U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
wanhoop
vorig jaar heb ik hier een stuk geschreven over mijn probleem. het gaat over mijn 16jarige dochter. ik maak me vreselijke zorgen om haar. ze was altijd al een overgevoelig meisje, maar sinds 2 jaar zijn de problemen pas goed begonnen. ik weet niet eens meer waar ik moet beginnen. allereerst heeft ze heel vaak last van verstopping. ze kan dan de hele week niet naar de wc. dat is het fysieke probleem, en het heeft er ook toe geleid dat ze bang is om te eten, want dan word haar ontlasting alleen maar meer. op school voelt ze zich niet thuis, ze heeft geen vriendinnen meer, en ze is zeker 1 keer per week ziek thuis. ze is uitgeput, zorgt niet meer goed voor zichzelf, en accepteert van ons geen hulp. bijna dagelijks huilt ze en ik zie hoe ze lijdt, wat verschrikkelijk is om aan te zien. ik probeer haar te troosten maar soms zegt ze dat ze voelt dat ik niks om haar geef. aan de andere kant hangt ze vreselijk aan mij. ze wil elke dag bepalen waar ik ga of sta. ik ga er zelf aan onderdoor. Er zijn dagelijks drama's. maar ik weet dat ik sterk moet zijn, alleen soms lukt het me niet. met haar 2 broers is het heel vaak ruzie dus daar voelt ze ook geen liefde van, terwijl ze het er zelf naar maakt. ze snauwt tegen ze en zoekt echt ruzie. haar vader wil ze liever niks mee te maken hebben beweert ze, maar heel soms als ze echt heel boos op mij is, probeert ze toenadering te vinden bij hem. inmiddels heb ik aan de bel getrokken bij het cjg, en ook gaan we binnenkort naar het ziekenhuis naar een kinderarts (na aandringen bij de huisarts). Nu vraag ik me af, wat heb ik fout gedaan. mijn man (haar vader) is in mijn ogen te streng voor haar geweest, en heeft vorig jaar een agressiepreventietraining gedaan. ik heb hem dat aangeraden. hij heeft haar zeker in het verleden veel te vaak gekwetst. ik denk dat het er mee te maken heeft. ook al heeft hij ook goede eigenschappen, ik neem hem heel veel dingen kwalijk, wat ook voor onze relatie een zware dobber is. mijn man is een dictator soms. hij heeft van die rare fratsen. een keer heeft hij haar telefoon kapot gestampt op de grond omdat ze niet gehoorzaamde. een keer toen ze nog veel jonger was heeft hij haar vernederd door haar te dwingen op haar knieen op de grond te zitten om maar eens wat nederigheid te leren....mijn fout is dat ik er niks aan heb gedaan, denk ik. ik heb wel steeds knallende ruzies met hem gehad als er weer eens wat was, maar dat is niet genoeg geweest. ik heb wel altijd waar mijn kinderen bij zijn gezegd: zo ga je niet met onze kinderen om!. en steeds gaf hij naderhand aan dat hij het zo niet had mogen doen. ik wil ook het liefst niet met hem verder maar vreemd genoeg hebben we in onze relatie, en ook als gezin ook wel leuke momenten, wat het voor mij moeilijk maakt. een aantal keer heb ik de knoop willen doorhakken, maar ik krijg van hem geen medewerking. hij zegt: no way dat jij mijn financiele ondergang wordt. we hebben een huis dat over 10 jaar afbetaald is. ik vind het zo moeilijk. we zijn al 23 jaar samen, en hebben dus ook ups gehad. ook denk ik dat ik toch van hem hou. onze zoons hebben ook wel moeite met hoe hij is, maar zij kunnen het beter hendelen dan dochter. ik ben radeloos en al mijn hoop is nu op gesprekken met het cjg gericht. er komt iemand met haar praten, en ook met ons. ik worstel heel erg met de vraag of dit alles door mijn man komt, en zo ja dan ga ik bij hem weg, of dat er gewoon een stoornis zit, dat verandert de zaak misschien. ik wilde dit verhaal gewoon even van me afschrijven en hoop nog wat wijzer te worden van eventuele reacties....een wanhopige moeder
Zwaar weer
Je zit in een moeilijke situatie. En jij bent degene die hier het initiatief moet nemen, dat maakt het heel zwaar. Ik denk dat je hier eerst op zoek moet naar iemand die jou steunt en waar je zaken mee kunt bespreken. Dat kun jij alleen maar zelf bepalen wie dat moet zijn. Misschien iemand van het CJG of anders een vertrouweling in je familie. Ik heb zelf eerst veel steun gehad van iemand van het steunpunt huiselijk geweld en later veel steun van mijn vader.
Want inderdaad kun je het gedrag van je man zo niet accepteren en is het nodig dat je je dochter in bescherming neemt en jezelf.
In mijn gezin is sprake van autisme en het heeft hier veel rust gebracht dat we, nu alweer een fors aantal jaren geleden gescheiden zijn. Dat heb ik door moeten zetten en dat heeft in het begin ook veel drama opgeleverd maar er komt een moment dat het gewoon niet verder kan. En dat moment kun je alleen maar zelf bepalen.
Maar mensen met autisme hebben veel behoefte aan voorspelbaarheid en rust en ook alleentijd.
Misschien kan het helpen als je begint met te zorgen dat iedereen in je gezin minder contactmomenten hebben met elkaar en meer rust hebben. En zich ten allen tijde mogen terugtrekken als het te spannend wordt.
Het kan ook helpen als je verantwoordelijkheden, bijvoorbeeld voor de opvoeding, weghaalt bij je man. Jij gaat erover, hij is te fors en kan zijn emoties tegenover de kinderen niet in de hand houden. Dus als er zich situaties voordoen ben jij degene die dat aan ziet komen en dan sturend optreedt en de rust bewaart.
Fijn dat je met je dochter naar een kinderarts gaat.
Ik denk namelijk dat een CJG deze problematiek niet aankan. Het zou fijn zijn als er naar de lichamelijke en geestelijke gezondheid van je dochter gekeken kan worden.
Maar uiteindelijk denk ik dat er meer moet gebeuren in je gezin om te zorgen dat de kinderen nog een beetje rustig kunnen opgroeien.
AnneJ
Je bent wel een gebroken grammofoonplaat met je autisme he? Waarom suggereer je nu weer dat er spraake is van autisme (in de zin Maar mensen met autisme ..... Alleentijd)
sylvie
Wat een drama beschrijf je hier! Voor een gevoelig kind is dit meer dan voldoende om depressief te worden en zo vast te komen te zitten als jouw dochter.
Eerlijk gezegd twijfel ik er niet aan dat je man dit veroorzaakt heeft. En jij hoopt serieus dat je dochter een stoornis blijkt te hebben, waardoor het ineens niet erg meer lijkt wat je man deed? Echt, je bent gaan het vergoelijken, ik zou nu echt je dochter gaan steunen en zorgen dat zij zich niet meer zo ellendig voelt. Je beschrijft dictatoriaal gedrag en dat is gewoon geestelijke mishandeling, hoor! Hoe kun je daar zelf mee leven? Wat bezit hij in godsnaam daar naast wat jou bij hem doet blijven?
Sterkte!
sylvie
Poe, heftig. Dat er iets moet gebeuren en zeker veranderen lijkt mij evident. Jouw dochter klinkt ronduit depressief. Zij heeft gespecialiseerde hulp nodig en ik zou denken aan een kinderpsychiater of gespecialiseerde psycholoog. Die lichamelijke klachten worden zeer waarschijnlijk veroorzaakt door overspanning en depressie maar het is goed om sowieso uitgebreid (bloed)onderzoek te doen zodat je iets lichamelijks kan uitsluiten. Dat zij erg aan jou hangt is logisch. Jij bent haar moeder en nu de enige baken in haar leven. Zij heeft al haar hoop gevestigd op jou. Maar dit groeit jou ook ver boven het hoofd en jij lijdt hier ook onder.
Je man, tja, die heeft op zijn minst een agressieprobleem en hij komt ook over als een manipulerende, narcistische dictator. Wat hij deed en doet kan absoluut niet door de beugel; dat is pure (kinder)mishandeling. En jouw dochter lijdt er het meeste onder. En ja, teveel vrouwen blijven toch in zo'n relatie omdat ze ondanks de ellende toch van zo'n man houden, vooral de goede kanten willen blijven zien en ergens hopen dat zo'n man gaat veranderen. Plus dat uit elkaar gaan moeilijk is en heel veel consequenties heeft; niet zozeer voor zichzelf als wel voor de kinderen. En daar maakt zo'n man dan meteen graag gebruik van en overtuigt hij je ervan dat je dat beter niet kan doen.
http://www.korrelatie.nl/thema-s/huiselijk-geweld-en-seksueel-geweld/50/vrouwenmishandeling.html
http://www.huiselijkgeweld.nl/definitie_huiselijk_geweld
Dat je moet iemand over dit alles moet praten is ook duidelijk. CJG kan een heel goed startpunt zijn; zij zullen je hopelijk goede adviezen kunnen geven en doorverwijzen. Maar als ik dit zo lees, zou ik voor mijzelf en mijn kinderen kiezen en uit de relatie stappen. Beter wordt het namelijk niet; alleen nog slechter en zo kan je jezelf en je kinderen een beter, fijner en stabieler gezinsleven geven. Jullie verdienen beter. En zeker je dochter. Zij is het kwetsbaarst en als er niet iets verandert, zal ze wat ze heeft meegemaakt en waar ze nu middenin zit de rest van haar leven met zich meedragen en dit zal een enorme negatieve impact op haar hebben. Met name op haar zelfbeeld, zelfvertrouwen, in haar relaties met mannen, haar toekomstige kinderen etcetera. Idem je zonen. Het is heel moeilijk, maar jij moet hier de sterkste en meest wijze zijn en die stap durven te zetten. Ik wens je veel kracht, moed en wijsheid toe. Sterkte!
bedankt
Bedankt voor de reacties.. Het helpt mij echt. Ik probeer het gedrag van mijn man niet goed te praten maar hij doet echt zijn best om te veranderen. Dat maakt het voor mij moeilijk. Mijn grootste wens/hoop/missie is dat mijn dochter weer goed in haar vel komt te zitten. Ben soms gewoon bang dat het te laat is. Ze zit al zo vast in haar denken. Ze ziet de wereld door n andere bril lijkt het.
ingreep
Klinkt alsof je wacht op een 'goddelijke' ingreep maar dat gaat niet gebeuren. Hopelijk kan de kinderarts goed luisteren en inschatten wat er omgaat in het hoofd van je dochter. Want mogelijk heeft ze een karakter dat op haar vader lijkt, die dingen zijn erfelijk, en dan kan het nodig zijn om haar toch meer te beschermen en te steunen, rust te bieden, uitleg, en een andere omgeving.
Sylvie
Als je dochter goede gespecialiseerde hulp krijgt kan ze heus wel weer goed in haar vel komen te zitten. En wellicht is intensieve gezinstherapie ook een optie. Maar dit gaat allemaal veel tijd en energie kosten; hoe dan ook. Voor iedereen want dit gaat om een verstoorde gezinsdynamiek. En tja, je zegt dat je man wel wil veranderen; hij heeft daarbij ook hulp nodig. Een training agressiebeheersing is natuurlijk niet genoeg. Daarnaast kan je sommige dingen niet veranderen. Hij is al 23 jaar zo en wellicht is het teveel gevraagd en/of gewoonweg te laat. Wees trouwens niet te hard voor jezelf; jij doet ook maar je best. Praat met instanties en de huisarts en zorg voor intensieve hulp en begeleiding. Succes!
Sylvie
Ik hoop echt dat je naar de huisarts luistert en eerst naar de kinderarts gaat.
Om gedrag linea recta toe te schrijven aan de vader, dat vind ik bijzonder kort door de bocht gedacht. Het zijn verontschuldigingen die maken dat iets onomkeerbaar problematisch is en dat er een schuldige is.
Het klinkt alsof je dochter ziek is. Maar of dat psychisch is of fysiek, dat zou ik niet weten, ik ben maar een leek, zoals de meeste mensen hier. Psychologiseren van de koude grond kan iedereen, vertel je verhaal aan een willekeurige treinpassagier en gegarandeerd dat er verband wordt gelegd met de opvoeding. Je zonen hebben deze problemen niet. Je zegt dat zij er beter mee om kunnen gaan. Je kunt ook zeggen dat het gedrag van vader dus niet de oorzaak is.
Het kan ook goed omgekeerd zijn: je dochter heeft bijvoorbeeld een probleem met haar maag of darmen, kan daardoor niet goed eten, heeft daardoor chronische tekorten aan allerlei belangrijke voedingsbestanddelen en raakt daardoor psychisch in de war.
Ik weet het niet, jij weet het niet en de mensen op het forum hier weten het ook niet, want via een berichtje een diagnose stellen, dat zal geen enkele arts of psychiater doen.
Ga naar de kinderarts en laat je niet met het eerste niemandalletje het bos in sturen.
Tsjor
Voedselintoleranties
Laat je dochter vooral eens onderzoeken op intoleranties. Bijvoorbeeld coeliakie. Meestal leidt dit tot diarree en vermagering maar mijn dochter had ook vaak obstipatie.