Oppas net uit eetstoorniskliniek

Beste i.

Ik zou er geen enkel probleem mee hebben. Waarom zou jouw opname in een eetstoornis-kliniek invloed hebben op jouw talenten als oppas??

En bovendien..je bent/wordt ontslagen, dus dan gaat het toch best heel goed met je?

Ingrid

Nou heel goed gaat het nog niet. Maar ik zou me kunnen voorstellen dat ouders hun bedenkingen hebben bij een oppas die net uit een psychiatrische kliniek komt.

Wel open zijn

Ik denk dat het van kracht en lef getuigd als je wel open bent over wat er aan de hand is, maar ik begrijp ook dat het moeilijk is om je zo kwetsbaar op te stellen. De tip van Lara om via via een gezin te vinden is een goede. Misschien kun je je oude oppasgezinnen als referentie gebruiken.

Ik heb een oppas gehad die mij vertelde dat ze aan een chronische aandoening leed waardoor zij heel weinig energie had, als antwoord op mijn vraag waarom een jonge meid er voor zou kiezen om 3 dagen in de week op kleine kinderen te passen.
Later kwam bij stukjes het verhaal eruit; langere tijd opgenomen geweest, verschillende stoornissen en ook toen zij zogenaamd vakantie had was zij opgenomen geweest.
Het gevoel dat het bij mij opriep was wat er allemaal nog meer was, wat ze mij niet vertelde. Eigenaardigheden die mij waren opgevallen kon ik nu ook plaatsen.
Enfin zij zei haar baan op en ik was opgelucht. Zij was op zich een goede oppas, maar door zij niet open was geweest (om begrijpelijke redenen) vertrouwde ik haar niet meer.

Als je bij mij zou solliciteren zou ik willen weten waarom jij als jonge meid met de wereld aan je voeten dit werk wilt doen. Ik wil namelijk dat als ik met jou in zee ga, je ook een tijdje blijft. Daarom is het belangrijk om een goed verhaal te hebben.
Als een potentiële oppas mij zou vertellen over haar eetstoornis zou ik willen weten hoe zij met mijn kinderen en eten/snoepen zou omgaan. Ik zou toch ook flink doorvragen, omdat ik zou willen weten of er achter die eetstoornis nog meer zit.
Maar als ik een duidelijk verhaal krijg en er een goed gevoel bij heb dan zou ik je wel aannemen.
Goede oppassen zijn schaars en een eetstoornis maakt niet bij voorbaat dat je geen goede oppas kunt zijn. Wel moet je je goed voorbereiden op een sollicitatiegesprek, een duidelijk verhaal hebben.
J.

O ja

Mijn oppas was naschoolse opvang. Ik denk dat je meer kans maakt om als buitenschoolse opvang werk te vinden. Het is voor jou ook misschien beter te behappen dan de hele dag met een peuter optrekken.

Reactie

Hoi I. Net als de anderen: ook ik adviseer je er open over te zijn. Ook mij lijkt het voor jou prettig als je begint met naschoolse opvang, of halve dagen - het is ontzettend vermoeiend om met peuters om te gaan! Basisschoolkinderen zijn al heel wat zelfstandiger, kunnen praten en vaak ook goed zichzelf bezig houden. Of je kan ze meehelpen met wat schoolwerk of er een speletje mee spelen. Zelf heb ik vroeger als 16-17 jarige ook 's avond opgepast - nou dat was makkelijk want dan sliepen de kinderen voornamelijk. Maar ook heb ik naschoolse opvang gedaan voor een heel lief jochie.
Ik vond belangrijk dat er een 'klik' was tussen de kinderen en mijzelf, zeker als ik 'vaste opppas' voor een langere tijd werd. De oppasadressen kreeg ik via een oppas-organisatie. Ik weet dat bij ons in de buurt nog zo'n organisatie bestaat - misschien is dat wel een tip om daar eens naar te zoeken. Je zoekt vast iets bij je in de buurt?
Ikzelf heb geen hele jonge kinderen meer, de jongste is 11 jaar. Mijn oudste heeft PDD-nos en zodoende hebben we ervaring met de psychiatrie. Maar zij woont niet meer thuis (op kamers). Een goede vriendin van haar heeft een o.a. eetstoornis.
Ik zou beide meiden volledig vertrouwen als oppas. Maar dat is omdat ik ze goed ken en weet dat ze allebei heel precies hun 'werk' willen uitvoeren, naast dat ze erg leuk omgaan met kleine kinderen. Dat heeft niets met hun stoornis te maken maar met hun persoonlijkheid.
Mijn oudste dochter heeft meer vrienden met een psychiatrische achtergrond, maar ook zonder. Ze komen hier gewoon over de vloer, blijven logeren etc. Eigenlijk wat bizar, maar juist een van de 'volstrekt normale' vrienden vertrouw ik voor geen meter. Aardige jonger hoor, maar hij houdt zich aan geen enkele afspraak en doet maar wat....
Daarom denk ik dat jij, met al ervaring met oppassen en duidelijk affiniteit, een geschiktere kandidaat zou kunnen zijn dan heel wat andere leeftijdgenoten. Ga uit van wat je kan, van wat je talenten zijn. Iedereen heeft wel een beperking, jij kent de jouwe erg goed en weet daar steeds beter mee om te gaan. Dus laat het je niet tegenhouden.
Iets heel anders is, dat ik denk dat je vantevoren moet bedenken wat/of je aan de kinderen vertelt. En hoe je omgaat met hun mogelijke reacties, uitspraken etc. Misschien heb je dat al gedaan? Ik weet van sommige vrienden van mij oudste, dat zij zich erg schamen voor hun stoornis. Tja, en dan kwamen ze mijn jongste hier thuis tegen, die ze rustig haar snoep aanbood, vroeg waarom ze zo mager waren. En ook eens bij een jongere die zichzelf sneed of ze zijn armen mocht zien.... (gelukkig was ik ook aanwezig want dat vond ik wel een erg pijnlijke situatie).

Vertellen

Uit eigen ervaring weet ik hoe zwaar het is om het gevecht met anorexia te winnen, ik kan dus ook alleen maar bewondering hebben voor mensen die dit gevecht aangaan en winnen.
Voor mij zou het geen issue zijn, ik zou het wel willen weten. Puur vanwege een aantal praktische zaken. Hoe gedwongen ga je nu nog om met eten? welk effect denk je dat dit zelf heeft op de kinderen waar je bij gaat opletten, hoe is je energiepeil nu? Hoe is je verdere gezondheid nu?
Anorexia is een gevaarlijke ziekte die ook gevolgen kan hebben voor de rest van je gezondheid. Ook weet ik dat voor veel mensen het eten altijd een zwak punt blijft, zelfs na jaren nog. Kijk goed naar jezelf, kun je dit nu al aan, kun je werken in het algemeen al aan? Oppas zijn is leuk maar vooral als je meerdere uren per dag wilt opletten dan kan het ook echt energievretend zijn

Vertellen

Wat iemand al zei als je zelf het gevoel krijgt dat er iets niet klopt is het vertrouwen weg. Ik zou als moeder wel precies van de hoed en de rand willen weten. Hoe gaat het nu precies met je? Krijgen de kinderen er niets van mee? Kun je de kinderen gewoon normaal te eten geven, eet je dan mee met hun aan tafel? En zo nee, hoe verklaar je dat dan? Krijg je nu voldoende calorien binnen op een dag maw bestaat het risico dat je opeens flauw valt en mijn kinderen in de oppas van jou veranderen ipv andersom?

Ik weet niet waar je goed aan doet I. Ik weet wel, dat je hier in deze draad opvallend positieve reacties krijgt. Ik denk niet dat de mensen die reageren een doorsnede zijn van de gewone maatschappij. Ik denk dat de mensen die hier reageren, ervaring hebben hétzij met de worsteling die een eetstoornis is, hétzij met psychiatrie.
Als ik hier in mijn "gewone leven" om me heen kijk is er een groot verschil tussen het politiek correcte: "wat knap dat je aan jezelf werkt en natuuuuuurlijk ben je niet gek" en het in huis halen en op de kinderen laten passen van zo'n persoon. Een gat tussen theorie en praktijk za'k maar zeggen.
Ik weet niet eens waar ik zelf sta. Mijn kinderen zijn groot, ik zit veilig achter mijn toetsenbord heel ruimdenkend, positief en correct te zijn. Maar ik weet niet hoe ik écht zou reageren als mijn kinderen klein en oppas-materiaal waren.

Tirza

Hmmm

Ik denk dat Tirza een punt heeft. Hoe moedig je de strijd ook bent aangegaan met je ziekte en hoeveel bewondering je daarmee ook verdient, het staat los van jouw als oppas van kinderen. Ouders willen over het algemeen een stabiele oppas, waar ze van op aan kunnen, die kinderen mee (op)voedt. Wellicht ben jij hierin nu net zo goed als een gemiddelde oppas, of beter, maar ik kan me de huiverigheid van advertentiezettende ouders wel voorstellen.
Dan je vraag: ja, ik denk dat je het wel moet aankaarten. Maak er ook niet meer van dan het is. Als sollicitant is het niet handig je hart uit te storten (dat zou mij als eventuele oppasvrager iig wel afschrikken). Kort, zakelijk en duidelijk. Eventuele zaken die van belang kunnen zijn erbij vermelden (extra terugkomdagen, medicatie, ik noem maar wat)

Ik zou

ik zou een eerlijk verhaal wel appreciëren; eerlijkheid lijkt mij in ieder geval vereist, waar begin je anders al aan?

Op zich zou ik mij niet zo storen aan de eetstoornis, maar eventueel wel aan wat die stoornis heeft veroorzaakt. Er zit nl. meestal wel meer achter. En dat "meer" zou mij eventueel wel naar de negatieve kant kunnen trekken. Hangt er vanaf dus.

Niet

Het viel mij op dat veel reakties hier positief zijn. Ik zou het denk ik zelf niet fijn vinden om jou als oppas te hebben voor 2-3 hele dagen. Vooropgesteld dat ik je inzet geweldig vind en het is knap dat je in zo'n moeilijke tijd vooruit wil kijken en een goede daginvulling gaat zoeken. Maar ik heb zelf een eetprobleem gehad en weet wat dat in je dagelijks leven betekent. Mijn grootste angst is dat ik het "overdraag"aan mijn meiden. Ik zou niet afschrikken vanwege je psychiatrische achtergrond of door je opname(is enkel in je te prijzen dat je die stap gezet hebt) maar ik zou bang zijn voor het voorbeeld dat je geeft. Waarschijnlijk ben je nog erg mager(omdat je zelf zegt dat het nog niet goed gaat). En als het nog niet goed gaat denk ik dat je ook nog geen normaal eetpatroon hebt. Kinderen zien dat echt wel. Het is niet alleen de vraag hoe je met eten en snoep omgaat , het gaat mij erom dat jij slank zijn de norm vind(in elk geval voor jezelf). En dat wil ik zo min mogelijk overgedragen hebben aan mijn dochters. Mijn moeder is ook erg mager en heeft een eetprobleem. Dat ze weinig eet hebben de kinderen niet zo in de gaten maar dat ze niet van dikke mensen houdt doordat het onbewust in haar gesprekken naar voren komt hebben ze wel door. Het is er al helemaal ingesleten en ik ken de gevolgen helaas veel te goed. Dus ik ben minder tolerant dan de rest maar ik neem je niet aan als oppas.

Ik wil je wel alle kracht van de wereld toewensen want je weg is zo zwaar.

Liedewij

Kom maar

Het is dat ik geen oppas nodig heb, anders mocht je vandaag nog beginnen.

Weet het nog niet

Hm, ik weet het nog niet. Het hangt er voor mij vanaf wat je nog meer meebrengt. Wat is je leeftijd, je achtergrond, je ervaring met kinderen, je persoonlijkheid, is er voldoende 'chemie' tussen ons. Ik zou jouw achtergrond wel als een nadeel zien. Als daar voldoende voordelen tegenover staan, zou het kunnen. Wat daarnaast voor mij meespeelt: zijn er meer 'sollicitanten'? Als zich iemand meldt, die net zo leuk, spontaan en ervaren is als jij (ik ga er voor het gemak even van uit dat je dat bent), dan kies ik voor degene die het meest 'stabiel' is.

Nikus

haha, 'hoe goed kun je jezelf beheersen'... nou ik denk heel goed Anorexia is namelijk jezelf zo goed kunnen beheersen dat je jezelf zelfs kan uithongeren.

Ontopic: ik geloof dat ik je zou aannemen als je allereerst wel eerlijk bent en als je daarnaast aan mij kunt onderbouwen hoe jij ervoor gaat zorgen dan mijn kinderen geen hinder krijgen van jouw stoornis. Zo ook trouwens met elke anders stoornis. En uiteraard wil ik sowieso graag weten op welke gronden je denkt dat je de geschikte oppas bent voor mijn kinderen maar dat zou ik aan iedere potentiele oppas vragen.
Groet Terpi

Zelf 'slecht' voorbeeld?

Tja, hm. Ik heb zelf geen eetstoornis maar moet wel een vrij streng dieet houden (cholesterol-arm). Dat is dus niet bedoeld om af te vallen, ik heb geen overgewicht. Maar of ik nou een 'slecht voorbeeld' geef aan mijn kinderen? Ik eet heel veel zaken niet die ik wel de kinderen voorschotel, zoals toetjes of koekjes. Ik heb speciale kaas en margarine, waar de kinderen niet mogen aankomen want die hebben hun kaas en margarine. En ik maak thuis geen fricandellen, worst etc. maar kook volgens dat dieet. Heel gezond, dus daar kan niets mis mee zijn.
Verder gooi ik ook wel eten weg. En daar voel ik me ook schuldig over. Alleen kan ik dus slecht tegen voedsel wat niet meer vers is. Overgehouden aan een acute heftige voedselvergiftiging in een restaurant. Wat andere mensen nog rustig kunnen eten, daar kan ik erg ziek van worden. En dat risico wil ik niet nemen. Maar ook het weggooien van voedsel zie ik zelf niet als 'slecht voorbeeld'. Mijn kinderen weten waarom ik dat doe. Wel met gevolg dat ze niets meer willen wat over de houdbaarheidsdatum is. Daar sta ik wel achter.
Maar of iemand die 'anders/minder eet' dus in principe een slecht voorbeeld is? Ik denk van niet. Dat gaat niet 1 op 1 op. Je kan toch ook moeilijk iedereen met een overgewicht uit de buurt van je kinderen houden?

Voorbeeldfunctie

Met "voorbeeld geven" bedoel ik niet alleen hoe je met wel/niet eten omgaat. Wel wat je uitstraalt en hoe je je gedraagt. Ik wil geen oppas die (misschien onbewust) regelmatig voor de spiegel staat en zichzelf kritisch bekijkt of er geen vet aangekomen is die dag, ik wil geen oppas die zegt "wat heb je toch een mooi figuurtje". Ik wil geen oppas die als ze het over een vriendinnetje van m'n dochter heeft praat over "dat dikkertje". Ik wil geen oppas die zegt "dat is zo'n aardige meid, ziet er ook goed uit("dus slank). Ik wil geen oppas die dik zijn vies vind.
Ik wil nu niet zeggen dat iedereen met anorexia zich zo gedraagt maar helaas heb ik het voorbeeld erg dichtbij.En omdat ik niet wil dat mijn dochters hier overmatig mee in aanaking komen zou het voor mij wel een probleem zijn.

Sinilind; veel mensen met een eetprobleem hebben de gewoonte veel en lekker te bakken/koken voor een ander. Een ander volstoppen en streng zijn voor jezelf is juist iets wat bij deze ziekte hoort. En ook hiervoor zou ik mijn kinderen willen beschermen.

Ik merk dat ik hier heel emotioneel op reageer. Mijn moeder heeft anorexia en ik heb zelf jaren lang een eetprobleem gehad. Mijn reaktie is daarom ongetwijfeld erg gekleurd. Ik ben blij voor het meisje dat deze draad gestart is dat ze bij veel mensen als oppas welkom is. Want als er iets is wat ze waarschijnlijk nodig heeft is dat ze er mag zijn zoals ze is. Dat ze gekend word.

Liedewij

Eerlijkheid

vind ik erg belangrijk, en zeker als het om onze oppas gaat. Waarschijnlijk is het je nog aan te zien, dat je een eetstoornis hebt? Ik zou er sowieso meteen voor uit komen als ik jou was.
Maar als ouder zou ik je dan ook vragen in hoeverre het nu een rol in je leven speelt, en wat dit concreet betekent voor het oppassen met de kinderen.Wat kinderen zien,merken, hoe je daarmee omgaat ook (eten).
En ook hoe je omgaat met terugvallen.
sterkte en veel succes,
amar

Geen probleem

Ik zou er geen moeite mee hebben om je als oppas te hebben. Het is dat ik het niet kan betalen, hooguit af en toe een avondje, maar anders...
Wat ik wel zou willen is dat je er open over bent. Onze vier kinderen zijn tussen de 5 en 12, en ik zou het zeker prettig vinden als je er ook naar de kinderen open over was. Zolang je namelijk over dingen praat en er geen geheim van maakt denk ik dat kinderen er ook geen nadelige gevolgen van ondervinden. Dus als je eens een terugvaldag hebt zou je dat wat mij betreft gewoon moeten kunnen zeggen.
Ik heb nog wel een andere vraag: ik weet natuurlijk wel enigszins wat een eetstoornis inhoudt, maar ik weet niet of je er dan in het dagelijks leven op andere fronten ook last van hebt. Met andere woorden, als je zwak staat, ben je dan ook op andere fronten zwakker? Kun je dan zo'n huishouden met kinderen wel aan? Ik heb geen idee hoe dat werkt namelijk. Misschien werkt het juist positief, omdat je aandacht wordt afgeleid door die kinderen.
Nogmaals, ik zou er geen probleem mee hebben, zolang je er open over bent.

I. is stil

Jammer dat I. niet meer reageert, maar misschien is al het geargumenteer wat veel voor haar.
J.

Hier ben ik

Allereerst bedankt voor alle reacties! Zoveel had ik er niet verwacht. Fijn dat iedereen zijn/haar gedachten heeft laten gaan over mijn vraag.

@ Lidwientje Walg: Dankjewel. Ik wil sowieso eerlijk zijn, liegen is geen optie.

@ Lara10: Dat is wel een goede, ik ga eens rondvragen bij mensen die ik al ken of zij nog iemand weten die een oppas nodig heeft. Dankjewel voor de tip!

@ Josephine: Dankjewel voor je reactie. De vraag wat ik denk dat mijn eetstoornis nog voor een effect zal hebben op hoe ik met de kinderen & eten omga verwachtte ik ook al. Ik heb ook opgepast toen ik nog heel diep in mijn eetstoornis zat, maar ik heb me nooit uitgelaten over eten of dikke mensen tegenover de kinderen. (ook niet tegenover de ouders trouwens)
Over de buitenschoolse opvang; bedoel je dan dat ik echt bij een BSO zou werken of gewoon 's middags bij iemand thuis? En in het laatste geval, weet je dan misschien waar ik meer informatie daarover kan vinden?

@ Hillary: op die vragen heb ik wel een bevredigend antwoord paraat, denk ik. Ik krijg ruim voldoende calorieën binnen en ik zou ook gewoon mee kunnen eten met de kinderen.

@ Tirza: dankjewel voor je eerlijke reactie. Aan dat gat tussen theorie en praktijk had ik ook gedacht.

@ Silone: bedankt voor de tip om vooral zakelijk te blijven, en de dingen als medicatie etc. te vermelden. Daar kan ik wel wat mee.

@ Pelle: het gaat om de periode van nu t/m september, dus een diploma halen is geen optie. Ook niet iets wat ik nastreef nu, ik ben vooral op zoek naar een baantje waar ik plezier en voldoening uit kan halen.

@ Alex: ik ben bang dat ouders het toch niet helemaal vertrouwen en denken dat ik mijn eetstoornis uit zal dragen naar de kinderen. En dat is niet helemaal een ongegronde gedachte natuurlijk, hoewel dat niet wil zeggen dat ik dat ook zal doen.

@ Lidewij: nou, mager ben ik niet meer hoor. En uitspraken over eten en dikke mensen zal ik (zeker tegenover de kinderen) niet doen. Maar ik waardeer je eerlijkheid, dankjewel.

@ Mirreke: dat is ook nog wel een punt, wat zou ik de kinderen hierover moeten vertellen? Nouja, dat is misschien ook aan de ouders. Nikus heeft je vraag eigenlijk wel goed beantwoord, ik heb er niet zoveel aan toe te voegen.

Nou, nogmaals bedankt, en meer reacties, ideeën en tips blijven welkom.

I.