liegen en brutaal

Poe, lastig

Moeilijk hoor. Het klinkt als vol in de puberteit. Bij mij is het (nog?) niet zo. Het eerste dat in mij opkomt is veel (meer) gezamenlijke plannen maken met het gezin. Zodat er geen tijd is voor rondhangen en zodat ze veel gezellige dingen doet met het gezin. Het lijkt me dat je dan ook veel meer gezellige/goede gesprekken kunt voeren om haar gedachten te helpen vormen. Zodat ze positievere, betere keuzes kan maken. Veel positieve aandacht dus.

ideeen

Gezamenlijke activiteiten vind ik een goed idee, maar waar krijg je een 12 jarige nog warm voor. Voor een dagje shoppen is ze wel te porren en een bioscoop ook wel. Mijn portemonnee vind dit wat minder en een dagje naar het bos of knutselen is gebeurd

mwoa

Ik denk dat ruimte kan helpen. En rust, en kalmte. Haar uitspraken betitelen als 'liegen' maakt het zwaarder dan het is, helpt niet. Ze probeert verantwoording af te schuiven, dat wel. Maar je bereikt meer als je het leuk houdt.
In de pubertijd gebeurt er vanalles met je brein, en op veel vlakken kunnen pubers weer tijdelijk terugvallen. Er is genoeg literatuur over,misschien kun je iets lezen?
Verder komt er misschien wel heel veel op haar af momenteel. Verwachtingen omlaag schroeven en proberen het leuk te houden kan haar wat ademruimte geven.

brutaal tolereren?

Het leuk proberen te houden is moeilijk. Zij wil de baas zijn en zoals ik al zei tolereert ze geen nee.

Hoe kan ik het leuk houden als ze bij alles wat ik zeg dwars ligt.
Wat je zegt over verantwoordelijkheid afschuiven vind ik een goede, zo had ik het nog niet bekeken. Maar hoe noem je het dan als je ineens een pak mars mist en gewoon vraagt in het algemeen waar die is gebleven. Zij geeft haar broers de schuld terwijl ik een dag later de lege verpakking bij haar op de kamer vind. Daar heb ik veel moeite mee. Het gaat me niet om die marsen, maar waarom erover liegen en dan ook nog haar broers aanwijzen.

Mmm. Waarom vraag je waar dat pak marsen gebleven is? Je weet namelijk best wel dat een van de kinderen dat pak heeft weggenomen. Meer waarschijnlijk weet je ook wel wie, je kent je kinderen immers. Dus je vraagt naar de bekende weg. Al je kinderen weten dat je het heus wel weet, daarmee is het geen vraag meer maar een beschuldiging geworden. En alhoewel op zich misschien terecht is dat ook nutteloos. Waarom zeg je niet dat je ervan baalt dat al die marsen nu op zijn terwijl je die had gekocht omdat….
En ook kun je, in dit soort gevallen vooraf zeggen wat je verwacht. Dus niet: denk eraan, je mag de marsen niet pakken. Maar: er liggen hier marsen die heb ik speciaal voor datendat gekocht.
Hiermee creëer je de situatie dat zij weet wat ze moet doen om het goed te doen in plaats van er (steeds) mee geconfronteerd te worden dat het weer niet goed is gedaan/gegaan. Van de voorbeelden die je noemt zou ik geloof ik ook wat dingen gewoon laten. Fiets? Staat-ie toch buiten? Was? Haal je toch even van haar kamer af als je gaat wassen, of elke dag als je toch langs loopt? Kopje opruimen? Idem.
Niet omdat ik vind dat ze niets 'hoeft' maar om de spiraal van steeds maar dingen niet goed doen te doorbreken. De sfeer positief maken. En gewoon samen wandelen, naar het strand om in de branding te rennen, naar de grote supermarkt om boodschappen te doen. Een taart bakken of een recept van 24kitchen maken. Zoiets?
Ik hoop dat ik het nuanceverschil goed genoeg kan uitleggen.

begrijp je punt

Ik Begrijp je punt. Over het pak marsen (waar hebben we het over) wist ze dat ze die moest laten liggen. Ik heb een zoon met beperking die erg gebaat os bij structuur en daar hoort uit school een mars eten bij. Ze h ad me gewoon kunnen vragen om een 1 mars. Nu heeft ze het hele pak gepakt met alle gevolgen van dien. Een broer die volledig Door het lint gaat.

Aan de ene kant denk ik ook dat ik niet zo moet zeuren over die kleine dingen, maar haar broers ruimen het wel op zij hoeft daar geen uitzondering op te zijn. Dit maakt het ook zo moeilijk.

Liegen

Ik snap wel dat het liegen je extra raakt, maar ik denk tegelijkertijd dat je dat ook niet te zwaar moet zien. Het betekent niet meteen dat ze nu altijd tegen je zal liegen. Je zou dat tegen haar kunnen zeggen, dat ze in ieder geval eerlijk kan zijn. Of is ze bang voor straf? Waarom had ze eigenlijk twee weken huisarrest? Lijkt me best lang.

Verder is het heel herkenbaar, heb ook twee pubers die echt zichzelf aan het ontwikkelen zijn. Als ik wil, kan ik elke dag wel grote discussies met ze voeren, maar ik kan ze vaak ook omzeilen. Wat dat betreft sluit ik me grotendeels bij Karin haar mening aan, maar wil het ze wat praktische zaken (kamer opruimen, afwas mee naar beneden, tafel dekken e.d.) betreft ook weer niet te gemakkelijk maken. Structuur hierin vind ik wel belangrijk, ook al ben ik ook niet altijd even consequent.

Twee sporen

Ik zou op twee sporen gaan zitten: aan de ene kant duidelijke consequenties als ze liegt of zich niet aan de regels houdt en aan de andere kant meer positieve aandacht. Vaker met z'n tweetjes iets gaan doen bijvoorbeeld zonder de broers erbij. Ik begrijp uit je stukjes dat een van de broers ook een moeilijke jongen is dus misschien heeft ze ook het idee dat dat ze thuis te weinig aandacht krijgt?
Brutaal zijn en liegen zou ik wel gewoon bestraffen verder.
Maar daarnaast haar inderdaad wat meer ruimte geven om zelf haar beslissingen te maken en vaker samen met haar wat doen.

Puber

Gefeliciteerd, je hebt een puber ;-)
Die van mij belde me vandaag om te zeggen dat ze wat later thuis was. Ik zat op dat moment nog 50 km verderop en zou ook voorlopig nog niet thuis zijn. Ze is eigenlijk bij haar vader vandaag, maar vaak komt ze 's middags nog even hier omdat haar vader geen lekkere dingen in huis heeft. Dus ik zei tegen haar dat ze vast wel wist dat er bij ons nu ook niets te eten was omdat ik vanmorgen zelf misgreep toen ik een Sultana wilde pakken. Pas op het moment dat ik zoiets zeg en er een grapje van maak beseft ze dat het eigenlijk best wel erg is dat ze alles opeet wat ik in huis haal (tenminste, ik hoop dat ze dat beseft). Ik had natuurlijk kunnen gaan mopperen, maar dan kun je bij een puber wel aan de gang blijven. Ik houd het dan liever gezellig en hoop dat er kwartjes gaan vallen. Zo ook overigens met vuile kopjes, borden, papiertjes, enveloppen, briefjes van school, die overal en nergens rondzwerven. Soms staan er wel vier vieze glazen van haar op tafel (thee, cola, sap, ijsthee). Het leukste vind ik nog wel dat ze 's avonds altijd twee glazen drinken pakt. Dan hoeft ze tussentijds niet van de bank om haar glas opnieuw vol te schenken.
Ik heb niet veel verboden. Voordeel daarvan is dat ze die echte verboden ook niet overtreedt omdat ze weet dat ze dat dan wel te horen krijgt. Van zo'n essentieel pak marsen zou ik dus wel een 'verbod' maken, of met haar afspreken dat ze ook iets mag hebben voor zichzelf. Dus voor haar ook een pak marsen kopen en dan het 'op is op' principe hanteren.

Ik denk dat dat marsverhaal ook anders zit, wellicht vindt ze inderdaad dat broer teveel aandacht krijgt omdat ze precies dat hele pak pakt in plaats van eentje. Ze doet wellicht expres moeilijk omdat ze dan aandacht krijgt (negatieve aandacht is ook aandacht) en anders of ook is het puberen.

punt is

Dat je het zelf echt zwaar maakt (voor jezelf!) als je zo'n zware termen blijft gebruiken als liegen en brutaal zijn. Dat roept bij jezelf emoties op die de komende jaren niet leuker gaan maken.
Hier start het net een beetje, dochter is 11. En ik trap zelf nog steeds in de valkuilen, en het kan behoorlijk knallen af en toe. Terwijl even rustig af wachten een hoop kan schelen, dochter is na een tijdje weer heel lief en gezellig.
Ik zou ook een aantal speerpunten voor jezelf bedenken, wat wil je echt niet. Er is bijv een hoop gedrag dat ik echt niet zou willen zien bij dochter en als ik me dat realiseer dan ben ik gelijk weer een heel stuk blijer met haar:-)
En een aantal zaken waarbij je wel wensen hebt maar waarvan je met jezelf afspreekt dat het niet sfeer verpestend mag gaan werken. Ik mopper bijv erg over de zooi en vaak vraag ik me af of het dat waard is. Ik kan ook haar aanspreken op een manier waarop het prettiger verloopt. En meer kijken naar de momenten waarop ze wel opruimt, dit zelfs spontaan doet, of veel meer dan gevraagd.
Ze is los aan het komen van je, gaat met vallen en opstaan. Ze leert van de strijd met jou, maar als er veel strijd is gaat dit wel ten koste van andere ontwikkelingspunten, daar is dan geen energie meer voor. Ze leert het dan vast wel maar kan langer duren allemaal.

helemaal eens met Karin

Je maakt het te zwaar voor jezelf en voor haar. Zo ga je die puberjaren niet doorkomen. En stel prioriteiten. Wat vind je nu echt belangrijk?
Over de echt voor mij belangrijke zaken probeer ik altijd tot 'afspraken' te komen met de pubers (1tje is al puberaf, gelukkig maar).
Neem als voorbeeld die marsen. Die uitbarsting van je zoon kwam, je was boos of misschien teleurgesteld over het verdwijnen ervan en op zo'n moment vraag je wie het gedaan heeft. Terwijl je het w.s. best al wel weet..........
Natuurlijk zegt ze meteen dat anderen dat gedaan hebben.
Misschien had het gewerkt als je achteraf, een dag later of voor mij part 2 dagen later als de gemoederen weer bedaard zijn in een rustig moment erover begonnen was. En dan niet beschuldigend, maar anders. Op een manier dat zij weet dat jij 100% zeker bent dat zij ze gegeten heeft. In de geest van: " Het zou fijn zijn als de volgende keer als iemand marsen eet er tenminste 1 over blijft zodat er voor broer tenminste 1 is als hij uit school komt, want.........."
Probeer ook jouw kant van het verhaal erbij te betrekken. Jij had best nog wat meer marsen willen halen als je het geweten had. Maar jij was op werk/druk/niet aanwezig en dus kon je niet ingrijpen. Had je het geweten van tevoren dan had je ervoor gezorgd dat er meer waren.
Dus vraag je of jullie tot afspraken kunnen komen dat ongeacht wat de reden ook mag zijn jullie (allemaal! Ook eventueel andere huisgenoten) kunnen afspreken dat je bij pakken van etenswaren ook aan de anderen denkt en zeker aan broertje die dat erg nodig heeft. Mochten ze twijfelen aan waar etenswaren voor zijn kunnen ze natuurlijk altijd jouw raadplegen of met met je overleggen zodat jij het weet en erop kan inkopen.
Het heeft geen zin om over de 'schuldvraag' te discuseren. Zij geeft nu toch nooit toe. Dat kan ze nog niet, dat kan ze pas als haar hoofd weer op orde is.
Ook denk ik bij mezelf: een meisje=menstruatiecyclus=misschien vreetbuien??
Dat had mijn oudste altijd vlak voor haar menstruatie in de puberteit. En dat is een kind dat helemaal niet van zoetigheid houd. Behalve dus die ene dag per maand. Hier was het de snoeppot voor kinderen die toevallig aanwaaien die opeens dan leeg was. Oudste snapte van zichzelf ook niet dat ze daar dan opeens zo'n enorme zin in had. En ik greep mis als er eens een kind langskwam en snapte ook niet waar het dan gebeleven was.
Het duurde hier ook even voor ik de clou door had. Toen ik het wist ging er anders op inkopen en kon ik haar in ieder geval een paracetemolletje aanbieden als het weer eens zover was en troosten dat ze zich zo 'rot' voelde die dag ervoor bij een beker warme chocolademelk.
Maak je niet druk om kleinigheden, geef haar de ruimte om te puberen.
Dingen als fiets binnen zetten en de was in de wasmand doen krijg je alleen voor elkaar als je het in kan passen in haar schema. B.v. fiets standaard op het moment dat ze naar boven vertrekt. En dan nog zul je het w.s. elke dag moeten zeggen. De was gebeurd hier ook pas als ik het in de wasmachine ga doen. Ik kondig gewoon aan dat ik morgenochtend ga wassen en alles wat er niet is zal een week moeten wachten. Meestal werkt dat wel. Want er zijn natuurlijk allerlei lievelingskleren die volgende week weer aan moeten.
Ik houd er gewoon al rekening mee. Er ligt minstens een halve trommel na een week op elke slaapkamer. Een rekensommetje en ik weet wanneer ik moet wassen ongeveer.
Het is allemaal wat gedoe. Maar je moet er doorheen, door deze periode.
En houd voor ogen dat er echt, echt een eind aan komt!
groeten albana

Veel reacties

Bedankt voor de vele reacties. Algehele strekking was dat ik haar meer los moet laten en laten pureren. Ik vond me altijd een ervaren puber moeder, maar van jongens ( 2 van 16, nee geen tweeling,1 van 15. Misschien moet ik even schakelen dat meiden die puberteit anders beleven.

Ik ga mijn best doen.
O, ja voordat iedereen gaat vragen hoe kun je 2 jongens van 16 hebben en geen tweeling zijn, 1 jongen is mijn neefje die wij 10 jaar geleden na het overlijden van zus en zwager in huis hebben genomen.

Ik zou je dochter niet laten pureren

Sorry, ik kon het niet laten.
Ik zie een puber voor me die door de pureemachine gaat )
Misschien samen met je puber om lachen.

Boek om te lachen

Als je niet met je puber kunt lachen, dan toch iets voor jezelf om te relativeren: lees Het Enige Echte Eerlijke Puberopvoedboek. En dan vooral het hoofdstuk over liegen en brutaal zijn (alle pubers liegen) (alle pubers zijn brutaal). Echt een aanrader.

Ik bedoelde toch iets anders...

ik bedoel namelijk juist niet dat je haar meer los moet laten! Je moet dingen zelf meer loslaten (de minder belangrijke zaken die soms heel belangrijk kunnen lijken) maar je betrokkenheid bij haar leven vergroten door de manier waarop je met haar omgaat te veranderen.

Herkenbaar.....

Dat gelieg..... Ik vind het ook niet irritant. Vanmorgen nog. Dochter van 11 was al beneden en op het moment dat ik binnenkom hoor ik dat ze snel iets wegstopt. Vervolgens zegt ze: ik hoef geen ontbijt meer want ik heb al 2 (bevroren!!!) boterhammen op. Ik kijk wat er achter de plant ligt waar ze net stond. Ja hoor, er ligt een half opgegeten zak chips. Ik zie nog wat chips resten aan haar mond. Ik vraag haar op te houden met liegen. Ze zegt dan: maar dan wordt je boos als ik zeg dat ik chips eet als ontbijt. Ja, dat klopt zeg ik. Grrrrrr dat mag gewoon niet. Hier dus ook zo'n liegende maar wel ook gelukkig verder lieve puber :-)

Prioriteit anders stellen

Ik vind ook dat je het allemaal te heftig oppakt.

Als je zoon een zorgenkind is, dan is dat gewoon heel moeilijk voor broers en zussen ook. Het komt mij een beetje over alsof voor je zoon alles heel goed gepland wordt en dat je heel erg op zijn behoeftes inspeelt en van je dochter verwacht je vanalles zonder het uit te spreken. Ja, als het mis is gegaan.

Ik zou mijn prioriteit anders gaan leggen. Niet bij het afstraffen van dat 'slechte' gedrag, maar kijken wat er nodig is om het gezellig te maken. Van iedereen. Dus ook van jezelf.

Katniss

Ik heb erg moeten lachen om jouw puber met haar twee glazen drinken zodat ze de bank niet afhoeft. Dank je wel voor het opvrolijken van mijn lunchpauze!

Mijn nichtje van 13 bijna 14

heeft een hele mooie manier van het uitleggen:

puberen is het moment dat je ouders gaan zeuren

Ik zou zeggen: kies de dingen die echt belangrijk voor je zijn en ga daarover in onderhandeling. De anders zaken kun jij dan op toegeven.

Wat Emine zegt ben ik het mee eens. Het zal voor haar ook niet makkelijk zijn dat haar broer een zorgenkind is.

In mijn ogen is onderhandelen de manier.

Je zou bijvoorbeeld kunnen overleggen over de marsen. Misschien dat je voor haar ook iets kunt kopen.

Tot slot

Emine: jou reactie vind ik volledig uit de lucht gegrepen. Het is niet zo dat ik voor mijn zoon alles heb gepland. Hij heeft zelf een structuur in zijn leven gebracht wat voor hem goed werkt. De andere kinderen hoeven zich daar niet voor aan te passen.

Ik heb een gezin met 4 Kids in een niet al te makkelijke leeftijd. De jongens krijgen dezelfde opvoeding als het meisje. Zij schopt alleen overal tegen aan. Ze kan hierbij erg gemeen zijn naar haar broers. We hebben ook heus wel lol met elkaar, maar als ze zo'n bui heeft is het een krengetje.

Nog even op de mars terug komend. Ze heeft inmiddels verteld dat ze dit expres heeft gedaan zodat haar broer een woedeaanval kreeg. Dat vind ze wel weer eens een keer leuk.

Heb inmiddels gesprek met haar gehad. Ze geeft aan dat het haar soms te druk is en dat ze moeite heeft met de aandacht die haar stiefbroer/neef krijgt.

Ik hou haar nu in de gaten en mezelf ook, maar sommige huisregels heb je je gewoon aan te houden zeker in een gezin met 4 Kids.

Lees je eigen post nou eens terug.

Schrik je nou zelf niet hoe akelig je over dat meisje schrijft? Je woede naar haar druipt er gewoon uit. Niks geen erkenning voor haar positie in het gezin, alleen boosheid. Misschien is het de woordkeus, maar brrrr, arm kind, broers doen het allemaal goed, het ligt allemaal aan haar. Zou ik ook heel vervelend van worden. En als puber dan dus dubbel vervelend, want vervelend doen dat hoort ook nog eens gewoon bij pubers.

En wat betreft die uit de lucht gegrepen reactie zoals je mijn posting noems, ja, ik heb geschreven hoe het op mij overkomt. En ja, dat schreef ik zonder de achtergrond geheel te kennen (want dat kan niet), om jou te helpen, want daar is een forum voor. En dan kun je naar mij blaffen en een hele post terugschrijven waarin je zegt dat het uit de lucht gegrepen is...maar weet je, als ik die lees, dan zie ik je precies schrijven wat ik met mijn posting bedoelde. Het is een illusie om te denken dat broers/zussen geen last hebben van een zorgenkind en zich niet moeten aanpassen. Nee dat is niet iets wat je wil, maar een feit dat je onder ogen moet zien, en mag (moet) erkennen naar de andere kinderen. Het is namelijk al vreselijk moeilijk om te leven met een broer/zus met stoornis/zorgen, maar als dat dan ook nog allemaal onder het tapijt geveegd wordt, dat is echt vreselijk. En dan moet je dus echt gaan oppassen dat ze het zo'n kind neit kwalijk gaan nemen en krijg je dat ze zo'n kind willen terugpakken. Of denk je dat het van niets komt dat ze aangeeft dat het te druk voor haar is, ze moeite heeft met de aandacht die stiefbroer/neef krijgt en ze het wel weer eens leuk vindt dat broer een woedeaanval krijgt?