U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
puber loslaten of behoeden?
Hallo, ik lees veel nuttige feedback op dit forum. Zal zelf ook proberen mijn bijdrages te leveren en heb nu zelf een kwestie die ik wil voorleggen.
Mijn oudste pubert al behoorlijk. En ik merk dat ik het moeilijk vind om haar los(ser) te laten. Ik heb moeite met hoe ze soms hoe ze soms met anderen omgaat en vind het moeilijk om te zien hoe ze daarin "fouten maakt", anderen (leeftijdgenoten) kwetst en van zich afduwt ondanks hun goede bedoelingen of soms draaikont/liegt. Ik begrijp het allemaal wel verder, het is nog een jonge puber (klas 1), ze is duidelijk zichzelf aan het uitvinden. Maar ik wil haar behoeden, die neiging is zo sterk. Zij wil dat ik me niet bemoei.
Ik heb zelf een vervelende middelbare school periode gehad. Zij heeft een hele fijne start gemaakt op de middelbare. Ik werd daar heel blij van. Maar nu denk ik soms: ach kind, ben je jezelf nog wel? Ik weet dat ze hard veranderen in deze fase, en ook dat ik dat wat moet laten gaan. Ik denk dat ik erop moet vertrouwen dat ze van haar eigen gedrag leert, dat ze in de kern dat lieve meisje blijft, maar dan straks met meer zelfstandige ervaring op zak. Ik ben er ook van overtuigd dat ze niet uit is op kwetsen van anderen, maar ze is gewoon onhandig. Durft zich ook slecht te uiten. En als ze dat dan doet, hooguit via whatsapp ofzo. Ik zie dat ze vriendschappen vergooit waar ze heel blij van werd en waarvan ze zegt dat er niets gebeurd is. Ze oogt nu ook minder gelukkig.
Ik vind het moeilijk om mee om te gaan. Probeer me niet te veel te bemoeien maar ik pieker er vaak over. Hoe gaan jullie hiermee om?
communicatie
Herkenbaar probleem hoor! Mijn dochter is inmiddels 15 en ik dub nog steeds af en toe tussen bemoeien en loslaten, behoeden of laten gaan. Het is gewoon moeilijk om iemand z'n eigen fouten te laten maken, ook al weet je dat dat vaak (niet altijd!) het beste is.
Ik ben wel benieuwd naar voorbeelden. Heb je het idee dat ze leert van haar ervaringen? Wat vindt ze zelf van liegen en draaikonten? Vertelt ze je veel of is het maar een beetje gissen wat er aan de hand is?
Houd in elk geval zo veel mogelijk de communicatie open. Dat werkt bij mij en dochter heel goed. Ze gaat haar eigen gang, maar voorziet mij wel vaak van updates omdat ze inmiddels weet dat ik (soms bijtend op tong) niet meteen klaarsta met volwassen tips en preken en zo. En soms vráágt ze ook tips. Als je laat zien dat je haar haar zelfstandigheid gunt, maar er wel altijd voor haar bent, dan doe je wat je kan, denk ik. Toon interesse, houd het gesprek open.
Dank je Lou. Al blij dat ik niet alleen ben haha. Wij staan nog aan het begin natuurlijk, dus ik zou best een tijdsprongetje willen maken om te zien of ze leert van haar ervaringen.
Ze vertelde vrij veel. Ze is daarnaast vrij doorzichtig en ik prik daar doorheen. Dat is voor haar bedreigend en ik vrees dat ik nu al iets verpest heb omdat dat ze minder open naar me is. Misschien komt dat wel weer, als ik maar genoeg mijn tong afbijt. Ik heb wel altijd een goede band met haar gehad.
Maar een voorbeeld is dat een medepuber haar vraagt of er iets aan de hand is, haar gewoon uitnodigt tot het delen van haar ongenoegens en zij daar niet op reageert. En vervolgens medepuber de rug toekeert en wel gezellig doet tegen andere pubers. Ik zie gekwetstheid bij de ander en ik vind dat zo gevoelloos van mijn eigen kind... Ik vind het moeilijk om haar dan haar zelfstandigheid te gunnen. Misschien neem ik het te zwaar op hoor. Maar op die manier kun je makkelijk mensen die goed van bedoeling zijn kwijtraken natuurlijk. En zo ken ik haar eigenlijk niet. Ik denk eigenlijk dat ze het gewoon te moeilijk vindt, zich te uiten. Terwijl het doel open is en de medepuber een echte lieverd is, dat erkent ze ook.
Of zijn alle pubers gewoon hard voor elkaar?
Mijn manier
is iedere keer weer het gesprek aangaan. Films kunnen een goede aanleiding vormen om een bepaalde situatie te bespreken.
Hier hebben mijn vriend en ik samen 4 pubers. Wij (mijn vriend en ik) zitten gelukkig op 1 lijn in ons opvoedmethodes. Naar mate je kind ouder wordt zal je rol als ouder in mijn ogen veranderen. Onze kinderen mogen heel veel, wel horen er bij elke vrijheid ook verantwoordelijkheden.
In het geval van sociale vaardigheden helpt het bij ons om daar veelvuldig over te praten en dan niet dat je de puber aanspreekt op zijn/haar gedrag, maar het gedrag van anderen analyseert. Daarom ook de films/series. Ik heb met mijn dochter bijvoorbeeld veelvuldig films gekeken over Amerikaanse scholieren. Samen analyseren waarom een meisje of jongen iets doet kan voor een puber heel verhelderend zijn. Door gebruikt te maken van een fictief personage waarbij de situatie ook nog eens enorm wordt uitvergroot kun je veel dingen bespreken, zonder dat een puber zich aangevallen voelt.
Daarnaast ben ik net zo als Lou. Mijn dochter vertelt heel veel aan mij. Advies krijgt ze alleen als ze erom vraagt. Ik ben zelf heel open. Als zij mij wat vertelt dan ben ik bijvoorbeeld in staat om haar te vragen of ze advies wil, of dat ze het alleen maar wil vertellen.
Als je dochter in haar kern een lief meisje is, dan zou ik erop vertrouwen dat ze dat blijft. Zorg dat je band goed blijft door samen dingen te doen. Probeer je in te denken wat je dochter nodig heeft, door bijvoorbeeld je eigen puberteit voor de geest te halen.
Wat je wel moet blijven bewaken is je eigen grens. Dus als je dochter iets tegen jou zegt, of een bepaalde houding aanneemt, wees daar dan heel duidelijk in. Je kind zal dan ook leren haar grenzen te bewaken. 'Doe zoals ik doe en je zeg' is veel makkelijker dan 'doe zoals ik je zeg en niet zoals ik doe'
Paddington
Dank je Paddington. Die tip van fictieve personages vind ik wel een mooie. Eens kijken wat ik daar mee kan.
Ik zal ook proberen niet ongevraagd advies te geven.
Mijn eigen puberteit is een gevoelig puntje. Ik deed braaf wat mijn moeder verlangde, was een brave puber, maar wilde ondertussen graag het huis uit. En dat had ook zo zijn redenen weet ik achteraf.
In vergelijk daarmee krijgt mijn dochter veel ruimte denk ik. Bij het incident dat ik als voorbeeld gaf heb ik haar wel te dicht op de huid gezeten vrees ik, maar ik kon het zo slecht aanzien wat ze deed. Het past niet bij haar. En nog meer: ik zou willen dat ze zich wel durfde te uiten. Niet per se tegen mij hoor, maar tegen haar leeftijdgenoten. Ik heb er zelf genoeg problemen mee gehad, dat ik niet goed voor mezelf op kon komen. Mijn dochter doet dat beter, zoekt haar grenzen bij mij als ouder en dat vind ik gezond. En bij anderen doet ze blijkbaar ook wat ze wil, maar het negeren van de behoefte van anderen vind ik echt wel pijnlijk om te zien. Ze durft het niet, dat is wat ze zegt. Ik zou voor haar willen dat ze dat wel durfde, het zou het zo veel makkelijker voor haar maken, nu en later, weet ik uit ervaring. En natuurlijk beginnen met kleine stapjes, dat snap ik. In dit geval was de medepuber een veilige optie om eens mee te beginnen, een begripvol en niet erg boos type. Het resultaat is nu een gekwetste medepuber, maar vooral een worstelende dochter.
Ik zal met jullie tips in gedachten proberen met haar te communiceren. Momenteel is ze zo gesloten als een oester dus ik zal wat geduld moeten oefenen.
Maar wat durft ze niet?
Durft ze niets te delen met leeftijdsgenootjes? Dat is wel lastig natuurlijk. Misschien kan je met haar bespreken waar ze dan bang voor is, als ze wel iets deelt. Dat de ander haar zal kwetsen?
Het is allebei lastig. Hier een puberdochter van 15 die vaak weer teveel vertelt aan anderen, wat dan soms weer tegen haar gebruikt wordt. En dan zit ze in de problemen. Soms bespreekt ze die met mij en soms niet. Soms geef ik voorzichtig advies of vraag aan haar hoe ze het misschien anders aan had kunnen pakken. Vaak ziet ze dit ook wel, ze is wat dat betreft slim zat maar regelmatig te impulsief.
En puberen is heel lastig hoor, zeker in deze tijd met whatsapp, snapchat en weet ik veel wat allemaal waar alles wordt besproken. Iedereen weet alles van elkaar lijkt het wel. Probeer je daar naar eens in staande te houden. En meiden zijn dan nog veel erger dan jongens volgens mij. Die roddelen wat af over elkaar.
Tango
Ze durft inderdaad haar gevoelens niet te delen met leeftijdsgenoten. Is bang voor gek te staan of gekwetst te worden. Ik heb dat ook met haar zo besproken, dat ik begrijp dat dat moeilijk kan zijn, maar dat echte vriendschap gepaard gaat met vertrouwen en dat je dat in kleine stappen opbouwt. Dat je inderdaad soms moet constateren dat iemand je vertrouwen niet waard is geweest en dat dat dan iets zegt over de ander, niet over jou. Maar ja, allemaal theorie natuurlijk. En dat terwijl de medepuber echt een soort veilig type is.
Ja, ik realiseer me dat puberen lastig is hoor, zeker met alle social media, waar ze driftig aan haar image aan het bouwen is. 
Hoewel ze er plezier aan beleeft vind ik het vaak geen zegen. Je hebt ook geen idee wat ze precies doen op snapchat, in whatsapp groepen e.d. En wat anderen tegen hen doen. Bij mijn introverte dochter komt dat er ook niet direct uit, pas als ze in huilen uitbarst zeg maar.
Ik begrijp het probleem niet zo
Heeft ze geen vriendinnen, of wordt ze gepest? Middelbare schoolgedoe met wisselende vriendschappen is toch voor veel kinderen een kwestie van leren met vallen en opstaan. Ik hielp mijn dochter alleen daarmee als ze expliciet met vragen naar me toe kwam.
Ik zou er niet zo bovenop zitten tenzij er echt dingen mis gaan.
Herkenbaar
Zo herkenbaar. Mijn 2 puberende zoons beklagen zich ook regelmatig dat ik me niet zo moet bemoeien met hun leven. Ze vertellen ook weinig thuis omdat ze (door mijn bemoeizucht) liever hun mond houden dan dat ik weer een preek houd. Ik heb er wel van geleerd. Lig regelmatig wakker of heb er pijn van in mijn maag maar ik probeer het bij mijzelf te houden en mijn zorgen bij mijn (veel nuchterdere)partner neer te leggen. Kreeg laatst wel een goede tip van iemand. Zeg in een gesprek met je kind niet de hele tijd wat jij wil maar wat je het kind gunt. Dus in plaats van ik wil zo graag dat je leuke vriendinnen hebt, ik gun jouw mooie vriendschappen. Het schijnt dat die manier van benaderen minder druk op het kind legt. Heb het nog niet geprobeerd maar het klinkt aannemelijk. Maar loslaten blijft heel moeilijk zeker als je ziet dat de keuzes van je kind haar niet gelukkiger maken. Succes
Wel corrigeren
Ik corrigeer wel en duidelijk, en laat het verder los. Ik heb niet de Illusie dat mijn mening zo belangrijk is voor mijn pubers. Ik vind dat in jouw voorbeeld je dochter ronduit onaardig is. En ik vind dat je er veel smoesjes omheen verzint en het onaardige verdoezelt. Je zegt notabene dat het resultaat vooral een worstelende dochter is! Sorry maar ik vind de gekwetste medepuber echt 'zieliger'. Al zal die er ongetwijfeld wel overheen komen, vermoed ik zo.
Mijn kinderen doen natuurlijk ook dit soort dingen. Ik denk dat veel pubers dit doet. Ze experimenteren met gedrag en daarnaast is de plaats in de pikorde ook nog eens heel belangrijk. Die combi maakt dat ze af en toe echt foute dingen doen. Mijn zoon heeft onlangs een andere jongen buitengesloten. En ik snapte het heus wel, er waren allerlei redenen aan te dragen maar ik vind iemand expres buitensluiten gewoon een k-streek. En dat heb ik ook gezegd. En verder ben ik overgegaan tot de orde van de dag. Later bleek jongen toch uitgenodigd dus of mijn aanpak heeft geholpen of zoon is in de basis ook een lief kind.
Wat ik dus wil zeggen: het maakt waarschijnlijk niet zoveel uit wat jij zegt want je bent in sociale dingen nu vast even niet de beste raadgever volgens haar. Maar dan kun je dus net zo goed de ongezouten waarheid zeggen toch? Als je maar niet doorzeurt (zoals mijn pubers zeggen) want dan kun je inderdaad vergeten dat ze ooit nog wat met je delen.
doorzeuren
Nee haha, dat niet.
Hier merk ik dat het wel degelijk helpt wat ik zeg, net als bij Mussie? als ik maar afwacht tot ze er zelf mee komen. Dus ik geef iets aan, en dan gaan ze er zelf aan broeden. Gaat wat tijd overheen en na een poosje komen ze met iets dat vaak minstens wel in de buurt komt van wat ik zei.
Maar niet gelijk, dus. En het is mij ook niet zo duidelijk of ze zelf bewust de link met mij leggen. Doet er verder ook niet toe.
Dank!
Vesper Lynd, het probleem is een worstelende dochter en een gekwetste medepuber. Vriendschappen die komen en gaan heb ik geen moeite mee hoor. En daar zal vast eens iemand verbaasd of verdrietig over zijn.
Maar je dan vervolgens zo gedragen dat de ander extra gekwetst wordt, ai, dat vind ik wel erg. Ook al is het niet gericht op het kwetsen. Diegene die je vriendschap gaf verdient het om rekening mee gehouden te worden, zeker als diegene verder niets fout gedaan heeft en als het makkelijk te voorkomen is dat diegene verder gekwetst wordt.
Mussie, ik vind het ook "zielig" voor de medepuber. Maar ik kan daar niet zo veel mee, ik kan moeilijk gaan troosten ofzo. Dat doorzeuren is denk ik inderdaad niet handig. Ik houd nu gewoon mijn mond er over, ze weet hoe ik erover denk. En dan hoop ik op het effect dat Bel omschrijft... Het doet er inderdaad niet toe of ik haar inspireer of niet, maar misschien draag ik bij met mijn input.
Het vertrouwen van haar in mij zal vast niet gelijk bij dit incident voorgoed weg zijn. Ze heeft ook echt wel blijk gegeven van begrip voor mijn standpunt, maar in het vervolg zal ik die bevestiging niet afwachten en verder gaan met wakker liggen, haha.
Horsie, de "ik gun jou" tip is een mooie. Ik zeg het al vaak. Het is vaak ook wat abstracter, zodat ze hun eigen conclusie kunnen trekken.
Dank voor al jullie input. Loslaten is wel moeilijk vind ik hoor. En nog los van de "schade" die ze anderen toebrengt, ik vind het moeilijk om haar te zien worstelen.
Juist wel belangrijk
Toch nog even. Ik zie hier het tegenovergestelde van wat Mussie beschrijft: het is voor mijn dochter juist wel belangrijk wat ik overal van vind. Daarom bijt ik af en toe op mijn tong. Zo is het natuurlijk niet per se voor alle pubers, maar toch: onderschat het ook niet, wat je eigen mening misschien doet met je kind.
Het blijft over eieren lopen.
Vroeguh.. deed ik alsof ik niet luisterde naar mijn moeder, die had soms best goede raad. Toch bleef het wel hangen (tenzij overkill) en nu met mijn kinderen doe ik hetzelfde.
Hey, ik ben ook maar een mens :p
Mijn kinderen gapen en kijken verveeld als ik me weer eens niet kan inhouden. Dan houd ik het maar weer kort en hoop dat iets bleef hangen.
Eerlijk gezegd denk ik dat de meeste wijze lessen die we aan kinderen willen leren tussen de 9 en 12 jaar het beste nestelen. Dan ben je ze even "kwijt" om er vervolgens achter te komen dat sommige wijsheden de kop weer op duiken na de puberteit.
Toch moeten ze het zelf doen, net als wij vroeger.
Als we er maar zijn als het de verkeerde kant op gaat.
Herkenbaar!
Nou, dat had ik kunnen schrijven. Ik zie dat puberale gehannes van mijn dochter af en toe ook met lede ogen aan.... En heb zelf ook lastige puberteit gehad, en dan ga je toch vergelijken en projecteren, wat je dus niet moet doen.
Ik heb de reacties ook met veel belangstelling gelezen. Goede tips, en er is goede hoop 