lastig parket met vriendje dochter

"Blij zijn"

"Als ik haar vraag wat ze wil zegt ze ‘blij zijn’. Maar ze weet niet hoe. Ze kan niet aangeven wat ik kan doen."

Wellicht ten overvloede, maar heb je al eens gevraagd: "Wat heb je daarvoor nodig?"

Rosie

Ja, dat heb ik gevraagd. ‘Dat het weer allemaal ok is met vriendje’. Maar ( mijn invulling, doch niet ver vd waarheid ben ik bang)..het is alleen ok met vriendje als ze alles accepteert, en zichzelf daarvoor opzijzet. En dan is ze dus ook niet ok. Misschien is dat inderdaad wel de richting die het gesprek op moet. Dat ze zich dat zelf realiseert. Maar ze gaat zo snel ‘op slot’ als ik dat probeer. Alsof er iets is dat ze niet wil of kan of mag vertellen.

Strijd

Het oogt even alsof je strijd voert tegen de boze wereld om haar heen via je dochter. en je dochter kan het niet aan.
Pak de strijd op op plekken waar die thuishoort.
Neem zelf kontakt op met de onbekende man die blijkbaar zoveel met je dochter praat. Je dochter is nog minderjarig, dus jij beslist (niet helemaal waar) wat voor haar de beste behandeling is.
Neem contact op met de coach: het gaat niet alleen over schoolzaken.
Vriendje is lastig, dat is heet vuur, dus wellicht moet je daar vanaf blijven.
Neem contact op met school, wellicht zijn er mogelijkheden dat ze op school huiswerk kan maken (waarbij de school oplet wie haar komt ophalen bijvoorbeeld).
Lees boeken over loverboys (als je dat vermoedt) en zoek op internet naar informatie. Ook al is hij wellicht geen loverboy, het patroon wat je beschrijft past er wel erg in. Zie bijvoorbeeld: https://www.sterkhuis.nl/moeder-van-een-loverboyslachtoffer-eindelijk-werden-we-gehoord-geloofd-en-begrepen/

Je dochter wil blij zijn. Dat is een goed aanknopingspunt. Er is geen toverstafje dat haar blij maakt, maar ze kan wel nadenken over wat haar wel of niet blij maakt. Bespreek dat rustig met haar. Benoem het konkreet, alledaagse dingen. Helpt je mobiel om blij te worden, helpt de onbekende man om blij te worden, helpt het eten om blij te worden, helpt het vriendje, school, vader, sinterklaas, kerstmis, haar kleren. Alles wat een klein beetje toevoegt is goed. Alles wat niet helpt, dan kun je vragen of ze dat ook weg kan doen. En alles wat haar een beetje blijer maakt, daarvan kun je haar vragen hoe ze dat kan laten merken. Geen grote dingen, kleine konkrete dingen.

Tsjor

Vervolg. Relatie die dochter beschadigt.

Ik heb even een oud draadje opgezocht. Jemig, 10 maanden terug. Toen was het al niet ok, en het is er niet beter op geworden. Dochter is nog 10 maanden doorgegaan met zichzelf opzij zetten, en alles accepteren. . We hebben haar zo goed mogelijk proberen te helpen, stimuleren, zonder er al te veel bovenop te zitten. Te focussen op haar welzijn, en niet op hoe zo’n nare vent haar vriendje is. Ze is best eenzaam. Corona tijd helpt ook niet echt. Van de zomer besloten ( zij!) dat ze naar een psycholoog wil. Teveel dingen zijn eng, ze accepteert veel te veel. Opgestart. Wachtlijst van maanden natuurlijk. Die zou inmiddels bijna om moeten zijn.

Tot onze volle verbijstering (en opluchting) meldde ze 2 weken terug dat ze het uit ging maken. Kraakheldere analyse. Hij heeft rare ideeën ( Thierry baudet, viruswaanzin, complotdenken, noem maar op), valt haar daar avonden mee lastig, en toont 0 belangstelling voor haar leven. Hij wil nooit bij ons thuis zijn, en past bij of tussen alle andere mensen die ze nu ontmoet en aardig vindt ( studie, toneelclub) . Hij loopt met nep mitrailleurs rond ( als hobby, schieten in zo’n legerpak In een of ander reservaat in t bos) en speelt hele nachten duistere games. Zij houdt van theater, literatuur, en speelt piano.

Ze heeft t inderdaad uitgemaakt. We zijn zo trots op haar. En zo opgelucht. Want ze was echt nog maar een schim van het meisje dat ze eigenlijk is/ wil zijn. En ook dat ziet ze zelf heel goed in.

Maar nu. 2 weken later...het lukt niet. Ik zag het aan de manier waarop ze met haar telefoon omgaat, en zelfs aan de blik in haar ogen. Er is weer contact. Heel veel. Ze wil er eigenlijk niet over praten, met niemand ( zoals ze zelf zei.,,want dan gaat iedereen roepen hoe zo’n slecht idee dit is....) maar ze heeft het mij toen ik er om vroeg wel toegegeven.

Ze kan niet tegen hem op, dat is al 2 jaar het probleem. Hij is een griezelig gladde prater, en ze heeft hem 2 jaar lang laten bepalen hoe de dingen gingen, wat er wel of niet gebeurde. Ze heeft onvoorstelbaar veel geaccepteerd voor ze de stap heeft durven nemen ermee te kappen. En nu zie ik het onder mijn ogen gebeuren dat het over een week weer ‘aan’ is...

Alles in mij schreeuwt om actie. Op haar inpraten. Broers, vriendinnen, wie dan ook in stelling brengen om haar te overtuigen dat ze dit NIET moet doen. Ze is zo dicht bij de vrijheid. En het heeft haar zoveel gekost om die stap te nemen.
Tegelijkertijd ben ik als de dood dat we weer in een parket komen waar we wel eerder zijn geweest..,vriendje roept A, wij ( of de rest vd wereld ) B, en zij er min of meer willoos tussen in. En dat passieve/ afwachtende/ bange / geen ruimte voor jezelf nemen dat is nou eigenlijk precies waar ze wil/ moet werken.

Wat zouden jullie wel/ niet doen? Kan ik haar ueberhaupt helpen zonder dat ik haar in een bepaalde richting push? En is dat erg?

Wat ik zou doen

Ze heeft aan jullie laten weten dat ze het uit ging maken, en dat ook gedaan. Ik neem aan dat jullie haar toen de hemel in geprezen hebben. Daar zou ik op aanhaken. Ze heeft nu verteld dat er weer contact is maar ze wéét dat ze zich van hem los moet maken. Vraag haar wat ze van jullie nodig heeft om het vol te houden. Haar telefoon innemen? Huisarrest? Een verbod op contact? Een paar weken ergens anders logeren, bij familie of vrienden? Laat haar zelf meedenken wat haar kan helpen. En tegelijkertijd, heb oog voor haar verdriet. Ook al zag ze zelf de noodzaak en heeft ze zelf de knoop doorgehakt, het uitmaken met iemand met wie je al zo lang een relatie hebt, en die zoveel invloed had en heeft is lastig. Ze is aan het afkicken. Misschien is dat ook een metafoor die ze kan begrijpen? Een drug geeft een roes, waardoor je je prettig voelt, maar het is gif. Toch kan het voelen of je niet zonder kan, en het kost tijd en doorzettingsvermogen om er vanaf te komen. Geldt ook voor deze man/jongen. Dus help haar door een soort afkickprogramma voor en met haar te maken. Afleiding, veel naar buiten, praten met vriendinnen. Misschien is die psycholoog binnenkort beschikbaar? In ieder geval zeer de moeite waard om daar nog even achteraan te bellen en er druk op te zetten.

Heel veel succes en sterkte. Ik hoop dat ze het volhoudt...!

Pennestreek

Afkicken. Ja zoiets. Ik heb de metafoor al gebruikt. Uitgelegd dat toen ik echt wilde stoppen met roken dat pakje voor noodgevallen dat ergens achter in de kast lag weg moest. Zelfs onder de kraan gehouden en geknakt voor ik ze in de vuilnisbak gooide , omdat ik mezelf er voor aanzag ze evt weer op te diepen s avonds laat in een zwak moment. Ik zal t nog een keer proberen. Idd expliciet vragen wat ze nodig heeft.

En weg/ uit logeren..,dat helpt niet ben ik bang. . what’s app, instagram en discord zijn overal. Altijd. Het is tegenwoordig een stuk moeilijker om uit iemands buurt te blijven. Alsof je een sigarettenautomaat in de hsl hebt hangen, met een pot kleingeld ernaast.

Dat er door Corona momenteel weer van alles op hold staat maakt het natuurlijk ook niet gemakkelijker. Het is niet zo eenvoudig om een nieuwe initiatieven te ontplooien of contacten te leggen in deze barre tijden. Zeker niet voor een eerstejaars student die bijna al haar oude contacten is kwijtgeraakt, en sowieso niet erg sterk is in initiatief nemen

Misschien toch aan het handje nemen?

Ik zou voor nu even meer zelf initiatief nemen. Dus ga eens met haar zitten en neem het lijstje met haar oude contacten samen door. Er zit vast iemand tussen waarvan ze (jij) zeker weet dat een appje beantwoord wordt. Begin klein. Eén vriendin van vroeger die ze in vertrouwen neemt, uitlegt wat er is gebeurd en die ze vraagt te helpen is al genoeg. Ze maakt de drempel op dit moment voor zichzelf veel te hoog. 'Ze zitten vast niet op mij te wachten'. Maar dat is invullen, je weet dat niet. Ja, het kan heel goed dat haar oude vrienden niet op haar zitten te wachten. Maar het kan zomaar zijn dat ze het juist heel erg leuk vinden om weer wat van haar te horen!
Blokker dat vriendje op alle mogelijke kanalen. Stel voor dat als ze de neiging voelt om contact op te nemen, dat ze jou dat meteen laat weten. En/of bedenk een alternatieve actie. Iets geks. Laat haar zich 10 keer opdrukken of zo. Fysieke afleiding werkt vaak heel erg goed. Alle begin is moeilijk, als ze de eerste maand door is zal ze zien dat het allemaal veel gemakkelijker gaat.

Oh, en wat mij nog te binnen schoot: ik heb in een moeilijke periode heel veel gehad aan een coach. Ik ben met haar vooral heel praktisch aan de slag gegaan met de 'niet-helpende gedachten' die ik had. Die term kende ik al van eerdere therapie, maar met haar heb ik daar heel gedrag gericht aan gewerkt en dat hielp heel goed. Weten hoe iets werkt wil vaak nog niet zeggen dat je er iets aan kunt doen/veranderen. Nieuwe paden maken door te DOEN wel. Een coach wordt alleen meestal niet vergoed, dat is wel jammer. Maar de wachtlijsten zijn korter/er niet en dat is ook wat waard.

Pennestreek

De psycholoog heeft ze trouwens gebeld ( ik kan niks doen, ze is inmiddels meerderjarig) Kunnen weinig zeggen. Kan deze week aan de beurt zijn, of duurt nog een maand. Kreun.

Coach Heeft ze begin dit jaar al gehad. ( zie draadje). Daar heeftcze een maand of 2 mee gepraat, maar toen zelf gekozen t vooral over school te hebben. Dat liep ook niet lekker, maar dat was eerder een gevolg van haar andere problemen. Niet de kern. niet de kern. Heeft ze ook zelf afgesloten omdat ze toen vond dat t beter ging ( ja, met school, omdat ze toen aan mij heeft gevraagd om haar tm examen echt te helpen met organiseren, en haar aan de hand te nemen. Dat werkte, maar was natuurlijk eigenlijk symptoombestrijding. Maar we wilden allemaal zo graag dat er iets wel goed ging in haar leven.....)

Ik ga nog een keertje met haar praten. En idd vragen wat ze nodig heeft, en hoe wij kunnen helpen. Ben alleen zo bang dat ze de hulp weigert....

Dingetje Geurtz?

Er circuleert hier weleens het advies om een bepaald boek te lezen, ben het even kwijt. Is dat niet iets voor haar?

Adviseren

Kun je inschatten in hoeverre ze iets van je zal aannemen? Als jullie nu zo close zijn (daar lijkt het op, ik hoop dat het zo is) en ze is eigenlijk ook heel blij zo zonder vriendje, dan zou het best eens kunnen dat ze juist graag van jou wil horen wat ze moet doen. Hoewel ik ook héél goed snap dat je daar voorzichtig mee wilt en moet zijn. Maar je zou het kunnen proberen. Dan vraag je eerst iets als: wil je dat ik met je meedenk? Wil je dat ik een voorstel doe?

En als het antwoord positief is, dan dus zo concreet mogelijk worden: dat joch op alle mogelijke kanalen blokkeren en de uitleg geven over afkicken. Dat ze door een moeilijke fase heen moet maar dat ze daarna blijer en vrijer zal zijn dan ze in tijden is geweest.

Ik hoop dat het lukt.

Nou close?.

Het is een wankel evenwicht. Ze vertelt ons wel dingen ( zoals toen ze het uit wilde maken) maar lang niet alles. Ze weet deep down natuurlijk best wat wij van vriendje en relatie vinden. Daarvoor zijn er teveel nare dingen gebeurd. Ze vertelt/ vertelde dus ook regelmatig dingen niet. Dat ze zich kut voelde als vriend haar weer eens vreselijk behandelde. Want tja, op een gegeven moment werden wij ook een soort v overslaande grammofoonplaat. Goh. Vind je het ok als iemand zo met je omgaat? Was je niet boos/ verdrietig/ teleurgesteld? (Hoe) laat je dat merken? Waarom accepteer je dat eigenlijk?

Net een stuk met haar gewandeld. En gepraat. Moeilijk. Want zescilinder eigenlijk niet praten. Wil het allemaal alleen dien. Waarom? Geen idee. Wil niet met (Oude, bestaande) vriendinnen praten. Liever nieuwe mensen ontmoeten? Ze heeft echt behoefte aan een nieuw leven. Maar dat start lastig op als je zo onzeker bent, en we in een halve lockdown leven.

Ze jokt ook tegen me. Over app. contact met vriendje. Zegt dat ze m niet meer spreekt terwijl ik aan haar gezicht kan zien dat dat niet waar is. Heb de metafoor van stoppen met roken weer v stal gehaald. Inclusief de ontwenningsverschijnselen waar je doorheen moet. en het stiekeme pakje achter in de voorraadkast dat echt doorMidden gebroken in de vuilniszak moet.

Ik zie dat het ergens wel landt, dat ze het snapt. En het ook wil. Maar ( t is idd net roken) ze denkt dat als zij ( en hij?) verandert ze wel weer bij elkaar gaan komen. Net als een roker, die denkt dat ie na t afkicken wel ‘ alleen op feestjes’ een peukje kan nemen.

Wat is dat toch in haar dat ze denkt dat ze het allemaal alleen moet doen? Geen hulp wil aanvaarden/ vragen. Heb t haar ook zelf gevraagd, maar krijg geen echt antwoord..

Enfin. Afspraak gemaakt ( ze wil dat echt, zei ze heel zacht, maar wel zelf) dat ze vanmiddag alle social media connecties met hem gaat verwijderen. Blokkeren op de app. Alles.

En vanaf daar afkicken. Helpen waar t kan. En hopen dat het lukt.

Ernaast gaan zitten dan!

Als ze die connecties gaat verwijderen. Niet als controleur, maar als steun! En beloon haar daarna. Zeg dat je trots op haar bent en deze enorme stap wil vieren met pizza (of wat ze dan ook maar het allerlekkerst vindt).

En zorg dat je je geduld bewaart. Alle verandering is moeilijk. Ook als je diep van binnen weet dat het beter is. Dus kleine stapjes, vier die (zie boven), en stap goedmoedig en opgewekt over terugvallen heen. Zo gaat het altijd in het leven, twee stappen vooruit en 1 2 of soms zelfs 3 terug. Maar uiteindelijk gaat het erom dat je op de lange duur vooruit blijft gaan. Houd vol.

Kon dat maar he, met een toverstokje zwaaien en dat dan alles anders of opgelost is. Maar zo gaat het gelukkig niet. Want juist van het proces leer je. Leert ze weer op zichzelf vertrouwen. Niet wanhopen, zij niet, maar jij ook niet. Het komt echt goed, maar niet morgen al. Ik vind het heel positief dat ze af en toe wel met je praat. Dat is in deze omstandigheden een groot goed. Koester dat, waardeer dat, in woorden en daden.

En dat niet om hulp kunnen of willen vragen: hoe goed kan jij dat? Eerlijk? Ook hier is opvoeden voorleven...

Normaal

Dit is hoe het meestal gaat. De meeste vrouwen hebben 7 pogingen nodig voordat het ze lukt om zich definitief los te maken van een mishandelende man. Voor een relatie zonder samenwonen zou het zo erg niet moeten zijn. Maar dan nog... Wat nu gebeurt is eerder regel dan uitzondering. Het is niet haar schuld.

Probeer het gesprek aan te gaan over wat haar 'obstakels' zijn.
Voelt ze zich onveilig bij contact verbreken of nee zeggen? Komt hij haar steeds "toevallig" tegen? Dreigt hij zichzelf iets aan te doen? Hebben ze dezelfde vriendenkring en speelt dat een rol? Voelt ze zich verplicht om hem nog een kans te geven? Denkt ze dat hij veranderd is?

Als ze obstakels benoemt, kun je hulp aanbieden. Maar bedenk wel dat zij hem het beste kent en hem het beste kan voorspellen. Als je je in je advies te veel laat leiden door je "rechtvaardigheidsgevoel", dan geef je adviezen waar ze niet veel mee kan.

Als ze vooral benoemd dat ze geen hulp kan gebruiken (bijvoorbeeld omdat ze denkt dat hij veranderd is...) dan kan het helpen om haar verwachtingen voor de toekomst te laten uitspreken: hoe zou ze het liefst willen dat het verder gaat; hoe verwacht ze dat het verder gaat; waar ligt de grens dat ze constateert dat het niet goed verder gaat? Laat haar zelf die grens aangeven, dan zal ze 'm eerder herkennen als die bereikt wordt. (NB bij "grens" gaat het niet alleen om onacceptabele gedragingen, maar ook om hoe lang ze bereid is te wachten op verbeteringen/beloftes.)

https://lundybancroft.com/five-central-concepts-in-getting-free-from-abuse/

trauma bond

individuen als het vriendje van je dochter veroorzaken vaak een zogeheten trauma bond of double bind in een relatie. Dat is een verslaving aan die toxische persoon door het inconsistente gedrag: dan weer normaal dan weer vervelend of onlogisch of (emotioneel) mishandelend.

Het is dus echt een verslaving: het slachtoffer weet dat het niet goed voor haar is, maar kan er bijna niet van weg blijven. Helaas bestaan er voor dit soort verslavingen nog geen interventies, je moet het zelf uitzoeken.

Ik zou, samen met haar, googlen op trauma b
onding. Daar zal ze veel inzichten van krijgen. hier alvast een voorzet:

https://psychcentral.com/blog/how-to-recognize-the-signs-of-trauma-bonding/

Syboor

Mooi, zoals je in je laatste de vragen omschrijft. Bij mij waren dat idd de vragen die mij de ogen openden. En tot actie hebben geholpen. Idd, na een keer of 5 teruggevallen te zijn.
@TS en dochter, sterkte!

Goed stuk

Syboor, wat een geweldig goede link. Ik wou dat ik dat had gelezen toen ik er middenin zat. Vooral dat je als je er middenin zit continue denkt dat het door jezelf komt. En je dat ook telkens verteld wordt.

Wat lief,

Al jullie reacties en links. Ik neem het allemaal mee. Wil dochter niet overvoeren met allemaal moeilijke gesprekkendus ik ga er gedoseerd, maar structureel mee aan de slag. Intussen hopen we op een snelle start bij de psycholoog.

Of juist

de focus af van vriend, ook van afkomen van hem.
Ik snap het wel en het zou wel ook mijn impuls zijn.
Toch vraag ik me af of je daarmee juist niet de dynamiek (zij zwak en hij groot) in stand houdt.

Er zijn al zoveel mensen in mijn leven geweest die me van het roken af wilden helpen/stimuleren. Het hielp geen biet.
Nu maakte het sowieso niets uit wat anderen hierin zeiden, toch vond ik het altijd wel fijn als mensen zeiden: je stopt vast wel op je eigen moment.
Misschien omdat het ook zo kloppend voelt voor mij.
Ik ben gestopt ermee omdat IK, en ik alleen wilde stoppen ermee.
En wat er voor nodig is? Een wil, maar ook een bepaalde kracht. Die moet er eerst zijn. Die komt niet door stoppen met roken, het moet andersom.

En met die kracht kun je haar natuurlijk wel een beetje helpen. Uiteindelijk heeft ze daar ook veel meer aan, ze moet de rest van haar leven met zichzelf verder, of ze nu een vervelende man aan haar zijde heeft of niet.
Dat tekort aan kracht zit in haar en ligt niet aan hem.
Ik snap de zienswijze dat dit wel aan hem ligt wel, maar uiteindelijk maak je haar ermee klein(er) en hem groot(er).

One day at the time

Naar analogie van verslaving: ik ben lang geleden gestopt met roken doordat ik niet verder keek dan een dag. Ik hoefde alleen vandaag niet te roken. Iedere dag weer hoefde ik alleen maar vandaag niet te roken. De druk om voor altijd te stoppen was voor mij veel te hoog. Uiteindelijk ben ik wel weer af en toe gaan roken, met een vriendin bij een kopje koffie, op een feestje. Maar eigenlijk tot mijn verbazing bleef het echt bij incidenteel eentje. Ik tilde er gewoon niet meer zo zwaar aan en ik was gestopt er zwart-wit over te denken. Ik had 1 strikte regel: ik kocht zelf GEEN sigaretten. Ik bietste van anderen en kocht af en toe een pakje sigaretten voor degenen van wie ik dat deed. Zo ontstond er geen continuïteit.

Vertaald naar dochter: het belangrijkst lijkt het me dat ze het niet weer ‘aan’ maakt. Iedere dag dat ze geen contact met hem heeft is winst. Contact is niet per se ramp of ‘oh jee, daar gaan we weer’. Daarna kun je gewoon teruggaan naar ‘geen contact, one day at the time’. Misschien kan deze invalshoek wat lucht geven? Hoe dan ook is een verslaving echt wel een belastende toestand. Het is al goed als dochter inziet dat er zo’n dynamiek speelt!

Als je er zelf aan toe bent

Gloria kreeg dat soms te horen van mensen over het roken. Ik heb het ook wel eens als advies gegeven voor mensen die op het punt stonden weg te gaan uit een relatie. Anderen kunnen nog zo zeggen dat het slecht voor je is, die relatie, en ook aantonen en goede argumenten hebben. Maar dat helpt niet. Net zo min als je gaat houden van iemand waarvan anderen zeggen dat je van die persoon moet gaan houden.
De boodschap zou dan zijn: als je er zelf aan toe bent om een beslissing te nemen, dan ben ik er voor je. En als je het over je hart kunt verkrijgen kun je daaraan toevoegen: wat die beslissing ook is. Want ook als ze besluit te blijven, dan zal ze je steun heel hard nodig hebben, of in elk geval de wetenschap dat er altijd een plek is waar ze veilig naartoe kan gaan (zonder donderpreken, zie je nou wel, ik zei het toch).

Tsjor

Ik snap jullie.

En we hebben de afgelopen maanden ( jaar?) min of meer gedaan wat tsjor en ook Gloria min of meer zeggen: er voor haar zijn, haar stimuleren om sterker te worden, en aan haar onzekerheden te werken. En te hopen dat ze op een gegeven moment zelf ziet dat het genoeg is.

En dat moment was er dus opeens 2 weken terug. Helemaal vanuit haarzelf. Op een bepaalde manier was ze er dus klaar voor. Klaar mee. Ik vind het wel anders om haar nu een beetje te helpen bij de stap die ze zelf wilde zetten ( en ook gezet heeft!) dan om haar te pushen die stap te nemen terwijl ze dat zelf (nog) niet ziet.

Maar ik snap jullie punt. En ik laat haar ook weten ( deze week nog!) dat we er echt ALTIJD voor haar zijn. Ongeacht haar keuzes. Maar parallel daaraan is het denk ik niet erg om haar te ondersteunen bij haar al opgestarte stop-poging?

Een al gestopte roker stimuleer je thuis toch ook om vol te houden? Door rookwaren uit zijn buurt te houden, te roepen dat ie zo lekker ruikt en er al frisser uitziet, en op zwakke momenten op m inpraat even 10 minuten kauwgom te kauwen en het lastige after dinner moment gemakkelijker maakt door standaard een ommetje door de buurt Te maken na het avondeten....

zelf er aan toe zijn

áls er sprake is van een traumabonding ben je er nooit zelf aan toe voor je gevoel. Je hart en emoties snakken zo naar die persoon dat je denkt dat het liefde is.

Aan de andere kant ben ik het met Tsjor eens: mensen willen niet van anderen horen wat ze moeten doen op liefdesgebied en al zeker niet van je moeder.

Toch zal er, als er sprake is van die double bind bij de persoon ook een gevoel van wanhoop zijn: ik voel dat dit niet goed voor me is, ik ga er aan kapot maar ik kan het ook niet laten.

Mij heeft het erg geholpen op zo'n moment te lezen over hoe dit soort dingen kunnen werken. En ook dat je in sommige situaties voor je verstand moet kiezen en doorzetten op wilskracht om er vanaf te komen.

Maar dat het aanbieden van dit soort info een precaire kwestie is die goede afstemming behoeft en dat de beslissing uiteindelijk bij haar gelaten moet worden, ben ik het helemaal mee eens

Het is al uit

Inderdaad, het is al uit gelukkig. Nu zit je in de volgende fase. Maar volgens mij is het ook je vraag of het wel uit blijft op deze manier of dat je dochter misschien onverhoopt binnenkort weer in zijn armen belandt? In elk geval: stimuleren om vol te houden ja!

Bovendien ben je haar moeder. Dat is toch ook een andere positie dan vrienden onder elkaar. Je mag, naar mijn idee, als moeder echt wel wat dringender adviseren.

Ik niet, ik had 0 behoefte aan steun vanuit omgeving om te stoppen met roken. Als mensen dat hadden geprobeerd zou ik dat zeer irritant hebben gevonden en van de weersomstuit misschien wel weer zijn gaan roken.

Het enige, maar dan ook het enige dat eventueel gekund zou hebben is dat iemand op mijn vraag een interventie zou hebben gedaan. Maar alleen op mijn nadrukkelijke vraag!!

De rest werkt voor MIJ volkomen contraproductief.
Nu ben ik je dochter niet en ken ik je dochter niet, maar ik wil je alleen maar laten weten hoe het voor sommige mensen dus ook kan werken.

Dat dringendere advies, dat heeft ts al gegeven. Zou ik ook hebben gedaan, zeker als moeder. Maar vraag is hoe nu verder.