op deze leeftijd kan goed het besef doorbreken wat ze doorstaan heeft en dat dat niet normaal of gewoon is.
Ik zou dus zelf wel proberen begrip te hebben voor haar boosheid, en het zelfs toejuichen. Zonder boosheid kan ze niet aan verwerken toekomen. Schuttingtaal hoef je niet te accepteren maar coulance hierin kan wel. (neutraal corrigeren.)

overigens

lijkt het me heel belangrijk om de regie te nemen als ouder. (wat verzuimt is in verleden.)
Dus niet; boosheid van dochter accepteren uit angst voor drama's, maar rustig reageren omdat je begrip hebt voor de boosheid. Dat is een keuze, dat is anders.
Het lijkt me heel belangrijk om vooral met dochter te praten, naar haar te luisteren.

Vanavond maandag 16 maart Dr Phil

Toen ik je berichtje net las moest ik er meteen aan denken. Net gezien. Kijk even terug op uitzending gemist. Misschien heb je er iets aan. Ik hoop echter dat jouw kind nooit zo erg zal zijn (kan bijna niet) Met zijn tips kun je hopelijk wel wat. Sterkte.

Erger

De situatie is inmiddels erger. Dochter was deze week sinds zeer lange tijd eindelijk eens met haar zowat enige vriendin (overbuurmeisje) een dagje stappen (bios en drankje in de stad). Omdat dit soort normale dingen nauwelijks meer voorkomen was ik heel blij voor haar. Ik was werken. Nu komt t , toen zij thuiskwamen en nog heel even wilden zitten op de bank begon mijn man vrijwel meteen tegen ze te zeuren dat ze maar naar boven moesten op die vieze kamer van haar. Niet even vragen hoe de film was oid. Ik kwam snachts thuis van mijn werk en trof een verdrietige dochter aan die me zei dat het nooit meer goed komt tussen haar en vader. Geloof me dit is serieus. Hij heeft zoveel kapotgemaakt zei ze. Ik snap niet dat mijn man niet kon beseffen dat een dagje lol maken voor haar zo broodnodig is. Ik moet kiezen tussen mijn dochter of hem. Ze kunnen absoluut niet samen in 1 huis leven. Ik heb mijn man gezegd dat het over is tussen ons. Hij denkt (weer) komt wel goed, over paar daagjes slijt het wel weer. Ik ben al 3 dagen aan t huilen. Ik hou van hem maar kan zo niet door. Nu is dochter blij van yes andr huis nieuwe start. Ons huis zou over 5 jaar afbetaald zijn dat gooi je toch niet weg? In deze tijden? Wij hebben n tuin huis van 6 bij 7 met douche. Zou dat niet beter zijn dat hij daar zou wonen. Sorry voor t lange verhaal...

Psycholoog

als ik jou was zou ik een psycholoog zoeken om het hele verhaal mee te bespreken.

Je wordt nu verscheurd door schuldgevoel en dat zorgt er ook voor dat je moeilijker scherp kunt zien. Daardoor kun je ook niet het hele probleem overzien. In je postings kun je ook maar een stukje van het verhaal vertellen.

Er zijn nog twee jongens. Hoe zit het met hen? Hoe is de relatie van je man met hen? Blijkbaar is je man ook agressief ( geweest) naar hen.

Over de huisvesting: een huis moet nooit de reden zijn om in een rotsituatie te blijven hangen.
Dat het huis bijna is afbetaald is alleen maar handig: dan is er genoeg overwaarde om makkelijk zonder schuld af te ronden. Dit soort zaken zijn alleen maar details, want het gaat echt om andere zaken.

Dat je dochter nu opgelucht reageert, zorgt er ook voor dat je dit als de oplossing ziet. Maar ze gaat niet opeens naar school als je gescheiden bent. Scheiden kan een oplossing zijn, maar niet voor alles.

Ik zou dus een psycholoog zoeken die jou helpt het hele verhaal helder te krijgen, de hoofdzaken van de bijzaken scheiden. Kijken naar de relatie tussen iedereen in huis. Dus niet alleen tussen je dochter en je man, maar vergeet vooral ook niet hoe het zit met de twee jongens. Je dochter laat duidelijk zien wat er mis is, maar vergeet alsjeblieft niet dat je zoons, ook al uiten ze het niet, ook hun eigen emoties hebben.

Je dochter is blij

maar zij je zoons dat ook?

Leny - puberende dochter

Ik begrijp je twijfel en zorgen. Hoewel mijn situatie (veel) minder erg is dan die van jou, herken ik er toch wel het een en ander in, dus lees geinteresseerd mee met dit draadje.

Net als Ginny was mijn eerste gedachte bij het lezen dat je dochter blij is dat je weg wil bij je man: en hoe zit het met je zoons?

Je schrijft: "Ik kwam snachts thuis van mijn werk en trof een verdrietige dochter aan die me zei dat het nooit meer goed komt tussen haar en vader. Geloof me dit is serieus. Hij heeft zoveel kapotgemaakt zei ze."

Mijn dochter (puber) heeft ook eens gezegd dat ze zou willen dat ik ging scheiden omdat ze helemaal klaar was met mijn man. Ik heb het niet gedaan. Twijfel zelf teveel of ik het zelf wel wil EN ook omdat ik weet dat daar waar zij het misschien (op dat moment) wel prima zou vinden, ik ook nog een zoon heb (jonger) waarvan ik weet dat hij het vreselijk zou vinden om in die situatie (uitgaande van co-ouderschap, want man zal kinderen zo vaak mogelijk willen zien), mij en mijn man de helft van de tijd niet te kunnen zien. Dat maakt het voor mij een enorm moeilijke beslissing.

Overigens is dochter dit weekend weer gezellig met man naar een sportactiviteit gegaan (overigens al vaker na die keer waarin ze zei dat ze het fijn zou vinden als wij gingen scheiden), dus hoewel ze nog steeds af en toe moeite heeft met mijn man, is het kennelijk niet zo erg dat ze niet ook dingen met hem wil doen.

Ik weet niet of dat bij jouw puberende dochter ook nog zou kunnen, dat ze toch nog bijdraait/van gedachten verandert.

Proefscheiding /tuinhuisje?

Het lijkt me in jouw situatie (die extremer is dan bij mij) wel heel moeilijk.

Misschien is in jullie situatie inderdaad een goed idee dat hij - als hij dat wil - in het tuinhuisje gaat wonen. Misschien om te beginnen aangeven dat je het een tijdje zo wil doen, om gewoon "even" rust te hebben en kijken of dat beter gaat met dochter. Als het met die situatie (nog wel erg dichtbij) niet goed gaat kan je ook bespreken of een proefscheiding (op grotere afstand) misschien een idee is.

Zoals ik het lees kan je man zich moeilijk in anderen (kinderen) verplaatsen, gaat hij erg van zichzelf uit. De vraag is of hij deze verandering ( "tijdelijk" uit elkaar/op afstand) trekt, of dat hij per se het huis niet uit wil. Dus wees voorbereid dat als hij echt niet wil meewerken (en jij het niet kan bekostigen om alleen in het huis te blijven), jij het huis uit zult moeten met de kinderen. Heftig hoor.

Het beste is natuurlijk al hij mee wil werken aan een (tijdelijke) oplossing even rust te creëren. Misschien moet je het wat meer insteken als dat die tijdelijke situatie vooral ook voor hem fijn is. Even een tijdje geen drukte van de kinderen om hem heen, hoeft hij zich even niet zo verantwoordelijk te voelen (behalve op momenten dat hij wel iets met ze afspreekt - of bijv. in een weekend als hij wel in huis komt?). Dus vooral de voordelen voor hem schetsen. En natuurlijk het belang voor de kinderen noemen dat die even rust nodig hebben.

Ik ben zelf niet zo van overhaaste definitieve beslissingen na incidenten (zoals bij jou het incident van je dochter), maar een tijdelijke "scheiding" kan helpen om inzicht te krijgen of dit voor iedereen beter is dan de getrouwde/samenwonende situatie en kan helpen om je man mee te krijgen in een definitieve scheiding (als je dat dan nog wil).

Veel sterkte.

Ja of

Zelf in het tuinhuisje gaan wonen met je dochter. 42 vierkante meter is toch echt wel bewoonbaar voor 2 personen.
Dan kun je afstand nemen en toch voor je gezin blijven zorgen. En je dochter hoeft niet eerst langs haar vader als ze een keertje uit is.

Man eruit zetten

Je doet heel erg veel vooral niet, omdat je bang bent voor ruzies (met je man, met je dochter), maar daardoor is de situatie alleen maar erger geworden. Het wordt tijd dat je zelf eens duidelijk gaat maken aan iedereen wat je nu wel en niet accepteert.
In jouw situatie zou ik nu je man buiten zetten en hem duidelijk maken dat dat komt door zijn gedrag. Als hij eenmaal buiten is langzaam weer gesprekken opstarten en kontakten leggen. Hij kan altijd wel ergens tijdelijk gaan wonen, kamer, hotel etc.
Maar dan ga ik ervan uit dat je man weet dat je dochter zo verdrietig was en dat hij ook beseft dat het komt omdat hij niet vriendelijk naar haar gezellig dagje uit heeft gevraagd. Misschien moet je dat eerst maar eens met hem bespreken, op een stevige manier, dus niet een smekende, zalvende, afhankelijke manier. Maar duidelijk maken dat voor dochter de grens bereikt is en dat daar iets mee moet gebeuren.

Tsjor

Kies

eindelijk eens voor je dochter. Mijn moeder is ook altijd aan haar mannen blijven plakken, totdat ik op mijn 16e zelf het huis uit moest. Ze kon niet voor me kiezen. Het heeft onze relatie kapot gemaakt. Zo te horen zit je al lang genoeg vast aan deze man. Hij kan niet met je dochter omgaan. Neem verantwoordelijkheid als ouder nu het nog kan. Misschien zijn er eenvoudiger oplossingen mogelijk, maar zet het belang van je dochter voorop.

Ik zou ook voorstellen dat je eens met je dochter op vakantie gaat, weekje spanje ofzo. Om een beetje nader tot elkaar te komen. Laat je man zijn eigen verantwoordelijkheid nemen en z'n gedrag aanpassen.

Dat tuinhuisje..ja als je goed grenzen kunt stellen kan het werken. Maar daar lijkt juist een probleem te liggen. Je man lijkt me niet iemand die andermans grenzen makkelijk accepteert, en zal zich niet voor langere tijd in dat huisje laten stoppen.

Heel veel succes.