Rouwen: mijn zoon is echt een puber geworden

Sinilind

Zoveel mogelijk met rust laten. Blijven praten, in z'n waarde laten en er toch ook de humor er maar van in proberen te zien. En dan... op een heel onverwacht moment zie je in één keer je "oude" jongetje weer terug. Steeds wat vaker.
Maar wat is het lastig hè? Een soort heimwee vond ik het.

herkenbaar

Heel herkenbaar. Maar probeer de ontroering ook in deze fase te zien. De pogingen om afstand te nemen, hij moet het helemaal zelf doen. Soms valt ie weer even terug en soms gaat ie drie stappen tegelijk. En dan houd jij het even niet bij. Kleine simba wordt grote Simba. Daar moest ik altijd aan denken. En dat ontroerde mij.

Geduld, en vriendelijk blijven

Geef hem ruimte, blijf vriendelijk en open. Probeer af en toe een-op-een iets met hem te doen wat hij leuk vindt, maar niet te vaak!! Je schrijft zo mooi dat jullie ' twee handen op een buik' waren - en nu is de tijd aangebroken dat hij even wat los wil, meer ruimte. Sta voor hem open als hij in de stemming is voor contact, en laat hem verder.

Het is lastig. En je zult zien, over een paar jaar gaat de storm liggen. Dan komt de tijd waarin je beide volwassen bent en elkaar op een andere manier zult waarderen.

Zeur af en toe maar lekker tegen ons - niet tegen hem :)

Proberen

Nog samen uitstapjes te maken. Op zo'n moment is het nog je kleine jongetje.

deels herkenbaar

het moment dat het kinderstemmetje is veranderd in een wat zwaardere stem, het kinderlichaam zien veranderen in een langere en in het begin wat slungelige vorm. Denken: hij moet zich zowat beginnen scheren. Het zich vaker terugtrekken in zijn kamer, gamen ed. Wel nog samen op pad maar zich geen tijd meer gunnen om dan ook nog te lunchen maar zo snel mogelijk terug naar huis. Al zulke dingetjes.

Maar er zitten ook leuke kanten aan zoals een geweldig gevoel voor droge humor, leuke discussies aan tafel enz.

Blijven genieten

Want het is met zo'n puber weer op een heel andere manier leuk. Toen mijn oudste 14 was zijn we samen een paar dagen naar een grote stad gegaan. Ik was verrast over de initiatieven die hij ontplooide, hij was ineens veel minder afhankelijk van mij, en dat heeft ook zo zijn charme. Net als dat hij-als het meezit- even iets zwaars voor me tilt of iets hoog uit de kast voor me pakt.
Maar ik herken je ontroering en gevoel van weemoed. Oudste is nu 16, soms bel ik hem en krijg ik zijn voicemail. Die boodschap blijkt al lang niet gewijzigd, ik moet dan even slikken als ik zijn kinderstem dan nog even hoor.

Oh Vogel, ja dat kinderstemmetje

Dat mis ik! En ik herken dat lijf niet, als hij 's ochtends in zijn boxershort in de badkamer staat. Die harige benen, die passen nog steeds niet in het beeld voor mij. Ik heb lang nodig om daaraan te wennen. Ik kan ook volschieten als ik bij een filmpje van vroeger dat stemmetje weer hoor. Aan geur en geluid schijn je sterkere emoties te koppelen dan aan beeld, dat klopt bij mij wel.

Sini, zeer off topic

Ik kan je niet helpen met je puberprobleem, maar ik wil je weer eens complimenteren met je geweldige taalgebruik. Ik herinnerde me net bij t lezen dat je Frans bent, maar je schrijft zo goed!

Herkenbaar

Ik heb een zoon van dezelfde leeftijd en ik herken het. Tegelijkertijd vind ik de ontwikkeling fascinerend. Ik ben zo nieuwsgierig wat voor volwassen kerel er aan de andere kant van de puberteit tevoorschijn gaat komen.
Eén pluspunt, mijn zoon weet me op de juiste momenten positief te raken: hij heeft net als ik behoefte aan knuffels. Dus af en toe zegt hij: mama kom eens hier, even knuffelen. Dat maakt veel goed. Ook zeg ik regelmatig tegen hem dat ik van hem hou. Juist na een minder goede dag, of als we net woorden hebben gehad.
Ik weet niet of het je helpt, maar je staat niet alleen hierin.

Deze zomer ga ik ook een stedentrip met hem doen, ik ben benieuwd of het net zo'n positieve ervaring wordt als bij Vogel.

De leuke kanten

Probeer te blijven genieten inderdaad, er zijn ook leuke kanten! Ik heb een dochter van net 15 die zojuist haar eerste eigen concertkaartjes heeft gekocht om samen met haar vriend naartoe te gaan. Ik doe erg mijn best om me niet te veel zorgen te maken. Gelukkig vind ik het ook écht leuk dat ze dit gaat doen. Gisteren had ze voor het eerst in tijden een rokje aan, toen dacht ik: dit is zowat geen meisje meer, dit is een prachtige jonge vrouw. In een broek ook hoor, maar in deze outfit zag het er ineens nog volwassener uit. En dan zegt ze: wat doe je mama, en hoor ik ineens weer die peuter die de halve dag 'tu ja mama' zegt. Een lach en een traan.

Tja.

Kies voor de lach :-)

ik gun iedereen

zijn verdrietjes en melancholische buien, maar om nou het werkwoord rouwen te gebruiken als je zoon puber wordt? Is in mijn ogen een waardevermindering voor het woord rouwen.

Ja weemoed

Gisteren speelde je nog enthousiast in de zandbak. Je schommelde, iets te snel, met wuivende haartjes, in de automatische schommelstoel, zodat je vergat van moeheid te huilen. Soms zou je ze nog eens willen optillen en met heel het lijfje dicht tegen je aan houden, het gewriemel voelen, de overgave of juist de weerstand.
Nu krabt het aan zijn puistje.Grappig hoor.:-)

Ik geniet er nog maar van, wie weet hoe snel ze ineens de deur uit zijn.

Het is niet je eerste puber, toch? :)
Dan weet je dus ook dat dit een tijdelijke fase is die vanzelf weer over gaat. Het is voor hem het zo moeilijk, afgaande op zijn humeur...

Geniet er maar van

Mijn eerste is redelijk geruisloos door de puberteit gekomen, die studeert inmiddels en ik geniet van de bijna-man die hij nu is.

Mijn tweede heeft verkeerde vrienden gekozen, zet zich op een niet-meer-normale-puber-manier af, blowt en gebruikt speed. Dat heeft zo'n stempel op het gezin gezet (er is nog een nakomertje ook) dat hij sinds een aantal weken in een crisisgroep geplaatst is. Ik mis hem zo, had hem zo graag ook 'groot' zien worden, maar hij wil me niet zien. Ik weet best dat ieder zijn/haar eigen verdriet heeft, maar ik zou willen dat hij nog een 'hangplant' was hier thuis.

Het is gewoon niet de leukste periode gemiddeld. Toen mijn oudste die leeftijd had en zich heel erg begon terug te trekken op zijn kamer en heel gesloten werd (wat daarvoor helemaal niet zo was) en ik daar erg over inzat zei een priester tegen mij. wat je er in stopt voor ze 13 worden komt er wel weer uit als ze zo'n 18 zijn. Die jaren daar tussen moet je vooral maar veel bidden en niet te veel verwachten.
Ja, mijn ervaring is nu dat hij gelijk had. Het zijn gewoon niet de leukste jaren. Ook overigens niet voor de kinderen zelf. Veel emoties, volwassen worden, losmaken van thuis, geen raad weten met zichzelf, onzekerheid... Maar het gaat inderdaad over.
En natuurlijk zijn er ook genoeg leuke momenten tussendoor. Ook tieners zijn soms heel lief.
Maar het blijft een hele verandering. En het is inderdaad ook een verlies. Want ja uiteindelijk worden het hopelijk leuke volwassenen maar die geheel vanzelfsprekende eenheid tussen moeder en kind is wel voorbij. Daar kom iets anders voor terug wat ook mooi is. Maar wel iets anders. Dus toch het is toch wel echt een periode die je afsluit.

niet?

' Het zijn gewoon niet de leukste jaren. '

Nou dat vind ik echt niet hoor. Ik vond de babytijd vele malen moeilijker. Geen idee waarom ze huilden? Het was geheel en al 'trial and error' de hele tijd tot ze konden praten.

Ik vind het wel heel ruim om alle jaren tussen 13 en 18 niet de leukste te vinden. Volgens mij doe je dan wat fout maar goed het zal wel aan mijn kinderen liggen

Mooi juist

Ik vind het juist mooi om te zien hoe de kinderen steeds zelfstandiger worden, steeds meer hun eigen normen en waarden ontwikkelen en bij anderen dingen oppikken die bij ze passen en die wij niet doen of kennen. Hier geen rouw, en ik vind het met die boze buien ook wel meevallen (tot nu toe).

Triva

"Volgens mij doe je dan wat fout maar goed het zal wel aan mijn kinderen liggen ;)"

Dat denk ik ook. De puberteit van oudste verliep zeer zorgelijk, de tweede, nr 2 heeft me zoveel grijze haren bezorgd dat de gedachte "ik had ook een hond kunnen nemen " zich ook af en toe aan me opdrong ondanks dat ik een grondige afkeer van die beesten heb, de jongste twee glijden er heel soepeltjes doorheen.

Dus ja, ik denk dat een ouder die makkelijke pubers heeft zich gelukkig mag prijzen ipv zich te wentelen in zelfgenoegzaamheid. Maar het kan natuurlijk ook dat ik toen pas het opvoeden een beetje in de vingers kreeg.

Oja, verschillend

De pubertijd is hier een oase van rust vergeleken met vroeger. Misschien komt het nog.:-)

Natuurlijk

verschilt dat per kind. De een is heftiger dan de ander. Sommige kinderen gaan geruisloos die periode door. bij sommige kinderen duurt het korter.
Gemiddeld vind ik zo'n 14-17 de moeilijkste jaren. Maar dat is wederom een gemiddelde. Dat verschilt ook per kind.

En ja gemiddeld vind ik de puberteit niet de leukste/makkelijkste periode. Ik word regelmatig met moeilijke vraagstukken geconfronteerd. Wat ik er ook moeilijk aan vind is dat mijn man en ik bepaalde zaken heel anders benaderen. Dat levert ook conflicten op.Daarnaast zijn er ook vaker conflicten met de kinderen zelf want ze zijn lastiger dan in de jaren daarvoor en de jaren daarna. Ik vind jongere kinderen echt makkelijker & volwassen kinderen uiteraard ook. Dat zal vast aan mij liggen maar zo ervaar ik dat.

lijkt me lastig

als je kind enorm pubert, hier valt het mee maar ik ken ook ouders met enorm puberende kinderen. Misschien ligt het er ook aan met wie ze omgaan of zijn ze zelf al wat temperamentvol van aard, dat weet ik niet.

lastiger?

Zijn pubers nou echt lastiger? Ze worden zelfstandig en zoeken hun grenzen op. Dat kan verbaal zijn, dat voelt als mondiger maar ze geven (vooral) aan wat he niet (meer) zint. Of ze zoeken op andere manieren hun grenzen op: uiterlijk, genotsmiddelen, seks etc. En ze zoeken de grenzen op van hun lengte Voor jongens betekent dat heel veel eten. Maar van binnen blijven het dezelfde personen, ze maken zich alleen los van jou.
Ik vind het wel een interessante periode. Ik kan nog met heimwee denken aan toen ze klein waren maar nu is het ook best leuk. Je ziet hoe ze langzaam veranderen in volwassene en dat kan gepaard gaan met veel lawaai. Dus lastiger? Ik weet het niet, anders, dat wel.

Nou priscilla

Mijn oudste is pas 12 maar ik zie toch van dichtbij bij een vriendin dat pubers echt lastig kunnen zijn. Niks meer doen op school. In aanraking met justitie. Verbaal agressief dat soort dingen. Losmaken zal best. Maar dit gedrag lijkt mij knap lastig om mee te dealen. Als kind schat van een jochie. Nu een stuiterende testosteron bom.

Je wilt niet weten wat wij allemaal met oudste mee hebben gemaakt. Ik zal je details besparen maar denk aan te oude en foute vriendjes, uiterlijk, genotsmiddelen, school. Toch hebben wij altijd voor ogen gehouden dat het meisje dat ze was er nog in zat. En dat we met haar moesten blijven communiceren. En dat ze zich zo uitleefde omdat ze wist dat ze op ons kon vertrouwen. We hebben ons improvisatietalent flink aangeboord.
Ze is er bovenop, binnenkort heeft ze hopelijk haar diploma en gaat ze uitvliegen. Dat hoort bij het leven.
De andere kinderen hebben ook zo hun dingen maar wat milder. Dat is rustiger.

Redelijk makkelijke pubers gehad

De periode waar ik het meest tegenop zag toen ze kleuter waren, is mij 200% meegevallen. Maar ik realiseer mij dat dit niet mijn verdienste is maar gewoon mazzel. Niet beïnvloedbaar en geen foute vrienden. Tuurlijk waren er wwl grote monden en kwam school op laatste plaats, maar dat was het dan wel. Wat ik eerder al schreef is dat als we dreigden in een negatieve spiraal te raken ik 1 op 1 een gezellig dagje met ze wegging naar hun keuze, eindigend op een terrasje. Dan kwamen de leuke gesprekken weer terug en daar kon ik dan weer weken op teren en de positiviteit was weer (heel) even terug.