Puber scheldt me uit...

Als een kind zijn moeder goed kent

weet hij of zij prima wanneer de grens overschreden is als moeder dat in de stem weet te leggen.

Het is lang geleden en ik weet al helemaal niet meer wát er gezegd is, maar ik weet nog wel dat ik duidelijk gearticuleerd en dreigend kalm uitsprak dat ik 'dit ábsoluut niet tolereer, wánt zo praat je niet tegen mij of ieder ander.' En daarna 'begrijp je dat?' Ik heb net zo lang aangedrongen tot daar een ja op kwam. Ik denk nog een of twee keer 'nou? Heb je het begrepen?'

Mijn kinderen kennende was het bij lange na niet iets grofs als 'hoer'. Het idee alleen al dat een kind dat dúrft uit te spreken tegen zijn of haar moeder! Waarom denkt dat kind dat dat kán? Als dit een eenmalige slip of the tongue was, dan zou ik er verder geen straf bij geven of zoiets. Daar is zoon ook te oud voor vind ik. Dit soort gedrag los je niet op met straf, maar wel met actief werken aan de bewustwording van het gedrag en het effect van dat soort uitlatingen. Als dat een paar preken kost, dan moet dat maar.

Mijn man was ook niet zo van het bijspringen. Aan een kant vind ik dat goed, omdat mijn kinderen niet het gevoel moesten krijgen dat ik het zwakke poppetje was wat hulp nodig had, maar aan de andere kant is steun soms wel fijn omdat je daarmee laat zien beiden aan een kant te staan. Mijn ouders losten alles op door de straftaak bij mijn vader onder te brengen. Als vader thuiskwam, waren de poppen aan het dansen. Ik vind dat verkeerd. Wie met de situatie te maken krijgt moet daarover ook de 'confrontatie' aangaan met kind, daarin gesteund door de andere ouder als die er is.

Negeren

Een van mijn kinderen heeft een keer iets heel kwetsend gezegd. Het was niet zo erg als hoer hoor. Dat zouden ze echt nooit durven te doen. Bovendien als een van mijn kinderen dat zou zeggen dan zouden de andere kinderen ook wel ingrijpen. Dat is gewoon een grens waar je niet over heen gaat. Het was ook geen scheldpartij maar het ging meer om een bepaalde situatie waarin het kind de zaak helemaal omdraaide en vrij kwetsend was. Bewust. Ik heb toen gezegd dat ik het kind voorlopig even niet wilde zien. Die avond niet aan tafel bijvoorbeeld (kind mocht wel eten pakken) en ik heb kind toch wel even genegeerd. Dat was geen bewuste keuze want ik was oprecht boos en wist even niet wat ik moest zeggen en had geen zin in de aanwezigheid van kind. Na een dag of zo heeft kind excuses aangeboden. Die heb ik geaccepteerd. Daarna probeerde ik wel normaal te doen maar het duurde nog wel even voordat we weer echt normaal waren met elkaar. Daar was nog wel een emotioneel gesprek voor nodig. Ik weet niet of dit de juiste aanpak is maar het was niet iets waar ik heel pedagogisch mee om kon gaan. Ik kon me er niet gelijk overheen zetten.

Poeh

Mijn kinderen zijn echt wel eens flink kwaad op mij of hun vader (en omgekeerd) maar dan wordt er hoogstens met deuren geslagen of een tijdje gemokt. Waarschijnlijk klagen ze ook tegen elkaar over ons. Zoon en dochter kunnen onderling ook behoorlijk bekvechten en dan vliegen er soms termen over en weer die we niet accepteren. Maar zulke scheldwoorden??? Zoon heeft 1 keer over een lerares gezegd dat hij haar een "stinkhoer" vindt (op tv gehoord). Nou hij heeft het geweten! Vader en ik ontploften simultaan.

als je zo'n draadje start schiet je natuurlijk niet veel op met alle ouders die reageren dat zij hun kinderen zo goed hebben opgevoed en zoiets dus nooit zouden doen.
Zaken zijn echt meestal genuanceerder, TS heeft vermoedelijk niet altijd goed gevonden dat er van alles en nog wat over de lippen van haar puber kwam. Denken jullie ook niet?
De vraag is: wat kun je doen? Ikzelf heb een man die grof in de mond is, uiteraard geldt ook hier 'voorleven'. Gevolg is dus dat de kinderen ook wel eens iets zeggen wat ik te grof vind. Het enige wat ik hier aan kan doen is er iets van zeggen. En (meestal op een ander moment) uitgebreider uitleggen wat ik ervan vind en waarom ik vind dat onze kinderen dit niet mogen. Inmiddels vinden de kinderen (13 en 16) het gelukkig ook te grof.
Wat de situatie van TS betreft: ik denk (ook al eerder gezegd) dat puberzoon dit doet uit onmacht, hij is het er echt niet mee eens en dit is het enige wat hij heeft waarmee hij jou kan 'raken'. Ik zie in elk geval 2 mogelijkheden: hij heeft de 'onderhandel-leeftijd', misschien werkt het om met hem meer over zaken zodat je samen afspraken maakt of hebt gemaakt waar hij zich aan moet houden. En je zou zelfs vooraf kunnen afspreken wat de sanctie gaat zijn. Daarnaast ook met hem bespreken (lees: aan hem leren) wat andere manieren kunnen zijn om je frustratie te uiten omdat dit niet acceptabel is.

kaaskopje beetje offtopic

"Aan een kant vind ik dat goed, omdat mijn kinderen niet het gevoel moesten krijgen dat ik het zwakke poppetje was wat hulp nodig had, maar aan de andere kant is steun soms wel fijn omdat je daarmee laat zien beiden aan een kant te staan"

Ik zag eens een tv-programma waarin iets dergelijks voorkwam, waarin een vader tegen zijn kinderen zei: niemand noemt mijn vrouw een .... hebt je dat begrepen, helemaal niemand!

Daarmee nam hij afstand van de moederrol, maakte haar, in mijn ogen, minder kwetsbaar en liet zien dat zij dat beiden niet zouden accepteren. Ik weet niet wat het is, maar dat heeft heel veel indruk op mij gemaakt. Ik vond het heel mooi hoe die man de vrouw uit de moederrol trok, als persoon/zijn vrouw neerzette en voor haar opkwam toen de kinderen daarin over de grens gingen.
Beter dan te horen dat je het wel over je afgeroepen hebt, waarmee partner:
1. zegt dat het waar is
2. hij kind eerder zal geloven dan jou als partner en
3. een signaal afgeeft dat het wel prima is dat je kind je uitscheldt.

Anno

Bij mijn man was het meer "ik heb er weinig aan toe te voegen", of "Ik hou me er buiten". Het was hier ook geen kwestie van afvallen of de kinderen gelijk geven. Gelukkig hebben wij nooit 'gedoe' gehad over grove scheldwoorden. Daar was ik zo duidelijk over dat ze het wel uit hun hoofd lieten, als ze er al behoefte aan hadden.

klopt, Anno

Wij hebben 4 kinderen, oudste met adhd en autisme, die kan ook nogal eens lelijk uit de hoek komen (lees dagelijks), maar man en ik trekken ook 1 lijn. Bij gebrek aan respect voor 1 van de ouders, heb je een probleem met allebei ;-)

Anno

Dan hebben alleenstaande moeders het dus nog moeilijker...

Barvaux

Het is inderdaad niet prettig om in je eentje zonder enige steun tegenover een briesende puber te staan die twee koppen groter is dan jezelf. Maar als een ander het niet voor me opneemt moet ik het toch echt zelf doen. En dat gaat ongeveer op dezelfde manier als Anno beschrijft. Niemand heeft het recht mij uit te schelden of tegen mij te schreeuwen.

En nee, dat is niet leuk, en ook niet makkelijk als iemand je net tot op het bot beledigd of gekwetst heeft met een grote smoel. Maar op zo'n moment moet ik toch echt voor mezelf opkomen. Een puber is tijdelijk min of meer niet-toerekeningsvatbaar en de kans is aanwezig dat ze over je heen walsen als ze een zwakke plek bij je ontdekken, omdat je bijvoorbeeld niet in staat bent een grens te trekken. En als er niemand is om je daarbij te steunen moet je het alleen doen. En dat geldt ook voor moeders met een partner die zich afzijdig houdt.

Maar niemand heeft ons beloofd dat een kind hebben altijd alleen maar leuk zal zijn ;)

Barvaux

Dat snap ik niet helemaal als ik eerlijk ben; niet het waarom en ook niet de bedoeling van de opmerking.

Ik heb de opvoeding alleen gedaan en had daar nog een sabborterend aanhangsel bij om het even grof uit te drukken.
Ik had óók niemand om me bij te staan, sterker nog, ik had iemand die me structureel tegenwerkte.

Inmiddels ben ik uit dat huwelijk weg en ik moet zeggen dat het me nu makkelijker afgaat omdat er geen misbruik meer gemaakt wordt van vaders standpunt en vader niet meer dwarsligt.

Valt niet veel aan te snappen, het was gewoon een opmerking als reactie op jouw bijdrage. Natuurlijk zijn er vrouwen die het alleenstaand en al makkelijker hebben dan vrouwen in een huwelijk. Daar ging het mij niet om.

Dan hebben alleenstaande moeders het dus nog moeilijker...

Vanuit mijn achtergrond van opvoeden met twee personen, denk ik inderdaad dat het voor een alleenstaande ouder best lastig is op gezette tijden. Ondanks dat ik wel eens momenten had waarin ik dacht 'ja nu zou het fijn zijn als je óók wat zei!', was het gemiddeld genomen wel zo dat we elkaar aanvulden. Ik wel eens te beschermend, man dat weer rechttrekkend, dat soort zaken. Beide situaties hebben voor- en nadelen. Voordeel van een alleenstaande ouder lijkt mij, dat je van je eigen opvattingen uit kunt gaan en daar niet over hoeft te discussiëren bij een meningsverschil. Wat een nadeel kán zijn is als een ouder wat doorslaat in een mening of houding, dat daar geen 'kritiek' op komt, of die ouder uit die houding gehaald wordt.

Mijn dochters gingen bijvoorbeeld naar Drievliet met een vriendin. De oudste was 13, de jongste 11 en de vriendin ook 13. Ik was daar redelijk in paniek over. Of ze helemaal betoeterd waren. Man besloot dat het best kon en ze gingen. En het is ze gelukt. Ondanks dat ze voor een deel van de reis een verkeerde trein gepakt hadden:-). In dat soort situaties ben ik blij dat niet alles van mij alleen afhing of afhangt.

Mooi voorbeeld Kaaskopje

Zo gaat het hier ook. In sommige dingen is de ene ouder makkelijk, in andere dingen is de andere ouder makkelijk. Samen komt het best goed.

Time Out voor beide partijen

Bij zo'n uitbarstingen zit er meestal meer achter dan dat kleine ding. Het zou hier dan bv. niet gaan om dat pakje chips maar om iets groters.
Als mijn zoon vroeger het moeilijk had, dan vroeg ik hem naar zijn kamer te gaan en pas terug te komen als hijzelf gekalmeerd was. Of ik ging zelf naar een andere kamer. En dat hielp goed.
Nadat hij gekalmeerd was, praatten we dan. En dan krijg je de echte redenen...

Echt niet!

Nooit hebben mijn kinderen dit gezegd en dat moeten ze niet proberen ook. Natuurlijk zijn ze wel eens brutaal geweest, maar met meteen aangeven dat je echt hier niet van gediend bent was voldoende. Laatst wel een brutaal geval via de de sms (niet scheldend of zo). Zoonlief was naar vriendin en we hadden eigenlijk niet afgesproken hoe laat hij thuis moest zijn. Om 01:00 uur sms'te ik: kom je nu naar huis? Zijn antwoord: "NOPE. Ik kijk wel". Deze viel echt verkeerd bij mij. Meteen terug sms'te ik dat hij NU naar huis moet komen. Dat deed hij en de volgende dag aan het ontbijt wel duidelijk gemaakt dat hij met dit soort antwoorden meteen de discussie sluit. Dan is er ook geen overleg meer mogelijk met mij. Uiteindelijk hebben wij een prima afspraak gemaakt voor de volgende keren, waar iedereen zich in kan vinden. Zelf zag hij ook wel dat het geen handig antwoord was ;-)

Vraag

Je stelde toch een vraag, Elfje?

Ik snap je niet

Ik vond het een heel adequaat antwoord. Je had niets afgesproken. Toen vroeg je of hij naar huis kwam. Nou , nee dus. Zou mijn kind ool zeggen. En dan weet ik dat ze niet naar huis komt en dat ik beter kan gaan slapen oid. Meestal vraag ik hoe laat kom je thuis. En als ik wil dat ze op een bepaalde tijd thuis is, zeg ik dat minstens een uur voor het tijdstip. Want het is natuurlijk bijzonder irritant dat je niets hebt afgesproken qua tijd en je moeder ineens appt dat je acuut naar huis moet! Zou ik zelf ook vervelend vinden. Net gezellig aan de bar of op de dansvloer of net een leuk gesprek met een potentiele verkering en je moeder eist dat je NU naar huis komt. Niet slim. Je hebt wel een erg braaf kind

Geen vragen stellen als je geen nee als antwoord wil hebben!

Het is maar hoe je het bekijkt.

Het begon inderdaad als een vraag. Maar door zijn antwoord: NOpe, ga slapen! (dat laatste was ik vergeten te vermelden en juist die toevoeging viel verkeerd) werd die vraag een opdracht. Die keer daarvoor was hij om 00:00 naar huis gestuurd door moeder van vriendin en eigenlijk was ik ervan uitgegaan dat het weer zo laat zou worden. Hij fietst in zijn eentje langs een fietspad wat niet echt een lekker stukje is. Als ik ervan uit ga dat hij weer om 00:00 uur naar huis zou gaan, dan is kwart over 1 wel laat. Uiteindelijk was hij pas om 01:45 thuis.
Het was zeker niet handig dat er geen tijd was afgesproken, maar ik was ook niet thuis toen hij wegging. Dus aan manlief gevraagd of hij wel een tijd had afgesproken en dat had hij dus niet.
Maar zoals ik al zei: we zijn later tot een prima oplossing gekomen. We spreken nu helemaal geen tijd meer af, maar hij sms't wanneer hij weggaat. Dan weet ik dat hij ongeveer 20 min. later thuis kan zijn. Als dat niet gebeurt kan ik zelf op de fiets springen om die route re rijden.
Het gaat mij namelijk niet om die tijd, maar dat je niet weet hoe laat hij weggaat en daardoor je dus ook niet weet hoe laat je 'm thuis kunt verwachten. Voor hetzelfde geld ligt hij al een uur in de greppel.
Het punt is: als hij gezegd had "ik wil graag nog even blijven" had dat gekund. Maar nu zei hij: "Nope ga slapen!" en dat vind ik toch redelijk brutaal. En dan valt er niet meer te discussiëren. En dat weten ze. Voor de rest zijn we echt niet moeilijk hoor

Nope ik kijk wel is inderdaad wat anders dan nope ga slapen!
Maar toch : geen vraag stellen als je het antwoord zelf wil bepalen

hahaha....

Nou de zoon van Elfje begreep anders precies wat zij bedoelde!
Hij was gewoon even aan het kijken hoe ver hij kon gaan door zo te reageren en voelde onmiddelijk de grens toen moeder zei dat hij dan maar nu moest komen. Dat zegt al alles over de opvoeding van Elfje, waarschijnlijk in combinatie met zijn karakter, dus dat gaat wel goed daar!