U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Vriendje dochter wil dochter niet los laten
Onze dochter van 15 heeft bijna acht maanden verkering met een jongen van bijna 18. Eigenlijk hebben ze vanaf het begin al steeds ruzie. Onze dochter is een flierefluiter, een levensgenieter en ze geniet van aandacht. Haar vriend vindt dat maar niks, hij is bang dat ze met een ander zoent en dat heeft ze ook al drie keer gedaan.
Hij probeert van alles om haar contacten met anderen te beperken. Hij heeft liever niet dat ze met anderen praat, al helemaal niet met jongens. Nu trekt onze dochter zich daar weinig van aan en doet daar gewoon, ze trekt ook veel op met anderen, jongens en meisjes. Haar beste vriend is een jongen, ze ziet daar echt geen kwaad in. Haar vriend wel, die probeert dat te saboteren.
Zo waren ze laatst bij ons. Haar vriend was er ook en de beste vriend was jarig. Onze dochter wilde daar natuurlijk heen. Plots werd haar vriend 'ziek', hij voelde zich niet goed en had last van zijn hart (dit zegt hij wel vaker te hebben). Ik bood aan hem naar huis te brengen, ziek zijn kun je beter thuis doen. Dat wilde hij niet, want dan zou onze dochter alleen naar de verjaardag gaan, zonder hem. Hij bleef wel bij ons. Hij ging op bed liggen en onze dochter baalde best wel, want zij wilde naar de verjaardag.
Wij hebben tegen haar vriend gezegd dat hij kon kiezen: Of naar huis als hij ziek was, of mee naar de verjaardag. Naar huis gaan was geen optie voor hem, want dan ging onze dochter alleen weg. Dus hij besloot wel mee te gaan.
Vanaf het moment dat ze weer thuis waren van de verjaardag, was zijn ziekte als sneeuw voor de zon verdwenen, hij had nergens meer last van.
Nu heeft onze dochter het vorige week uit gemaakt. Hij is erg jaloers en loopt haar op feestjes als een hondje achterna, omdat hij bang is dat ze wat met een ander doet. Onze dochter vindt dit vreselijk en heeft hem er meerdere keren op gewezen. Hij zegt eerlijk dat hij haar niet vertrouwt, maar hij zal haar niet meer zo controleren. Natuurlijk doet hij dat wel weer, de volgende keer. Onze dochter heeft me verteld dat ze eigenlijk niet meer verliefd op hem is, dat ze eigenlijk wil feesten en andere vriendjes wil hebben. Maar ze vindt het zo zielig om het uit te maken.
Toch heeft ze dat dus gedaan vorige week, toen ze het weer eens zat was.
Sindsdien heeft hij, ruw geschat, 200 berichten gestuurd. Hij zegt dat hij van haar houdt, dat hij weet dat zij van hem houdt en dat ze voor de rest van hun leven bij elkaar horen. Dat weet hij zeker een onze dochter moet gewoon bij hem terug komen. Hij zal nooit opgeven en hij zal wachten tot ze terug komt. Dat soort berichten stuurt hij de hele dag door. Onze dochter zat op een gegeven moment huilend aan tafel omdat de berichten maar bleven komen.
Hij ligt sinds vorige week in bed. Hij is er letterlijk ziek van geworden en moest in het weekend naar de noodarts, hij is de hele week ziek gemeld, hij kan niet werken. Hij eet niet, is al vier kilo afgevallen en het heeft geen zin meer voor hem. Zegt hij. En dat wrijft hij onze dochter continue onder de neus.
Ook zijn vrienden, die het zielig voor hem vinden, praten op onze dochter in. Ze moet naar hem terug gaan, hij heeft alles voor haar over, wie wil nou niet zo'n vriend? Hij heeft alles voor haar over, zal zijn hele leven veranderen, hij zou sterven voor haar, heeft hij gezegd.
Onze dochter weet inmiddels niet meer wat te doen. Ze heeft medelijden met hem, geeft zichzelf er de schuld van dat hij bijna naar het ziekenhuis moest (volgens hem) en ze wil dus weer naar hem toe, want ze kan hem niet alleen laten, zegt ze.
Wat moeten we hier nou mee?
Mama en Sarah
Jullie spreken jezelf tegen. Als je kinderen echt hulp nodig hebben staan jullie klaar voor ze? Maar dat hebben ze volgens jullie dus niet als ze gestalkt worden, bedreigd, en al hun vrienden kwijtraken? Tja, apart.
Wat ik dus ook raar vind...
jullie oordelen over de opvoedvaardigheden van TS alsof jullie erbij waren. Hoe weten jullie dat zij er een drama van maakt? Zij heeft precies tegen haar dochter gezegd wat Mama tegen haar eigen dochter zou zeggen. Maar dat deugt dan niet, dat is "meegaan in het drama."
Een ding weet ik wel: als jij bepaalt wanneer het nodig is je kind een luisterend oor, dan wel goede raad te bieden, en de rest van de tijd ziet je kind maar, dan krijg je het ook niet te horen als het een keer echt nodig is. Om dat te bereiken moet je de communicatielijn open houden, zonder constant te oordelen.
Evanlyn
Tuurlijk geven we steun en hulp. Maar ik denk op een andere manier. En ik denk dat ik veel meer bij verantwoordelijkheid van het meisje zou hebben gelegd. In die zin dat ik me in het geheel niet met en over de jongen zou hebben uitgelaten. Die heeft zelf ouders. En dat ik meteen duidelijk zou hebben gemaakt dat al dat aantrekken en afstoten en toch gewoon gaan praten niet mijn idee zou zijn van het adequaat reageren op de situatie. En het verder niet hebben over allerlei neppe vrienden vriendinnen feestjes en gebeurtenissen.
Het verbaast me trouwens hoeveel feestjes dit betreffende 15 jarige meisje blijkbaar heeft. Bijna in elke posting komen feestjes langs. En dat het zo sneu is dat ze daar niet heen kan of gedoe is. Nou, drie weken geen feestje en een keer lekker thuis blijven is ook geen ramp. Maar nee, alles moet doorgaan. Ik zou zeggen, joh blijf even lekker thuis.
Maar goed, ik ben blijkbaar en harteloze ouder jou ogen. Gelukkig vinden mijn kinderen dat erg meevallen.
En evanlyn
Ik had het niet alleen zozeer over TS maar ook over allerlei reacties waarbij de hele psychiatrie zo ongeveer langs komt.
Als je kinderen de opvoeding OK vinden,
dan zal het wel meevallen. Maar dan denk ik dat je het niet zo heel anders doet dan TS, en snap ik niet waarom jij zo over haar oordeelt. Natuurlijk legt iedereen andere accenten in de opvoeding. Jij bent vrij om de gevolgen van sociale uitsluiting niet erg te vinden, prima. Als je het zelf zou hebben meegemaakt bij je kinderen zou je er misschien anders over denken. Maar wat je zegt over aantrekken en afstoten is exact wat TS ook tegen haar dochter had gezegd, dus daarin zit geen verschil.
Dan blijft er alleen over dat je stiekem de magische gedachte hebt: ik ben heel anders, dus mij zal zoiets nooit overkomen! Heel menselijk en goed gedocumenteerd in de psychologie. Het klopt alleen niet.
Nee joh
Ook hier is wel eens een kind na een relatiebreuk een tijdje wat buiten een groep gemanoevreerd. Maar mijn ervaring is dat dat na een week of wat weer bijtrekt of dat er een wat andere groepssamenstelling ontstaat.
En nogmaals: het ging helemaal niet (alleen) over TS. Maar ook heel erg over de reacties die zo ongeveer het hele psychiatrisch handboek DSM5 uitplozen om en de jongen en het meisje te framen.
Niet doen. Deze eindigende relatie is een eindigende relatie op de puberleeftijd met liefdesverdriet.
DSM 5
Dat vind ik ook onzin, ben ik met je eens.
Maar je kent de situatie niet, dus om dan meteen de moeder te beoordelen als iemand die er een drama van maakt vind ik onzin. Fijn dat die sociale uitsluiting bij jou snel bijtrok, dat was bij ons dus niet zo, het liep echt uit op pesten. En daar moet je dan wat mee als moeder, vind ik. Dat kun je wel wegzetten als "liefdesverdriet", maar daar was geen sprake van, niet in dit draadje en ook niet bij ons. Wel bij de jongens natuurlijk.
Je kan zeggen: deal with it, je zult nog wel ergere dingen meemaken in je leven, maar ik vind dat kinderen op deze prille leeftijd best wat hulp en aandacht kunnen gebruiken als ze daar om vragen. Bovendien loopt er bij echtscheiding ook een draadje over een vriendengroep die met dit probleem zit, dus van de andere kant gezien. En daar zegt niemand "deal with it".
Drama
Het lijkt misschien of we er een drama over maken, maar dat is niet zo. Hier misschien wel, maar dat is omdat ik mijn ei kwijt moet. En als een jongen herhaaldelijk dreigt met zelfmoord om een meiske van 15 terug te krijgen, zeg ik inderdaad niet: Ach, komt wel goed. Ik zou het mezelf nooit vergeben als het wel fout zou gaan.
Mijn kinderen (Ik heb er meer, ook pubers, dus het is niet zo dat dit allemaal nieuw voor ons is) vertellen inderdaad heel veel aan ons en ze kunnen met alles bij ons terecht. Dat is ook de reden dat ik precies wist wat er speelde. Daar kan iedereen een mening over hebben, ik ben blij dat mijn dochter zo'n band met mij heeft dat ze het vertrouwen heeft dat ze het allemaal bij me kwijt kan.
En ja, ze gaat/ging naar een hoop feestjes, net als haar vrienden. De groep was groot, er waren veel verjaardagen en ach, er worden veel redenen bedacht voor een feestje.
Thuis zitten doet ze nu wel. Feesten wordt nu zonder haar gedaan.
dramatisch
Maar als je het zo opschrijft klinkt het wel heel dramatisch natuurlijk:
"Feesten wordt nu zonder haar gedaan"
Alsof haar leven voorbij is.
Ik neem toch aan dat er meer is dat die feestjes. School, werk, sport, hobby, familie... Is ze nu overal volkomen geïsoleerd dan? Helemaal niemand meer die met haar omgaat?
Drama
Bij ons is het vakantie, dus even geen school inderdaad. Haar bijbaantje is een krantenwijk, dus die doet ze alleen. Natuurlijk heeft ze haar familie, daar kan ze altijd op bouwen. Haar vriendengroep was een groot deel van haar klas, dus dat is lastig.
Ze is trouwens wel weer vrolijk thuis hoor, gelukkig. Maar ze is inderdaad alleen.
Prive
Beschouw het als een week om bij te komen. Volgende week weer zien. En vriendje Zat niet op de school toch?
En Zoals ik al zei: mijn opmerkingen gingen ook veel over alle reacties en diagnoses die langs kwame.
komt wel goed
Natuurlijk moet je een kind serieus nemen en naar kind luisteren enz. Tegelijkertijd kun je uitstralen (meestal niet letterlijk zeggen nee); komt wel goed.
Ik leef soms ook wel net teveel mee, dan tik ik mezelf weer op mn vingers, zo belangrijk is het allemaal niet. Vallen en opstaan, het is gewoon het leven.
Feestjes
15 en feestjes vind ik nou net niet raar. Ondanks dat er behalve brommer rijden en veranderingen met werktijden etc niks meer aan vast hangt, wordt de 16e verjaardag uitgebereid gevierd. En vaak worden daar grote groepen voor uitgenodigd. 15 is bijna 16 dus ....
prive
Hoe gaat het nu?
Jarig
Onze dochter is vandaag jarig! Hier is het de gewoonte dat de avond voor de verjaardag vrienden langs komen om een laken met een spreuk voor de jarige op te hangen en daarna is het feesten natuurlijk.
Er zijn een aantal goede vrienden geweest en ze hebben het heel gezellig gehad.
Haar ex vriendje laat zich niet rechtstreeks meer horen, dat is hem verboden. Hij probeert het nog wel via omwegen, maar onze dochter negeert het.
Hij heeft haar vandaag een appje geschreven om haar te feliciteren en om te zeggen dat hij heel veel van haar houdt. Ze heeft dank je wel gezegd.
prive
Dat zou ik haar nu weer ontraden, die laatste reactie. Als hij alleen feliciteerde dan was het oke. Nu is hij weer grensoverschrijdend bezig door zijn gevoel op te dringen. Daar moet ze hem niet voor bedanken! (als ze tenminste van hem af wil..)
Met sarah eens
En blijkbaar viel het met die vrienden nogal mee. Er was een stel en het was gezellig. Ze is niet zielig en eenzaam geworden.
Ontraden
Natuurlijk heb ik haar gezegd dat ze niet moet reageren. Ze bedankte hem voor het feliciteren, niet omdat hij zei dat hij van haar hield. Maar dat zal hij ongetwijfeld niet zo opvatten.
En nee, ze is niet zielig en eenzaam geworden, gelukkig. Ze was het wel even, gelukkig komen langzaam aan de vrienden weer terug. Dat heb ik haar ook voor gehouden en ik heb gelukkig gelijk gekregen.
prima
Dat klinkt allemaal goed. Dat van dat reageren is inderdaad niet handig maar dat zal ze waarschijnlijk uit vriendelijkheid/beleefdheid hebben gedaan.
vriendelijkheid/belefeedheid
Vriendelijkheid en beleefdheid is een enorme valkuil voor meisjes. We voeden ze ook zo op om wellevend te zijn maar in sommige situaties is het onwenselijk. Mannen, jongens die kwaad willen kunnen daar handig op in spelen.
haha
Komen we weer op hetzelfde punt.
Ik ken betreffend meisje natuurlijk niet dus wat ik zeg gaat eigenlijk niet over haar. Maar ik vind het heel opvallend dat er gelijk van uitgegaan wordt dat het vriendelijkheid, beleefdheid is. (Lief meisje versus grote boze man)
Vrouwen/ meisjes maken ook gebruik van die 'vriendelijkheid', onschuld.
Kan ook zijn dat ze het stiekum nog steeds leuk vindt, de aandacht/ er geen afscheid van wilt nemen. Het is dan een spel tussen hen beiden, niet zozeer slachtoffer-dader.
Nogmaals, ik zou er mijn dochter niet om veroordelen, maar het wel anders benaderen.
Geen vrienden
Het gedeelte over het feit dat er geen vrienden waren, raakte mij. Je moest eens weten hoe het is als je kind echt geen vrienden heeft.
en hier
heeft ons kind nog steeds last van de knauw die het verraad van haar vrienden gegeven heeft. Ja, sommige vrienden kwamen na enige tijd weer terug. Maar na een pestverleden, vervolgens een "leuke" vriendengroep, en dan zo iets, durft ze niemand meer te vertrouwen. Van jongens wil ze al helemaal niets meer weten.
Ik heb haar het een en ander uit dit draadje verteld en ze vertelde nu pas dat ook zij "slet" genoemd werd. Na één vriendje, waarmee ze niet bepaald ver ging! Maar een meisje dat het uitmaakt is een slet, want jongens horen de touwtjes in handen te hebben. Dat blijkt wel uit het feit dat die term, en de bijbehorende afkeuring, voor meisjes gereserveerd is.
wat een onzin Evanlyn
Zo geef je heel vervelend gedrag wel weer heel veel macht.
Pubers gaan gewoon vaak vervelend met elkaar om. Ik was vroeger ook 'een slet', echt niet met goede reden. (en ja, ik trok me dat enorm aan, veel te veel! )
Leer onze dochters om te gaan met dit soort vervelend gedrag, maak ze sterk, ipv afhankelijk en klein.
Het is te gek voor woorden dat je dochter geen jongens meer vertrouwt door één zo'n eikel. Daarom; leer haar vertrouwen te hebben in zichzelf, de signalen op te pikken, haar grenzen aan te geven.
haha
Sarah, ook jij neemt dingen aan, namelijk dat het een spel is tussen man/vrouw 