U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Puberproblemen van collega's
ik heb 2 collega's waar ik vrij intensief mee samenwerk, we zien elkaar zeg maar vrijwel dagelijks. 1 van die collega's is kinderloos en de andere heeft een zoon van ong. dezelfde leeftijd als onze oudste (haar zoon is iets ouder). Zo bij tijd en wijle komen er natuurlijk wel eens probleempjes of dingetjes van thuis ter sprake. Ondertussen zijn deze kinderen dus al pubers. Hier verloopt het behalve wat vervelende puberbuien en zo nu en dan grote monden en wat dingen waar wij achteraf achterkomen best redelijk...Geen schokkende dingen in ieder geval. Op school gaat het best aardig, ze heeft leuke vriendinnen en doet leuke dingen.
Bij collega met zoon gaat het heel anders. Die heeft depressieve buien...het gaat maar minimaal op school. Alle hulpverleningstroepen die er zijn zijn al langs geweest, hij heeft een rugzakje. Collega is 3 jaar terug ook nog gescheiden (o.a. door alle probelemen rond zoon), onlangs is zoon in een gevecht gewikkeld geraakt, gevolg taakstraf, veroordeling, kinderbescherming erbij. Kortom toestanden, problemen enz. Natuurlijk merken wij dat op het werk. Soms komt collega met rood omrande ogen op werk, soms later etc. Dan vraag je natuurlijk wat er is. Dit is ondertussen al een behoorlijke tijd. Volgens collega is het allemaal in ieder geval niet zoon z'n schuld. En eigenlijk voelde ik altijd met haar mee...zijn omstandigheden zijn ook gewoon niet 'makkelijk', hij zou psychische problemen hebben (manisch-depressief), de vechtpartij zou n.a.l.v. een gevecht zijn waarbij 1 partij erg in de minderheid was en hij is er tussengesprongen (dus eigenlijk 'hielp' hij iemand) enz.
Normaal praat ik daar zelden of nooit over thuis. Héél soms als iets mij dwars zit met man.
Maar vorige week liet ik aan tafel 'iets' los over collega's zoon (dit n.a.l.v. dat ik opeens onverwachts moest invallen voor collega die bij zoon moest blijven). En daar sprong dochter op in. Zij blijkt zoon van collega best goed te kennen (iets dat ik nooit heb geweten). Tot mijn verbazing want collega woont in andere plaats. Dochter schetst een héél ander beeld van haar zoon. Volgens dochter is het een onruststoker, zoekt altijd ruzie, een z.g. 'player' , die meisjes gebruikt voor 1 avondje, hij rookt (stiekum), blowt ook veel (ook stiekum) en schijnt ook bizar veel te drinken.Is regelmatig agressief etc. Dochter beweert zelfs dat zij 't best met hem kan vinden...hij schijnt wel 'respect' te hebben voor dochter. Omdat zij niet bang voor 'm is en ook niet voor hem valt..en misschien heeft de band die wij als collega's hebben (en die zij natuurlijk weten) er ook wel iets mee te maken. Toen ze vorige week beiden uit waren in dezelfde uitgaangelegenheid schijnt er ook een opstootje geweest te zijn waar die zoon zich mee wilde bemoeien en heeft dochter hem op verzoek van anderen 'tegengehouden' ...Omdat ie naar haar enigzins 'luistert'. Met resultaat want hij heeft toen niet 'mee gedaan'. Dochter zegt niet écht met hem om te gaan, maar hem zo nu en dan op verschillende plekken wel tegen te komen en ze 'kennen' elkaar en dat is het.
Dit alles is het verhaal van dochter hé...(dus w.s. met een korreltje zout te nemen, met name het laatste verhaal).
Nu heb ik sinds dat verhaal van dochter gemengde gevoelens als collega haar hart weer eens uitstort. Gisteren was het bij haar thuis weer helemaal uit de hand gelopen...huisarts erbij, zoon platgespoten uiteindelijk, vandaag moet hij naar de psychiater en krijgt weer medicijnen, school voorlopig op laag pitje, geen stage meer etc. etc.
Het is ook allemaal niet niks, voor een moeder. Maar aan de andere kant....collega is ook wel zo dat ze zoon zeg maar graag 'schoonpraat' , ze ziet zijn fouten gewoonweg niet.
Ik had het er vanmorgen maar moeilijk mee...ik kon toch gewoonweg niet meer zo objectief als eerder naar haar luisteren, bij elk dingentje dacht ik: "ja,ja 't zal wel..." en ik was zelfs bang dat het enigzins aan m'n gezicht was af te lezen. (collega vroeg nog tussendoor, wat is er? je kijkt ze anders?) ppfffff
Ik kan haar toch moeilijk dochters versie van alles vertellen? En ondertussen is die andere collega er ook nog, die ook zo d'r vraagtekens heeft bij de eeuwige onschuld van die zoon (weet ik) en die keek me ook al zo vragend met opgetrokken wenkbrauwen aan...van: wat heb je toch?
Heb ik weer....
Wat moet ik daar nu mee? Moet ik dochters versie dan maar vertellen? Op de een of andere manier zal mijn andere gedachten vandaag of morgen vast opvallen...en dan?
groeten albana
Ik denk
Dat je collega echt wel weet dat haar zoon niet echt een lieverdje is,je zegt het zelf al,alle hulpverlenerstroepen zijn al langs geweest,die komen niet bij een kind langs waar alles lekker mee loopt.
moeder stopt het misschien weg,kan misschien niet accepteren dat haar zoon niet *normaal* opgroeid.
en dat is ook moeilijk voor een moeder,natuurlijk.
maar ik denk ook dat jij niet de aangewezen persoon bent om haar dat te vertellen.er bestaat een grote kans dat jullie realtie op het werk hierdoor zodanig verstoord wordt,dat de werksituatie verslechterd.
Want deze moeder gelooft in haar kind,wil niet zien dat hij zelf (mede) veroorzaker is van zijn problemen,en dan kan jij haar vertellen hoe jij denkt dat echt zit,maar 95% kans dat ze je niet geloofd en boos op jou wordt.
bovendien is er ook nog een kans dat zij aan haar zoon verteld wat jouw dochter thuis verteld,en dat je dochter hierdoor ook nog in de problemen komt.
verder zou ik proberen om wat meer afstand van haar verhalen te nemen,er niet te diep op in te gaan.
luister naar haar verhalen,zeg dat je het rot voor haar vindt, maar geef niet je mening.
Albana
Je hoort 2 versies over dezel;fde person. Beide versies worden verteld vanuit een ander perspectief, moeder zal best weten welke problemen er zijn, maar ze zal ook de jongen kennen zoals niemand anders hem kent, jouw dochter kent alleen de problematische jongen zoals hij buitenshuis is. Je collega zal vooral behoefte hebben aan een praatpaal, want ze zal zich veel zsorgen maken. als je dat voor haar kunt zijn is dat mooi.
Eens met reina
Lastige situatie, Albana! Ik ben het eens met Reina. Het kan jou helpen om weer wat neutraler naar collega te luisteren. Mocht je merken dat je jezelf moet (blijven) forceren bij het luisteren, dan zou ik eerst tegen dochter zeggen dat jij door haar verhaal een ander beeld hebt gekregen van die knul en dat je daar met collega over wil praten. Niet om uit te vissen wie 'de waarheid' spreekt, maar om eerlijk tegenover haar te kunnen blijven zijn. Het verhaal delen dus. Als dochter daar geen probleem mee heeft - knul zou bij haar verhaal kunnen gaan halen - dan zou ik eerlijk aan collega vertellen wat je gehoord hebt en dat je merkt dat je daar aan moet denken als zij over haar zoon praat.
Geen eenvoudig gesprek, maar toch nodig lijkt me, want collega kent jou goed en zal heus de verandering (blijven) merken.
Succes,
Onyx
Niet doen
Ik zou helemaal niks zeggen. Als je wel wat zegt dan "dwing" je de moeder om haar zoon te verdedigen. Misschien zegt ze dan wel wat onaardigs over jouw dochter om haar in discrediet te brengen. Dan word jij weer boos en voor je het weet is het ruzie. Veel beter om neutraal mee te knikken, een praatpaal zijn voor je collega en verder je er niet mee te bemoeien. Je dochter heeft misschien gelijk, misschien ook niet. In elk geval ziet zij alleen de buitenkant. Ze weet verder niet waarom hij zo doet. Dat geeft verder ook niet. Het is misschien een enorme klier maar het blijft wel je collega's zoon en ze zal hem altijd blijven verdedigen zolang het enigszins kan.
In elk geval zou het mij het niet waard zijn om hier ruzie over te krijgen. Gewoon luisteren en neutraal blijven is meestal de beste oplossing.
maylise
Herkenning
Precies precies precies hetzelfde geval met zoon van collega. Gelukkig kon ik haar roostertechnisch mijden. Terwijl zij het had over hoe leuk hij toch nog naar zijn school ging (niet meer naar de lessen, maar voor de sociale contacten), vertelde mijn dochter dat hij zat te dealen in het fietsenhok. Tja, dat zijn óók sociale contacten met je oud-schoolgenootjes natuurlijk......
Blind, stekeblind, echt, hier is geen kruid tegen gewassen. De enige die hem al jarenlang nog altijd de hand boven het hoofd houdt is zijn moeder.
Eén waarschuwing wil ik nog wel laten horen: ook deze jongen gebruikte psycho-medicatie, iets van antidepressiva ofzo. In combinatie met drugs (blowen) leidde dat tot psychoses, waar niets tegen hielp. Zelfs platspuiten hielp amper. Niemand van de behandelaars wist dat-ie drugs gebruikte, dat had hun aanpak geheid anders gemaakt.
Ik zie daar wel een overeenkomst met de zoon van je collega - misschien kun je toch eventueel drugsgebruik eens voorzichtig aanroeren.
Tirza
Ondertussen
Was mijn man thuis en hebben we het er even kort over gehad....inclusief natuurlijk het verhaal van dochter. Man kent de details niet zo als ik (eigenlijk vertel ik die hem zelden) en had een toch iets andere kijk...Die vondt dat er 'niks'veranderd was....het is en blijft vreselijk voor een moeder om zo je zoon te zien worstelen, of het nu wel of niet zoon z'n eigen schuld is of niet. Iedere moeder wil z'n kind toch gelukkig zien? Aldus man dus. Ongeveer een kijk zoals reina al aangaf. Tjsa en daar had ie wel gelijk in...Mannen kunnen het soms toch zo 'nuchter' bekijken, prettig is dat soms, niet dan?
Ik geloof niet dat ik té veel betrokken ben...ik luister naar haar verhaal, zeg dat ik het erg vindt (dat vindt ik ook echt) en zeg troostende woorden. Ik kan ook moeilijk doen alsof ik niks zie als ze zo 's morgens binnenkomt toch? En we werken al 20 jaar samen, kennen elkaar van haver tot gort, hebben elkaar kinderen vanaf geboorte 'meebeleeft', waren op elkaar huwelijk etc. etc.
Als je zo intensief moet samenwerken kán je ook niet anders...Of het moet een of andere supercoole werkverhouding zijn. En zo werkt ons hele bedrijf gewoonweg niet. Wij hebben ook een enigzins familaire verhouding met onze baas, andere collega's etc.
Het was ook écht mijn bedoeling niet om dochter 's 'uit te horen hieover'. Ik moest onverwachts werken (omdat zij door de omstandigheden niet kon) en man wist dit niet (die was zelf op het werk) dus die vroeg: "Ben je op het werk geweest dan? Ik dacht dat je vrij had vandaag..." Waarop ik zei dat ik moest invallen voor collega, want die had weer 'gedoe' met zoon (naam). Hier sprong dochter op in met haar verhaal...
Ik heb toen dochter dat vertelde dezelfde avond al met haar gepraat of collega het verhaal van haar zou mogen weten...m.n. dat drugs, alcohol en roken verhaal. Het kan dochter niet 'boeien' of ik het vertel of niet. Ze zegt niet te verwachten dat hij haar iets doet (zie 't eerste stukje, hij schijnt dochter met respect te behandelen) of haar erop aanspreekt. Maar dochter kon niet geloven dat collega dat niet zou weten...volgens haar weet 'iedereen' dit. Het is geen sneaky gedoe, hij doet dit alles open en bloot in het zicht van het hele plaatsje (niet groot).
Ik was en ben helemaal niet van plan om collega 'aanvallend' het verhaal te vertellen zodat zij in de verdediging moet schieten, ik ben vooral bang dat zij mijn veranderde houding opmerkt en uitleg vraagt. En in ronduit liegen ben ik gewoon erg slecht.
In samenspraak met man ben ik van plan (hoewel mijn gevoelens nu al wel wat bijgedraaid zijn) dat mócht ze het opmerken, het verhaal te vertellen rondom zijn drugsgebruik en alcoholgebruikt en gewoon te zeggen/vragen of ze dat niet éérst moeten aanpakken.
Over die combinatie met antidepressieva en dat alcohol en drugsgebruik heb ik ook al aangedacht...en eerlijk ik weet niet wat ik ermee moet. Aan de ene kant geloof ik dochter wel...wie weet, weet collega het wel en zegt ze het gewoon niet (kan ik me voorstellen) tegen mij...aan de andere kant, stel dat niemand dat weet? Zucht. Ik vindt het wel lastig hoor...
groeten albana
Tirza
Ik vindt het erg fijn dat ik in ieder geval niet de enige ben met zo'n 'raar' probleem...Ik vondt het al zo'n typisch albana-gevalletje...zo van: heb ik weer....
Ik vindt het eigenlijk al wel langer erg 'lastig' om er mee om te gaan...ik kan moeilijk nog over m'n eigen dochter praten (zoals ik dat vroeger nog wel kon) , want daar gaat het, zeker in vergelijking met die zoon, best goed mee. Als er dus 's iets is, wat ik best graag zou vertellen, doe ik dat maar niet. Net of ik me moet schamen dat het zo goed gaat...(herken je dat?)
Nu dochter met dit verhaal komt, is het nog lastiger.
Ontwijken kán gewoonweg niet bij ons.
Ik heb ook wel enigzins 'gemengde gevoelens', haar manier van opvoeden (wel erg 'vrij') is mijn manier gewoonweg niet...en altijd hebben we daarin wel erg verschilt. Met al die toestanden overvallen me ook vaak gevoelens á lá...'dat komt er nu van!' Maar die spreek ik natuurlijk niet uit...maar denk het wel. En dan nog de invloed die het op het werk heeft...want natuurlijk heeft het enigzins gevolgen daar...en daar baal ik ook wel eens van. Als het slecht gaat met haar zoon, werkt collega ook stukken slechter. Niet dat ik dat niet begrijp, maar soms baal ik er best van (ik mag dan de scherven rapen..). Gelukkig weet baas dit ook en zegt collega wel 's de wacht aan of ondersteunt ons door andere collega's op andere afdelingen te vragen wat coulance te hebben met ons of geeft ons wat extra tijd om het op te knappen. Bah, ik wou gewoon dat het met allemaal goed ging en ook als een tierelier op werk.
Het doet je in ieder geval wel beseffen dat ik in m'n handjes mag knijpen dat het met dochter wél goed gaat. Ondanks alle puberbuien (als dat alles in...). Dochter vondt dat trouwens zelf ook...die zei ook n.a.l.v. dat gesprek over collega 's zoon: " Je mag wel blij zijn met mij mam, ik rook niet, drink niet en blow niet...en ik ga ook nog graag naar school én ik heb nog nooit gevochten! " zo van: En nu graag voorlopig niet meer zeuren over huiswerk en als ik eens 10 minuten te laat ben...hahaha.
groeten albana
Je doet het goed
Albana, volgens mij doe je het gewoon hartstikke goed. Onthoud dat jij die zoon niet hoeft op te voeden en de gezinsproblemen niet hoeft op te lossen. Jouw collega is een moeder met verdriet over haar zoon. Daarin troost je haar. Begrippen als "waarheid" en vragen als "klopt haar verhaal wel" zijn hier niet zo belangrijk denk ik. Het is een verhaal vanuit HAAR perspectief.
Ik denk dat als je het idee dat je dingen op moet lossen of de waarheid moet achterhalen los kunt laten, je een heel eind komt. Laat dat soort dingen maar aan de hulpverleners over. Ik zou echter niet stoppen met haar verhalen te vertellen over jouw dochter omdat je het zo sneu voor haar vindt dat jij zo'n "makkelijke" dochter hebt. Die verhalen mogen er ook zijn!!
n@nny
Ouders die niets zien
Mijn man heeft zo'n oom en tante. Alle drie kinderen drinken teveel en gebruiken diverse soorten drugs. Met de oudste gaat het redelijk goed doordat hij een vrouw heeft die op hem past. De middelste is het lievelingetje van tante, telkens krijgen we te horen hoe geweldig hij is en hoe slecht zijn ex-vrouw die tegen de rechter zei dat ze geen omgang wilde van hem met kind omdat hij teveel dronk. Tante was hevig verontwaardigd en wij sukkels (neven en nichten) zeggen alleen maar "Oh". Want we durven 2e ex-vrouw niet bij te vallen, dan is tante beledigd. Gelukkig is ex-vrouw in buitenland gaan wonen en ziet hij kind erg weinig anders hadden we toch onze ogen niet kunnen sluiten? Als kind er eens is logeert hij gelukkig bij zijn oma, want vader moet natuurlijk stappen (en drinken en blowen). En tante maar vertellen aan de rest van de familie wat een geweldige vader hij is. Zoon heeft een jaar of 10, 12 geleden ook in de bak gezeten voor dealen, maar daar heeft tante met geen woord over gerept. Jongste zit thuis op zijn slaapkamer, de hele dag en nacht, hij loopt bij een psychiater, schijnt schizofreen te zijn. De psychiater komt zelfs aan huis, want hij gaat niet naar buiten. Neven en nichten vragen zich af of psychiater wel weet hoeveel drugs jongste heeft gebruikt, we vermoeden van niet, maar durven het ook niet aan oom en tante te vragen en als ze dan eens over hun jongste zeggen hoe erg het toch is zeggen we weer het overbekende: "Oh". Ja we zijn ook allemaal te laf om iets te zeggen aan de andere kant geloven we ook dat mn tante het niet wil horen, die heeft voor zichzelf een soort droomwereld gecreeerd met 3 lieve kinderen en daar is ze ook in gaan geloven. Want het kan toch niet zo zijn dat je middelste kind heeft gezeten voor dealen en dat je jongste toen ook is opgepakt, dat ze niet weten dat iets gebruiken? Bovendien zie je toch in wat voor staat ze af en toe op een feestje binnen komen? Nou ja de jongste niet meer dan, maar de middelste wel. Alle neven en nichten gaan acuut aan de andere kant van de ruimte zitten als hij in de buurt komt zitten. Achteraf gaat hij dan weer bij zijn moeder klagen wat een vreselijke familie hij toch heeft en dan gaat moeder weer bij de andere tantes klagen dat iedereen zo onaardig doet tegen hem. Ik heb het hier overigens niet over pubers hoor, maar over "volwassen" mannen van dik in de dertig. Ik denk (en hoor wel eens verhalen) dat de moeder ook altijd de kop in het zand heeft gestoken toen ze pubers waren. Ze blowen alledrie al minimaal vanaf hun vijftiende. Overigens is oudste zoon (16) van middelste neef (van 1e ex-vrouw), die dus wel altijd bij vader is blijven komen ook aardig los geslagen.
Enter
Had wel eens een entertje mogen geven in bovenstaand bericht. Sorry is een beetje onleesbare brei geworden.
Nou zó erg is collega nou ook weer niet...
Nou, zo erg als aangetrouwde nicht schetst is mijn collega nou ook weer niet... Het is ook niet écht dat ze zijn slechte eigenschappen niet wil zien...Het is meer dat ze ze 'goedpraat' denk ik. Zie b.v. het verhaal van de vechtpartij, waarbij hij 1 kleinere jongen tegen een 'overmacht' wilde beschermen. Ook hier had dochter een héél andere versie over. Snap je? En misschien is het ook wel het verhaal dat zoon aan z'n moeder verteld. En gelooft zij 'm op z'n woord.(dat zou me niks verbazen, ik heb als mijn puber zo'n verhaal verteld altijd de nodige vraagtekens...maar zij ís gewoon anders dan ik.) En zo komt het verhaal weer bij ons.
Als je mijn eigen puber wel eens hoort is eigenlijk nooit iéts haar schuld. Het is altijd de schuld van de omstandigheden, de volwassenen in haar buurt, b.v. nablijven omdat ze schreeuwde= iedereen schreeuwde, maar hij heeft gewoon de pik op mij, snap je wat ik bedoel? Dat is tenslotte wel pubereigen.
Ondertussen heb ik collega even gesproken (veel te druk) en heeft collega minder gewerkt deze week (door de omstandigheden), écht uitgebreid hebben we het er dus niet meer over gehad. Het gaat iets beter thuis, zoon is nu rustig en moet voorlopig even thuis blijven (is overspannen misschien...zegt collega..). Zijn moeder en vader zijn afwisselend bij hem, dat dan weer wel ondanks de scheiding, zijn vader is gelukkig wél erg betrokken nog bij hem.
Ik geloof niet dat collega nog heeft nagedacht over mijn rare reactie (pppfff) en we wachten even af. Misschien kan ik de volgende keer weer 'gewoon' reageren..Ik probeer nog wel een keer (misschien als het wat rustiger is bij haar thuis) te peilen of ze dat van dat drugs en drank gebruik weet. Ook omdat ik me enigzins zorgen maak over de combi met medicatie. En ik heb echt niet de neiging om enigzins iets 'op' te willen lossen. Daar ben ik niet eens cappabel voor. Eigenlijk wil ik alleen collega maar steunen in zware tijden, maar door het verhaal van dochter viel me dat (tijdelijk hoop ik) even moeilijk.
En tsja die verhalen over mijn kinderen...die 'klinken' gewoon naast zo'n verhaal écht niet. Als gevraagd wordt hoe het is, dan doe ik het meestal af met 'goed', je zou zelfs de neiging hebben om ónze zorgelijke kleinigheidjes op tafel te gooien..net of haar problemen dan minder worden (wat natuurlijk niet zo is.) Dus die laat ik maar voor wat ze zijn, soms vertel ik iets wat écht extreem bijzonder is,wat eruit springt, maar dat is het wel. Ik vertel ze wel ergens anders, dat is het grootste probleem niet.
groeten albana
Gelukkig maar
Nou gelukkig maar Albana. Ik krijg nu wel een beeld hoor bij de situatie. Heb zelf ook een schoonzus die altijd maar klaagt dat haar zoon door zijn neefjes (niet mijn kind, maar van andere schoonzus) gepest wordt. Ze vertelt altijd maar voorvallen waaruit dat blijkt en dat de ander zo vreselijk is en hare zo zielig. Nu zie ik hem juist vaak anderen pesten, dus volgens mij is het juist andersom, maar daar zegt ze niets over. Ik weet ook via via dat zelfs de vader van een klasgenootje aan de deur is geweest om zich te beklagen, dat neefje zijn dochter zo erg pest. Dit voorval heeft schoonzus aan niemand verteld. Dus ik hoor ook via via dat het anders ligt dan zij het schetst. Is best lastig. Ik denk dat mijn schoonzus en jouw collega gewoon even iemand nodig hebben die een beetje medelijden met ze heeft.