Puber verpest vakantie

Voordeel?

Wij zijn nog ziet zo ver, want jongste is pas 7, en ik vind 14 ook een beetje jong om alln thuis te blijven, maar in de basis kan ik me ook wel weer verheugen op een vakantie met zn tweeën.

Dan viel het bij ons allemaal erg mee dus...

Ze zijn inmiddels 16 en 18, en gaan helemaal hun eigen gang. Wij hebben gelukkig nooit de taferelen gehad zoals ik hierboven gelezen heb. De laatste 2 gezinsvakanties waren vorig jaar en het jaar daarvoor in de meivakantie, 10 dagen Kreta. 'Wandelen' vonden (en vinden) ze maar niets, maar echte leuke bergwandelingen waren ze wel voor te porren. Oudste alleen met de fotocamera om zijn nek, en vaak een heel eind achter de groep, maar hij vermaakte zich. Een enkel museum, kasteel/ruine/grot, ook prima. Zelfs een middagje winkelen was wel OK. De grote spelbreker was mijn man, die vaak niet meewilde als wij op stap gingen. Deels door gezondheidsproblemen, maar vooral door de manier waarop hij daarmee om gaat (lang verhaal, doet nu niet ter zake). Dus gingen we vaak met ons 3-en op pad.

In de zomervakanties hadden de jongens dan dus 6 weken vrij, of eigenlijk bijna 8 weken. Daarvan 2 weken op kamp (1x scouting, 1x anders). En de rest 'niets doen'. Toen ze jonger waren (ook als jonge pubers nog) zijn ze vaak een paar dagen bij opa en oma geweest, die dan met de trein op pad gingen met ze, museum/terrasje etc. Verder: slapen, muziek (spelen en luisteren) en gamen, heel veel gamen. En af en toe een zakcentje bijverdienen door wat klusjes in huis/tuin te doen, want een baantje zoeken daar hadden ze geen zin in. Wij vonden het wel goed zo, ik werk buitenshuis en had er dus niet veel last van. Man werkt aan huis en ergert zich er meer aan...

Net terug

We hadden een fantastische vakantie gepland. Inclusief het beklimmen van actieve vulkanen op eilandjes. Maar helaas was dit totaal niet besteed aan onze dochter van 15.....Ze had dat vantevoren wel een beetje gezegd, maar wij dachten dat ze het ter plekke echt wel leuk zou vinden. Ze houdt wel van spannende dingen, en vulkanen zijn best spannend. Bovendien waren het eilandjes met mooie stranden, dus we gingen ook zwemmen. En de WiFi was ook geregeld.
Wat niet echt meehielp, was dat vriendje thuis achterbleef en dat de vriendengroep haar per app deelgenoot maakte van alle leuke dingen die ze samen deden. Terwijl zij gedwongen werd tot het beklimmen werd van die vulkanen.

Na drie dagen hebben we goed overleg besloten dat ze eerder terugkon. Dat had wel wat voeten in de aarde, want ik kon wel een terugvlucht boeken, maar we zaten op een miniscuul eilandje uren varen van het vaste land....
Uiteindelijk is het allemaal gelukt. Ze heeft daarna nog een week thuis doorgebracht onder toeziend oog van de familie (die twee huizen verderop woont) en de ouders van vriendje. We hebben tussendoor gebeld en geappt. Op deze manier was zij gelukkig en wij gelukkig.

Ik heb net de bovenstaande reacties deels voorgelezen aan mijn man, want hij had het idee dat ons probleem een uniek geval van ouderlijk falen was. Nee dus.

Onze zoon van 18 daarentegen vond het beklimmen ( en ja, dat was zwaar) helemaal geweldig.

We gaan volgend jaar naar de VS vanwege de zonsverduistering. Ze wil dan beslist wel mee. We zijn er al eens geweest, dus we gaan dit keer uitgebreid gezinsberaad houden voor een combinatie die iedereen leuk vindt. Dat zal dan wel betekenen meer attractieparken en minder natuurparken. In een mix. Dochter heeft zich al voorgenomen om meer te gamen met jongeren aan de westkust zodat ze die dan kan gaan opzoeken

Zoon en dochter hebben ons overigens wel allebei meegedeeld dat ze ons vakanties veel te vermoeiend vinden. Er moet dus duidelijk meer rust en ruimte voor gehang ingebouwd worden. Dan kunnen we het jaar erna, zonder kinderen dus, want dit zal echt het laatste jaar zijn, weer onze eigen drukke vakanties ondernemen. Als vijftigers.

Hoe ging dat bij mezelf vroeger?

Herkenning hoor, met drie pubers. Naar aanleiding van dit verhaal had ik het er met mijn man over. Wat deden wij dan op die leeftijd? Het eerlijke antwoord is: iets gematigder, maar ook ongeveer dit. Als ik de kans kreeg, bleef ik ook op mijn kamer hangen cq op een tuinstoel heel veel niks doen. Je hebt geen wifi nodig, in mijn geval volstonden een flinke stapel boeken en een bieb om de hoek ook. Kampeervakanties in Frankrijk/Duitsland waren een ander verhaal. We gingen elk jaar met een bevriende familie op stap en stonden naast of tegenover elkaar op de camping. De slaaptentjes kwamen bij elkaar te staan. En zo hadden de ouders elkaar, ik had mijn vriendin, mijn zus had haar vriendin, de jongsten hadden elkaar. En hoewel we dan ook weinig deden, was het voor de ouders kennelijk wat acceptabeler, omdat we het wat duidelijker naar onze zin hadden Uitjes naar steden werden ook vanzelf leuker met deze constructie.
Hoe we het nu oplossen? Ik zou voor een heel lief ding willen dat we familie of vrienden/kennissen in de buurt hadden voor de oudste van 16. Die was liever thuis gebleven, maar er is daar dus geen achtervang. En hij is te weinig zelfstandig om zomaar alleen thuis te blijven. Het beste dat ik hem kan bieden is een eigen slaapkamer en de ruimte om daar te hangen als hij daar zin in heeft.
Verder doe we veel één op één uitjes in plaats van met alle geweld met het hele gezin weg te willen. De jongsten zijn gelukkig nog wel te porren voor een dagje achterop de motor en er gaat altijd tenminste één motor mee op vakantie. Oudste wordt ook best gelukkig van een bezoek aan een stad, zolang dat maar in een setting van éen op één is. Met de één ga je zwemmen in een natuurplas in de buurt, de ander naar een museum, de derde ligt het liefst de halve dag in het zwembad. Daarmee voorkomen we heel erg veel ergernis. Zelf komen we wel aan onze trekken, ook in die stad, op de motor, wandeling. Gelukkig zijn ze nu wel zelfstandig genoeg dat we ze wat langer dan een uur alleen kunnen laten

Zelf

Op die leeftijd ging ik niet zo vaak op vakantie met mijn ouders door de omstandigheden. Mijn moeder heeft ons wel een paar keer mee op vakantie genomen en dat vonden we echt fantastisch. Misschien ook omdat het echt speciaal was.
Ik logeerde altijd een groot deel van de vakanties bij mijn oma en opa op het platteland. Daar vond ik het heerlijk. Ik had daar ook vriendinnen. De dagen waren gevuld met paardrijden, naar het dorp gaan, zwemmen in het plaatselijke zwembad en naar het strand.
Thuis bij mijn moeder las ik veel, keek televisie en verder paste ik ook veel op de jongere kinderen in huis. Ik sprak ook vaak af met vriendinnen om samen te gaan zwemmen of de stad in te gaan.
Uitstapjes met de familie deden we niet zo vaak dus als het gebeurde was het wel speciaal en ging je graag mee. Maar mijn moeder werkte veel en de situatie was er niet naar om veel leuke dingen te doen.
Al met al, was ik op die leeftijd dus niet zo enorm passief maar over het algemeen was ik vooral veel weg met vriendinnen. Ik was thuis wel redelijk verantwoordelijk. Ik lette altijd goed op de jongere kinderen en paste veel op.
Ik weet nog wel dat ik zo rond 14-15 wel een lamlendige periode had en vaak geen zin had in dingen.

Mijn kinderen

Mijn kinderen zijn ook niet zo moeilijk. Mijn ene zoon vindt alles leuk eigenlijk. Hij is in de vakantie veel met vrienden op stap maar hij is ook altijd in voor een uitje met ons. Wandelen in het bos hoeft niet zo maar veel andere dingen vind hij wel leuk. Laatst ging ik met de kleintjes naar de dierentuin en toen wilde hij opeens ook mee wat ik helemaal niet had verwacht. Hij is alleen wat ongedurig dus vaak is hij er eerder zat van dan wij. Maar dan heeft hij zijn telefoon of gaat hij maar een extra rondje lopen of zo. Hij heeft nu ook een vakantiebaantje dus hij is best druk met van alles en nog wat. Vakantie met ons vind hij ook leuk. We hebben ook wel eens geregeld dat hij dan bijvoorbeeld in de ochtenduren surf les kreeg met een groep jongeren. Hij doet ook altijd makkelijk vrienden op.

De andere tieners zijn tot nog toe makkelijk. Ze gaan niet altijd mee op uitjes die in het teken staan van de kleintjes maar voor veel dingen zijn ze best in. Zoals bioscoop, bowlen, klimmuur, karten, kermis, musea, midgetgolf... Ze hebben ook zo hun activiteiten in de vakantie (paardrijden, zwemmen, tennissen) en ze wandelen met buurthonden voor geld. Thuis inderdaad veel lezen, tekenen, computeren, gitaar oefenen, films kijken...

Ik werk ook veel en ik heb natuurlijk nog de kleintjes dus het is ook niet zo dat we heel veel uitjes doen elke week. We doen vaker wat in de avonduren maar niet zo heel vaak een hele dag weg.

Wel gaan we met elkaar op vakantie. Op vakantie wisselen we een beetje af. Vaak splitsen we ons in 2 of 3 groepen. Mijn schoonzusje en haar kind gaan ook meestal mee. Alleen bij het huisje blijven zou ook wel mogen maar daar hebben mijn kinderen meestal geen zin in. Ene zoon vindt het leuk om vrienden te kunnen maken en andere jongeren om zich heen te hebben dus die gaat dan ook vaker zijn eigen gang. De andere twee tieners hebben die behoefte minder. Ze vinden echter de meeste uitjes wel leuk. We zijn gemiddeld vrij actief op vakantie en zijn meestal de hele dag wel in touw. En zoals ik altijd benadruk tegen ze, je hoeft niet mee, je mag mee. En dat meen ik ook, ze zijn oud genoeg om alleen te blijven.

trekken aan pubers

Ik was nogal op mezelf (ben dat eigenlijk nog steeds). Op vakantie hadden we als regel: de ene dag een uitstapje, de andere dag op de camping blijven, en dat was prima, daar had ik geen problemen mee. Ik genoot op mijn eigen introverte manier van de uitstapjes en op de campingdag was ik het gelukkigst met een boekje op het strandje, of dobberend in een rubberbootje.

Mijn moeder snapte daar niets van en eiste "gezelligheid" van me. Helaas had ze het niet getroffen met mij. Ik, haar enige dochter, had echt niets met gezellig gearmd winkelen, flaneren over de boulevard en dat soort dingen (nog steeds niet), kortom het ideaalbeeld uit de (Lin)Era-reclame, weten jullie nog, dames van 45 jaar en ouder?

Soms deed ik echt mijn best, maar was er niet in zit kan er ook niet uit komen.

Mijn moeder kon er niet mee om gaan en ergerde zich blauw en geel aan die puber waar weinig uit kwam, om de woorden van TS maar te gebruiken. En na een paar dagen kon ze zich niet meer inhouden.
"Jij kunt nou ook nooit eens gezellig meedoen!"
"Waarom kun je nou nooit eens zijn zoals andere meisjes van je leeftijd?"
En, om het me nog eens extra in te wrijven: "Geen wonder dat je altijd gepest wordt op school."

En bedankt.

Ik geef toe, ik lees de berichten over pubers waar "weinig uit komt" dan ook met een gekleurde bril, maar ik moet dan vooral aan vroeger denken, toen ik mijzelf niet mocht zijn en geforceerd werd een meisje te zijn dat ik niet was. En ook, wat dat met me heeft gedaan.

Gelukkig heelt de tijd alle wonden en kan ik mijn vrije tijd tegenwoordig schuld- en schaamteloos wegdromen op mijn eigen saaie manier

Maar mag jouw puber ook zichzelf zijn? Of moeten ze voldoen aan het ideaalplaatje dat jij van je gezin hebt?

Leanne

Het ligt eraan. Een tiran van een puber met grote bekken en fout gedrag is m.i. wat anders dan een puber waar "weinig uit komt". In het laatste geval ben ik makkelijker, in het eerste geval vind ik inderdaad dat dat alles te maken heeft met sociale omgangsnormen.

Uit jouw beschrijving merk ik niets van een puber die met zijn gedrag de sociale omgangsnormen te buiten gaat. Je beschrijft hem zelf als "een beetje sip" en "er komt weinig uit". Ik vind dat typisch pubergedrag waar je niet te zwaar aan moet tillen.

Laat dat joch lekker met rust, zie het als een onhandige vorm van een heel natuurlijk proces, namelijk: los komen van je ouders en je eigen leven vorm geven. Nu weet hij het nog niet goed, kan hij dat niet aangeven, komt er weinig uit en zit hij er maar een beetje sip bij (jouw woorden).

En dan komt er ook nog eens een moeder bij die boos is omdat hij geen gewenst gedrag vertoont en haar ideaalplaatje verstoord raakt.

Het was wat anders als hij echt ontoelaatbaar gedrag vertoont, maar dat maak ik er echt niet uit op.

Tegelijk heb ik ook begrip voor jou, je bedoelt het goed en wil hem een leuke tijd geven, en hij hangt erbij als een dot zure lappen. Maar echt, het is een fase. Hij heeft er misschien nog meer last van dan jij. Laat hem maar even sudderen, besteed er niet teveel aandacht aan, probeer het ideaalbeeld los te laten en prijs hem eens extra als hij wél het door jou zo gewenste sociale gedrag toont.

Pubers zijn nou eenmaal onhandige horken

Ik snap mijn kind

Ik ben zelf een 'nakomertje' en ging dus ook jarenlang als enig kind met mijn ouders op vakantie; mijn oudere brussen waren de deur al uit. Beetje dezelfde situatie als mijn jongste zoon, dus. Ik weet dus ook uit ervaring hoe 'saai' dat is, als enig kind nog mee sjokken met pa en moe.
Ik ben zelf als 15-jarige al niet meer met ze mee gegaan. Ik ging met vriendinnen in Nederland op de fiets langs jeugdherbergen. Dat mijn ouders dat goed hebben gevonden.. Misschien dan toch het voordeel van de jongste zijn..;-))

Prijzen als ze wel sociaal doen

Sally, dat is inderdaad zo. Prijzen bij gewenst grdrag is typisch zoiets dat je bijna zou vergeten, maar het werkt gewoon heel goed bij mijn pubers. Zo zijn we zomaar uit eten geweest met een bevriend gezin. We hebben gewoon drie uur lang geen kind aan ze gehad. Niet luidruchtig, maar ook geen gezemel of we al klaar waren, maar ontiegelijk gezellig. Ik heb ze alledrie op een los momentje even gezegd hoe fijn ik dat van ze gevonden heb. En alledrie gaven ze licht bij dat complimentje.

Nee hoor, hier ook weinig eigen initiatief

Maar als ze wat bedenken dan ben ik dus ook dubbel enthousiast en ik financier dan graag mee .

Het is ook gewoon lastig, ik ben zelf ook niet blij met al die dagen in bed met dat stomme schermpje. Ik kan me ook goed voorstellen dat jullie ervan balen. Een DS hebben wij nooit gehad, dus weg willen als die leeg is komt mij niet bekend voor. Overigens ben ik van mening dat als we weggaan er niet geklooid dient te worden op schermpjes. Dat weten ze inmiddels wel, dus daar hebben we ook zelden bonje over. Daar staat tegenover dat ik ze dan weer niet zo snel mee zou nemen naar een terrasje. Ja, voor een ijsje of zo. Maar niet als 'uitje', daar is voor pubers niks aan lijkt me. En voor een 'goed gesprek' hoef je de deur niet uit natuurlijk.

Hou voor ogen dat het een fase is (okee, die kan wel een paar jaar duren, maar toch... het gaat voorbij!). En probeer toch wat voor ze te organiseren. Kan ook een kamp of zo zijn, dat is volgens mij al eerder geopperd. Begin van de vakantie zijn mijn pubers ook op kamp geweest met hun sportclubje. Ze doen allebei dezelfde sport, dus vandaar samen. Hadden ze geen van beiden zin in, maar ik heb ze gewoon opgegeven. En uiteindelijk zijn ze natuurlijk gewoon gegaan en hebben ze ook nog eens een fantastische tijd gehad. Ze waren zelfs allebei zo lief om dat zowel tegen de leiding als tegen mij te zeggen . Dus moraal van het verhaal: je kunt ze af en toe ook wel voor het blok zetten, en je hoeft niet overal zelf aan mee te doen. Sterker nog, misschien vinden ze het juist wel leuk om zelf iets te ondernemen zonder jou (en/of je vriend), maar zijn ze gewoon (nog) niet in staat het zelf te regelen. Dus geef ze een bioscoopkaartje cadeau en geld om bij McDonalds te eten, of laat ze lekker gaan karten of paintballen (breng en haal je ze), of zoiets. Misschien dat ze dan ook nog vrienden mee willen vragen?

Succes!

oke dan

"Of maak ik jongste verantwoordelijk voor zijn eigen situatie en laat hem thuis? Het trekt best een wissel op de relatie met mijn vriend, die baalt er net iets meer van omdat het zijn kinderen niet zijn. Zit je ergens lekker op een terrasje in het zonnetje... is de nintendo ds op en wil zoon naar huis..."

Het is ook wat, heb je een vriend, komen je kinderen ertussen..hoe durven ze.

Die vriend wist toch dat je kinderen had? Ook dat dat niet altijd makkelijk is, daar hoef je zelf geen kinderen voor te hebben. Hij is met jou, dus ook met je kinderen. Verder zou ik het heel erg loslaten. Je stelt iets voor en wie wil is welkom. Geen verrassingsuitjes, want dan dwing je iemand bijna iets leuk te vinden wat jij leuk vindt. Gewoon overleggen, allemaal een keer iets doen wat ze leuk vinden en willen ze niets: lekker goedkoop.

Op dit moment

Zitten wij met oa puber in frankrijk. Campings samen met hem uitgekozen gezien slechte ervaringen van vorig jaar. De eerste camping viel in de smaak met veel vrienden. Waar we nu zitten niet. De hele dag geklaag en gechagrijn. Onvriendelijke antwoorden op vragen en veel gesomber en gemopper. Gaat mee met uitjes want wil niet alleen blijven maar als we er zijn is niets leuk of goed. Kan allemaal normaal pbergedrag zijn maar het verpest toch ook wel mijn vakantie hoor. Beetje rekening houden met anderen hoort toch echt wel bij een gezinsvakantie vind ik.

Die moet zich er niet mee bemoeien :-)

Beetje wat Astrid zegt. Dit hoort erbij, en hij heeft het er maar mee te doen.

Behalve met dat gechagrijn. Dat zou ik ook niet accepteren. En gemiep om lege accu's ook niet.
Hier kan een terrasje overigens prima. Als er maar wat te bikken valt hè, dan willen ze hier wel.

Op en neer

Afgelopen weken thuis gebleven. Puber wilde zijn kamer veranderen en zou het, met wat hulp, zelf doen.
Dus zelf leeg halen, spullen weggooien en aftapen. Alles is goed gekomen, puber heeft goede kleurcombinaties voor verf en vloer uitgezocht. Dat vind ik best knap en we zijn ook trots op zijn overwogen keuzes.
Maar gunst, wat ging het langzaam. Het 'maak je niet druk-virus' heerste alom.

Nu is het klaar en zjn we aan vakantie toe .
We gaan met de pubers en houden rekening met hun interesses zowel als Met die van ons. En ergens verschillen die ook niet zoveel. Een bezoek aan de mercedes-museum is voor elk een leuke uitstap. Of een klimtocht door de boomtoppen. Ik maak dan de foto's en geniet van hun acties. Kastelen is niet meer hun ding, maar één kasteel is okee omwille van pa en ma. Als het maar wel in combi is met een leuk restaurantje of pizzeria.

Ik denk wanneer pubers ervaren dat hun ideeën over vakantie meegenomen worden, ze zich ook vaker gaan aanpassen. Gelijk aan wij onze ideeën wat aanpassen.

Eigenlijk is een vakantie een uitrust/ gezelligheidsperiode voor de aanvang van een nieuw schooljaar. Een tijd om weer wat op te lafen. Strijd maken is juist energieverspilling.

Maar ik ervaar deze zomer wel als een tijd waarin mijn knderen losweken van hun moeder. Best confrontrend voor mijzelf. Ergens net zo als de fase van de overgang; hoe ga je om met veranderingen die je niet kan tegen houden.
Accepterend en over gaan op andere vormen van tijdsverdrijf.

Week voor ons, week voor pubers

Meestal gaan wij twee weken op vakantie in de zomer. Pubers zijn 13 en 15 en al sinds jaren doen we eerst een week vakantie waarvan we denken dat de kinderen dat vooral zullen waarderen en aansluitend een week wat wij ouders vooral waarderen. In de praktijk zitten we de eerste week op een vakantiepark met zwembaden en ander vermaak waarbij wij ons verschansen bij de caravan/huisje met een boek. De week erna is in een particulier vakantiehuis bij voorkeur in the middle of nowhere waarvandaan culturele uitstapjes mogelijk zijn. Wij mokken niet de eerste week, de kinderen mokken niet de tweede week (en vermaken zich zelfs stiekem toch ).

zielig doen

Gister legde 16 jarige zoon nog uit aan z'n mokkende zusje van 9: je kunt kiezen; of je maakt het leuk of je blijft zitten mokken. en dan heb je geen leuke middag.

Jij gaat nu zielig zitten mokken; ach dan begint onze vakantie nog, jammer dat we dan aan het werk zijn...
Maak het gezellig met je vriend. Gas erop uit, kom met enthousiaste verhalen thuis, lekker gegeten en gedronken. Maak er wat van. Jouw vakantie is nu. Die jongens willen niks- lopen niet in 7 sloten tegelijk dus laat t ze lekker uitzoeken.
Uiteindelijk kiezen ze misschien eieren voor hun geld- en misschien niet. En dan over een paar maanden eens vragen of ze echt zo'n leuke vakantie gehad hebben dat t voor herhaling vatbaar is.
Wij hebben zoon van 13 met z'n scherm in z'n sop laten gaarkoken- niet meer naar omgekeken. Zei later toch dat het geen leuke tijd was. Wilde toch wel graag naar een kamp. Dat was een snelle leerschool. Misschien gaat t bij jullie helemaal niet zo.

Maar om nou zielig te gaan zitten zijn vind ik nogal sneu. Je bent verantwoordelijk voor je eigen plezier.

kijk

Die kinderen verander je niet als ze zo zijn. Je kunt wel gaan schermen (om in stijl te blijven) met regels, maar of het daar nu zo gezellig van wordt.
Het viel me eigenlijk meer of ook op dat je kinderen blijkbaar je relatie in de weg zitten. Je geeft het gedrag van je kinderen de schuld dat het invloed heeft op je relatie en dat je door je kinderen geen echte vakantie hebt gehad.
Die verantwoording kunnen ze helemaal niet aan; je moet het zelf anders aanpakken en die pubers even laten voor wat ze zijn: pubers, het gaat weer over.

Dat je vriend iets niet herkent kan, maar dat betekent niet dat je er niet mee moet leren omgaan of dat het abnormaal is en ik neem aan dat als hij van jou houdt hij ook van je kinderen houdt. Onvoorwaardelijk en zo.

Ga dan met je vriend een keer een lang weekend weg, kun je doen wat je wilt zonder die relatieverziekende schermmonsters ;-)

ik snap je best

Alleen (ik weet niet hoe lang je je relatie hebt) lijkt het of je hem op een bepaalde manier "te vriend" wilt houden, want stel je voor dat hij je kinderen niet leuk vindt. Misschien ben je bang om weer alleen te zijn of is dat iets dat totaal niet speelt?
Het klinkt in mijn oren of je bang bent dat hij je om de kinderen zal verlaten en nogmaals, misschien zit ik mis, maar ik zou iets minder proberen te pleasen. Het vreet energie en het helpt geen sikkepit, want jij kunt niet alle mensen tevreden maken.

Ik ben ook gescheiden, heb geen vriend, ook geen thuiswonende kinderen meer. Ik sta in nieuwe relaties nu anders. Zou ik verdrietig zijn als het uitging? Ja, maar niet meer dan dat, want ik weet dat ik ook alleen kan zijn. Dus een nieuwe relatie mag blijven en bevalt het niet dan mogen ze ook weer vertrekken.
Ik ga me nl nooit meer zo'n slag in de rondte draaien voor een partner zoals ik in het verleden heb gedaan. Het heeft niet geholpen.