opzetten tegen ouders

Grenzen opzoeken

Het lijkt inderdaad des pubers, de grenzen opzoeken, je vrijheid innemen en dan maar kijken hoe je ouders reageren. Waarbij een sterk wapen is, dat ze inderdaad echt het huis uit kunnen lopen. Dat geeft ook bij jou je gevoel van paniek.
Voor jezelf denk ik dat het heel belangrijk is om goed stil te staan bij je eigen motieven: waarom word je boos, waarom trek je daar een grens, waar ligt het zwaartepunt van je reacties. Als je denkt dat hij (speciaal hij, in tegenstelling tot leeftijdsgenootjes) ergens nog te jong voor is, dan heb je een heel moeilijke positie. Want in jouw ogen is hij wellicht nog jong, maar in de ogen van zichzelf en van anderen kan iemand van 16 al heel volwassen overkomen.
Ik vind de cirkels van Vygotsky daarbij voor mezelf altijd een mooi hulpmiddel: de eerste cirkel is de cirkel van vrijheid, dat mag een kind; de tweede is de experimenteercirkel en de derde is de verboden cirkel. Naarmate een kind ouder wordt wordt de cirkel van vrijheid groter en die van verboden kleiner. Denk zo eens na over zijn leven als het gaat om geld, melden wanneer je thuis komt, vriendschappen, uitgaan, de computer etc. Hoeveel verboden heb je nog? Zijn ze nog nodig, of kun je overgaan op de experimenteerfase? Je kunt bijvoorbeeld zakgeld of kleedgeld in eigen beheer geven en aangeven dat hij een baantje kan zoeken als hij meer geld wil. Samen zoeken, serieus bekijken etc. In alles wat je doet en bepsreekt met hem moet doorklinken, at jij van hem houdt, bereid bent om hem los te laten, maar dat je gevoelens van angst er ook zijn, juist omdat je van hem houdt. Hij hoeft zich alleen niet meer zo te gedragen dat jij die gevoelens van angst niet mer hebt. Jij moet met die gevoelens omgaan.
Je kunt ook nog duidelijke grenzen stellen: school, blowen, geweld, drank, seksualiteit etc. dat zijn allemaal onderwerpen waarop je zeer dringende adviezen dan wel echte verboden kunt uitvaardigen. De cirkel van verboden wordt rond deze leeftijd wel heel erg klein.
En maak geen ruzie met hem als de vriend erbij is. Hij is dan wel beleefd, maar kan later met jouw zoon daarop terugkomen en woorden helemaal verdraaien, zodat zoon de versie van vriend gaat geloven.

Tsjor

tjor

die cirkels ik zal dat eens opzoeken. Interessant. We proberen al wel heel kritisch te kijken naar wat we verbieden en welke compromissen we kunnen bedenken. En merken ook dat hij daar gevoelig voor is, dat hij dan toegankelijker wordt.
Waar hij overigens ook toegankelijker van wordt is als hij niet lekker is of zoiets. Dan heeft hij toch ons weer nodig en is een stuk liever...
Gelukkig zijn er geen buitenissige dingen in het spel met alcohol/ drugs.
En ik weet dat het mijn angst is en dat ik hem dat niet moet verwijten, maar lastig vind ik het wel.
overigens wel een goede tip geen conflicten te bespreken waar vriend bij is, maar wel lastig. Ik zie hem bijna niet meer alleen. Wat dat betreft moet ik misschien ook meer die ruimte creeren, ik laat zijn vriend ook eigenlijk bijna altijd bij ons eten of hij eet bij hem, en vaak als vriend naar hus moet van ons, i.v.m. de tijd, gaat zoon daarna naar bed.
Maar bedankt voor je reactie!

Voorbeelden

Waar gaat het bijvoorbeeld om?

over

hoe laat hij thuis mag komen, hoe vaak en veel hij weg mag zijn, over geld uitgeven of liever gezegd dat hij meer geld van ons wil, terwijl hij niet zelf wil werken ervoor.
Vindt hij bijv. dat ik voor hem een zomerjas moet kopen van 60euro, terwijl hij er geen nodig heeft. Hij zegt dan ook dingen als dat wij alles moeten kopen wat hij wil, omdat wij hem moeten verzorgen...;-)
Maar het gaat ook wel eens om gezond/ongezond eten.

hoe lastig ook

ik zou toch proberen het te zien als een positieve ontwikkeling. Hij is misschien ook wat afhankelijker van moeders dan gemiddeld? Hij probeert zich wat los te maken, groot te worden en doet dat op een wat onhandige manier.
Enerzijds zou ik stug volhouden en stabiliteit blijven bieden (angst is een slechte raadgever en daarbij, hij komt wel weer terug) anderzijds zou ik proberen vrijheid te geven waar het kan. De realiteit is nu eenmaal dat hij idd morgen uit kan trekken, dan heb je hem nog maar weinig te bieden.
Probeer hem het gevoel te geven dat je hem serieus neemt als gesprekspartner, dan zal hij jou ook serieuzer nemen. En laat je niet verleiden tot gesprekken die je niet wilt voeren in bijzijn van derden zoals zijn vriend. Geef gewoon aan dat je erop terug komt als jullie met twee zijn?

Rolmodel

Die vriend is een stuk ouder en naar ik begrijp woont hij zelfstandig. Je zoon ziet waarschijnlijk op naar die jongen. Maar is die een goed rolmodel voor je zoon?
Waar staat die vriend nu in het leven? Staat hij op eigen benen? Werkt hij voor zijn inkomen? Is hij in goede gezondheid? Heeft hij nog andere vrienden? Heeft hij een goed contact met zijn familie? Kortom is die jongen gelukkig? Of...zou je zoon gelukkig zijn moest hij het leven leiden dat zijn vriend heeft?
Hij hoeft niet met zijn vriend te breken, maar hij hoeft niet alle negatieve dingen mee te maken die zijn vriend heeft meegemaakt of nog meemaakt.

Daarnaast sta je op een punt dat je je zoon stilletjesaan, maar niet te vlug, moet gaan loslaten.
Ik heb heel hard gevochten tegen het opgroeien van mijn puberzoon. Tot ik ingezien heb dat als we afspraken maken, hij die nakomt. En door dat vertrouwen, kan je meer vrijheden geven. Zolang die aanvaardbaar zijn natuurlijk. Mijn 1ste regel was : "Je mag doen wat je wil, zolang ik er geen last van heb." En met last bedoelde ik vooral dingen die op mijn gezondheid slaan.

Ik denk dat ik mijn zoon ben beginnen informeren wat alles kost rond zijn 17de. Ik ben toen met zijn vader uiteen gegaan en mijn zoon en ik zijn verhuisd. Ik heb wel nooit juist laten zien wat ik verdiende maar de rekeningen mocht hij wel zien. En de vraag was altijd : "Als jij nu alleen zou wonen, kun je dit betalen?" Toen is hij beginnen beseffen hoe duur alles was. En toen hij zijn 1ste inkomen had, vond hij het normaal dat hij mee betaalde voor kost en inwoon.

Mijn zoon is nu 24 en woont sinds kort alleen. En omdat hij vroeger wat van zijn loon afgaf, kan ik hem nu financieel ondersteunen.

Knuffel je zoon maar eens goed. Ze worden zo vlug groot. Als er vroeger iets was wat me stoorde, dan vroeg ik me af of dat niet hetgene zou zijn dat ik miste moest mijn zoon er op een dag niet meer zijn.
En hoe je het draait of keert, mama's tafel is de beste tafel.

hoe oud is vriend?

Zijn ze 16 en 20, of eerder 16 en 25, en hoe oud waren ze toen ze elkaar leerden kennen?
Als de vriend ruim in de 20 is zou ik het leeftijdsverschil echt te groot vinden, vanwege de ongelijkwaardige relatie (die nu dus al tot uiting komt). Ik zou me ook afvragen waarom zo'n oudere jongen iets in mijn zoon zag. Waarom valt hij op kinderen?

anooo

Ze zijn 23 en 16. En ja, ik vind ze in principe eigenlijk ook kwa leeftijd niet bij elkaar passen, maar wat doe je er aan. Wij hebben ervoor gekozen om deze relatie niet te verbieden omdat ze het dan stiekem gaan doen. Dan ben je nog verder van huis en verlies je het contact. Wij hebben ervoor gekozen om hem juist binnen te halen zeg maar en nu lopen we tegen dit probleem op. Inmiddels is de sfeer weer een beetje bijgetrokken en minder 'wij tegen hen'. Het is een kwestie van op en af denk ik. Voor vriend is het natuurlijk ook best lastig om zich te conformeren aan ons, maR ja hij heeft gekozen voor een zo veel jongere vriend en dat hoort er dan allemaal bij.
En Charlie, ḱnuffel je zoon maar eens goed'...dat mag ik vaak niet meer... Maar gelukkig merk ik op bepaalde tijden nog wel degelijk een bepaalde afhankelijkheid en gehechtheid en liefde van mijn zoon. Ik merk dat ik het echt moeilijk vind om te merken dat anderen dus nu echt ook erg belangrijk voor hem worden. Maar ja, dat is echt een puberteitsdingetje waar ik aan zal moeten wennen.