lastig parket met vriendje dochter

Ik zou

als moeder vooral willen uitstralen dat, buiten dat ik natuurijk hoop dat ze die waardeloze vent dumpt, het nu ook weer niet zo ontzettend belangrijk is.
Ze is veel meer dan een jonge vrouw met een waardeloze vent. Ik zou het gegeven van die KEUZE van haar om nog geen definitief afscheid te nemen van hem graag juist kleiner willen maken dan groter.

Want nogmaals, probleem ligt niet bij hem, maar bij haar. Als je hem loost komt er een volgend probleem. Door haar nu in een slachtofferrol te manoeuvreren maak je haar willoosheid alleen maar groter.

Maar Gloria

Het is wel belangrijk. Deze waardeloze vent heeft haar de afgelopen 2 jaar langzaam gereduceerd tot een schim van haar oorspronkelijke zelf. Ze wordt ( werd) geestelijk mishandeld. En misschien ook wel fysiek. Ze was voor ze een relatie met hem begon een verlegen en wat onzeker meisje, maar is sinds ze onder zijn invloed terecht is gekomen alleen maar onzekerder en afhankelijker geworden. Geïsoleerd van het normale leven. Ze vindt dingen normaal die volstrekt onacceptabel zijn. Ze gaat er aan onderdoor. En ik denk dat het met hem een stuk moeilijker is om zichzelf te herpakken dan zonder hem. Dus ja, het is wel belangrijk dat ze ( nu ze stap 1 zelf gezet heeft) als t maar even kan een tijdje buiten zijn invloedssfeer blijft...

Als het drugs waren zou een afkickkliniek een goed idee zijn.

Sterker voelen

Misschien... Als hulp van een psycholoog nog lang duurt, kan je dochter eens op zoek naar psychosomatische fysiotherapie.
Voordelen: je kunt daar vaak snel terecht, het wordt vaak vergoed (deels) en het belangrijkste, het gaat er niet om praten. Door deze vorm van therapie leer je veel beter waar te nemen wat goed voelt en wat niet en wanneer je stress ervaart en wanneer je echt ontspant. Dat kan confronterend zijn, maar het kan ook juist helpen om beter begrip te krijgen van jezelf en jezelf sterker te voelen. Het kan een behandeling bij een psycholoog ook makkelijker maken.
Ik geef het maar als tip mee, want het lijkt me een vreselijk moeilijke situatie elke goede hulp kan welkom zijn.

Afkickkliniek

Weetje, natuurlijk wil je dat ze van hem af komt.
Maar dat is nu eenmaal niet gelukt.
Ooit gaat haar dat vast wel lukken, maar je weet heel goed dat dat niet opeens een fijn leven voor haar gaat betekenen.
Meer gevoel van autonomie kan haar dat wel enigzins gaan geven.
Als je haar meer steunt in haar idee van zelf kiezen kun je haar daarin bekrachtigen.
(om bij roken te blijven: het helpt mij echt enorm als ik geloof toch ECHT ZELF de keuze te hebben om al dan niet te roken.

Maar een afkickkliniek kan ook helpen, tuurlijk. Die kun je voor je dochter ook organiseren. Ga met haar op wereldreis, laat haar ergens anders ver weg een jaartje werken, er valt genoeg te verzinnen.

Buiten invloedssfeer

Naar 'ergens ver weg' gaan is nu wat lastiger, aangezien sociale media vrijwel overal toegankelijk zijn. En een afkickkliniek is er volgens mij niet voor deze vorm van relatie-afhankelijkheid. Een psycholoog is pas effectief als ze echt zelf wil.
Wat wellicht kan helpen:
- de problematiek met één vast woord aanduiden en dat bij jezelf houden: ik noem het 'trauma bounding' (is er geen beter Nederlands woord voor). Het gaat er dan niet om te bewijzen dat je gelijk hebt, alleen dat je haar (eventuele) verhalen steeds in dat kader kunt plaatsen, ook voor haar.
- als het lukt: echt de open vraag stellen: wat zoek je nu, bijvoorbeeld op de mobiele telefoon. Waar ben je naar op zoek? Het gaat dan niet zozeer om het antwoord als wel om de vraag, die dan steeds in haar hoofd kan blijven rondzingen: wat zoek ik hier eigenlijk;
- en toch de geruststelling: als het moment daar is stap je eruit. Eventueel eraan toevoegen: ik hoop dat het op tijd is. Dat kan je ook de gelegenheid geven om na te denken en te bespreken wanneer het voor jou te laat zou zijn: waar ben je echt bang voor? Bijvoorbeeld: verlies van zelfvertrouwen, geen studie/werk/toekomst, geen geld, hij laat haar niet gaan, stalken, etc.
Jouw (terechte) overtuiging alleen, dat hij slecht is voor haar, dat zal niet de basis zijn waarop zij haar beslissingen neemt.

Tsjor

Andere invalshoek: ‘zelfmedicatie’

Er wordt nu veel een beroep gedaan op haar inzicht in zichzelf en de dynamiek tussen die jongeman en haarzelf. Je zou ook op zoek kunnen gaan naar ‘welke spanningen probeert zij te dempen door in contact met hem te blijven?’ Net zoals mensen drugs gebruiken terwijl ze eigenlijk medicatie of behandeling nodig hebben, kan hier ook zoiets aan de hand zijn. De ‘slechte oplossing’ ligt aan de oppervlakte maar de behoefte aan verlichting van de onderliggende spanning wordt niet (voldoende) geadresseerd. Bij jullie gebeurt dat overigens wel, met die therapie bijvoorbeeld. Maar je kunt je afvragen of er andere interventies zijn die haar negatieve gevoelens en spanningen kunnen verminderen. Dat kan vanalles zijn: sporten, wandelen, een hobby, muziek maken maar ook ‘echte’ medicatie tegen de spanning. Ik kan me voorstellen dat dat laatste een hele drempel is maar wat er nu met haar gebeurt is ook schadelijk: het gebeuren zelf en de machteloosheid die ze ervaart. Als afname van de spanning ertoe kan leiden dat zij meer grip op zichzelf ervaart, is dat enorme winst. Is dat met die therapeut te bespreken?

Weer een update.

Het is nog steeds uit. Psycholoog traject is 2 weken terug eindelijk begonnen. Gelukkig. Dochter oogt iets meer zichzelf. Frisse nieuwe kleren gekocht. Iets minder op haar kamer. Wat voorzichtige nieuwe digitale contacten via studie. Allemaal heel positief. trots op dochter!

Maar nu.....

Eerst even een (lange) knip/ plak uit een eerdere post uit dit draadje, van een jaar terug of zo:, toen ze nog met haar vriendje was.

“Maar van de week ontdekten we op een nare manier dat er andere dingen speelden: ze had een iemand gevonden om te praten over de moeilijke zaken in haar relatie met vriendje: het was de (veel) oudere broer van een vriend van vriendje. Een volwassen man. Het voelt aan alsof ze ook volledig naïef onder zijn invloed gekomen is. Twijfelachtig wat hij met haar voor had. Vriendje heeft ontdekt dat ze met hem praatte, en dochter verboden contact te hebben met deze figuur en haar ( dramatische schreeuwpartijen in ons huis waar ik niet bij was. Man viel erg middenin) terug geclaimd. Of zoiets.. Wij snappen ( nog) niet zo veel van wat er nu precies gebeurt, maar de signalen zijn/ waren zo zorgwekkend dat ik ( weet het, mag niet) op een gegeven moment haar telefoon heb gepakt en de laatste paar berichtjes op haar startscherm heb gelezen. Die waren van vriendje. Ik ben daar echt waanzinnig van geschrokken. Uit alles wat hij zegt klinkt door dat hij haar volstrekt in zijn greep heeft, haar kleineert, domineert, en manipuleert. En ze accepteert het. Ik ben echt uit bezorgdheid zo boos geworden.... heb haar gevraagd wat in godsnaam maakt dat ze dit pikt, zich zo laat behandelen. Ze is bij de coach om te werken aan haar zelfvertrouwen, maar dat lukt op deze manier nooit. Het voelt alsof ze volledig in zijn macht is. ( en trouwens net zo gemakkelijk onder invloed raakt van wie dan ook maar aandacht voor haar heeft) Ik had eerder flarden van telefoongesprekken opgevangen waarin ze met die ( buitenlandse) man urenlang aan de praat was. Daarin ging het ook over ‘dingen met vriendje’’ die ze nog nooit met iemand had durven bespreken.’”

Bij deze man is ze overigens in augustus, toen ze nog verkering had , een aantal keren langs geweest. Hebben wij per ongeluk ontdekt. Was toen best raar en eng. Ze kende hem eigenlijk alleen digitaal, en is volledig in het geheim een paar keer bij hem langs geweest. Hij is 27, ( zij 19, en erg jong voor haar leeftijd), buitenlands, woont op zichzelf. Studeert niet, werkt weinig.

Dat was toen wij dat per ongeluk ontdekten nog best even een vreemde en zorgelijke discussie. In je uppie bij iemand t huis binnenstappen die je alleen digitaal kent, en niemand over je plannen vertellen is niet verstandig. Dit alles naast een bestaande relatie...ook niet helemaal zuivere koffie... ze kon ook niet zo goed uitleggen waarom ze dat zo had gedaan.

Gisteren heeft dochter ons verteld dat ze de banden met hem ( in eerste instantie door haar verbroken, ze voelde zelf ook dat dat niet ok was) weer heeft aangehaald. Sinds 2 weken weer intensief digitaal contact, en nu is ze naar hem toe. Wij hebben haar gevraagd wat ze in gedachten heeft ( ‘ gewoon vriendschap’ ) en haar aangeraden misschien eerst eens met de psycholoog en/ of vriendin ( heeft ze amper) te praten of en hoe deze ‘ vriendschap’ past in haar huidige leven, en het traject waar ze nu in zit om zichzelf weer een beetje terug te vinden. Ze heeft naar ons geluisterd, maar is vandaag wel vertrokken.

Met behulp van de tips die hier eerder gegeven zijn heb ik haar gevraagd om eens hardop te beschrijven hoe ze de komende tijd deze vriendschap voor zich ziet...hoe vaak ze hem ziet, ( digitaal) spreekt, wat ze met hem doet/ onderneemt... Daarin klonk overduidelijk door dat ze nu al op de rem moet trappen omdat het overduidelijk is dat dit als ze het laat begaan heel snel heel groot gaat worden in haar leven. Misschien door haarzelf ( ze is eenzaam, en heeft behoefte aan contact) , maar vast ook door hem ( ze heeft eerder uitgesproken dat deze man haar wel heeeel leuk vond). Ze is er dus nu heen om om dat uit te leggen.

We hebben redelijk goed met haar kunnen praten gisteren. Haar ook gecomplimenteerd dat ze ons dit eerlijk vertelde ipv (zoals eerder) dingen stiekem te doen. We hebben haar wel verteld over onze zorgen en gevraagd of als ze echt contact wil blijven houden met deze man of wij hem eens mogen zien. Reactie..snapte ze wel. Maar later. Nu moest ze eerst bij hem op bezoek.

Alles in ons schreeuwt dat dit niet ok is. Ze is kwetsbaar, en behoorlijk beschadigd door de relatie met ex vriend. In combinatie met haar huidige eenzaamheid, en naïviteit breekt zweet ons wel een beetje uit over wat hier nu gebeurt.

Voor ons staat voorop dat we de relatie tussen ons en haar goed en open willen houden. Haar nu ‘ kwijtraken’ willen we absoluut vermijden. Maar tegelijkertijd voelt het zo ‘niet goed’ wat er nu gebeurt...

Ik zwalk ( samen met man) heen en weer tussen allerlei gedachten over wat we wel of niet kunnen/ mogen/ moeten doen of juist laten.

Wat meedenken van jullie kant is meer dan welkom. Doen we het goed? Missen we dingen? Moeten we meer loslaten? Of juist niet?

Moeilijk!

Puur praktisch

Heel praktisch: heb je een naam en adres van deze meneer? Dat zou geloof ik mijn eerste prioriteit zijn.

Geen briljante inzichten verder, helaas. Krijg de indruk dat je alles al goed doet, eigenlijk, jammer dat je dochter desondanks dit soort bokkesprongen maakt...

Groeten,

Temet

Temet,

Ja, die heb ik gevraagd en gekregen. Ik geloof ook echt dat ik haar anders niet de deur uit had laten gaan. Er zijn grenzen.

Dank voor t compliment . Ik vind het echt &*€# moeilijk om te bedenken wat nu wijsheid is. En qua ‘uitvoering’ is t ook niet altijd niet even simpel om het dan ook echt zo te benaderen als je eigenlijk wilt.

Even praktisch: ik speel al 2 dagen met de gedachte om de psycholoog v dochter wat input te geven. Ik heb dochter gevraagd of ze deze zaken met haar gaat bepraten, en ze zegt ‘ ja’ , maar ik heb geen idee hoe ze de situatie daar gaat schetsen. (‘mijn bekrompen ouders misgunnen me deze vriendschap’ is ook een mogelijke versie ). Ze is een intelligente meid, en kan zich prima uitdrukken. Geen idee of een psycholoog daar ( zo snel, ze is nog maar 2 keer geweest) doorheen prikt. Maar het voelt aan de andere kant (te) bemoeizuchtig? Ze is mentaal hooguit 16/17, maar voor de wet natuurlijk gewoon minderjarig...

Heb ook geopperd om met haar enige overgebleven vriendin van de middelbare school al deze ontwikkelingen eens te bepraten. Hoop dat ze dat doet....

Samen?

Poeh... Wat een enorm lastige situatie.
Mag je niet een keer met haar mee naar de psycholoog? Met als doel jouw input en zorg in alle openheid te delen, maar ook jouw wens om haar als zelfstandig en volwassen te behandelen. Ik weet niet of dat kan en mag, maar ik zou dat veel fijner vinden (wel moeilijker) dan achter haar rug om te bellen met de psycholoog.
En verder... denk ik dat je het goed doet. Ze zal natuurlijk haar eigen fouten moeten maken, maar ik denk toch dat je er verstandig aan doet om de schade te willen beperken. Het is een lastige balanceeroefening.

Ik herken je worsteling

Hoewel wij niet zo bezorgd zijn en ook niet hoeven zijn als jij over je dochter, vinden ook wij het balanceren erg lastig. Zie mijn draadje Houding te bepalen t.o.v. ‘moeilijke’ schoondochter over in hoeverre wij zoon los moeten laten hierin.
Intussen is zoonlief bij zijn vriendin ingetrokken, ze zijn 24/7 samen, en zij leunt zwaar op hem. Laatste nieuws is dat zij net van de week te horen heeft gekregen dat haar contract niet verleng wordt. Echt ontzettend sneu. Het ging net een beetje de goede kant op met haar...

Ik denk dat jullie het goed doen. Ze moet inderdaad haar eigen fouten maken maar dan liefst geen onherstelbare... Een gezamenlijk consult bij haar psycholoog zou ik ook prefereren boven zelf contact opnemen, achter haar rug om. Hier is zoon vaak bij de gesprekken van zijn vriendin met de psycholoog, vind ik ook wel fijn.

Ander praktisch

Andere praktische punten:

Is ze aan de pil? In mijn familie eindigde zo’n relatie (vrouw van 19, man van 31 toen in de drugswereld nu in de gevangenis) in een zwangerschap, een kind en een levenslang contact omdat het toch de vader is.

Zelf had ik op mijn 19e ook een vriend van nog veel ouder - 37. Ik zwierf de wereld rond en ontmoette hem. We hebben zes maanden samen gewoond. Verschil was dat hij mij op handen droeg en me de hemel in prees. Ik ben niet zwanger geworden en drie maanden nadat ik begon met studeren accepteerde hij vlot dat ik het uit wou maken. We zijn nog steeds bevriend.

Is er iemand anders in de familie die wat invloed op haar heeft? Mijn ouders hebben een tijdje een inwonend familielid gehad om haar te laten ontsnappen van een zelfde soort relatie. Ik als tante zou makkelijk een reden vinden om mijn nichtje een week of zes te logeren hebben en te kijken of een andere omgeving wat effect zou hebben.

Ik weet het ook niet hoor. Zomaar wat ervaringen!

Wat een goed idee

Gezamenlijk consult bij de psycholoog. Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb....ik ga dat zeker aankaarten bij dochter. Alleen even bedenken of ik dat gehaast doe ( ze heeft later deze week een afspraak) of dat ik nog even wacht. Misschien is het dan ook iets duidelijker hoe zich dit allemaal ontwikkelt en wat ze in eerste instantie zelf bespreekt met de psycholoog (en mij daar al dan niet over vertelt)

Aan de pil is ze zeker. Wegens ex vriendje. Gelukkig maar. Poeh. Dat is 1 zorg minder inderdaad.

Weken naar elders? Klikt in principe goed, en toen ze pre Corona nog bij ex vriend was hebben we haar serieus gestimuleerd een verweg tussenjaar te nemen.,maar nu.....Ik ben bang dat 90 % van deze relatie sowieso al virtueel is. Ergens anders zijn gaat weinig ‘lucht’ geven denk ik. Bovendien heeft ze een leuke nieuwe hobby met een wekelijkse ( nu weer ‘live’ ) avond, waar ze veel plezier in heeft en godzijdank ook leuke nieuwe mensen ontmoet. Daar wil ik haar zeker niet weghalen....

En ooit 19.....ik kan mij van alles voorstellen bij spannende relaties met een oudere man. Maar een wereldwijze 19 jarige solo reiziger staat daar wel anders in dan een naïef en onzeker meisje dat net uit een relatie is gestapt waarin ze serieus emotioneel is mishandeld, en die verdacht veel weg heeft van die ‘trauma bond’ die allerlei mensen hier steeds noemen.

Brief aan mijn xjarige zelf

Het was niet de bedoeling om te schrijven alsof ik dacht dat het wel losliep met de relatie van je dochter. Meer een soort bedenksels van mezelf om de verschillende relaties heen die ik op die leeftijd kende waar ouders zich zorgen over maakten.

Je dochter zou er nu wel niet voor open staan maar ik denk wel eens dat als mijn 19 jarige zelf een brief had kunnen ontvangen van mijn 30jarige zelf dat ik minder tijd verdaan had aan bepaalde mensen in mijn leven.

Hopelijk kan de psycholoog wat toe voegen.

communicatie

Je wil het contact met je dochter houden, maar je hebt wel snel een oordeel over hoe het gaat. Jouw bezorgdheid speelt daarin een grote rol. Als je snel negatief reageert op wat ze doet zal ze niet zo snel meer iets vertellen. Dat komt ook haar zelfvertrouwen niet ten goede. Ook al zeg je het waarschijnlijk niet, ze voelt aan jouw reactie dat je het eigenlijk allemaal niet vertrouwt, dat je haar niet vertrouwt. Of eigenlijk de mensen om haar heen niet.
Wellicht moet je het over een andere boeg gooien en samen met haar gaan bekijken op basis waarvan je vertrouwen kunt geven, ook aan redelijk onbekende mensen. Misschien beginnen met samen het boekje ' de meeste mensen deugen' lezen of zoiets.

Tsjor

Nog even nagedacht

Dit verhaal spookt toch wat door mijn hoofd. Ik denk omdat ik meerdere vrouwen ken die op die leeftijd relaties hadden die voor veel latere problemen hebben gezorgd en waar hun ouders zich zorgen over maakte terwijl ik ook niet zo’n gewone relatie had maar dat juist goed was voor mijn gevoel van eigenwaarde.

Hebben jullie ook overwogen om nog meer hele ‘superficial’ dingen te doen voor haar happiness factor en gevoel van eigenwaarde? Ik ben echt geen elegant type maar ik kan me nog goed herinneren dat ik mijn haar liet knippen en kleuren nadat een verkering uitging op de universiteit en ik de comlimentjes echt opzoog. Ik zag dat ze wel al nieuwe kleren heeft bijvoorbeeld.

Self care is voor mij ook hardlopen (liefst samen), douchen en daarna smeren met iets lekkers, mindfulness, samen koken. Alle dingen waar je je telefoon niet bij gebruikt.

De psycholoog kan hier natuurlijk ook mee helpen maar soms zijn ook ingewikkelde gevoelens soms (wat) op te lossen met simpele dingen.

PS Ik zou trouwens overwgen om naar die vent toe te gaan om te zeggen dat jullie het contact niet op prijs stellen. Zeer afhankelijk van zijn buitenlandse achtergrond.

Reactie

Tsjor, ik snap je. En je hebt gelijk. Maar t is retemoeilijk haar wel vertrouwen te geven terwijl het juist haar zwakke punt naïviteit en onschuld is. Maar we doen ons best hoor. Stralen uit naar haar dat ze zelf keuzes kan maken. Laten haar nadenken over waar ze blij van wordt en wat ze nodig heeft. Prijzen haar voor alle groei die ze sinds vriendje weg is laat zien, en hoe goed ze bezig is in deze lastige Corona tijd om toch voorzichtig nieuwe sociale contacten te ontwikkelen.

En we zijn idd op klerenjacht geweest, en ze krijgt complimenten van ons en anderen , en dat doet haar echt goed. Eerste tentamens gehaald. Ook super! Kapper heeft ze ook al gedaan, maar er kan idd nog wel meer bij. Goed idee ooit19! Hoe mee4 positiviteit hoe beter.

En die vent zelf contacteren.,,ik heb er ook over nagedacht. Als ze echt contact met hem blijft houden ga ik sowieso aandringen dat hij eens hier komt. Hoe weinig trek ik daar ook in heb,

Maar wat bedoel jij, Ooit19? Hem zonder dat dochter t weet opbellen? Of zelfs live afspreken? Of dochter vooraf vertellen dat ik dat ga doen?

Toen ik overigens afgelopen weekend nadacht dat die man hier op de bank zou zitten met dochter er naast en ik dan zou uitleggen wat ik er van dacht kreeg ik overigens ook een heel awkward gevoel. Dominante ex van dochter had er ook een handje van om mij aan te spreken over zaken betreffende dochter die hem niet aanstonden. Ik had daar altijd een heel onplezierig gevoel bij. Alsof hij haar ‘baas’ was ipv haar gelijkwaardige partner.

Maar denk je niet dat ik door deze ‘vriendschap’ echt hardop en naar hem toe af te keuren ik haar juist in zijn armen drijf / weer in de stiekeme modus dwing?

Pfff. Blijft ingewikkeld

volgende stap

'Maar t is retemoeilijk haar wel vertrouwen te geven terwijl het juist haar zwakke punt naïviteit en onschuld is.' Maar hoe kan ze dan ooit van die naïviteit en onschuld afkomen, als jij haar neit het vertrouwen geeft. Het vertrouwen wil niet zeggen: je houdt je onschuld en naïviteit wel; het vertrouwen wil zeggen: ja, je kunt butsen en deuken oplopen, maar je bent sterk genoeg om daaruit te komen.

Ik zou overigens de man nooit gaan opbellen. Wel een keer uitnodigen. En dan wat Wim Sonneveld al zei: 'ik prijs hem het graf in'. Je gaat hem toch niet op de bank neerzetten om te aanhoren wat jij van hem vindt? Jij hoeft toch geen relatie met hem?

Tsjor

Hoe gaat het

nu?

Ik zie nu dat ik het contact opnemen niet meer verder toegelicht heb. Ik ben in landen opgegroeid en heb in landen gewerkt waar een waarschuwing, zeker van een ouder mannelijk familielid wel degelijk ter harte wordt genomen. Ik geloof niet zo in het graf inprijzen in dit soort moeilijkere omstandigheden. Soms is actief aangeven aan beide partijen (dochter én vriend) een betere weg.

Hopelijk brengt het nieuwe jaar mooiere dingen.

Graf inprijzen???

Zijn er nou echt mensen die een cabarettekst uit de jaren '60 zo serieus opvatten? Jemig, dat zijn woorden die Carmiggelt honderd jaar geleden in de mond van een krokettenverkoper legde. Hiumor om te lachen, meneer Sonneberg.

Is het misschien een idee om eerst kennis te maken met die "oudere man" voordat hij van allerlei bijbedoelingen beticht wordt. Ik ken twee van zulke relaties, van oudere mannen/jongens die zich over wankele meisjes ontfermden, zonder dat ze ze in bed wilden praten of loverboyachtige bedoelingen hadden. Die was voor hen een klankbord, net even iets ouder, net even wat meer levenservaring zonder dat er van een generatieverschil sprake was. Maar misschien heb ik wat gemist. Sterkte, het is een zorgelijke situatie.

Natuurlijk

Het is cabaret, natuurlijk. Maar dit is in elk geval geen goede insteek: 'Toen ik overigens afgelopen weekend nadacht dat die man hier op de bank zou zitten met dochter er naast en ik dan zou uitleggen wat ik er van dacht kreeg ik overigens ook een heel awkward gevoel.' Uitleggen wat jij ervan vindt, als twee oudere mensen over het hoofd van je dochter heen praten en dan denken dat iemand jouw negatieve insteek over een relatie serieus gaat nemen, dat lijkt mij ondoordacht.
Hem uitnodigen wel, laten praten ook, vragen stellen zoals je dat bij elk ander zou doen ook, eventueel voorzichtig je zorgen over het welzijn van de dochter uitspreken kan ook, maar dan voor zover die gerelateerd zijn aan de dochter zelf en voor zover het ook bekend is bij je dochter. Je kunt jezelf positioneren als bezorgde ouder, die daarom ook met een bijzonder waakzaam oog kijkt naar de dochter, maar dan gaat het vooral om het kind zelf en niet over de relatie. In principe spreek je hem dan aan als iemand die jouw zorgen begrijpt, jouw positie snapt en hopelijk ook je zorgen deelt en het beste met je dochter voorheeft. Dat is dan 'het graf in prijzen', in cabarettermen althans.

Tsjor

Proefondervindelijk

Ik heb zo twee vriendjes van mijn dochter de deur uit weten te krijgen: ze serieus nemen, maar dan ook echt serieus. De een doorstond de test 'bespreek dat samen met de dokter' niet. De ander de kennismaking met de schoonfamilie niet. Ik heb er zelf geen negatief woord aan hoeven vuil te maken.

tsjor

Het normale verwachten

Misschien kun je het ook zien als ‘het normale verwachten’. Dat zie ik Tsjor beschrijven in ieder geval. Je gaat uit van reële verwachtingen en borduurt daar ijzerenheinig op voort. Terwijl je weet of in ieder geval vermoedt dat dit voor vriendje niet haalbaar zal zijn. Maar in plaats van uit te leggen of te voorspellen dat hij gaat falen, creëer je een situatie waarin hij zelf gaat laten zien of hij al dan niet aan reële verwachtingen kan voldoen. Om dat te kunnen waarnemen, moet kind zelf natuurlijk wel voldoende in de werkelijkheid zijn.

Hoe het gaat

De psycholoog doet dochter goed. Ik merk het. Ex vriend is definitief uit beeld. Ze laat af en toe iets vallen over hoe het was met hem en daaruit blijkt overduidelijk dat het ( zoals wij al vermoedden) een behoorlijk destructieve relatie was. Ze ziet dat nu zelf ook. Ze ziet en merkt ook dat ze zich nu veel vrijer voelt en de energie en de durf heeft om heel voorzichtig nieuwe dingen op te starten, nieuwe contacten te leggen en te merken dat ze dat kan.

Tegelijkertijd blijft ‘de turkse man’ een onduidelijke factor in wat er nu gebeurt. Ze is vandaag voor de 2e keer naar hem toe, en het is volgens haar puur vriendschappelijk. Ze gaan samen gamen zegt ze. Hoeveel en hoevaak ze digitaal contact hebben daar heb ik natuurlijk geen idee van. Ze heeft er met de psycholoog over gepraat, en die heeft haar wel soort v ‘gewaarschuwd’ dat dit in haar huidige ‘proces’ van zichzelf terugvinden niet iets lijkt om zich echt in te gaan verliezen. Dat gaat ze ook niet doen zegt ze.

Ondertussen heb ik wel met haar overlegd ( en dat vind ze ok) dat we volgende keer bij de psycholoog een gesprek met z’n 3-en hebben. Want zorgen maak ik me toch wel een beetje. De manier waarop dit contact ontstaan is is bijzonder. De ‘groep’ waar hij soort van bij hoort is de clan van haar ex vriend, wat nou niet het soort vibe heeft wat haar in het verleden veel goeds heeft gebracht. Ik wil de man in kwestie echt niet allerlei dubieuze bedoelingen toedichten zonder dat ik hem ken, maar zou het wel ontzettend fijn vinden hem eens te zien. Ik vind het ook niet zo prettig dat het contact dat ze nu met deze man heeft volledig 1-op-1 is, en compleet afgezonderd en apart van zowel haar als zijn normale werk/studie/ hobby/sport/sociale leven. Een volkomen afgescheiden ‘bubbel’ waar verder niemand iets van meekrijgt. Ook vanuit die gedachte lijkt het me wel aardig dat ze hem misschien ook eens hier treft.

Dat laatste wil dochter ook graag, ze snapt ons ook prima. Alleen man in kwestie lijkt het wat ( in zijn/ haar woorden) awkward te vinden. Heb ik gisteren goed met dochter over gepraat. En haar uitgelegd dat als deze man echt een goede vriend is, hij ook best zou mogen begrijpen dat wij als ouders het prettig zouden vinden hem een keer te zien. Om onze (onterechte....) zorgen een beetje weg te nemen. Volwassen als hij is zou hij toch eigenlijk wel kunnen begrijpen dat wij in de huidige situatie zoals tsjor het zo mooi zegt een tikje ‘waakzamer’ zijn dan gemiddeld.

Hem zelf uitnodigen is natuurlijk ook een optie. Maar ik wacht nog even af. Ik ben eerst benieuwd wat het 3-gesprek bij de psycholoog volgende week oplevert. Ik ben trouwens absoluut positief over hoe het met dochter gaat, hoe ze t met de psycholoog oppikt, hoe ze groeit in wat ze doet, en over hoe we het met elkaar ‘doen’ op t moment. Vertellen we haar ook regelmatig!

fijn

dat het nu zo goed gaat met je dochter. Ze heeft nog een paar stappen te zetten, maar ze heeft wel enig idee welke kant het op moet gaan en ze accepteert hulp. Dat moet goed komen, al dan niet met een paar blauwe plekken erbij.

Tsjor