Rouwen: mijn zoon is echt een puber geworden

Makkelijke kinderen (o.t.)

Ik heb alleen pittige kinderen, dus dat zou heel goed aan mijn gebrek aan opvoedkwaliteiten kunnen liggen. Mijn zus had aan haar oudste een heel gezeglijk kind. Van jongsafaan en zelfs nu als prepuber nooit een onvertogen woord, lief en behulpzaam. En toen kwam haar tweede. Een heel leuk pittig kereltje, ik lach me altijd rot om hem. Zit hij aan tafel met zijn armen over elkaar, zelfverzekerde blik 'Ik ga dat niet eten!', en het gewoon ook niet doen al ga je op je kop staan. Hij is net 4, dus dat wordt nog veel leuker (voor ons dan...).

Fio, misschien is dat t nu juist

Jij schreef: "Het is niet je eerste puber, toch? :)" Maar wel de laatste puber van Sini. Kan me voorstellen dat het toch iets weemoedigs en afscheid nemen is. Dat kleine lieve kind komt nooit meer terug.

pubertijd

De pubertijd vond ik ook zeker niet de leukste jaren, evenals de babyjaren. Erg zwaar door omstandigheden. Maar hoe ouder ze worden en hoe zelfstandiger hoe leuker ik het vind om te zien en om je kind weer terug te zien na de pubertijd.
Ook hier geen weemoed, al zou ik best nog eens wat kleine armpjes om mijn nek willen voelen. Maar dan van mijn (wie weet ooit) kleinkinderen.

Boyhood

Prachtige en bijzondere film hierover: Boyhood. Echt de moeite waard, veel herkenning.

begrijp je helemaal Sinilind

Hier mijn jongste die heeeeel vroeg de pubertijd in is gegaan. Hij is nog niet eens 13. En ook ik heb er moeite mee. Niet dat hij puber is maar gewoon dat ik geen kleine kinderen meer heb. Niet meer dat zachte handje, dat hoge stemmetje die lekkere babygeur etc. Allemaal niets bijzonders want het hoort erbij maar ik begrijp je heel goed. En dat er nu een andere leuke tijd aanbreekt is een ander verhaal, dat weten wij zelf ook wel. Maar we willen gewoon 1 dag per week nog even knuffelen met en luisteren naar dat jongetje van toen. Die andere dagen mag hij een puber zijn ;)

Mijn puber van 14 kwam vanmorgen nog lekker tegen me aanhangen. Helemaal het jongetje van ooit ("toen ik jong was"... ☺). Gisteren liep hij nog te schelden, nu is ie een lieverd. Misschien moet het nog komen hoor, hij ziet er in elk geval nog uit als 12 met zijn postuur en zijn babyhuidje.
Ik ben vooral benieuwd wat er over een paar jaar uit zijn cocon komt.

meer bij jongens?

Het valt me op dat vooral jongensmoeders dit gevoel herkennen. Is dit gevoel bij een jongensmoeder anders dan bij een meidenmoeder? Ik heb twee pubermeiden en eigenlijk vind ik dit een hele leuke tijd. Nu moet ik er bij zeggen dat de echte pubermomenten (grote mond, schoolproblemen enz) hier tot nog toe erg meevallen. Maar wellicht dat die nog komen .

tictac

Jij schrijft het, ik dacht het net voor ik je bericht zag :-)

Meisje

Ik herken de weemoed helemaal hoor! Mijn dochter is de afgelopen jaren (nu 15) echt enórm veranderd. Naar mijn idee maakt het niet uit of het om je zoon of je dochter gaat. Maar ik was idd wel de enige in dit draadje :-)

Voor mij het confronterendste moment...

...dat was toen ik de kleinste persoon van het gezin was geworden.

tictac

Ik ben toch écht een hele trotse jongensmoeder hoor Ik dacht altijd dat meisjes zulke erge pubers zijn.

oh ja, het moment

dat iemand me erop wees dat mijn zoon groter was dan ik vond ik ook zo confronterend!

Ik zei destijds tegen iemand (zoon was erbij) dat hij over een tijdjes vast langer zou zijn dan ik. Waarop die persoon zei: maar hij is nu al groter dan jij! Oeps!

Nee hoor, niet alleen bij jongens

Maar bij mijn dochter zijn de uiterlijke kenmerken er nog niet zo, dus bij haar voel ik nog niet zo dat het beeld niet meer klopt. En dwars was ze altijd al, dat wordt nu alleen exponentieel erger . Ik moest wel heel erg wennen aan het feit dat ze met 12,5 al ongesteld werd. Dat past ook nog steeds niet bij dat verder gewoon nog meisjesachtige lijf. Idem de lagen make-up en de nagellak. Maar ik vind het ook voornamelijk mooi om te zien dat ze groter en zelfstandiger worden hoor. En ik kan enorm genieten als ze toch nog even op schoot kruipen of bij mij in bed willen slapen. Hoewel ik ze er een beetje van verdenk, zoon zeker, dat ze het meer voor mij doen dan voor zichzelf.

Loslaten

Ik vind dat moeilijk. Ik herinner me dat ik in tranen uitbarstte toen mijn oudste in een maat grotere luiers moest.....dat vond ik zó'n stap Nog niet helemaal ontzwangerd denk ik, maar toch...het illustreert wel hoe lastig ik loslaten vind.

Nu is hij 13 en begint al aardig pubertrekjes te vertonen. Alleen nog maar éénlettergrepige antwoorden, bromt wat, humeurig. Maar: hij is enorm aanhankelijk. Als dat verandert, zal ik ook flink moeten slikken.
Ik snap je heel goed Sini, vooral als het je laatste is.

Met weemoed,

denk ik terug aan de tijd dat puber net begon te puberen en je voorbij stoof of wat puistejes kreeg.
Nu, een paar jaar later krijg ik grijze haren van de leugens over huiswerk en de schoolprestaties, de gemakzucht en de daarbij behorende discussies. De 17 tips in j/m magazine helpen niet en uit een oud OO-draadje : liegen en brutaal, blijkt dat liegen onderdeel is van de puberteit. Ik zit blijkbaar midden in de storm maar weet dat die ook voorbij gaat. Zucht.

Puck

Het kleine kind niet, het lieve kind wel!

Positief gedrag van gesloten pubers

Pennestreek: "Hoewel ik ze er een beetje van verdenk, zoon zeker, dat ze het meer voor mij doen dan voor zichzelf."
Maar dat geeft toch niet, dat is toch ook sociaal gedrag? Geef jij een kind of een vriendin die daar behoefte aan heeft niet ook een knuffel? Ja toch?

Ik werd gisteren positief verrast door mijn puber van 14. Normaal zit hij vrijwel altijd met zijn neus in zijn mobiel. We gingen samen naar de dokter, en al op de heenweg in de bus stopte hij zijn mobieltje in mijn tas. Met de mededeling: niet verkopen hoor, ik wil hem straks wel weer terug. En een grote grijns. Zowel de heenweg, in de wachtkamer, in de broodjeszaak waar we lunchten, als in de bus terug was hij gezellig met me aan het kletsen. Samen was het denk ik meer dan ik het afgelopen halfjaar van hem gehoord heb! Ik heb hem na afloop gezegt dat ik het heel leuk vond dat hij zo gezellig had gedaan. Dat vond hij duidelijk leuk om te horen. Positief bedrag benoemen, ik ben het niet vergeten. Dankjewel OOL! ;-)

Niki

Wat leuk!

"Positief bedrag benoemen, ik ben het niet vergeten..." Sterker nog: uit onderzoek blijkt dat relevante gebieden in het brein _niet_ actief worden bij negatieve feedback, en wél bij positieve!

Veerkrachtig

Wat ik het mooie aan mijn pubers vind, is hun veerkracht. Gisteren een stevige discussie over huiswerk en toekomst. De sfeer aan de eettafel was om te snijden. Vandaag weer een leuk gesprek over iets vrolijks waarbij de initiatie van het gesprek bij de puber lag. Zelf was ik nog op mijn hoede. Maar de ommekeer had een ontspannende werking. Daar ben ik mijn puber dankbaar voor. Op dat vlak kan ik nog veel van pubers leren.

haha Niki

Hier ook zoiets, we gingen naar een restaurant. Ik vroeg: "Moet je telefoon niet mee?". Antwoord: "Ja zeg, dat dóe je toch niet, in een restaurant op je telefoon kijken!".

humor

Het leukste van mijn pubers vind ik hun humor. Lagen ze voor mijn gevoel gisteren nog dubbel om Bassie en Adriaan en om de poep/plas/piemel grappen, tegenwoordig zijn het woordgrappen, elkaar stevig met humor 'plagen' ( mij vooral...), en superdroge opmerkingen. Qua humor zitten we heel erg op 1 lijn, echt leuk.

Ad-rem

Die van mij had van kleins af aan al een stevig gevoel voor humor, met een (heerlijke) voorliefde voor taalgrapjes, tegenwoordig is hij zo ad-rem dat ik hem bijna niet kan bijhouden. Dat levert inderdaad hilarische momenten op! Zeker als hij en ik in een deuk liggen en mijn vriend (zijn "stiefvader") nog aan het nadenken is wat de grap nou eigenlijk is... Dubbel punt gescoord door de puber, die altijd nog even wil laten weten dat die vent een indringer is, al is het een goedaardige indringer.

Sini hoe herkenbaar!

Ik ben een oud gediende en ik weet het nog. Het was toch pas gisteren? Laatst vond ik een foto van mijn babykereltje die in zijn slaappakje op een groot bed bij oma zat en zijn ene handje opstak naar de camera. Zijn duim zit vast op de vertrouwde plek, zijn mond.

Twee weken terug: we zijn bij oma. Zoon (16) slaapt op het grote bed van toen, wat nu een piepkleine slaapbank blijkt te zijn. Zijn lange behaarde benen steken uit en ik zie zijn merk-boxershorts. Hij snurkt maar ik wil dat hij opstaat om samen wat leuks te doen. Na veel beleefde pogingen om hem uit bed te krijgen, bromt hij met zijn zware stem dat hij nog wil slapen.

Oh wat mis ik mijn mannetje. Maar als ik later met hem door de stad loop en hij gniffelend voor mij een t-shirt uit een hoog rek haalt omdat ik er niet bij kan en we elkaar ad rem en met droge humor van repliek dienen, geniet ik toch intens van de onverschillige, mompelende maar o zo grappige puber.

Pas gisteren

Ja hoor, het was nog echt pas gisteren Sini. Ik weet nog dat je een draadje startte met de vraag hoe je heel oude vlekken uit spuugdoekjes kon halen. Zo zie je maar hoe sommige informatie blijft hangen

Het hoort er volgens mij echt bij, die weemoed. Gewoon lekker laten gebeuren. Tuurlijk is het nu ook een hele leuke en fijne knul. Maar dat neemt niet weg dat je soms kunt verlangen naar die periode dat je je neus in die zachte haartjes kon stoppen en zo.