Mijn dochter doet haar eigen zin

voorschotje

Dat men je zat wordt kun je uitleggen, maar om daar als ouder dan een alternatieve sanctie voor te bedenken lijkt me niet. Het leven zelf is 'sanctie' genoeg. Anders zoek jij zelf actief de strijd op.
Misschien ook wel goed hoor. Ik weet dat er vroeger vaak gezegd werd dat die strijd met ouders noodzakelijk was voor pubers om zich los te kunnen maken.:-)
Niet mijn keus.
Juist nu is het zaak om zonder gedoe jezelf 'redelijk' te gaan hanteren. En fouten maken mag. Dat heb ik dan liever nu, dan als ze later op zichzelf ineens 'los' mogen gaan.
Ik zou er toch anders instaan. Een meisje van 14 dat in het weekend laat thuis wil komen aanbieden om haar op te halen en te bespreken hoe ze veilig is elders en onderweg. Zo'n conflict over de eindtijd beneemt het zicht op waar het werkelijk toe doet.

Eerst het huiswerk

Zo'n redelijke gedachte hoef ik er echt niet in te 'belonen' bij mijn kinderen. Die zijn het gewoon met mij eens.:-)
Maar zelf ben je ook niet altijd consequent. Ik ga ook weleens naar vriendinnen terwijl de afwas er nog staat of ik moet nog een rekening overmaken waar ik een week later ineens van denk: opschieten want je maakt er een potje van.
Mijn kinderen zijn, met mijn hulp, niet mijn straf of beloning, consequenter door hun autisme, dan ikzelf vroeger met mijn huiswerk.
Ik compenseerde dat nog weleens door 'smorgens om 4 uur de wekker te zetten als ik een toets had, en ben nooit gedoubleerd. Daar moet ook ruimte in komen en diverse strategie. Dochter verteld mij gisteren nog dat ze een franse overhoring waar ze geen zin in had gehad nog even in de pauze doorgenomen had en een 6,5 gehaald, gelukkig. Moet kunnen.
Als jij dan consequent verwacht dat ze de avond vooraf gaat zitten, neem je ze die creativiteit ook af, en het is echt onleefbaar. Ik zou zelf niet zo geleefd willen worden.
Tenzij een kind het zelf wil. Ik heb jaren iedere avond alles met die kinderen gedaan tot ze het zelf gingen doen en dan ook weleens 'niet doen'.
Wij verwachten van pubers 'perfect' gedrag dat we zelf niet eens presteren. Lijkt me niet.

Hulp als 'straf'

"Huiswerk wil ze zelf regelen.Vinden wij best. Afgesproken dat wij ons niet bemoeien met haar studie zolang ze voldoendes haalt. Afwachten of zij haar onvoldoendes nu ook echt ophaalt."

Mijn dochter heeft de eerste periode niet alle toetsen gehaald omdat ze afwezig was of niet geleerd heeft door omstandigheden. Ze doet haar best. Deze week hebben we een afspraak met de mentor om even in beeld te krijgen waar ze nieuwe afspraken voor toetsen moet maken en wanneer ze dat dan kan leren, thuis of op school. En dan kan ze mijn hulp krijgen om haar te assisteren. Elke dag na het eten kan ik woordjes met haar doen of samen stukken van andere vakken doornemen. Dat bied ik haar dan ook elke dag na het eten weer aan. Maar verder laat ik het bij haar. Mijn hulp is geen 'straf' omdat ze blijkbaar niet voldoende presteert. Mijn hulp is hulp voor haar omdat ze zelf het schooljaar wil halen en mijn hulp daarbij kan gebruiken.
Ik kan me niet voorstellen hoe je een kind helpt met haar huiswerk dat niet geholpen wil worden maar daartoe verplicht wordt.
Heibel lijkt mij.

AnneJ

Niet elk kind is autistisch. Soms helpt een verplichting beter. Ik pas de hulp aan aan het kind. Als ik jouw aanpak zou toepassen op mijn kind, dan zou hij of een loopje met me nemen (en blijven zitten) of hij zou zich sociaal enorm onder druk gezet voelen. Soms is een verplichting prettiger dan het zelf moeten besluiten dat het anders moet.

Mijn zoon in 2e klas VO wil het liefst niet verplicht geholpen worden. Hij wil zijn vrijheid.
Ja, hij wordt verplicht geholpen als hij een onvoldoende staat. Drie weken geleden stond hij een 3 voor Frans en een 4 voor Duits. Tja, daar gaat hij niet mee over. Dat snapt hij zelf ook. Hij begrijpt dan dat er iets moet gebeuren.

Verplichting betekent niet automatisch heibel. Verplichting betekent ook opluchting. Ik hoef het niet zelf te doen, ik ben niet alleen verantwoordelijk, mijn ouders stellen de grenzen. Ik word geholpen. Het is natuurlijk niet stoer om daar blij mee te zijn maar ik zie de opluchting in zijn ogen. Hij maakt een beetje stennis en daarna doet hij keurig wat ik van hem verwacht. Ondertussen leert hij hoe het ook kan. En zodra de cijfers goed genoeg zijn, laat ik hem weer los voor dat vak. Krijgt hij weer alle vertrouwen om het zelf te doen. En kan hij toepassen wat hij geleerd heeft.
Datzelfde vertrouwen heeft hij voor het merendeel van de vakken waar hij gewoon voldoende voor staat.

Ik weet nu nog niet hoe dit verder gaat. De eerste voldoendes zijn binnen maar een 3 is lastig opgehaald na één onvoldoende. Ik hoop dat hij straks zelf ziet dat hij met Frans hulp nodig heeft. Dat hij hulp gaat vragen, ook als hij een voldoende staat. Dat verzoek wacht ik rustig af.

Ik vind dat jij dit te veel als straf vertaalt. Voor mijn kind is deze verplichting veel beter voor zijn ego dan in overleg besluiten dat hij hulp nodig heeft.
Als er speciale redenen zijn dat hij een onvoldoende haalt, is de situatie weer anders. Daar zijn weer andere oplossingen voor te bedenken.

Daar heb je me hoor Annet

Ik heb inderdaad weinig ervaring met niet autistische pubers. En als het blijkt te werken lijkt me dat de proof in eating the pudding.

wat helpt

Dat lijkt me het lastigste om als je kind gaat puberen te bepalen hoe je je daar nu weer in verhoudt maar als het goed is ken je je eigen kind door en door en probeert wat en kijkt hoe het werkt en hoe je kind reageert en stelt het bij. En hopelijk werkt dat dan. Geen garanties. Pubers zijn geen robotjes.

Leuke reactie AnneJ

De proof geldt dan alleen voor mijn kind. Zo probeert iedereen het anders te doen. Het belangrijkste lijkt me dat iedere ouder kijkt wat voor dat kind kan werken.

Je mag mijn zoon best een weekje lenen Bouw je ervaring op met een niet autistische puber.

Grappig

Mijn kinderen zijn een beetje zoals die van Annej en ik kan nog steeds vol verwondering kijken naar ouders die hun kinderen iets opdragen en dat die kinderen dat dan ook gewoon doen, met hooguit een klein gemopper. Verplicht helpen met huiswerk zou hem hier ook niet worden, en als mijn kinderen niet zelf iets heel graag willen krijg ik dat niet voor elkaar (of met heel veel heibel wat bakken energie kost). Gelukkig wil dochter zelf graag goede cijfers halen, vragen om hulp doet ze niet maar als ik het aanbied wordt het dankbaar aanvaard als ze denkt dat het nodig is. Anders ook niet, en dan krijg ik nog een verwijt op de koop toe of ik soms denk dat ze het niet zelf kan.

Haha Annet

Die gaat hier los.:-) Moet ik toch gaan 'optreden'.
Een eerste regel: tussen 23.00 uur en 7.00 uur is het hier stil, eigen kamer, niet praten, zelfs niet als je elkaar op de gang tegenkomt. Iedereen heeft rust nodig.
Braaf doen ze dat hier maar ik heb weleens gedacht, wat doe ik nou als er een toch keiharde muziek gaat laten horen na 23.00 uur?:-)

Dit wordt steeds leuker

Katniss, mijn zoon maakt geregeld heeeeel veeeel heibel, bijvoorbeeld over een taakje in huis, iets achter zijn kont opruimen, iets wat hij niet mag, etc.
T.a.v. school is de regel zo duidelijk (en die was ook al zo voor oudste van 5 jaar ouder) dat die geaccepteerd wordt. Misschien juist door de logica, je doet het zelf als je het zelf kan, zo niet dan word je (verplicht) geholpen.

AnneJ, mijn zoon wil iets langer rust. Met een beetje overtuiging krijg je hem in het weekend rond 23.00 uur in bed, misschien wat later, maar daarna wil hij echt geen geluid horen tot een uur of 9 -)))) Hij houdt van slapen. Deze regel van jou hebben wij nog nooit nodig gehad, ook niet bij oudste!

Annej

Maar je reageert wel steeds uit jouw ervaring zonder er in eerste instantie bij te zeggen dat je vanuit autisme-ervaringen praat. Soms werkt een kind ook gewoon wel eens mee na wat pruttelen en moeten de touwtjes even stevig in handen worden genomen.

Annet

Het verschil zal zijn dat het bij jou na veel heibel en herrie toch nog gebeurt, en dat ik mijn kinderen waarschijnlijk met geweld nog niet zover krijg dat ze doen wat ik wil. Over eenmaal gemaakte afspraken komt zelden gemor, omdat we het dan samen eens zijn geworden, en ik moet zeggen dat ze ook zelden tot nooit regels (eigenlijk afspraken) doelbewust overtreden. Nou ja, behalve dan dat eeuwige gerek t.a.v. de bedtijd. Daar heb ik zelf wat meer de hand in gehad omdat ik om 22.30 uur de huiskamer voor mezelf wil hebben, en voor puber zou dat wel een uurtje later mogen zijn ;-)

Moeder

AnneJ-moeder van kinderen met autisme lijkt me niet handig.
Maar ik denk ook dat je met 'normale' kinderen iets kunt hebben aan mijn verhalen. Kinderen met autisme zijn vaak extreem in zaken die bij andere kinderen ook gewoon spelen en in feite in dezelfde richting duiden als er iets is. En nee, ik ben sowieso niet van straffen en belonen, hoewel ik uiteraard ook onbewust soms 'manipuleer'. Ik heb zelf vroeger trainingen gedaan in gedragstherapie en dat vind ik gewoon minder geschikt. En al helemaal bij mijn kinderen voor wie het onnodig afleidend is en stressvol als je iets van ze wilt omdat je dat beloont of straft.
Ik kan me de relatie van Annet met haar zoon goed voorstellen, goed weergegeven ook. Mijn dochter vraagt weleens of ze tegen vrienden mag zeggen dat ze 'niet mag' van haar moeder.
Maar je bied je ervaring als ouder hier aan, met argumenten, kun je van vinden wat je wilt.
Ik vind het zelf ook fijn om andere te lezen of te horen praten.
Toen mijn kinderen jonger waren hoorde ik ook weleens stellige uitspraken die voor mijn kinderen op dat moment niet klopten. Maar later moest ik er dan ineens aan terugdenken als het ineens wel bleek te kloppen op een ander moment.
Dat bepaal je toch zelf.

overwerken in het weekend en dyslectisch

Zeg Bernie, werk jij? Heb je een baan? 40 uur door de week?

Zo ja, hoe zou je het dan vinden om het grootste deel van het weekend over te moeten werken? Zonder beloning, dus onbetaald? En dan daarna gewoon weer de hele week te moeten doorwerken? Zonder dat er iemand "goed" of "fijn zo" zegt? Zou dat goed voor je motivatie zijn?

Je dochter gaat al de hele week naar school. Maakt door de week ook huiswerk, neem ik aan, 's middags en/of 's avonds. Om dan ook nog te eisen dat ze zonder morren en zonder beloning het grootste deel van het weekend aan het huiswerk besteedt, vind ik erg ver gaan.
Het is misschien nodig, maar probeer dan voor haar de pijn te verzachten: heb begrip dat dit niet leuk is, probeer haar te helpen, leef met haar mee, probeer het extra gezellig te maken, extra lekker eten, iets lekkers bij de thee, zoiets, en stel een beloning in het vooruitzicht.

Als ze dyslectisch is, kan ze ook nog eens weinig doen aan de onvoldoendes voor de talen. Dus ook als ze haar huiswerk maakt, is de kans op onvoldoendes groot. Lekkere beloning, maar niet heus.
Krijgt ze hulp voor haar dyslectie, aanpassingen in de lesmethode of toetsen?

wat mij opvalt

Bernie, volgens mij doen jullie het harstikke goed. Het is een zoektocht, het botsen hoort erbij en is niet erg.
Sommige kinderen zijn veel meer autonoom dan anderen. Het klinkt alsof je dochter misschien ook zo is. In die zin kun je juist heel veel hebben aan adviezen van AnneJ.
Kinderen die autonoom zijn hoef je niet los te laten. Wel zul je veel meer de samenwerking op moeten zoeken om ze niet 'kwijt te raken'.
Wat mij onduidelijk is in je verhaal is hoe jullie het nu geregeld hebben mbt schoolwerk. Je geeft aan dat het haar verantwoordelijkheid is (zolang dat..) en vervolgens zeg je dat jullie haar thuishouden om aan school te werken. Misschien ligt het aan mij of schrijf je het onduidelijk, maar misschien hebben jullie echt nog geen helderheid op dat punt en kun je nog meer duidelijkheid scheppen.
En idd misschien heeft ze meer hulp nodig haar zaakjes te organiseren. Onmacht wordt ook flink gecamoufleerd door tegendraads gedrag. Even minder leuke uitjes maar meer hulp bij de gewone dagelijkse dingen? Maak het leren samen leuk. Van haar sport zou ik afblijven.

ja maar

Het gaat toch niet over straffen en belonen? Het gaat vooral ook om hoe je met elkaar omgaat.

Als je 5 jarige in de straat mag spelen maar niet de drukke weg over mag naar het park, en hij doet dat toch dan zeg je: nou, aan die vrijheid was je nog niet toe, dus we doen even een stapje terug. Eerst maar weer alleen in de tuin spelen en als dat goed gaat bouwen we dat langzaam weer uit.

Als een 14 jarige een hele dag niet thuiskomt en niet bereikbaar is en niet laat weten waar ze uithangt, dan is dat net zoiets: ze kan blijkbaar nog niet omgaan met de geboden vrijheid. Het is nog te veel, dus doe je een stapje terug.

En natuurlijk bespreek je dat met je kind. Maak je afspraken over wat wel en wat niet, doe je als ouder ook water bij de wijn, zoek je het compromis. Maar daarna moet je dan wel op elkaar kunnen rekenen.

Het valt me op dat de ouders die erg tegen 'regels' zijn, kinderen hebben die zich makkelijk aan afspraken houden. Ja, je kunt zeggen dat dat komt door hun manier van opvoeden, maar ik vermoed eerder dat het andersom is. Dat zo'n opvoeding werkt omdat die kinderen zo zijn.
Wat als je 14 jarige kind steeds verder afzakt op school, hele nachten weg blijft enz. Zeg je dan ook: ach ze ervaren de consequenties vanzelf wel en dan leren ze het uiteindelijk wel?

Jippox

Dat geldt hier niet (Het valt me op dat de ouders die erg tegen 'regels' zijn, kinderen hebben die zich makkelijk aan afspraken houden) ik heb tot nu toe erg makkelijke kinderen. Ik denk dat het andersom ligt: als je in de vroege jeugdjaren (dus tussen 2 en 8 ofzo) heel veel tegenstand kreeg van je kind ga je het anders doen maar ik denk wel dat je moet oppassen dat je kind dan niet stiekem toch de leider wordt en jij geen opvoeder meer bent. Die grens is makkelijk bereikt.

Ik bedoel dus dat ik niet tegen regels ben en makkelijke kinderen heb Dat doet niets af aan jouw stelling, dat begrijp ik.

Barvaux en Jippox

Dat het kind de leider wordt, geldt alleen als je alles maar laat sloffen. Maar geen beloning en straf betekent natuurlijk niet dat je alles maar laat sloffen. Integendeel, het kost erg veel inspanning om op die manier op te voeden. Ik had het liever "gewoon" gedaan, maar dat werkte niet. En dan moet je iets vinden wat wel werkt.

Ze zijn nu allemaal erg beschaafd en verstandig geworden;-). Maar een aantal jaar geleden leken ze nog op te groeien voor galg en rad. En dan moet je iets. Maar als het op de gewone manier werkt, prima - het is een stuk makkelijker voor de ouders, en misschien ook wel voor de kinderen.

Evanlyn

Ik vraag me eigenlijk ook wel af hoe groot het verschil in opvoeden nou in de praktijk is. Vaak zit het er ook maar net in hoe je iets benoemt of beschrijft. De een noemt iets een logische consequentie, de ander straf. In de praktijk kan het om precies hetzelfde gaan.

Ik denk dat zeker bij pubers het allerbelangrijkste in de 'opvoeding' is, het voortdurend in gesprek blijven met ze, het spiegelen (want ze zien uitstekend wat een ander 'misdoet', maar zelfreflectie is toch weer heel andere koek) en het voorleven.
Zeker dat laatste. En dus moet je als ouder het goede voorbeeld geven: laten zien hoe je met anderen omgaat, je afspraken nakomen, je woord houden, zorgen dat ze op je kunnen rekenen. Met 'perfectie' heeft dat niets te maken overigens, want voor mij is voorleven nou juist ook fouten maken en domme dingen doen. Het gaat er maar om hoe je dáár dan weer mee omgaat.

Vermoeiend maar leuk, pubers. En als je daar een beetje voor open staat vooral ook ontzettend leerzaam voor jezelf!

stapje terug

Het is hier zoals Katniss het mooi omschrijft: 'en dat ik mijn kinderen waarschijnlijk met geweld nog niet zover krijg dat ze doen wat ik wil.'
Het heeft me weleens een jaar gekost om zoon fatsoenlijk onder de douche te krijgen. Hij was zo angstig om voor mij onduidelijke redenen dat het elke keer een angstige worstelpartij werd. Tot het bij toeval lukte om het hem zelf te laten doen op een moment dat hij ineens vroeger op wilde staan.
Een stapje terug is niet mijn idee. Als iets niet lukt, kijk je waarom het niet lukt en zorgt dat door overleg en met jou hulp dat het wel lukt. Er is al snel geen begrijpelijke relatie tussen de situatie en jou maatregel.
Ik had een maatregel als zoon te hardhandig werd naar andere kinderen. Dan kon de school of de opvang mij waarschuwen en sloopte ik cartoonnet en aanverwanten voor de rest van de week van de tv.
Zoon vertelde later dat hij dat nooit heeft begrepen wat daar het verband was tussen zijn 'overtreding' en de maatregel.
Maar het stond achteraf wel flink tegenover de leerkracht en de opvang. En ik kon er niet bij zijn om hem bij te sturen op zo'n moment.
Ik legde hem dan ook uit dat iemand pijn doen in een filmpje misschien leuk is maar als hij dat in het echt doet kan hij het verschil nog niet maken dus dan mag hij daar niet naar kijken.
Achteraf had het voor hem niets van doen met 'pijn doen'. Dat was een ervaring van het andere kind. Ik had er dieper in moeten duiken en meer woorden voor moeten vinden, samen met zoon, maar ik wist het niet.
Dus stapje terug is hier niet de reflex. Dat leer je af denk ik.

Logische consequenties

daar doe ik ook niet aan. Maar voor de rest ben ik het helemaal eens met je post. Misschien toch niet zo verschillend, inderdaad.

de leider

Ik denk inderdaad dat je die relatie met je kind opbouwt als ze jonger zijn en dat zet je voort in de pubertijd. Tegelijkertijd denk ik dat er wel dingen veranderen.
Een klein kind dat nog wel accepteert dat er allerlei regeltjes zijn bijvoorbeeld voor eten, je mag nu wel een snoepje maar dan moet je wel je bord leegeten anders krijg je morgen geen snoepje meer, of als je je bord leegeet krijg je een toetje, dat werk, kan daar in de pubertijd tegen gaan ageren. En als jij dan niet kan stoppen met dat gedoe heb je een probleem.
Maar mijn kinderen met autisme zijn nogal rechtvaardig en egalitair, ik heb hier niet het idee dat ze mijn 'leiderschap' uitdagen. Of achter mijn rug een coup plannen of streken uithalen, dat zouden ze niet verborgen kunnen houden, te naief en te eerlijk.
Wij zijn een 'team'. Maar ik heb wel het overzicht, de agenda en de actielijst.

vooraf ingrijpen

Je hebt natuurlijk ook nog het 'vooraf ingrijpen' of 'voorkómen' en ik denk dat dat ook kan werken bij sommige kinderen. Duidelijk vooraf zijn en zeggen wat je van ze wil qua gedrag in de supermarkt als ze drie zijn of qua huiswerk maken of qua uitgaan kan ook nog wel eens helpen. Heb je ook weinig straf nodig.

Klopt Barvaux

Dat is ook iets heel belangrijk, dat voorkomen en het goede voorbeeld geven en de tijd indelen en zorgen dat die goed besteed wordt.
Toen zoon klein was deden we boodschappen die ik al met hem doornam, in de volgorde van het winkelpad, onderweg naar de opvang. Op de terug weg naar huis nog een keer en als we dan de supermarkt ingingen ging zoon de boodschappen toen. We waren zo bij de kassa.
Sommige kinderen weten zichzelf heel goed te vermaken, ik heb veel met mijn kinderen samen gedaan of ze aan een activiteit gezet omdat met name zoon nogal ongericht projectiel werd anders.
En dat zijn dingen die gelden voor alle kinderen maar bij deze kinderen kan dat voorkomen en structureren extreem noodzakelijk zijn.