U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Verbaasd over mening pubers
Gisteren was ik met dochter naar de tandarts (controle zij en ik) en erna had dochter een afspraak om een vriendin af te halen van school en even samen het centrum in te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Dus wij zitten bij de tandarts en komt er een jongen binnen van haar basisschool, hele aardige vriendelijke jongen. Dochter en hij hebben nu ook nog wel eens contact omdat we in ongeveer dezelfde buurt wonen en ze zijdelings ongeveer dezelfde vriendengroep hebben. Soms als dochter uit gaat brengt hij haar thuis omdat ze dezelfde kant op gaan. Ik ken zijn ouders ook wel, hele gewone ouders, ouders zoals wij en jullie (dacht ik). Voor de duidelijkheid, dochter en hij 'hebben' niks, geen verkering ofzo, het is gewoon een oppervlakkige vriendschap. Dochter vraagt aan jongen hoe het met de verhuizing gaat...het gezin verhuist namelijk 1 straatje verderop, naar een nieuw gebouwd huis. En jongen vertelt over de verhuizing...zo praten ze wat en dochter vraagt of alles al klaar is? Nou bijna zegt de jongen, alleen mijn kamer nog niet. Na ons bezoek aan de tandarts praat ik even na met dochter over de jongen, dat hij zo aardig en vriendelijk altijd is, het is een van de weinige jongens die gewoon vriendelijk goeiedag zegt als hij mij en man tegen komt en met vrienden is. (De meesten doen net of ze je niet zien, beschaamd om met vrienden erbij aardig te doen tegen ouwelui...)Dus aldus kletsen dochter en ik over de jongen en wat vrienden eromheen. Dochters vriendin pikken we op en we fietsen gezamelijk op. Vriendin praat ondertussen ook mee (zij kent al die pubers natuurlijk ook). Ik zeg dat ik het wel sneu vondt dat alleen zijn kamer nog niet af was....en dochter meld dat dat haar helemaal niet verbaasd. En vriendin bevestigd dit al hoofdknikkend. "huh?" Wat bedoelen ze nou? En ik vraag dus uitleg. " Oooo, zegt dochter die ouders interesseren zich nooit voor hem." Ik vraag nader uitleg want ik snap er niks van en krijg een verhaal te horen dat ongeacht waar hij gaat ze amper naar hem omkijken. Of hij thuis komt of niet, of hij komt eten of niet of hij op tijd thuis is of niet. Niemand die zich daar thuis druk om schijnt te maken. Omdat ik enigzins verbaasd ben en het schijnbaar ook niet snap worden dochter en vriendin enigzins geïrriteerd. Ik trek de conclusie dat hij gewoon erg veel 'mag' in vergelijking met anderen. En dat wij (en andere ouders) gewoon erg 'streng' zijn in puberogen. Nee, ik snap er niks van....ze interesséren zich gewoon nooit voor hem zeggen de dames nogmaals. Ik blijf aan het verhaal denken. wat een rare conclusie van die meiden. En het zijn zulke 'gewone ouders' (hoewel je dat natuurlijk nooit weet). En 's avonds kom ik er nogmaals op terug met dochter. Hoe ze aan die ideeën komt? Nou gewoon zegt dochter.....als wij uitgaan en we zijn aan de late kant gaan álle mobieltjes van onze groep....álle ouders bellen...waar zijn jullie? Ben je onderweg? Heb je je licht wel bij je? Schiet je op, je bent laat etc. etc. Alleen zijn mobiel gaat nóoit. Als we 's in het centrum zijn 's middags of op bezoek bij iemand hetzelfde tegen etenstijd. Alleen zijn mobiel gaat nooit. Hij hoeft nooit 'op tijd' te zijn of te bellen als hij niet komt eten.
Zijn ouders zijn nooit ongerust.
Ik vondt het een beetje een raar gesprek. Schijnbaar trekken die pubers de conclusie dat als je ze niet op de huid zit om op tijd thuis te zijn en te bellen als ze later komen dat je ouders 'niet om je geven'.
Hoe het bij die jongen zit weet ik niet. Dat zijn ouders niet om 'm geven vindt ik in deze een beetje voorbarige conclusie. Maar ik was stomverbaasd over de mening die zich schijnbaar in deze groep gevormd heeft over een ouder die zijn kind iets 'losser' laat dan de middelmoot. Het is geen groep vrienden die gauw 'kletst' over anderen, het is puur toeval dat wij hem tegenkwamen en dat verhaal van die kamer ter sprake kwam, anders had dochter het nooit verteld.
Wat vinden jullie nu van deze conclusie van de groep/pubers? Verbaasd het jullie ook zoals mij? En man trok de conclusie dat het dus maar goed is dat wij zo streng zijn en dochter altijd 'na bellen' en controleren anders zouden er over ons ook nog zulke dingen gezegd worden....
groeten albana
Wat losser?
Als een puber niet thuis komt eten en niet thuis komt slapen, en ouders gaan dan niet vragen waar hij is, vind ik dat niet "wat losser". Dat komt op mij ook ongeinteresseerd over.
Als kinderen zich verzetten tegen huisregels over thuiskomen en dergelijke, is het argument van veel ouders "Ik geef om je, dus ik ben bezorgd als je te laat bent of niet thuis komt, ik ben dan bang dat er iets met je gebeurd is". En logisch, want zo werkt het voor veel mensen.
Ik vind het niet zo gek dat pubers dan de omgekeerde conclusie trekken als je zonder bellen een nacht kunt wegblijven: kennelijk kan het dan de ouders niet zo veel schelen.
Het ene uiterste is bellen en straffen als je tien minuten te laat bent, het andere uiterste is zelfs niet bellen als je helemaal niet thuiskomt.
Geen mobiel misschien?
Hoi, zou het niet kunnen dat die jongen gewoon geen mobiel heeft? Onze zoon van vijftien heeft nog steeds geen mobiel. Hij mocht die van ons hebben prepaid vanaf dat hij naar de middelbare school ging, maar hij vroeg zich af wat hij met zo'n ding moest. En dat is nu nog steeds zo. Ook zijn beste vriend heeft nooit een mobiel op zak.
Ik vind de conclusie dat die jongen zijn ouders schijnbaar niets om hem geven omdat ze hem niet elke keer bellen, wel erg kort door de bocht. Als hij zo aardig en beleefd is, denk ik toch dat ze het wel goed gedaan hebben. Enne, wij kunnen onze zoon dus ook nooit bellen als hij eens wat te laat is. Meestal heeft hij daar wel een reden voor die ik dan dus achteraf hoor. Net als alle ouders van voor het mobiele tijdperk, haha. Maar misschien denken de ouders van mijn zoons vrienden ook wel over ons dat wij onverschillig zijn. Groetjes, Astrid
Twee dingen
Nog eens teruglezend vallen me twee dingen op in Albana's bericht:
1) de mobiel van die jongen gaat nooit
2) zijn ouders maken er geen punt van als hij zonder bericht 's nachts niet thuiskomt.
Het eerste vind ik geen teken van desinteresse, maar het tweede (voor een jongen van 15) wel.
Nee, hij heeft wél een mobiel
Dat van geen mobiel hebben was ook 1 van de eerste ingevingen die ik kreeg. Maar volgens dochter heeft hij dat wel, ze sms-en wel eens (b.v. hoe laat en waar) en volgens dochter belt ie er ook mee.
Maar waar ik zo stomverbaasd over was....Altijd krijgen wij gemopper dat ze 'gecontroleerd' wordt en maar altijd op tijd thuis moet zijn en niet een half uur later. En dat wij toch ook wel eens hebben dat je niet 'precies' weet hoe lang iets duurt en dat zij zich ook kan vergissen qua tijd etc. etc.
Kortom, puber wekt de 'indruk'met het gebel en de 'afspraken' die dan gemaakt worden helemaal niet naar haar zin zijn. Maar blijkbaar is nooit bellen en geen afspraken ook niet naar pubers idee oké.
Van het andere meisje kreeg ik dezelfde indruk. Wel altijd maar klagen over onze 'strengheid' maar ondertussen vinden ze het blijkbaar best oké.
Ik kan me van die ouders ook niet voorstellen dat ze 'niet geïnteresseerd' zijn in hun zoon. Vroeger waren ze wel erg betrokken ouders, (4 jaar terug) dat gaat toch niet ineens over als ze wat ouder zijn? En trek dus maar de conclusie dat het een vooroordeel is van die pubers omdat die ouders hem wat meer 'los' laten ofzo. Maar blijkbaar is de algemene tendens in de groep dat hij wat ouders betreft een beetje 'sneu' is en dat ze daarom als groep wat meer op hem letten (zo begreep ik het tenminste). Wat ik op zich nog wel zorgzaam vindt van de groep, sociaal gezien.
Maar ik denk dat het verhaal is zoals ellen aangeeft. Altijd bellen is 'overbezorgt', nooit bellen is dus 'ongeïnteresseerd'. Zo zal het in een puberhoofd vast gaan.
groeten albana
Herken het wel een beetje
Onze pubers weten dat ik groen uitsla als er niet aan bel- of thuiskomafspraken voldaan wordt. Bij vrienden ben ik de superoverbezorgde moeder, maar ook de moeder die iedereen altijd bellen kan, die opdraaft als geen ander wil/kan. Die een softie is bij regen en storm. Volgens zoonlief maakt de ene kant goed wat de ander verpest en kan ik er prima mee door... onze pubers willen niet ruilen. Voor de ouders van een vriend heeft ie echter geen goed woord over. Die jongen komt altijd alleen als er een schoolreis is; met een koffer op een gammele fiets. Er is nooit iemand om hem op te halen. (ze zijn ook al vaak buiten werktijden teruggekomen) Vrienden thuis daar willen ze liever niet. Als ze hem ophalen zegt ie zijn ouders gedag, maar een tijd om thuis te zijn krijgt ie niet, nooit een 'voorzichtig' of 'fijne avond'. Op deze jongen wordt ook 'opgepast' door de groep (en andere ouders)
Weet je waar ik ineens aan moet denken?
Dochter, toen nog kleuter, had vriendinnetje te spelen. Vriendinnetje wilde van alles (snoep etc) wat eigenlijk niet mocht en zette dochter behoorlijk onder druk. Ik hoorde ze smoezen. En jawel hoor, dochter kwam om snoep vragen. En ik zei nee. En in plaats van dat dochter zou miepen oid, draaide ze zich heel opgewekt naar het vriendinnetje: Het Mag Niet Van Mijn Moeder.
Pas later begreep ik waarom ze daar zo blij van werd. Soms ben je gewoon nog te klein/onervaren om tegen een gehaaide tante op te boksen. En dat is het heeeeeerlijk als je even kunt leunen op je moeder.
En zo is het denk ik met pubers ook, wij zijn natuurlijk suffe, overbezorgde en bemoeizuchtige ouders - maar je hebt ze toch maar mooi wel. Je bent wel duidelijk en aanwezig enzo, wel vaak tot grote ergernis, maar het geeft ook wel heel veel veiligheid en vertrouwdheid.
Tirza
Veiligheid
Zo zie ik dat ook.
Toen mijn uitgaanszoon voor het eerst uit ging (met 16 dus) mocht hij maar één keer per maand (en dan wel meteen met de groep mee tot vijf uur 's ochtends, samen uit samen thuis...). Dat was natuurlijk irritant,zulke strenge ouders, maar duidelijk.
We waren niet superstreng hoor, met koninginnedag en oudjaar kwam er een extra avond bij, en met 17 werd het vaker, maar goed, hij kon gewoon zeggen 'ik mag dit weekend niet mee van mijn ouders.'
Net zoals 'indrinken'. Dat mocht bij hem thuis ook niet. Er kwam alleen een krat bier met een verjaardag.
'Te makkelijk' kan inderdaad ervaren worden als: niet geinteresseerd, zorgeloos, op afstand.
tonny
Achter je ouders verschuilen
Het veto van je ouders als excuus... DAT herken ik absoluut en met gemengde gevoelens trouwens.
Dochterslief willen ’s avonds na het eten vaak nog chillen buiten of bij vriendinnen. Zomers heb ik daar minder moeite mee dan nu, nu het buiten koud en donker is. Als ik zeg dat ze thuis moeten blijven dan is Leiden in last en ben ik de ongelofelijk strenge moeder “die er niks van begrijpt” omdat ze gewoon willen “socializen”. Duuh. Maar opvallend vind ik dat dat tegensputteren vaak zó over is.
Dat kan van de ene kant komen omdat ze van mij weten dat NEE ook NEE is en blijft maar steeds vaker bekruipt me het gevoel dat ze het ook wel okee vinden. De druk van de groep om naar buiten te komen is heel groot en “nee, geen zin” zeggen is blijkbaar nog lastig voor 15, 14 en 12 jaar.
“Mijn moeder doet weer stom, ik moet binnenblijven” is veel gemakkelijker gezegd. Ze gaan zich omkleden, hun haar wassen, maskertjes nemen, muziek draaien, bellen of tv kijken. Geen probleem.
Met zoonlief was het ronduit een excuus. Zeventien was ie met een vriendinnetje van 13 (lieve hemel, andere topic). Zij oefende een ongekende druk op hem uit om zijn aandacht te krijgen. Hele dag door smssen (1000 stuks per maand waren na 2,5 week op!) en de wereld was te klein als hij niet stande pede antwoord gaf. Daarnaast moest hij zich een paar avonden per week bij haar vervoegen, zo niet, nog meer problemen. Het excuus “ik moet thuisblijven” kwam hem héél goed uit. Vriendinnetjes ouders vonden het “belachelijk” dat een jongen van 17 toestemming aan zijn ouders moest vragen om bij haar thuis te zijn.
Wij hadden er niet echt problemen mee dat hij daar vaak was, wel met het feit dat hij dat steeds vaker deed omdat hij niet opgewassen was tegen haar ijzeren wil en in feite te slap was om tegenstand te bieden.
Dat heb ik opgelost door vlak voor hij 18 werd tegen hun BEIDE te zeggen dat hij vanaf DAT moment geen toestemming meer aan ons hoefde te vragen, dat hij, als hij dat wilde ELKE avond daar mocht zijn, het HELE weekend daar mocht slapen, geen probleem. Alleen even laten weten i.v.m eten.
Ik zie nog zijn ongelovige ogen toen hij me dat hoorde zeggen en haar blijdschap. Natuurlijk heb ik hem uitgelegd waarom ik dat zo, in bijzijn van zijn vriendinnetje, heb gesteld. Dat ik van hem, bijna 18 jaar, verwacht dat hij zelf beslissingen neemt en daar voor uit moet komen. Tijd om je achter je ouders te verschuilen is echt voorbij. De verkering, die al bijna een jaar duurde, was drie weken later uit.
Sue
Tirza's conclusie
Tirza's conclusie is ook de conclusie die ik ondertussen zo'n beetje uitgedacht heb. Zoiets zal het zijn. Het is wel een totaal ander beeld dan ik 2 dagen terug nog had....toen had ik ook het idee dat pandia aandraagt....dat wij de superbeschermende overbezorgde ouders zijn. Nog erger dan de andere ouders. Tenminste als ik dochters klachten mag geloven...Maar ergens weet/wist ik ook best wel dat dat zeer overdreven is, de meeste ouders uit die vriendengroep ken ik wel (van eerder) en áls ik eens bel voor overleg naar 1 van de ouders blijkt altijd weer dat dochter vreselijk overdrijft en eigenlijk niemand zo laat thuis mag komen (je weet wel in reactie op iédereen mag dat) of daar en daar heen.
Maar nu blijkt dus dat die pubers dat ook best 'lekker' vinden, dat regels stellen en ze aan afspraken houden. Mijn ogen zijn geopend. Vanaf nu trek ik me geen bal meer aan van al haar klachten en twijfel ik ook niet meer aan mezelf en onze 'regels' en afspraken.
Wat betreft die jongen, dat die altijd zo 'beleefd' en zo vriendelijk is....dat was op de basisschool al. Wat dat betreft is ie niet veranderd. Hij is het 5jarige-jongetje dat 's morgens als je binnenkomt zegt: "Goedemorgen mevrouw" i.p.v. "Hoi!" wat dat andere kinderen doen.En als hij eens hier kwam kregen man en ik keurig een hand en stelde hij zich voor. Misschien dat zijn ouders zich daarom nooit ongerust maken, omdat ie zo 'keurig' is? Wat betreft nachten niet thuis komen...ik geloof niet dat dat in de vriendengroep van dochter al gebeurd. Het is een gemengde groep en iedereen wordt eerst thuis gebracht, waarbij dochter en hij dus de laatsten zijn omdat ze het verste weg wonen (buitenrand dorp), ook als ze verkering hebben zijn dat niet van die al 'vaste'verkeringen waarbij de nieuwe liefde mee mag in de groep. Daarvoor moet je eerst wel langer verkering hebben en zover is nog nooit iemand gekomen.De jongen zet dochter af...ik hoor ze 'doei'zeggen, klabam deur dicht (dat is dochter dus die binnenkomt)en hoor er nooit vreemde stemmen bij.Alleen hij dus.
groeten albana
Onder al die bravoure
zit een klein hartje. Natuurlijk vinden ze het fijn om te merken dat je je zorgen maakt. Zolang je maar niet overdrijft. Tja en waar dat begint is soms moeilijk aan te geven:-)
Mijn jongste dochter had niet altijd zin om met een vriendin te spelen. Dan kwam ze snel naar binnen geglipt "mamma, ik mag niet meer buitenspelen toch?" En voor ik wil zeggen dat een half uurtje nog wel kon: "Zeg nou maar nee, dan kan ik dát zeggen!" Weer binnen: "Ik had vandaag écht geen zin om met haar te spelen."
Haha zoon ook
Hoi,
Bij zoon moet ik ook vaak zeggen dat iets niet mag (hij is 11) er is dan geeneens een ander kind bij... maar als die dan later aan de deur komen of bellen dan zegt hij ' ik mag niet van mijn moeder'. Uit zichzelf zegt hij dat dus niet, ik moet het eerst zelf 'verbieden' heel grappig
Maxime