U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Mijn dochter (12) is verbaal agressief naar mij toe en kleineert me
Ik heb een geschiedenis met een 'vechtscheiding' en een ex-man die mij vaak kleineerde.
Twee jaar geleden is mijn ex-man overleden aan blaaskanker.
Hij kleineerde ook mijn dochter wel eens wanneer ze bij hem was(dat hoorde ik via derden)en toonde zich zelden blij met haar uitstekende schoolprestaties (ook volgens derden).
Nu beschuldigt mijn dochter mij dat ik haar niet begrijp (hoe lang ik ook naar haar luister); mijn voorstellen en mijn hele inbrengen zijn bijna altijd afgewezen als ze ergens mee zit.
Ze scheldt me uit (kutwijf, stom mens, kankerwijf, hoer, zielig, triest), schreeuwt, valt me heel soms fysiek aan, ironiseert mijn inbrengen in een gesprek ('je vindt jezelf heel slim/ open-minded, hé?'), kortom: ze kan over me heen lopen. Dit allemaal gebeurt toch in de laatste tijd zelden, maar vaak genoeg voor mij om pijn te voelen.
Ze kan ook lief en knuffelig zijn, lieve dingen zeggen, mij lief plagen, van het thuis-zijn genieten.
Met haar vriendinnen (ze zit op vwo-tto in de brugklas) is ze vaak gezellig, maar soms ook ietsje langer boos en stil, gaf een keertje één vriendin aan.
Ik krijg nu EMDR-therapie na mijn hele verleden met mijn ex, ben altijd onzeker en perfectionistisch geweest, heb me altijd willen bewijzen. Het gedrag van mijn dochter kwetst me enorm en ik zou weer in controle van de situatie willen zijn. (Voordat haar vader ziek is geworden was ze een lieverdje, ook naar mij toe. En dol op mij. Nu zou ik wel willen zien dat ze me respecteert.)
Misschien is ze ergens voor woest op mij. (Wat ze ontkent.)
Therapie
Je schrijft dat je zelf in therapie bent, maar hoe is dat bij je dochter. Zij heeft toch ook de vechtscheiding en het overlijden van haar vader meegemaakt? Dat is niet niks voor een meisje van 12. Ik zou voor haar ook op zoek gaan naar iemand die haar hierbij kan begeleiden. Begin bij de huisarts, mogelijk weet hij iemand.
Wat een ellendige tijd hebben jullie doorgemaakt.
Ik kan mij niet in jullie verplaatsen, omdat ik niet hetzelfde heb meegemaakt, maar het eerste wat in mij opkomt, is dat je met je dochter bespreekt dat je niet goed weet hoe dit verder moet. Zeg dat gewoon eerlijk. Jullie moeten samen verder en als jullie er niet samen uitkomen, ga je hulp zoeken, voor jullie samen. Ik zou in dit gesprek meteen vriendelijk vertellen dat schelden over jouw grenzen heengaat en je dat niet tolereert. Vraag ook of ze dat begrijpt. Zo wil ze zelf ook niet behandeld worden toch? Als ze echt niet mee wil werken, zou ik niet te lang wachten voor je naar de huisarts gaat.
Niet te persoonlijk nemen
Mijn dochter kan ook lief en knuffelg zijn afwisselen met grof gedrag. Misschien minder heftig scheldend maar wel afwijzend doen. Ik neem het niet zo persoonlijk en bedenk altijd maar dat het gezond is om je als puber af te zetten tegen je ouders.
Heel praktisch negeer ik het gedrag gewoon door, na er wat van te zeggen, weg te lopen. Ik zeg dan ook gewoon dat ik geen zin heb in dat gedoe. Soms komt ze later, of er niets gebeurd is, weer vrolijk bij me terug. Maar vaak kom ik zelf later, als de rust is weergekeerd bij haar terug. In beide gevallen praten we er dan even over. Ze is dan schuldbewust maar ik wrijf dat niet in. Ik zeg ook dat ik wel begrijp waarom ze zo doet maar dat ik het voor mij wel moeilijk is. En dat ik hoe dan ook van haar houd. In dit soort gesprekken zie ik altijd weer de kern van haar karakter, gewoon een heel lief en kwetsbaar meisje. Die het vaak ook niet weet, soms in de war is, kortom puberzorgen heeft.
Mijn dochter heeft niet meegemaakt wat die van jou heeft meegemaakt, maar ik vind puberbuien ook wel heftig hoor. Maar ik probeer er wat afstand van te nemen dus en te bedenken wat voor functie het gedrag heeft.
Iedereen wordt hartelijk bedankt!
Ja, bedankt allemaal, ik zal 'een nacht erover slapen', hoe men in het Engels zegt. Veel helpende gedachten heb ik gehad! Een handvol helpende gedachten. Fijn weekend!