Verliefd kind

Sera

als ik het goed begrijp, vond je moeder dat je aan verliefdheid niet toe moest geven maar het bij vriendschap (en vaak in elkaars gezelschap verkeren) moest laten. Tot uiteindelijk zou blijken dat je inderdaad erg goed met elkaar kon opschieten en je echt voor elkaar kan kiezen voor lange(re) termijn.

Zit vast wat in. Al die emotionele bagage (en de fysieke kant van de zaak) kan verzwarend en bezwarend zijn bij het aangaan van een volgende relatie.
Maar ja...

Is het niet erg theoretisch? Het is gewoon niet zoals de dingen gaan. Meestal niet tenminste.
Verwachtingspatronen liggen anders en de hormonen zijn sterk.

16j was ik //tegengestelde van autisme?

Ik was dus 16 toen ik m'n 1e vriendje kreeg, en ben er nu ruim 25j mee getrouwd. Zelf ben ik ook een 'nuchterder' type dan hem, hij droeg & draagt mij nog steeds op handen, en echt dat vind ik soms ook wel heel 'vermoeiend'. Destijds zocht ik m'n grenzen, maakte mij soms onredelijk boos om een prulletje, hij zakte dan huilend op z'n knieen neer en smeekte om 'vergeving', zucht. Ik weet niet of ik dat bij hem een 'slachtofferrol' mag noemen, maar hij wou dus steeds vergiffenis of troost als ik hem even uit m'n buurt wou, als ik ff wat adempauze wou raakte hij in paniek...en eigenlijk is dat nog steeds zo,alleen heb ik er mee leren omgaan, maar hij leunt nog steeds veel op mij, ik ben de 'sterke'
Soms vraag ik mij af of hij het tegenovergestelde van autisme zou hebben...bestaat daar een naam voor ? Hij zou soms zichzelf willen wegcijferen voor mij lijkt het...

Sera

Ik vind het een mooie gedachtengang, Sera, maar ook bijzonder onrealistisch. Hoe stel je je dat voor? Je bent verliefd, de ander is verliefd, en dan ga je gewoon gezellig vriendschappen?
Dat lukt verdikkeme diverse getrouwde mensen niet eens gezien het grote percentage dat vreemdgaat. En dan verwacht je van een paar tieners dat die een platonische, hoofse relatie aangaan terwijl de hormonen gieren?

Ik heb overigens een scala van verliefdheden, en diverse gebroken harten meegemaakt, maar toen ik mijn man leerde kennen was er nog steeds een volledige romantische diepgaande emotionele band mogelijk.

Tihama

Geen grote verslinder

Ooo, maar ze is geen grote jongensverslinder hoor. Dat valt alleszins mee. Dit was pas nummer 3 en nummer 1 was alleen voor de 'show' en dat was wederzijds zo volgens mij. Toen waren ze (beiden) 15. Dat was meer om erbij te horen dan wat anders. Pas bij nummer 2 (dat duurde 2 maand) was ze écht verliefd en nummer 3 is nu zo'n 4 maand uit. En ze is 17. Volgens mij wil ze zelf ook (voorlopig) niet meer. Ze vond het zelf ook erg zielig om het uit te maken...Juist omdat het zo'n aardige lieve jongen was. Maar als je er al kriebelig van word als ie belt en wil afspreken dan kan je het ook niet eeuwig volhouden natuurlijk. Ze heeft ook (al in een eerder stadium) hem eerlijk verteld van haar twijfels en tandende gevoelens, maar daar werd hij zo verdrietig van dat het nog 'aan' bleef ook.
En dat kan natuurlijk ook niet. Verkering houden omdat het anders zo zielig is....
Ze is nu ook niet verliefd. Niks op het oog. Dus heerlijk rustig en genoeg tijd voor je vriendinnen...:) Wat wil een 17jarige nog meer?
Nee, die houd het voorlopig na al dat 'gedoe' (zo noemt ze het zelf) wel zonder liefde vol denk ik.
De meeste vriendinnen van haar zijn vaker verliefd en/of hebben meerdere vriendjes gehad. Enkelen hebben zelfs al jaren dezelfde vriend,dat vind ik op zo'n leeftijd best al serieus, toch?
groeten albana

Is ook lastig

Het is natuurlijk ook een ideaal beeld en het is in de praktijk ook vaak lastig. Ik vind dat mijn moeder wel gelijk heeft als ze zegt dat je beter wat langer kan wachten met 'daten' en dergelijke. Het hoeft allemaal niet gelijk als je zo jong bent. Ik weet nog wel dat toen ik die leeftijd had ik wel een paar keer echt verliefd ben geweest op een jongen. Ik was echter heel verlegen dus ik durfde echt niet tegen zo'n jongen iets te zeggen. Later kreeg ik een vriendje en hij was heel speciaal voor mij. Het is wel uitgegaan maar ik heb geen spijt daar van want ik vond die jongen echt heel leuk. Ik was ook echt verliefd op hem.

Ik weet nog niet hoe het bij mijn kinderen zal gaan maar als mijn dochter nu begint over dingen als verkering dan probeer ik haar wel uit te leggen dat je daar beter mee kan wachten tot je ouder bent. Ik leg haar uit wat mijn moeder mij ook vertelde. Het kan heel moeilijk zijn om met allemaal emotionele bagage in een relatie te stappen. Je kan proberen om dat toch te beperken maar ik ben het met jullie eens dat het moeilijk is.

In de jongeren club van de kerk waar mijn dochter heen gaat praten ze ook vaak over dat soort onderwerp en het is wel iets wat iedereen heel moeilijk vindt.

Emotionele belasting

Ik zie verliefdheden en verkeringen niet meteen als 'emotionele belasting'. Bij die term vraag ik me af wat voor vreselijks je dan meegemaakt hebt, waardoor het zo'n zware belasting is.
Mijn man was niet mijn eerste 'ervaring'. En ik heb dat nooit als belastend gezien, eerder als nuttige kennis, ook al ben ik op gezette tijden best ongelukkig geweest door wat ik meemaakte met jongens/mannen.
Ik zal naar mijn dochters toe zeker niet promoten dat ze eerst een rits vriendjes moeten verslijten voor ze zich in een serieuze relatie storten, maar stel dat er meer vriendjes nodig zijn om de ene 'ware' te kunnen vinden, dan hebben ze daarmee ook meer zelfkennis en mensenkennis opgedaan.

Maar

Als je echt echt verliefd bent, ben je toch nauwelijks voor rede vatbaar? Ga je dan samen zitten bedenken dat het beter is te wachten?

Bilk

dat heet gewoon verlatingsangst!

Sera

"Op een gegeven moment kom je dan iemand tegen met wie je echter wil en dan heb je al zo\'n verleden achter de rug dat die relatie nooit meer helemaal zuiver kan zijn. Niet zozeer fysiek maar emotioneel omdat je ervaringen uit het verleden meeneemt naar die relatie. Dat is de reden dat je dus pas een relatie aan moet gaan als je er echt emotioneel klaar voor bent en als als je echt zeker weet dat die persoon de juiste is."

Volgens mij is het juist goed dat je ervaringen uit het verleden meeneemt naar een nieuwe relatie. Zo weet je steeds beter wat je wel en niet wil in een relatie en als je dan echt de 'ware' tegenkomt, is de kans van slagen van de relatie veel groter. Je weet immers veel beter hoe de 'ware' in elkaar moet zitten.

De kans dat je emotioneel klaar bent voor een lange relatie wordt volgens mij ook groter als je wat meer ervaring hebt opgedaan op relationeel vlak.

Ik zou dat advies van je moeder dus niet zomaar aan je kinderen mee geven. Waarmee ik overigens niet wil promoten dat ze maar met Jan en Alleman het bed in moeten duiken of met gevoelens van anderen spelen.

Ja maar sera

Jouw leven is een beetje gelopen zoals je moeder het wil omdat jij zo verlegen bent. Je bent een paar keer verliefd geweest, maar je was te verlegen om wat te zeggen. Maar wát als je dat nou niet geweest was? Of als die jongen bij je in de buurt had gewoond en met je mee gefietst was ofzo? Jouw verlegenheid maakte het op een bepaalde manier ook wel makkelijk om aan de wensen van je moeder te voldoen.

Tirza

Tirza

Ik was op de middelbare school redelijk verlegen inderdaad. Ik was toen sowieso niet enorm met jongens bezig hoewel ik wel eens verliefd was. Een jongen wilde ik wel verkering mee maar dat is nooit meer geworden dan vriendschap. Hij was ook al zo verlegen. Schattig ergens Als hij me had gevraagd had ik toen vast ja gezegd. Misschien was ik anders wel met hem samen gebleven of was het na een poosje weer uitgegaan of zo. Ik vind dat achteraf lastig zeggen of me dat op een bepaalde manier veranderd zou hebben. Toen ik ging studeren heb ik wel meerdere vriendjes gehad voordat ik met de vriend ging waar ik uiteindelijk mee getrouwd ben.

Ik was inderdaad heel makkelijk voor mijn moeder. Veel makkelijker dan mijn jongere zusje. Daar heeft ze meer moeilijkheden mee gehad in allerlei opzichten.

Roosje

Dat ben ik dus niet met je eens. Ik denk niet dat het nodig is om allerlei meer of minder serieuze relaties te hebben voordat je trouwt. Ik zeg ook niet dat het verkeerd is. Ik heb zelf ook relaties gehad en die nam ik op dat moment ook serieus en toch is het uitgegaan. Je kan dingen niet altijd voorspellen en dat geeft ook niet. Toch is het wel een beetje mijn ideaal beeld om gewoon een grote liefde te hebben. Het is misschien niet altijd realistisch maar daarvoor is het een ideaal. Ik vind experimenteren met relaties niet wijs want uiteindelijk zijn er altijd gevoelens bij betrokken. Veel eerdere relaties zijn eerder een overbodige ballast. Kijk ook maar naar het percentage scheidingen bij tweede huwelijken. Ik heb wel eens gelezen dat dit hoger ligt dan bij eerste huwelijken. Terwijl die mensen toch enorm veel ervaring hebben. Blijkbaar gaat het dan alsnog en misschien wel vaker mis. Ik vind dat juist logisch omdat je een heel verleden hebt en dat mee moet dragen. Natuurlijk zijn er genoeg mensen waarbij juist het tweede huwelijk beter is en dat wel stand houdt maar in zijn algemeenheid.

Sera

Ik zou relaties van jongeren niet gelijk willen trekken met een huwelijk waar door middel van een scheiding een eind aan gemaakt moet worden.
Mijn dochter heeft nu verkering, ze is gelukkig, ze maakt ruzie, is soms jaloers en moet leren zien of dat terecht is of niet, leert rekening te houden met haar vriend, leert dat haar wil niet altijd wet is, enzovoorts. Dat is leerzaam. Dat dat niet altijd léuk is, is een ander verhaal. Maar volwassen worden is dan ook niet altijd leuk. Je kunt je kinderen niet altijd beschermen tegen bepaalde ervaringen die ze blijkbaar op moeten doen.

Pelle

Hier ben ik nou altijd zo nieuwsgierig naar: hoe kun je nu aan de buitenkant al zo snel weten of je de rest van je leven met iemand door wil brengen?
Ik bedoel: je ontmoet een knul, je kunt er leuk mee kletsen, hij is aardig, dan word je verliefd, hij ook en je krijgt verkering. Hoe goed ken je iemand dan helemaal?

Hoe weet je dan hoe iemand reageert in allerlei situaties? Hoe iemand reageert als er serieuze stress komt? Waar iemands prioriteiten nu echt liggen? Hoe weet je dan wat iemands overtuigingen zijn op allerlei onderwerpen? Hoe iemand omgaat met geld? Iemands politieke voorkeuren etc.

Daar heb je toch tijd voor nodig en ervaringen?

Tihama

Pelle

je kunt ook zeggen dat hoe meer relaties je hebt gehad hoe makkelijker je gaat denken over 'uit maken'
Dat lijkt me meer een vooroordeel dan een feit.
En ik sluit me aan bij Tihama. Verder, ik leerde mijn man ook kennen toen ik 17 was,hij was niet de eerste,maar het scheelt weinig.
Straalverliefd, en geen idee hoe hij verder in het leven stond, daar kom je later pas achter natuurlijk.
We zijn samen opgegroeid, en dat kan heel goed gaan, maar ook helemaal niet. Ieder mens verandert gedurende de jaren, je kunt nooit voorzien op welke manier. Dat kan goed uitpakken, maar uit elkaar groeien is ook mogelijk. Ik geloof niet dat je dat voor kunt zijn op welke manier dan ook.

Meteen de goede

Ik blijf dat toch een interessant fenomeen vinden. Hoe is het mogelijk dat je bij toeval meteen bij je eerste vriendje de ware vindt? Ik heb wel eens gedacht dat ik een onrealistisch beeld had.
Mijn eerste vriendje wilde graag een groot gezin en had bedacht dat zijn vrouw daar dan voor ging zorgen. Ik was 15, hij 19. Nou, mooi niet dus. Na diverse feministische discussies besloot hij het uit te maken, want hij was bang dat hij dit feminisme niet uit mijn hoofd zou krijgen;-)
Mijn tweede vriendje vond uiteindelijk de kerk toch een stuk belangrijker dan ik prettig vond. Ik zou namelijk onze kinderen nooit willen laten dopen, terwijl dat voor hem een halszaak was. Dat was helemaal niet duidelijk in die eerste weken. Na 4 maanden was dat allemaal wel duidelijk. Mijn derde vriendje was 8 jaar ouder en bleek in een andere levensfase. Ik zat in de 6e en was bezig met studieplannen: hij wilde een gezin stichten. Mijn 4e vriendje was nogal gehecht aan zijn vrijheid (player) en besloot uiteindelijk die pas los te willen laten toen ik het beeindigde. Dat was te laat. Mijn 5e vriendje....etc etc

Soms dacht ik wel eens dat ik een droombeeld najaagde. Dat een man zoals ik die wilde, gewoon niet bestond. Dat ik maar moest settlen voor second best. Gelukkig heb ik dat niet gedaan;-)

Ik beschouw al die vriendjes niet als mislukkelingen. Maar gewoon als ervaringen.

Ik kan me bijna niet voorstellen dat er veel meisjes van 15 zijn, die feministische discussies voeren met hun to-be-echtgenoot. Meestal komen die discussies pas als er kinderen komen. En dan worden de discussies hier op het forum gevoerd: "mijn man vertikt het om een papadag te nemen".

Met mijn man heb ik die discussies ook allemaal gevoerd in de eerste maand. Gebaseerd op al die ervaringen van hiervoor. Ik had namelijk geen zin in verrassingen op een moment dat het onomkeerbaar was. Mijn man overigens ook niet, want die was hier net zo serieus in.

Dus ik heb een vraag aan al degenen die al een leven lang samen zijn met hun eerste liefde: wisten jullie alle serieuze standpunten en overtuigingen? Of is het toevallig zo uitgepakt?

Tihama

Tihama

Dat schreef ik al, we waren straalverliefd en zeker de eerste tijd hadden we het helemaal niet over dergelijke zaken. We zijn nooit echt gaan zitten voor zulke gesprekken, dingen kwamen terloops ter sprake.
Hoe we dachten over werk en zorg delen kwam pas ter sprake toen we dachten aan een eerste kindje.
Ik denk dus dat het toevallig zo uitpakte, en zie ook wat ik verder schreef over samen opgroeien.:)

Wij waren

al heel vroeg samen, hij 17 en ik 15 jaar oud. Komen beide uit een groot gezin met jonge ouders. Dus of het nou toeval was of dat het zo moest zijn, laat ik even in het midden. We zijn nog steeds samen na al die jaren en gelukkig getrouwd met kinderen. Het enige waar we al heel vroeg achter waren en gesprekken over hadden was kinderen krijgen. De rest is met de tijd gekomen en tussen ons gegroeid.

En hups weer uit elkaar

Pelle: Ach, je kunt ook zeggen dat hoe meer relaties je hebt gehad hoe makkelijker je gaat denken over 'uit maken'. Oh ik voel geen verliefdheid meer dus ik zal wel niet meer van hem/haar houden. En hups weer uit elkaar.===
Als je zo in elkaar zit, ben je alleen maar oppervlakkig. Dat heeft niets te maken met meerdere relaties.

Nogmaals een zin van pelle

Ik wist al heel goed wat ik in een partner zocht en als die dan voorbij komt ga ik niet denken dat ik er eerst nog tig gehad moet hebben. ===
Het lijkt me echt heel mooi als je bij de eerste zo zeker bent. Dat is niet veel mensen gegeven. Voor die mensen zijn blijkbaar meer ontmoetingen/liefdes nodig om bij die ene uit te komen waar ze het mee uit denken te houden. Het een is niet slechter of beter dan het ander.
Ik weet wel van iemand die, toen ze wat vage klachten kreeg over haar huwelijk, zichzelf begon af te vragen of ze niet wat gemist had door met de eerste de beste te trouwen. Seks met haar man, bijvoorbeeld, stond haar na een poosje tegen, was het met een andere man beter geweest?

Nooit langer dan een dag uit elkaar

Toen man en ik officieel wat met elkaar hadden gekregen ben ik eigenlijk amper meer bij hem weg geweest. Dat was wat heftig voor man, dus heel af en toe had hij een dagje voor zichzelf nodig, maar was dan weer blij me te zien. Na 5 maanden woonden we samen in een flat die we door toeval konden krijgen. Ik kan er allerlei filosofieën op loslaten, maar dat is onzin. Het was gewoon een gok. Het was aanvankelijk zo dat hij niet wilde trouwen en geen kinderen wilde. Ik ging erin met 'we zien wel'. Toch denk ik dat ik door mijn ervaring met anderen wel vrij snel aanvoelde dat dit anders was dan die anderen. Ik voelde de zekerheid dat dit goed was.

Ook 1e vriendje

Bij mij was hij dus ook -zo bijna 30j geleden de 1e. Ik 16j, hij 18j ik denk dat we het beiden wel fijn vinden niet met een aantal 'exen' te maken moeten hebben; Zoals ik al eerder hierboven schreef laat hij mij nog zowat dagelijks zien hoe verliefd hij wel op mij is. Ik heb destijds ook wel nuchter afgewogen naast de verliefdheid en ik wist dat we samen oud zouden kunnen worden, door de mogelijke stormen heen
Ik heb 9 vrouwelijke collega's waar ik vaak mee werk, ik heb mij al eens afgevraagd, als ik een man zou zijn, met wie van hen ik het zou kunnen goed hebben van de 9 zijn er 3 waarmee ik zeker nooit wat zou willen beginnen, 2 waarvan ik niet weet hoe ze zouden zijn in een relatie maar de andere 4 lijken mij fijne vrouwen, allemaal wel met ook waarschijnlijk hun zwakkere kantjes, maar ik denk dat dat dingen zijn waar je samen aan zou kunnen werken, ik denk dat ik als man dus wel met 4 van de 9 vrouwen een hele fijne relatie zou kunnen uitbouwen ook als het een eerste relatie zou zijn. Aan een relatie zal er altijd wat gewerkt moeten worden in moeilijkere periodes...

Moest wat anders doen

waardoor ik bovenstaande alvast weg moest sturen. Ik lees de laatste zin opnieuw en ik kan me voorstellen dat Pelle zal zeggen dat zij zonder andere ervaringen die zekerheid ook voelde. Het is natuurlijk raar achteraf gepraat. Ik had ook net zo goed aan de eerste de beste kunnen blijven hangen en dan had ik dát vanzelfsprekend gevonden. Nu, met wat ik heb meegemaakt, zie ik wat 'vergelijk' als voordeel.

Collega

kaaskopje schreef: 'Ik weet wel van iemand die, toen ze wat vage klachten kreeg over haar huwelijk, zichzelf begon af te vragen of ze niet wat gemist had door met de eerste de beste te trouwen. Seks met haar man, bijvoorbeeld, stond haar na een poosje tegen, was het met een andere man beter geweest? '
Ik heb zo'n collega op het werk. Die kenden elkaar ook van erg jong af aan. Nooit een ander gehad. En meteen dus met eerste vriendje getrouwd. Na veel getwijfel (dat iedereen wel eens kent,maar dat doorgaans niet tot scheiding komt,toch?) is ze nu gescheiden. Hierbij zijn 2 kinderen betrokken. Ik heb al wel vaak gedacht dat áls ze eerdere relaties had gehad, die twijfel nooit in dié mate had toegeslagen en tot een scheiding had geleid. De twijfel kreeg de overhand, ook door gebrek aan andere ervaringen denk ik.
Ik denk trouwens dat jullie allemaal gelijk hebben en het ene niet echt beter is dan het andere. Het is allemaal een kwestie van toeval en de tijd hoe het loopt.
groeten albana

Dat ben ik helemaal met je eens.

Ik denk dat we er hetzelfde over denken, alles hep z'n voors en tegens. Zo zie ik het meer. En het zegt niets over de duur en diepte van zo'n relatie.
Maar ik denk ook dat ieder er zo z'n 'eigen' beste manier in heeft. Wat voor de een werkt zal voor de ander niet werken. En zeker ook dat de manier die voor jouw goed uitpakt helemaal niks wil zeggen over de manier waarop het voor je kinderen goed uitpakt.
Ik vind dan ook dat propoganderen van wel of niet eerdere relaties hebben of aangaan of ertegenin gaan en je kinderen onervaren het huwelijk in sturen omdat het voor jouw zo goed heeft uitgepakt allebij helemaal niks.
Jouw kind is jouw niet.
En heeft dus andere manieren en andere twijfels en zal daarbij ook andere manieren moeten vinden.
Een manier die bij jouw kind past.
En niet bij jouw of voor jouw goed gewerkt heeft.
Zo simpel zie ik het.
Ik vind dus alles best, mits ze er maar enigzins serieus mee omgaan (met name met die ander z'n gevoelens).
groeten albana