Met de handen in het haar

Latten

Als jij je niet verder wilt verdiepen in de problematiek van dit kind en de echte oplossignen daarvoor, en dat zou ik begrijpen want genoeg biologische ouders willen dat al niet (ook in jullie geval, moeder is weg en vader doet vrijwel niks), dan denk ik dat het voor iedereen beter is dat jullie weer apart gaan wonen totdat de zoon van je vriend het huis uit is. Realiseer je wel dat dat niet op zijn 18e maar waachijnlijk op zijn vroegst rond zijn 25e zal zijn, gezien zijn achterblijvende mentale leeftijd. Tegelijkertijd is er niet zoveel mis met een lat-relatie, je deelt de leuke dingen en de moeilijke dingen laat je liggen waar ze horen: bij je vriend. Als je een woning kunt vinden die enigszins in de buurt van je vriend is, dan is het een prima oplossing.

Latten

Met latten is niets mis, maar ik vraag me wel af of ik een relatie zou willen met iemand die moeite met mijn kind heeft, hoe begrijpelijk die moeite ook kan zijn. Wie met mij in zee gaat, gaat ook met mijn kinderen in zee, wie mijn kinderen afwijst, wijs ik ook af. Het belang van het kind gaat voor mij áltijd voor.

Paddington

"Ik krijg een beetje het gevoel dat jij het idee hebt dat je iemand moet verdedigen. Zo is het in geen geval bedoelt. Ouders die om hulp vragen kijken dan toch juist naar hun kind?"

Oh sorry, het was niet bedoeld om iemand te verdedigen. Ik schrijf het vooral op om ook TS in te laten zien dat het heel normaal is om hulp te vragen als je er zelf niet meer uitkomt. Op basis van wat ze hier schrijft, lijkt ze zich vooral aangevallen te voelen en juist niet bereid om hulp te vragen. Ze gaat juist in de verdediging, en lijkt tips en suggesties als aanval op haar eigen inzet te ervaren.

Kaaskopje, niet afwijzen

Door toe te geven dat de situatie voor jou te zwaar is, wijs je zijn zoon niet af, maar geef je de grenzen van je eigen kunnen aan. TS zegt expliciet dat deze zoon ook zijn lieve kanten heeft. Als de druk eraf is, als zij niet meer het gevoel heeft dat ze hem moet opvoeden, is er meer ruimte voor ontspanning en voor die lieve kant. Als het zwaar wordt, kan ze denken: ik ga straks weer naar mijn eigen huis. Dat maakt alles lichter.

Ik heb zelf ook kort een vriend gehad die letterlijk zei geen zin te hebben in de moeilijke kantjes van mijn kind, want hij werke er al professioneel mee. Nou ja zeg! Dat was inderdaad snel achter de rug: vriend eruit, want kind hoort bij mij en gaat altijd voor de nieuwe relatie.

Niki

In theorie heb je gelijk, maar voelt het in de praktijk ook zo als je aangeeft de situatie niet aan te kunnen? Ik zit niet in de situatie van TS maar ik kan me voorstellen dat ik niet zoveel zin zou hebben in een vaste relatie waarin mijn kind als stoorzender wordt ervaren. Ondanks dat mijn zoon ook wel lief gevonden wordt, buiten al die storende momenten. Dan maar niet. Dus blijf ik in deze situatie toch vinden dat als je de vader wilt hebben, accepteer je dat de zoon bij 'de deal' hoort. Er zijn ook ándere situaties mogelijk. Die komen hier op OO ook wel eens voorbij. X en Y krijgen een relatie. X en Y hebben kinderen, die dat geen goed plan vinden en verstieren elk gezellig samenzijn. Dan zou ik het op latten houden tot de kinderen de deur uit zijn.

Onwil/onkunde

Paddington schrijft:
“TS, ik krijg het gevoel dat jij het ziet als onwil van stiefzoon. Kun je het ook anders zien? Dat het geen onwil is, maar dat hij het gewoon (nog) niet kan? Dat er bij hem waarschijnlijk heel veel frustratie zit omdat hij beseft dat jullie verwachten dat hij het gewoon moet kunnen? Dat hij daarom dingen van tafel veegt omdat het hem herinnert aan zijn onkunde?“

Dit lijkt me heel belangrijk. Heeft bij ons voor grote verbetering in sfeer thuis geleid. Boek waarin dit goed uitgelegd staat is het explosieve kind van Ross Green, ook op www.livesinthebalance.org vind je info.
Verder zou lezen over executieve functies bij pubers informatief kunnen zijn, hebben wij ook veel aan gehad, sommige taken die in ogen van volwassenen eenvoudig lijken, kunnen toch teveel vragen: opsplitsen in deeltaken, en van die deeltaken je kind steeds meer laten doen, werkt beter dan het spreekwoordelijke in het diepe gooien. Ons jongste kind is daar iig totaal niet bij gebaat! Slim maar, pubereditie van Peg Dawson en R. Gure, bvb.zou je kunnen bekijken.

en vader?

Wat is nou eigenlijk de rol van vader in dit geheel? Ik vind dat er veel te veel op de stiefmoeder neerkomt. Laat hij die vieze onderbroeken uitwassen (of zorgen dat zoon het zelf doet) en gesprekken over afspraken e.d. maken.

Frustrerend

Hey,

Ik begrijp je frustratie volkomen.hier hetzelfde verhaal.zoon 16 jaar heeft ook een lichte verstandelijke beperking en is zwak begaafd.heeft een iq tussen de 72 en 80.zit sinds kort ook in een buso school omdat hij ook dat rugzakje draagt en het voor hem belangrijk is dat de druk eraf is.heeft structuur nodig in toch wat dingen.hier hangt een bord wat hij elke dag zou moeten doen.hij past dit toe,maar na een tijd worden de taken niet meer uitgevoerd.zijn uitleg hierop ik heb er gewoon geen zin in.hij krijgt er waardering voor zoals een schouderklopje,een knuffel,je hebt dat heel goed gedaan,soms krijgt hij er ook wat geld voor als beloning.kaart ik dit aan zijn psychiater word dit uitgelegd dat het door zijn beperking komt.volgens de psychiater zou ik hem overvragen.leg dan uit dat hij dit maanden aan een stuk wel kan maar dan plots zegt ik heb er geen zin meer in.met alle respect maar ik snap dan wel haar uitleg niet wat het overvragen hiermee te maken zou hebben als hij maanden aan een stuk dit wel kan?
Lijkt mij eerder iets van ik ben puber en nu doe ik eens niets meer.hij geeft dit ook toe,ik kan het wel maar heb geen goesting.
Psychiater heeft hier geen oor naar.wat mij vooral zorgen maakt is dat hij op een dag zelfstandig gaat wonen en gaat werken en hij past het ik heb er geen zin toe in in een relatie of tegenover zijn baas gaat hij tegen heel veel onbegrip stoten.en gaat zijn rugzakje waarschijnlijk weer groeien...psychiater doet dan net alsof haar neus bloed en gaat gewoon door met haar uitleg....dit is door zijn beperking!!!!heel frustrerend als moeder zijnde als je ziet wat je ziet en we echt wel heel veel dingen toepassen om hem het wat makkelijker te maken en dan niet gehoord worden!!!!

Zorgen Jigy

Natuurlijk kun je je zorgen maken hoe het later met je kind zal gaan. Maar het is nog niet zo ver en hij is nog niet bij een baas. Het zou al fijn zijn als je zoon met de begeleiding op school een zo goed mogelijke opleiding krijgt. Wie weet valt het kwartje wel als hij later werkt. Of hij haakt een keer af en ervaart dan de consequenties.
Wat ik me ook afvraag is of zon afhaakmoment niet samenvalt met stress elders, thuis of in zijn hoofd. Ze maken vaak ook een sociale ontwikkeling door die soms ten koste gaat van hun cognitieve ontwikkeling.
Ik denk dat je jezelf bevestiging zal moeten geven. Het valt niet mee, je maakt je zorgen, deels terecht. Echter waar blijft het vertrouwenin wat je zoon wel zelf kan? En waar kun je naast hem gaan staan? Per slot wordt het toch echt zijn verantwoordelijkheid en hoe beter jij een coachende en niet dwingende en forcerende en de lat te hoog leggende houding aan kunt nemen als ouder, des te beter het zal gaan.
Geloof je psychiater die jou blijkbaar niet voldoende kan bevestigen. Het is onmacht van je zoon maar daar kun je zo goed mogelijk mee leren omgaan.
En al zou je het als onwil gaan benoemen, wat wil je dan voor maatregel daarbij? Kun je een gesprekje daarover aan en werkt dat dan ook zo dat je zoon zich wel weer in gaat zetten?
Ik zou toch niet al teveel met straffen en belonen gaan werken. Dat werkt zeker niet meer als school of jijzelf er niet meer bij zijn.
Help je zoon om zo zelfstandig mogelijk te worden. Laat het wat meer los en steun hem wat meer. Wie weet kan hij je nog verrassen.

Anne j

Beste Anne,

Vind het de uitleg heel duidelijk.waarom krijg ik deze niet bij de psychiater?maar in de fases waar je het over hebt zitten we eigenlijk al.die beloning voor het werk dat hij doet is één van de dingen die we moesten doen van de psychiater.straffen doen we niet als hij het niet doet doen we niet.dit heeft geen zin omdat we idd weten en rekening moeten houden met zijn beperking en straffen voor hem stress betekent.probeer ik de psychiater uit te leggen dat ik het belangrijk vind dat hij zo goed mogelijk zelfstandig word zoals jij het zelf omschrijft worden we daarin door de psychiater eigenlijk niet begrepen.en krijgen we daarin verder geen advies dan alleen dat het door zijn beperking komt.we weten dat hij een beperking heeft...maar echt advies krijgen we niet wat de zelfstandigheid betreft.en sorry maar dan loop ik als ouder ook vast.want wij luisteren wel en we doen wat we kunnen om het hem zo comfortabel mogelijk te maken.maar we krijgen geen advies als hij de taken niet doet.en het los laten....ja idd daar heb je gelijk in.daar ben ik ook mee bezig.bedankt voor je reactie.

Anno

Anno,

Ik hoop dat je deze reacties allemaal nog leest. Ik begrijp wel een beetje dat je het als kritiek voel omdat het over een stiefzoon gaat. dat maakt je wat kwetsbaarder..

Ik ben zelf gescheiden en hertrouwd en bij mij is het zorgenkind met diagnose mijn eigen kind en wonen er 2 stiefkinderen full time bij ons.

Mijn zoon is weliswaar jonger maar ook puber en loopt tegen hetzelfde aan als jouw stiefzoon. Ik heb getrokken en gevochten en stress met hem gehad. Geschreeuwd over zijn kamer opruimen en douchen, over school, over telefoongebruik, over alles. Ik was op het punt gekomen dat ik me overal aan irriteerde bij hem en gaf uiteindelijk toch toe omdat ik het dan ook wel zielig vond vanwege aandoening

Ik ben naar maatschappelijk werk gegaan (gespecialiseerd in de aandoening van zoon) en kreeg de volgende tips.

school en huiswerk : VO ook moet ook een leuke tijd zijn. Die strijd ga ik niet winnen met hem. hij krijgt nu ambulante begeleiding en huiswerkklas. Ik vraag of hij hulp nodig heeft met overhoren etc. dat heeft hij nooit. Hij wil geen hulp en al zeker niet van moeder. Hij haalt slechte cijfers maar die verantwoording ligt bij hem.

het opruimen van wasgoed uit zijn kamer, of kamer opruimen : hij heeft er geen oog voor, het interesseert hem niet of hij verliest overzicht : afspraak : schoolboeken in de kast en de rest ruim ik 1 x in de week op. dat kost mij met een wasmand in mijn hand, de stofzuiger en een dweil, max 20 min. Ik ga daar geen ruzie meer over maken en het is een handreiking naar hem.

telefoon gebruik : harde afspraak na 20.00 uur niet meer, alleen in de vakantie of weekend. Dat is na 2 weken strijd gewoon gelukt..en er wordt niet vanaf geweken.

Douchen : ze worden vanzelf volwassen of krijgen een relatie of weet ik veel wat. Als hij erg stinkt, moet hij zich wassen. douchen geef ik aan, 3 x in de week en dat lukt soms wel en soms niet... maakt niet uit, hij mag het zelf bepalen.

Eten : herkenbaar maar ook voor de andere pubers. Ik zorg dat er ook eten in de vriezer is maar dat moeten ze wel zelf maken en anders boterham en adem in en uit. We eten om half 7 en ik wil wel minimaal een uur van te voren wie er komt maar 1 dag is niet meer haalbaar bij ons...

en zo wordt het bij ons toch steeds gezelliger in huis. Zoon is weliswaar jonger (14) en sommige afspraken zullen bij jou niet lukken maar ik vind het op deze manier een verademing. Zoon is nu ook meer bereid om toch te luisteren of mee te helpen. Bij mijn twee stiefzonen lopen de zaken veel relaxter, zijn andere kinderen, andere karakters... dus ik denk niet dat je meer kritiek op een stiefkind hebt dan op je eigen kind..

het is lastig, ik heb soms het gevoel dat ik teveel toegeef maar ik wil die strijd niet meer. En het blijft balanceren tussen wat is aandoening, wat is puberteit en wat het karakter. En ook (stief)moeders raken soms uit balans omdat ze het zelf niet meer weten.... je bent ook maar een mens en het valt heus niet altijd mee maar pick your battles... want dit ga je niet volhouden en soms is het een uitdaging om gewoon te kijken wat er gebeurt als je de controle een beetje loslaat.