Rouwen: mijn zoon is echt een puber geworden

Nou lekker dan

Als ik dit zo lees wordt ik bijna bang hahaha. Vijf kinderen de oudste bijna richting puber, twee een jaar erna als ik geluk heb arggggg. Ik ga nog even van de onschuld genieten in huis. Sterkte allemaal met het begeleiden en grootbrengen van de jong volwassenen....

nee hoor beertje

Het kan ook gewoon erg meevallen. Maar ik moet er bij zeggen: mijn oudste is pas 14 . Ze heeft echt wel haar puberbuien, maar ik krijg ook gewoon ieder avond nog een nachtkus.

Zo herkenbaar

Zoon is 11, klein van stuk en nog zo lekker knuffelig. Af en toe steekt hij zijn arm omhoog en vraagt hij hoopvol of hij al stinkt.. Hij kan niet wachten om groot te worden, ik geniet nog zo van hem zoals hij nu is... Dochter van 15 is bijna net zo groot als ik, is nog heel knuffelig, maar het is toch anders dan toen ze nog jonger was.. Maar ik geniet nu ook volop van haar. Samen naar Adele, samen een stedentripje, samen sporten.... Gelukkig wil ze graag veel met me samen doen!

Hortensia

Dat is mijn kleine wraak voor alles waar zij sneller, beter, handiger in zijn dan ik:-). Ik ben de langste gebleven, haha. Tot ik dusdanig ben gekrompen dat mijn oudste dochter alsnog langer wordt . De jongste lijkt op haar biologische oma. Ze is een stuk kleiner dan ik. Ik heb haar nooit gekend, maar via mijn dochter krijg ik toch nog glimpje mee.

Dochter

En dat is er mijn oudste. Een meid van bijna 19. Altijd lekker in haar vel gezeten. De pubertijd is voor mij vlekkeloos verlopen, maar voor papa minder. Man o man, wat konden die bekvechten. Nu heeft ze net haar rijbewijs, geslaagd voor het gymnasium en gaat ze binnenkort met papa een paar weken op wereldreis. Daarna volgt een jaar au pair in het buitenland en dan studeren. Kan iemand de tijd alsjeblieft even stilzetten???

Rouwen en meer

Ik ben het wel een beetje met Tictac eens dat rouwen wel een wat zwaar woord is voor wat het is, maar rouwen is natuurlijk ook zonder de dood een periode van afscheid nemen van een geliefd persoon, of een tijd die je met een geliefd persoon (of huisdier, of huis, of... vul maar in) gehad hebt. Zo kun je ook rouwen als je vrouw of man dementeert en niet meer de persoon is die hij of zij ooit geweest is. Heel verdrietig. Het gaat om het gevoel van gemis over wat was en niet meer terug zal komen.

Wat herkenning betreft: dat heb ik niet. Ik ben altijd erg nieuwsgierig geweest naar de volgende fase. Bij mijn oudste meer dan bij de jongste. Bij de jongste had ik wel iets meer 'weemoed', maar niet als verdrietig gemis naar wat nooit meer terugkomt. Er komt weer iets anders voor terug.

Dat ik mijn oudste bijna groot keek, had ook met haar gedrag te maken. Ze was geen makkelijk kind en dat heeft tot ergens halverwege haar 16de geduurd. Toen ze op de basisschool zat maakte ik me al zorgen over haar gedrag tijdens de puberteit.
De jongste was juist heel makkelijk. Dat ervaar ik als een bof. Als de eerste heel makkelijk is en de tweede een stuk moeilijker, wordt je daar misschien toch een beetje onaangenaam door verrast. Maar wat wel jammer was, is dat mijn oudste het meer vloeiende gedrag tussen ons en de jongste ervoer als 'zij is jullie lievelingetje'. En het is natuurlijk nooit de bedoeling dat een kind het gevoel heeft dat een ander meer het lievelingetje is.

Als ik het over het moeilijke gedrag van mijn dochter heb, besef ik dat ik nog in mijn handjes mag knijpen, vergeleken met wat ik van anderen lees en meekrijg. Haar gedrag was niet ideaal, maar ze bracht zichzelf nooit in gevaar. Geen gedoe met foute vriendjes (nog steeds niet), niet roken, na de eerste kennismaking met drank hield ze dit heel acceptabel, geen geëxperimenteer met drugs. Ook de jongste is in dit opzicht goed door de puberteit gekomen.

Inmiddels zijn ze volwassen. Ik maak me nog steeds zorgen over ze op bepaalde punten. Maar ik geniet van wie ze zijn.

Ik bedenk me dat het voor jongens-moeders ook weer iets anders kan liggen als voor meisjes-moeders. Bij meisjes gaat het wat vloeiender van a naar b, wat de biologische kant van het verhaal betreft. Bij jongens heb je in die overgang die beruchte baard in de keel, meer haar, grotere adamsappel, gedrag waar je als vrouw-zijnde niet van nature mee bekend bent e.d., dus ik kan me voorstellen dat dat een groter gevoel van 'mijn jochie is er niet meer' veroorzaakt dan tussen moeders en dochters. Bij meisjes heb je natuurlijk borstgroei en de menstruatie, maar ze klinkt daardoor niet anders.

mijn man zegt altijd

Het enige alternatief is dat ze niet groot worden. Dat is natuurlijk ook geen alternatief maar ik vind het ook even echt naar. Vandaag is ie 14 geworden en hij is zo groot. De geur vind ik geloof ik nog het lastigst... Hij ruikt als een man. Hoe kan dat????

Ook genieten

Ook ik kan van deze leeftijd genieten. Puberzoon, nu bijna 16, is zoveel groter en sterker dan ik, fijn om hem dingen te kunnen vragen, daar "groeit" hij ook van. Maar hij gaat nog slapen met zijn knuffel in bed (en dan vooral net doen alsof dat stomme ding er zomaar ligt) en wil altijd nog graag even een nachtzoen van zijn vader en van mij. Soms grote mond, arrogant en betweter, en soms grumpy, maar op andere momenten toch: "mam, kijk eens" (leuke filpmjes) , "mam, luister eens" (nieuwe muziek ontdekt). Ik zoek hem op in wat hij leuk vindt, heb belangstelling, ben geïnteresseerd. En als hij grumpy is laat ik hem met rust. Vaak favoriete eten in huis halen/favoriete maaltijden voorzetten helpt ook. Liefde van de man gaat door de maag he?!

Dat weemoedige, ach, ik heb er niet zo'n last van. Ik geniet van wat er nu is, het verleden haal je niet terug. Ik geniet juist heel erg van de discussies aan tafel, zeker nu hij filosofie heeft of als hij me wiskunde D probeert uit te leggen..
Maar de weinige aandacht voor lichaamshygiene, het egocentrisme en de slordigheid zijn niet de voordelen van deze leeftijd zeg maar. Ach, over een paar jaar is -ie het huis uit. Ik geniet er nog maar van.

Wachten

Zoon wordt over een paar maanden 14 maar hier nog geen echte puberverschijnselen. We zitten er op te wachten. Hij is klein en dun voor zijn leeftijd ( 1.50) en we wachten op zijn groeispurt. Verder is hij nog jong in zijn gedrag. Ik ben zo benieuwd hoe hij zal zijn als echte puber en wat voor man er tevoorschijn komt.

herkenning

Ik had het ook heel erg toen mijn jongste nu 13 naar de middelbare school ging.Ineens niet meer op schoot, niet meer in de huiskamer maar met de deur dicht op zijn eigen kamer, brutaal etc. Toch zijn er nu momenten dat het weer terug komt, niet helemaal natuurlijk, maar toch dat ik merk dat hij me nodig heeft. Ik denk af en toe maar aan het boek oei ik groei. Dat blijft zo die groeistuipen, en net als je het heel erg lastig vindt lijken ze weer meer zichzelf en zie je de leuke nieuwe vaardigheden die erbij gekomen zijn. Het kost ook tijd, rouwen mag. Sterkte.

2 tegelijk...

Ik herken het helemaal....mijn jongens zijn 14 en 15.
De oudste was eigenlijk wel een makkelijke puber, wel kleding laten slingeren, geen interesse in school, daar hield het bij op.
Maar na een periode van rust in huis (na de scheiding was het eigenlijk erg gezellig) is hij nu heel dwars en is de tweede ook aan het puberen, pfffff.
Twee dwarse jongens zonder initiatief. Ik heb het er soms wel moeilijk mee hoor, zo der zelfmedelijden te willen hebben voel ik me dan toch wel eens alleen.
Wat ik wél grappig vind, is dat ze het altijd voor elkaar opnemen als ik 1 van de 2 aanspreek op zijn gedrag. Het zijn wel twee 'partners in crime' zeg maar.