Met de handen in het haar

Die achterstand en vroeg naar bed?
Ik zie het verband eigenlijk niet zo. Hoe laat moet ie op?

hoe lang wonen jullie samen?

Hoe lang wonen jullie bij elkaar?
Ik zou met een puber als de jouwe toch anders omgaan dan dat ik met mijn eigen puber deed. Misschien inderdaad een beetje als een 13-jarige jongen. Als hij naar boven gaat laat je inderdaad vader na een uurtje even de was van zijn kamer ophalen, dan kan hij die vieze kleren de dag erop niet meer aantrekken. Wellicht na een paar maanden de wasmand invoeren en weer samen met vader checken of hij daar de vuile was in doet, dat soort dingetjes. En wellicht een voorraadkast met een sleutel?
Ik bedoel dit niet verkeerd, maar kan je ook wat leuks vertellen over hem? Doen jullie als samengesteld gezin ook dingen samen? Heeft hij hobbies? Misschien kan je namelijk daar een beetje op inspelen, dat wanneer er iets een tijd goed gaat, hij iets krijgt voor zijn hobby bijvoorbeeld?

Hij moet om 7 op 8uur begint school.
Normale tijd dus.

Ik blijf niet bij elk wissewasje omdat heteneer niet aanstaat over mijn hart strijken.doe het al jaren.
Wat betreft vergelijk......wou alleen maar mee geven dat ze beide nagenoeg de zelfde regels/afspraken hebben hier in huis.Dat er 1 zich nergens aan houd al maanden niet dan ja weet ik het ook niet meer.
Alles wat je voorstelt planning bord waand en zelfs helpen met bepaald vak op school waar hij moeite mee heeft wordt zo van tafel geveegt.Of te wel hij laat het niet toe in mijn optiek.Wat is er mis met hulp van je ouder.Ben daar zelf echt niet minder van geworden en ik was een mega vervelende puber.
Maar het gaat echt te ver dat ik mij in mijn eigen huis ongelulkig voel en er alles aan doe om niet hem samen te hoeven zijn omdat ik me niet meer prettig voel bij hem in de buurt.
Apart wonen heb ik ook aangedacht alleen al voor de rust voor mij en mijn zoon.Geen eindeloze onzinnege discussies meer.Geen bedweterig gedrag meer.
Ik zit er echt aan te denken om die stap te gaan zetten.Ben dr klaar mee.

Wij wonen 1.5 jaar samen.
Hij heeft geen hobbys ja 1 gamen zoals vele pubers.
We doen veel samen als gezin maar het gaat van mij uit steeds moeizamer moeizamer.loop vaak op mijn tenen als we iets leuk doen.Hou me dan erg op de vlakte en geef eigenlijk aleen antwoordt indien nodig.Als je iets wilt uit leggen over een bepaald iets is het toch niet zo dus tja dan heb ik zo iets van hou me wel stil.
Hij heeft zeker een leuke kant.Ik kan het nog steeds niet goed polsen hij geeft zich niet echt bloot.
Het is een binnenvetter en tja daar moet je de woorden eruit trekken.
Weet wel dat er diep heel diep in hem een lief mannetje zit.

het heeft totaal niets

te maken met 'over je hart strijken'.
Dit gaat gewoon over een puber die misschien wel hartstikke vast zit.
Hij heeft het zo te horen niet makkelijk gehad de laatste jaren.
Het gaat over wat hij nodig heeft.
Eerlijk gezegd hoor ik je vooral over jezelf.
Ik zou apart wonen serieus goed gaan overdenken. En dan niet als straf naar die vervelende jongen maar juist als bescherming van hem.

Weet je

als ik jouw partner was dan zou ik met mijn puberzoon heel hard weglopen. Je doet zo onaardig over hem, daar zou ik mijn kind niet bij willen laten wonen.

Dank voor jullie begrip en voor oordelen Elk huisje heeft zijn kruisje
Ik en mijn vriend gaan ons ermee redden.

Over me zelf Saar.Ja ik zit er mee.heel erg.Dat iemand zich zo kan verwaarlozen door een hele slechte verzorging.omdat het mij aan het hard gaat en de weg niet meer weet hierin roep ik hulp in.Maar oordelen nee dat vraag ik niet.
Denken jullie nou echt dat mij de situatie niets doet.Hallo ben 24 uur met de jongen.Na jaren knokken gooi ik voor nu effe handdoek in de ring.

Hoe durf je

Hoe durfde krisje.
Je kent de hele situatie niet.Maar weet je lekkeroordelen is iedereen hier heel goed blijkt wel maar hulp ja van sommige die mee denken.
Ik laat het hier verder bij

Anno

Je zult het zelf niet zo ervaren blijkbaar maar de reacties uit dit draadje zijn juist bedoeld als hulp.

Zo zijn ouders

".Hij heeft een beste rugzak en zit op een so school."
Dat triggerde mij. Helaas heeft zijn vader zich er met een Jantje van Leiden vanaf gemaakt. Onbegrip vermoed ik.
Ik ken een, inmiddels, middelbare man die door zijn moeder door veel samen doen erg ver gekomen is. Hij werkt in het zuiden van het land en heeft een ingenieursfunctie.
Nog steeds gaat ze, inmiddels bijna 80, elke veertien dagen naar hem toe voor kleine handreikingen, ondersteuning die hij op dat moment nodig heeft.
Zijn zus zal dat overnemen mocht moeder er niet meer zijn.
Ik ken ook een jongeman die door zijn dominante vader en veel te lieve moeder zo snel mogelijk het huis is uitgewerkt. Ondanks een briljante middelbare schooltijd is hij inmiddels aan zijn vierde studie bezig. Kan niet voor zichzelf zorgen en dreigt van zijn kamer afgezet te worden vanwege een actie van medebewoners tegen de vervuiling, ratten en stank.
Beiden hebben een vergelijkbare diagnose. Bij de een was er wel het begrip dat je cognitief nog zo briljant kunt zijn maar praktisch veel extra uitleg en begeleiding nodig kunt hebben. De ander werd steeds geconfronteerd met veel te hoge eisen want: als je zo slim bent kun je toch ook wel voor jezelf zorg?
Helaas. Jammer hoor.

Straf

"Hi ging niet school stond meneer niet aan.Nu dus reclasseringtraject."
Dat zal hem leren, maar niet heus.
Hopelijk zit er iemand bij de reclassering die wel snapt waar dit over gaat en die nog iets voor deze jongen kan betekenen. Want van zijn vader en stiefmoeder hoeft hij het niet te verwachten.

Planbord

Hij hoeft het ook niet eens te zijn met het planbord. Het is het planbord van de volwassenen. Je kunt toch wekelijks vragen wanneer hij moet werken en dat dan zelf invullen?
Hoe vaak hebben jij en/of je partner aan zijn kamerdeur gestaan en gevraagd of hij nog wasgoed heeft? Doe ik zelf ook wekelijks bij mijn kinderen.

Structuur

Zon soort misverstand dat sommige hulpverleners je met droge ogen kunnen wijsmaken. Sommige kinderen en jongeren hebben meer voorspelbaarheid nodig, meer uitleg, voordoen en samen doen, veel langer dan een gemiddeld kind. En bovendien iemand die zich interesseert wat dit kind motiveert en hoe het denkt en wat wel werkt en wat niet. En die in staat is om dat geduldig en niet veroordelend samen uit te puzzelen.
Want het valt ook echt vaak niet mee, vooral als je er geen handvaten bij krijgt. Voor sommige opvoedsituaties kun je je beter wat bijscholen want niet iedereen wordt geboren met de vaardigheden om ook een kind dat ingewikkelder in elkaar zit goed bij te staan in de weg naar volwassenheid.
Structuur kun je van alles onder verstaan, vaak heel prive, vaak komt het neer op een soort idee van dwang.

Structuur

Structuur is helpen en begeleiden. In een bepaalde regelmaat. Iemand helpen groot en zelfstandig te worden. Lijkt er op dan TS in een sitatie is beland die al in een negatieve spiraal zat. Het valt niet mee om daar dan "even" uit te komen. Die jongen heeft geduld nodig en veel helpende handen, denk ik. Niet dat hem wordt opgelegd om de bedtijd van een 10-jarige aan te houden. Ik zou zelf persoonlijk ook niet op commando kunnen slapen.

daar zit de sleutel

"Wat betreft vergelijk......wou alleen maar mee geven dat ze beide nagenoeg de zelfde regels/afspraken hebben hier in huis.Dat er 1 zich nergens aan houd al maanden niet dan ja weet ik het ook niet meer."

Ik snap wat je bedoelt hoor, het klinkt ook heel vanzelfsprekend.
En toch zit hier waarschijnlijk wel de sleutel. De regels en afspraken die voor het ene kind goed werken, werken voor deze jongen overduidelijk niet. Het is verdrietig dat jullie gezin - maar vooral deze jongen - hieronder lijden. Vandaar mijn eerdere suggestie: zoek hier professionele hulp bij. Het is geen standaard jongen, hij beleeft de wereld om zich heen anders. Niet als een 17-jarige, maar net zo min als een 12 of 13 jarige. Hij zit wel in het lijf van een 17-jarige en heeft 17 jaar 'levenservaring'.

Dus hoe vanzelfsprekend en eerlijk het ook klinkt dat iedereen in het gezin dezelfde afspraken en regels heeft, het is het niet.

Ik trek jouw inzet niet in twijfel, ik geloof direct dat jij je enorm inzet (of hebt ingezet) voor jouw stiefzoon. Maar waar het uiteindelijk om gaat, is hoe het uitpakt. Voor jullie allemaal. En het pakt momenteel niet goed uit, daarom schrijf je hier ook. Het gaat gewoon niet goed. En misschien een schrale troost: veel ouders van (licht) verstandelijke beperkte kinderen komen in de problemen, zeker in de pubertijd.

Je zult (nog) beter moeten ontdekken hoe hij de wereld om zich heen beleeft en ervaart. De ervaring leert dat het juist op dat vlak vaak mis gaat. Daardoor ontstaat een mismatch en wordt hij zowel ondervraagd én overvraagd. Een deskundige (bijvoorbeeld een orthopedagoog met expertise en ervaring met deze doelgroep) kan je helpen om dat inzicht wel te krijgen. En met je meedenken welke manier van begeleiden daar bij past. Als ouder heb je enorm veel in je 'gereedschapskist', maar je bent je daar vaak amper bewust. Dus aan de ene kant gaat het om realistische regels en afspraken, maar daarnaast ook over de manier waarop je hem helpt om verder te komen in het leven, om zich aan regels te houden etc.

Praktisch

Een vriendin huurde een heel geduldig iemand in om wekelijks met puber diens kamer op te ruimen en in te richten. Iemand anders, heel geduldig, kwam helpen met huiswerk maken.
Inmiddels is deze puber wel begeleid zelfstandig op kamers, kookt en doet de was zelf, en vervolgt daarbij nog zijn schoolopleiding op speciaal onderwijs.

jeetje

wat hang jij daar de huishoudster/vervangmoeder uit. Waarom laat je vader niet de was doen en gesprekken met zoonlief voeren? Ik zou daar mooi voor passen hoor. Heb je trouwens zelf kinderen?

Kaori

Ik kan je in een gewone werkweek tot een half jaar vooruit geven hoe laat we eten en in grote lijnen ook nog wat we eten. ===

Zelfs ik op mijn 56ste voel nu ongehoorzaamheid in me opborrelen. :-)

Misschien kan je advies vragen bij MEE. Zij zijn gespecialiseerd in mensen met een beperking. Mogelijk kan je via hen ook een maatje aanvragen die je stiefzoon kan begeleiden met dit soort dingen.
En verder vraag ik me nog steeds wel af uit wat voor situatie hij komt. Blijkbaar heeft hij van zijn eigen vader en moeder heel veel dingen niet geleerd. Die kan jij niet zomaar veranderen. Lijkt me een hele lastige situatie waar je in zit. Ik zou het er goed met je partner over hebben, hoe je je erover voelt. Als je zelf echt ongelukkig hiervan wordt zou ik inderdaad overwegen apart van elkaar te gaan wonen. Mogelijk zal vader dan de hulp wel inzetten voor zijn zoon, want dat lijkt me ook in die situatie nodig.

Soms

Vraagt iemand om advies om er vervolgens achter te komen dat ie alleen maar even gehoord wilde worden geloof ik?

AnneJ (ot)

"Ik ken een, inmiddels, middelbare man die door zijn moeder door veel samen doen erg ver gekomen is. Hij werkt in het zuiden van het land en heeft een ingenieursfunctie.
Nog steeds gaat ze, inmiddels bijna 80, elke veertien dagen naar hem toe voor kleine handreikingen, ondersteuning die hij op dat moment nodig heeft."
Wat ontroerend...en het biedt ook hoop.

Wat ik niet begrijp

is dat TS hier komt voor advies en als dat wordt gegeven boos wordt. Erg jammer want iedereen doet zijn best.

Persoonlijk denk ik dat het niets uitmaakt of een kind een beperking heeft of niet. Als ouders zijnde kijk je naar je kind, wat het wel kan en wat niet. Op de gebieden dat het goed gaat, laat je meer los. Op de gebieden dat het nog niet goed gaat, ga je kijken hoe je het kind kunt helpen om ook daarin te groeien. Bij dat laatste kun je ook tot de conclusie komen dat sommige kinderen daar altijd moeite mee blijven houden. Soms kun je misschien nog een een alternatief bedenken en soms zal er op een bepaald gebied altijd hulp nodig blijven.

Als ik goed de informatie heb mee gekregen, heeft deze jongen hulp nodig bij het opruimen van zijn kamer. Eerst helemaal samen de kamer doen en na een paar maanden, kleine stapjes terug doen tot een meer coachende rol. Tenminste dat zou ik doen.

@TS, ik krijg het gevoel dat jij het ziet als onwil van stiefzoon. Kun je het ook anders zien? Dat het geen onwil is, maar dat hij het gewoon (nog) niet kan? Dat er bij hem waarschijnlijk heel veel frustratie zit omdat hij beseft dat jullie verwachten dat hij het gewoon moet kunnen? Dat hij daarom dingen van tafel veegt omdat het hem herinnert aan zijn onkunde?

Paddington

"Persoonlijk denk ik dat het niets uitmaakt of een kind een beperking heeft of niet. Als ouders zijnde kijk je naar je kind, wat het wel kan en wat niet."

Er zijn massa's ouders die hulp nodig hebben bij de opvoeding van hun 'kind-met-iets'. Gewoon, omdat je de gebruiksaanwijzing van je kind er nu eenmaal niet bij krijgt. Een kind met een verstandelijke beperking (maar ook een kind met bijvoorbeeld autisme) beleeft de wereld om zich heen anders. Daar moet je inzicht in krijgen. Bijvoorbeeld door veel te lezen, door te praten met andere ouders, door deskundige begeleiding... en natuurlijk door goed naar je kind te kijken, maar dat laatste alleen is vaak niet genoeg.

Ik denk dat het van ouders soms veel moed vraagt om de stap te zetten naar 'hulp'. Want hulp zoeken voelt als falen. Zeker als er uiterlijk aan een kind niets te zien is, zoals bij veel (licht/matig) verstandelijk beperkte jongeren het geval is. Het is belangrijk om te erkennen dat het wél verschil maakt dat je een kind met een beperking hebt. En dat, wat dit kind nodig heeft, mogelijk niet in de standaard-ouder-gereedschapskist zit. Je zult als ouder dus goed moeten weten wat in jouw kistje zit, en dat waar nodig aanvullen. Niet eenmalig, maar steeds weer opnieuw.

Frustratie

Om even aan te sluiten bij Paddington, leef ik me even in:

Ik kan ik me voorstellen dat hij zich ongelukkig voelt in deze situatie. Zijn geestelijke vermogens lopen dus achter op zijn leeftijd, hij is qua leeftijd nog een jonge puber. De oude gezinssituatie zal hem niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Een kind heeft zijn moeder nodig, maar dat is kennelijk anders gelopen. Dan ontmoet vader een nieuwe vrouw. In het huis van de nieuwe vrouw is het altijd netjes. Als je zelf minder netjes bent, voelt dat heel erg ongemakkelijk. De nieuwe vrouw word je stiefmoeder en gaat je vertellen hoe je je moet gedragen. Daar voel je je ongemakkelijk bij, misschien zelfs boos. Zo was hij het niet gewend en nu opeens wel?? Dus gaat de puberkont tegen de kribbe. De meeste kinderen die in een warm nest opgroeien weten dat ze geen risico lopen om de liefde van hun ouders te verliezen als ze al bokkend door de puberteit heen springen. Vertrouwt stiefzoon van TS er ook op dat haar liefde onvoorwaardelijk is? Ik denk het niet. En dat lijkt niet onterecht. Waarom zou je dan meewerken?

@Ijsvogeltje

Dat er ouders zijn die hulp nodig hebben begrijp ik. Ik ben mij namelijk zeer bewust van de verschillen in mensen. Net als bij kinderen zijn er ouders die het niet kunnen omdat ze het niet hebben geleerd en ouders die het gewoon niet in hun mars hebben.

Als je dan de stap neemt als ouders om hulp te vragen is dat in mijn ogen alleen maar goed. Je eigen onkunde/onmacht onderkennen om je kind te helpen zien veel ouders als falen. Dat is heel jammer.

Daarnaast zijn er ook ouders die geen hulp nodig hebben, ook niet met een kind met een beperking. Ouders die het geluk hebben om hun kind aan te voelen en daardoor kunnen helpen. Zoals de 80-jarige moeder die AnneJ benoemde.

Ik krijg een beetje het gevoel dat jij het idee hebt dat je iemand moet verdedigen. Zo is het in geen geval bedoelt. Ouders die om hulp vragen kijken dan toch juist naar hun kind?