Positiever leren denken over dochter

Dochter wil dit zelf graag

Iets meer uitleg n.a.v. de vraagtekens bij het kamertrainingsplan:
- Het is niet zo dat wij haar uit huis sturen! Integendeel. Dit is de grote wens van dochter zelf;
- Ze roept al jaren dat ze op zichzelf wil wonen. We hebben altijd aangegeven dat het kan als ze 18 is en een studiebeurs kan lenen;
- Het idee dat ze mogelijk eerder kan vertrekken, is voor haar een grote opluchting;
- Voor ons is het een opluchting dat ze dan begeleiding krijgt. Begeleiding die we haar op haar 18e niet meer kunnen opleggen als ze dat niet wil;
- Ook is het prettig dat ze nu eerst dichtbij huis op kamers gaat. En niet in de stad waar ze (nu al) een opleiding volgt;
- Verder hebben we gezegd dat ze het zelf grotendeels moet regelen. Ik ga er niet zelf werk van maken (help haar wel als ze dat wil en vraagt). Als ze zelf geen actie onderneemt, ga ik er vanuit dat ze toch niet echt weg wil, maar dat het idee alleen al voldoende is voor haar.
- Het is ook niet zeker dat ze voor kamertraining in aanmerking komt. De kans is wel groot denk ik, want ze heeft inderdaad een ADHD-diagnose en in combi met de huidige problemen lijkt ze me wel een 'geschikte kandidaat'.
- Los van het belang van dochter, vind ik het ook goed om met de andere gezinsleden rekening te houden. Er is nu veel stress in huis. Mijn man heeft o.a. een hartkwaal en de gevolgen zijn merkbaar.

Het zou dus een win-win situatie kunnen zijn. Het kan ook nog meer uit de hand lopen, maar dat kan het thuis ook. En nogmaals, als dochter geen stappen zet om dit te regelen, ga ik het niet pushen.

Anoniem/droomplaatjes

Anoniem,

Heel fijn te lezen dat het bij jullie goed uitpakt. Hier hoop ik ook op. Ik vind het wel heel moeilijk het ‘droomplaatje’ los te laten. Ik had ook liever gezien dat ze om een normale reden uit huis was gegaan en niet vanwege problemen.
Het voelt als falen, maar dat falen is er ook al zoals het nu thuis gaat. Daarom kies ik ervoor het te zien als een positieve stap, met hopelijk succes tot gevolg. Ik ben ook blij dat dat dit soort hulp bestaat.

Heuh

Pubers willen toch allemaal uit huis?
Een prima uitgangspunt om, tzt, ook te gaan.
ADHD, dan heb je wel een aantal puber karakteristieken in het kwadraat.
Lijkt me meestal geen strak plan om dan al vroeg uit huis te gaan.
Zo'n kamertrainingen, dat is vaak ook een vangnet voor als het thuis echt uit de klauwen loopt of er geen opties meer zijn. Een feestje zal het zeker niet zijn. Idealiseer je het niet?

Thea

Pubers willen toch allemaal uit huis? Nou, de mijne niet, dus. Die hebben het prima naar hun zin met ons. En wij ook met hun. Natuurlijk gaan ze tzt, maar ze hebben gelukkig absoluut geen haast (17 en bijna 20).
Ik denk dat bij een pittige puber met ook nog eens ADHD, begeleid wonen juist wel heel goed kan zijn, omdat vreemde ogen dwingen. Vaak werkt bemoeienis van ouders juist contraproductief. Dus als het doel is zelfstandig worden op een voor iedereen prettige manier, dan lijkt me in het geval van Sub Rosa dat dit een hele mooie oplossing kan zijn.

Ik denk dat je insteek de juiste is Sub Rosa. Aan dochter overlaten om het te regelen. Doet ze dat niet, dan is de wens waarschijnlijk toch niet zo heel sterk. En inderdaad pas helpen als ze erom vraagt. Misschien dat nog eens helder benoemen, dat je het aan haar overlaat maar uiteraard wil bijspringen als dat nodig is, als zij dat aangeeft. En misschien is de gedachte al wel genoeg, maar dan blijven jullie als ouders toch zitten met haar gedrag waar je moeite mee hebt en waar je niks van kunt zeggen. Ook je punt dat de rest van gezin nu lijdt onder de spanning vind ik belangrijk. Ook voor de relatie met brussen is het goed als het thuis niet uit de hand loopt.

Goed dat je zo snel kunt schakelen. Succes!

Goede ontwikkeling

Ik vind het ook heel positief. Ik vind het neerbuigend om het beeld te creëren dat kind uit huis moet omdat ze niet aan het droomplaatje voldoet. De heftige, negatieve reactie van SubRosa geeft m.i. aan hoezeer haar grenzen worden overschreden. Het verhaal lezend kan ik me dat goed voorstellen: vooral het helemaal uit verbinding gaan is enorm belastend als je met elkaar in een huis woont. Ik vind dat jullie het met respect voor elkaars wensen, mogelijkheden en grenzen hebben besproken en hopelijk ook straks opgelost. Ik hoop dat de afstand ertoe bijdraagt dat de tijd die jullie straks geheel vrijwillig met elkaar doorbrengen weer wat warmer en plezieriger kan zijn.

Groet,
Jo Hanna

vrienden

Als je vertelt dat ze veel vrienden heeft die al uit huis zijn of begeleid wonen dan kan de wens om zelfstandig te zijn natuurlijk wel worden aangewakkerd. De vraag is of de vrienden echt zelfstandig zijn of ook uit huis zijn gegaan vanwege een problematische thuissituatie. Als dat laatste het geval is, dan is het inderdaad een heel goed idee om ook voor je dochter eerst begeleiding te regelen. Ik kan me anders zomaar voorstellen dat ze gaat ontsporen met bepaalde "vrienden".
Het lijkt me een lastige situatie. Ik ken in mijn omgeving ook twee situaties van heel normale gezinnen waarvan de puber 18- maar 16+ uit huis is geplaatst. In beide gevallen gaat het om kinderen met autisme, maar bij ADHD is het misschien nog wel moeilijker om de experimenteerdrang te beheersen.
Veel succes gewenst Sub Rosa.

Je uh Pennestreek

Ik chargeer, uiteraard. Dat iets 'normaal pubergedrag' is, wil natuurlijk niet zeggen dat elke puber dat zo ook doet of ervaart.
Het lijkt me volstrekt normaal dat een puber het thuis zat is en weg wil. Maar willen en willen zijn twee heel verschillende dingen.
Maar het botsen met ouders lijkt me heel gewoon en de natuurlijke gang van zaken. (en ook voor een deel dus uit die verbinding gaan)

En misschien heb ik een totaal verkeerd beeld bij begeleid wonen (heb er ivm werk wel zijdelings mee te maken) maar de hoge verwachtingen die ik hier daarover lees die deel ik helaas niet.
Het klinkt ideaal, maar de praktijk is dat lang niet altijd vrees ik. En juist bij problematiek als ADHD zou ik die gok zelf nooit durven nemen.

ADHD

In het algemeen gexegd: ADHD is nu ook weer niet iets waardoor je nooit normaal kunt functioneren, dus vind ik het voor een kind met ADHD niet heel veel riskanter om uit huis te gaan dan zonder. Het lijkt mij belangrijk dat op een paar zaken toezicht blijft: haar financiën, opleiding en mogelijke verslavingsgevoeligheid. Omgang met mannen kan een heikel punt zijn, maar dat zul je zoveel mogelijk los moeten laten. Een buitenstaander die daarbij helpt lijkt me noodzakelijk voor de goede harmonie binnen het gezin.

Sub Rosa: Naar mijn idee zijn jullie nu goed bezig. Ik kan me voorstellen dat het ook een gevoel van falen geeft en ondanks een zekere opluchting ook verdriet. Ik denk dat je vooral moet laten merken dat je veel van haar houdt en ze welkom blijft als ze het toch tegen vindt vallen. Het zou sneu zijn als ze onterecht "opgeruimd staat netjes" voelt ondanks dat ze dit zelf wil.

Hetzelfde probleem

Sub Rosa
Ik herken jouw dochter gedeeltelijk in mijn dochter.
Mijn dochter gebruikt door toedoen van foute vrienden af en toe wiet. Drinken doet ze matig. Maar heeft ook al geruime tijd een neuspiercing en heeft recentelijk een tattoo laten zetten. Ze is ondertussen 18 en was nooit bang. Gaat de zaterdagavond uit en blijft de hele nacht doorgaan, blijft dan slapen bij vrienden die wij niet kennen. Haar schoolresultaten laten ook te wensen over. Vorig jaar haar jaar opnieuw gedaan. Dit jaar opnieuw slechte schoolresultaten. Ben met haar op gesprek geweest met een therapeut ivm drugs.
Het komt erop neer dat de ouders worden begeleid in het omgaan met een kind met druggebruik maar niet dat het kind zelf wordt begeleid. Daarvoor moet het al verslaafd zijn. Het ergste vind ik wel dat je het niet kan vertellen aan familie en vrienden want ze kunnen je toch niet helpen. Ze hebben dergelijke problemen niet. Het spijtige vind ik ook dat ze niets meer samen wil doen, bioskoop, op reis gaan, winkelen, daguitstapjes. Maw je bent goed om hun chauffeur te zijn of als ze iets nodig hebben. Zoals jij ben ik ook het rustige type dat de kat uit de boom kijkt. Mijn dochter is ook het avontuurlijke type, is van niets bang. Ik begrijp je volkomen en hoop dat deze moeilijke periode snel zal overgaan zodat we eindelijk terug van onze dochter kunnen genieten. En ja indien het niet betert ben ik ook van mening dat ze dan maar alleen moeten gaan wonen. Al heb ik dit liever niet...

Dan zou ik maar gauw

stoppen met chauffeur zijn, lijkt je ook niet? Je bent toch gekke Henkie niet? Helpt ze wel in huis? Anders zou ik er snel klaar mee zijn.
Ik heb best begrip voor je los willen maken en een eigen leven leiden maar er zijn echt grenzen hoor

Chauffeur zijn

Ze leert nu wel rijden maar betekent niet dat ze alleen weg mag met de wagen. Haar probleem is ook als ik haar iets vraag luistert ze niet en moet ik soms dagen wachten vooraleer ze het doet. Als ze dan vraagt om met de wagen te leren rijden kan ze ook wachten. In het huishouden doet ze niet veel. Het is meestal mijn man die helpt met de huishoudelijke taken. Zij gaat werken als jobstudente en de overige tijd brengt ze door met haar vrienden. Dus ze is weinig thuis. Als ik hierover iets zeg dan zegt ze dat ze toch tijd met haar vrienden mag doorbrengen. Niet gemakkelijk de puberteit.