U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Mijn dochter doet haar eigen zin
Wij hebben een dochter van 14 jaar en een zoon van 12 jaar oud. Wij hebben met onze dochter continu aanvaringen het afgelopen jaar. Ze is altijd wel eigenzinnig (haar eigen zin eerst), maar nu gaat ze meer en meer haar eigen weg. Haar gedrag wordt voor ons onhandelbaar.
Onze dochter is gisteren weggelopen van huis en naar een vriendin gegaan. Ze heeft deze week een drukke proefwerk week en vorige week afgesproken dat onze dochter dit weekend volledig op haar huiswerk gaat richten. Leren gaat bij haar niet vanzelf en als ze niet meer tijd besteed aan proefwerken, dan haalt ze onvoldoendes.
Zaterdags heeft ze meestal hockeywedstrijden en dat is een prima afleiding, dus gaat ze deze zaterdag naar haar wedstrijd om 11 uur in de ochtend. Vervolgens is ze om half zeven 's-avonds nog niet thuis en heeft ze niet gezegd waar ze blijft. Ik kom erachter door de hockeyclub een app te sturen. Ze mocht nog een wedstrijd spelen en is tussen de wedstrijden door bij een vriendin gebleven. Om zeven uur komt ze thuis en doet of er niets aan de hand is. Wij spreken haar erop aan en ze zegt dat ze bij haar vriendin huiswerk heeft gemaakt en niet meer gedacht heeft om ons te waarschuwen (vermoedelijk omdat wij dan gezegd hadden dat het beter is om huiswerk thuis te maken).
Zondag vraagt onze dochter of ik haar huiswerk wil nakijken. Ze komt na een half uur bij mij en vraagt of ze naar haar vriendin mag. Ik zeg dat dat kan als ze haar huiswerk af heeft en dat weet ik pas als ik het huiswerk nagekeken heb. Ik geef ook aan dat Denise bij ons kan komen. Ze komt nog een paar keer en de laatste keer huilend dat ze niets mag en dat ze in een gevangenis leeft. Mijn dochter is een High Sensitive Person (HSP) en laat haar emoties voorop gaan. Ze loopt weg en vertrekt op haar fiets. Wij komen erachter waar ze zit en mijn vrouw zorgt ervoor dat ze weer thuis komt. Om acht uur in de avond komt ze thuis. Ik was gisteren erg kwaad op haar en we hebben elkaar niet meer gesproken sindsdien.
Deze incidenten gebeuren wekelijks. Als ze niet meteen haar zin krijgt gaat ze tekeer tegen mij en mijn vrouw. Mijn vrouw krijgt voortdurende volle laag, boosheid, frustratie, negeren. Als mijn vrouw de kamer in gaat om wat te praten zegt onze dochter: "Wat doe je hier, ga weg" . Een normaal gesprek is onmogelijk en dat is heel lang zo, tot verdriet van mijn vrouw. Tijdens het avond eten zegt onze dochter weinig en zondert zich meestal af in haar kamer. Ze is veel bezig met sociale media op haar iphone en levert het apparaat in de avond nooit uit zichzelf in.
Het gedrag van onze dochter is dermate anders, dat wij ons grote zorgen maken. Ik heb al geen behoefte meer om te praten met haar. Mijn vrouw heeft gisteren ons gevraagd waarom ze zo doet. Onze dochter antwoord dat ze niets mag en dat ze zelf wel weet wat ze kan en mag.
We hebben de afgelopen maanden verscheidene keren aangegeven wat wij van haar verwachten en dat is een normaal gesprek, op tijd thuis komen, huiswerk maken en meedraaien in het gezin met taken en als lid van het gezin.
Wij denken dat ze veel mag, ze mag naar concerten, pretparken, vrienden weg en ze krijgt genoeg, ze komt niets te kort. Dit zien wij niet terug. Ik heb vorige week nog een kaartje voor Ariana besteld, dan is ze eventjes lief, maar zo vergeten. Ik ben zover dat ik niets meer wil doen en dat ze zelf verantwoordelijk is voor haar gedrag.
We hebben normen, zoals goede cijfers op school, thuis gezellig met het gezin omgaan en liefdevol en met respect elkaar behandelen. Onze dochter breekt dit gezin op dit moment, vooral door het afreageren van haar frustraties en boosheid op haar moeder en op mij.
Wat nu?
Telefoon
Ik lees hier nergens iets over haar telefoon, of het privilege ervan.
1) Tijdens huiswerktijd telefoon inleveren, het is ontzettend afleidend ff op n tweet, appje, of smsje reageren.
2) Waarom heeft ze n telefoon nodig als ze toch niet opneemt? Betaald ze haar eigen rekening? Nee? Dan bepalen jullie het gebruik ervan. Niet luisteren, weglopen, onvoldoendes etc, zou voor mij echt n reden zijn om hem af te nemen. Leer eerst maar normaal en respectvol te communiceren.
Kinderen hebben grenzen nodig, vooral pubers. Het gaat niet over straffen, jullie moeten consequenties aan bepaalde acties hangen.
Het lijkt alsof jullie je verschuilen achter de HSP.
(Dit is niet aanvallend bedoeld)
Olief
consequenties Olief
Het is gewoon een andere gedachte. Consequenties en grenzen stellen voorkomt dat een kind realistisch weet hoe zaken in elkaar steken. In extremis krijg je dan een kind dat gehoorzaamt vanwege de consequenties en niet zelfstandig wordt. Dat helpt op de korte termijn, vooral als jij in staat bent om zaken af te dwingen. Eenmaal in de pubertijd groeien ze daar lichamelijk uit, dus heb je niets meer aan zo'n methode.
Je kunt ook samen met je kind zaken in goede banen leiden. En uitleggen waar het goed voor is en haar zelf zaken laten voorstellen die haar helpen. Daar leren ze meer van. Voor de lange duur.
Als je daar tijdig mee begint heb je in de pubertijd minder communicatieproblemen.
Maar ieder zijn meug. En niet ieder kind is hetzelfde.
AnneJ
En communiceren èn consequenties stellen?
Dat doet de grote mensen wereld immers ook. Ik ben geen tiran ofzo, wij zijn juist heel erg open, geen onderwerp is taboe, maar ik ben en blijf hun ouder en ze hebben te luisteren als ik (we) n regel stel(len).
Maar, zoveel mensen, zoveel verschillende opvoedstijlen :)
Het was voor TO een suggestie.
Uiteindelijk heeft alles consequenties
Het heeft ook met vertrouwen en loslaten te maken.
Mijn oudste krijgt ontzettend veel vrijheid omdat hij bewijst, keer op keer, dat hij dat aan kan. Bovendien is het bij hem ook makkelijk om de teugels weer een beetje aan te halen.
Hoe anders is mijn dochter. Die laten we dus veel minder snel los. Zeker omdat eenmaal een vinger gegeven betekent dat we minimaal een hand kwijt zijn.
Ik heb ontdekt dat onderhandelen en soebatten bij haar niet helpt. Dat is te onduidelijk voor haar. Het is bij haar helaas ook zo dat waar we de grens ook leggen, dat ze hem altijd zal proberen te bevechten. Die lat ligt dus niet hoog bij ons.
Ook uitleggen helpt niet. En bewust stout zijn.... Oh breek me de bek niet open.
Wat dat betreft zit het hier wel anders in elkaar dan bij Anne J en Katniss.
Dit betekent overigens niet dat ik overal een strijd van maak. Ik kijk wel uit. Maar ik vind wel dat ik bijvoorbeeld degene ben die bepaalt of ze wel of niet een bijbaan gaat doen. Nou voorlopig nog niet. Ze is 12, en heeft nu al moeite om alles georganiseerd te krijgen. Dat is geen straf. Dat is de consequentie van het feit dat ze lichamelijk dan wel 12 is, maar sociaal emotioneel jonger is. Helaas.
Oudste is 15 en mag werken wanneer hij wil. Mits zijn schoolwerk er niet onder lijdt. Met hem kun je namelijk afspraken maken over plannen. En wanneer hij wat doet. Met dochter niet. Die kan niet vooruit werken, dat lukt haar gewoonweg niet. Nog meer erbij zou dus nog meer stress geven. En dat hebben we hier al meer dan genoeg.
En toch Ginny
Helpt het misschien als je haar het een beetje zelf laat uitvinden. Met 12 jaar zijn er nog weinig bijbaantjes te vinden. Ook dat zal ze moeten ondervinden. En áls ze er 1 vindt, en het is maar een paar uurtjes per week (ik kan me niets anders voorstellen bij een 12-jarige), dan is er nog geen man overbood (wbt tijd). 1 of 2 uurtjes per week kranten bezorgen maakt niet dat er ineens niets meer kan of nergens tijd voor is. Het geeft haar misschien de ruimte. Vrijheid om te beslissen, maar ook de vrijheid/consequentie om tot de conclusie te komen, dat het dat (vooralsnog) toch niet is.
Bibi
met 12
Mag er eigenlijk nog niets, zelfs geen folders bezorgen of vakken vullen in de supermarkt.
Nou dat kranten bezorgen
Dat ken ik. Dat was wel wat meer werk dan 1-2 uurtjes. Oudste was daar een hele middag en een deel van de avond mee zoet. Ik zie haar dat niet doen. Niet zonder een hoop gestress, gesnauw en gedoe.
Bovendien mag het ook pas vanaf 13.
Als typische adhd-er krijgt ze het plannen maar zeer moeilijk onder de knie. En snapt ze iedere week weer niet hoe dat nou heeft kunnen gebeuren. Nog meer stress is voor niemand goed. Ook voor haar niet :-)
Ze had ook bedacht
Dat we het wel op mijn naam zouden kunnen doen....
jamaar Ginny
Je hoeft het toch niet te verbieden? Als je gewoon neutraal reageert, dan komt ze er toch zelf achter dat het nog niet kan?
Ik zou het toejuichen als mijn kinderen willen werken. Ook dat uitpuzzelen ervan, ook als de uitslag betekent dat het (nog) niet mogelijk is, is leerzaam. Jouw dochter heeft blijkbaar wat moeite met organiseren, dat wil niet zeggen dat ze bepaalde leerervaringen niet op mag doen, toch? Bovendien kan ze dan uitkomen bij sterke punten die ze wel heeft.
Hier kunnen ze trouwens wel 'werken', ze kunnen extra betaalde klussen voor mij doen.
Doe ik ook niet hoor Cat
Ik heb uitgelegd dat het niet kan en niet mag. Maar het resultaat is het zelfde. En mijn dochter accepteert geen nee. Dus uiteindelijk is het gewoon klaar. Totdat de discussie een tijdje later weer oplaait. En dan leg ik het weer uit. En dan komt er weer een hoop ja maar mama. En dan blijft het toch nee. Ik heb haar uitgelegd wanneer het ja zou kunnen worden, maar dat duurt haar allemaal te lang. Het moet nu-nu-nu. Alles moet altijd nu-nu-nu. En dat kan helaas niet altijd.
Klusjes thuis mag altijd. Maar ook daar lopen we tegen de nu-nu-nu aan. En heeft de jongedame een duidelijk idee over welke klusjes er wel gedaan kunnen worden. En ook daar verschillen we wel eens van mening over. Al ben ik daar wel wat schappelijker in. Dan ga ik maar een extra keertje koffiedrinken bij een vriendin zodat ze betaald op haar broertje kan passen...
En voor de rest is ze best lief hoor 
het is alleen dat als er iets in dat hoofd zit dan is dat er echt niet zomaar uit.
Ik ben heel erg van praten en uitleggen, maar ik merk dat dit bij mijn dochter niet altijd helpt. Op de een of andere manier is dat teveel informatie en te verwarrend voor haar. Zij akkedeert uiteindelijk vaak toch beter bij een duidelijke nee. Dat geeft houvast ofzo.
En de grap van alles is
Dat ik bij mijn makkelijke oudste echt altijd veel strenger ben geweest. Dat bleek eigenlijk de ware valkuil te zijn hier in huis.
Maar die wordt eind van het jaar 16. Wat mij betreft echt wel een leeftijd waarop hij heel veel voor zichzelf kan uitzoeken.
jamaar
Ik ben een zeur hoor!
(en vooral omdat ik het herken)
Is het probleem niet dat ze jou verstrikt weet te laten raken in haar gedachtengangen? Jij hoeft natuurlijk helemaal niets als zij wil werken. Het feit dat ze in feite jou aan het werk zet *bewijst* al dat ze niet kan (?) werken want dat moet ze zelf. De realiteit zou nee tegen haar moeten zeggen, en niet jij. Als ze zelf tegen dingen aanloopt zijn het haar ervaringen en niet die van jou.
(hier is altijd genoeg te doen dus ik ben blij met hulp. Maar haar laten oppassen is natuurlijk geweldig voor haar zelfvertrouwen. Want volgens mij schort het daar vaak aan bij kinderen die niet durven wachten tot morgen, hier in huis iig wel))
Geeft niet hoor Cat
Of eigenlijk beter: nee dat ben je niet!
Hoewel ik in principe vind dat je gelijk hebt, zie ik haar op dit moment teveel worstelen met al haar andere verplichtingen. Paardrijden schiet er regelmatig bij in, en ze zit vaak genoeg nog tot 11 uur aan haar huiswerk. Ondanks duur ingehuurde studiebegeleiding. Vandaar dus echt geen haar op mijn hoofd...
Maar het is goed om af en toe even te spiegelen. En even voor de goede orde: dit is echt niet het enige dat zomaar in haar hoofd opplopt. Ideeen, wensen en gedachtes genoeg.
Overigens vind ik dat ook nogal veel gevraagd van een kind van 12. Zoveel realiteitsbesef heeft ze echt nog niet. Tuurlijk leren ze alleen maar zwemmen door te oefenen. Maar zonder hulpmiddelen verzuipen ze. Ik geloof dus niet in zomaar in het diepe gooien van kinderen. Wat mij betreft gaat dat hier met zo'n onverschrokken type als dochter met heel veel hulp- en drijfmiddelen.
Voor wat het gebrek aan zelfvertrouwen denk ik dat je wel een punt hebt. Ze kan aardig goed bluffen, maar dat is altijd maar schijn. Soms vergeet ik dat wel eens....