kruimeltjes

Zoek Volkskrantmagazine van vorig weekend

Daarin stond een interessant artikel over ouders die een soort liefdesverdriet hebben als hun puber steeds meer afstand neemt.
Gaf hier leuke gesprekken met puber.

Beetje herkenbaar

Ik zou op een goed moment, als hij aanspreekbaar is, met hem erover praten wat zijn gedrag en opmerkingen met jou doen.

Ik zou hem niet laten barsten op momenten dat hij behoefte heeft aan jou uit "wraak".

Ik hou daar niet van. Verkeerde motivatie die misschien alleen zorgt voor een negatieve spiraal.

Als je het echter op een dergelijk moment niet kunt opbrengen, gewoon moe bent of aan je taks zit, dan kan je zeggen dat je nu te moe bent. Andere keer weer. Ook jij hebt je grenzen.

Sterkte.

oplossen

Ik zou iedere situatie proberen op te lossen. Dus als hij over jouw grenzen heen gaat dat aangeven, op een manier dat het voor jou klaar is. En dan een nieuwe lei, dus geen wrok meer koesteren. Die kruimeltjes, tsja, misschien ben je het goed gewend? Kinderen hier zijn veel jonger en toch heb ik dat gevoel al. Dochter is nog geen 12, laatst met haar paar daagjes weg geweest, voor het eerst met twee. Heb me vaker bedacht dat ik dat echt eerder had moeten doen, toen dochter nog veel 'leuker' was (voor mij dan he!) en meer sprake van tweerichtingsverkeer. Dochter vliegt duidelijk uit en ik ben niet meer belangrijk voor haar. (Soms wel natuurlijk) maar goed, dat hoort toch ook? Met je kind heb je nu eenmaal geen gelijkwaardige relatie, misschien als ze volwassen zijn. Maar als ouder ben je er voor je kind, niet andersom. Kan zijn dat je zoon erg veel energie kwijt is aan andere dingen nu, en gewoon geen oog meer heeft voor jou. Zorg je goed voor jezelf? Zorg je voor andere, spannende, leuke dingen in je leven?

soort liefdesverdriet

slik. Heb geen pubers meer, maar ik voel wel aan wat er wordt bedoeld.

Het komt denk ik ook doordat ouders veel meer 'vrienden' met hun kinderen (willen) zijn dan de ouders van vroeger. Veel delen, meebeleven. Op een dag verandert dat, en dat schrijnt.

De opa's en oma's van nu die veel delen in het dagelijks leven van hun kleinkinderen krijgen die beleving straks nogmaals. Want hoe bijzonder het contact ook is, kinderen maken zich los, leven hun eigen leven. Ouders (en grootouders) blijven als het goed is een veilig nest bij calamiteiten (bijvoorbeeld bij volwassen boemerang-kinderen die na een relatiebreuk even terug thuis komen) maar dat is het.
Het leven zit vol verrassingen.

ha Tonny

Mijn dochter gedraagt zich bij opa en oma veel gezelliger dan thuis! Met oma gaat ze regelmatig winkelen, ik sta dan met mijn oren te flapperen! Wil ze met mij echt nooit meer doen. En zelfs een hoop activiteiten die ze thuis verschrikkelijk saai vindt, daarvan lijkt het bij opa en oma wel alsof ze ze leuk vindt!(ik weet wel beter, ze speelt gewoon lieve kleindochter, maar goed)
Liefdesverdriet, ja, dat heb ik ook wel een beetje. (Mam, ik heb liever niet dat je je opgeeft als fietsouder bij kamp..)ik mis de vele gesprekjes, geknuffel en gegiechel (Maar sinds kort mag ik weer voorlezen, mocht ik een poos ook al niet meer)

Verwend

Ik herken het helemaal. Ik krijg daarbij ook nog zoveel kritiek van m'n oudste zoon, niks wat ik doe is goed. En hij hing zo aan me vroeger....wilde niets liever dan tegen me aan lekker een film kijken of samen iets ondernemen. Hij is er zo aan toe om me los te laten en ik ben dat nog totaal niet. Maar het is wel goed he, dat knoop ik mezelf steeds in m'n oren. En zo'n ontzettend hechte relatie veranderen, tsja, dat gaat nu eenmaal niet zonder slag of stoot. Ik probeer met man en macht me maar gedeisd te houden, we zullen toch samen een ander soort relatie op moeten bouwen. Het beste werkt het als ik me zo neutraal mogelijk opstel, heb ik gemerkt. Geen oordelen, geen meningen, gewoon op een ietwat afstandelijke, licht-ongeïnteresseerde manier met hem omgaan. Dan krijg ik de meeste respons. Vreselijk!

Geen last van

Volgens mij is het het lot van een moeder om weinig waardering te krijgen van kinderen in de puberleeftijd. Dat wordt daarna vast wel weer een keer beter. Ik trek het me ook niet persoonlijk aan want ik weet dat ik het beste doe wat ik kan, en zij zijn niet verantwoordelijk voor mijn geluksgevoel.

Oeps

Ik geniet nog erg van zoon die met zijn 12 jaar nog erg knuffelig is. Kan soms wel onaardig doen, maar maakt dat vervolgens weer ruimschoots goed.

Ik vrees met groten vreze de dag dat hij niet meer wil knuffelen of dat het een stuk minder wordt. Kan er nu al verdrietig om worden, maar doe dat maar niet. Ik ga hem nu maar even snel knuffelen - is volgens mij nog wakker.

zelfde

Heeft hier een jaar of 9 geduurd en nog kunnen ze hard zijn.
De ene mocht ik niet knuffelen, de ander mocht ik niet aanraken of naar kijken of wat aan vragen.
En nog zijn het de makkelijkste niet.
Zoiets neem je bijna als vanzelf persoonlijk.
Nee, je kinderen zijn niet verantwoordelijk voor je geluk, helemaal mee eens.
Maar het tonen van genegenheid is een fijn iets voor de meeste mensen en als alles wegvalt is dat toch wel eenzaam, zeker als het zo lang duurt.
Ik zie volwassen kind nog vaak op de tong bijten of het er nog uitfloepen.
Ik zie dat de ander het onbegrijpelijk vindt als ik het niet met ze eens ben in een discussie, maar dat ik dat accepteer en verder kan gaan ipv elkaar proberen in het negatieve te overtuigen.
Het is moeilijk, het kan soms langer duren of misschien nooit helemaal slijten als ze anders opdrogen dan je denkt of als het iadh-kinderen zijn. Dan moet je je verwachtingen bijstellen op dat gebied.

Narrig

Als zoon honger heeft of gestresst is wordt hij weleens narrig en al te persoonlijk aanvallend naar mij toe. Daar maakt hij dan ook weer excuus voor en weet het steeds beter te voorkomen.
Hoe belangrijk het is om een ander te 'bevestigen' en een goed gevoel te geven en kritiek op een goed moment, apart even, neutraal te brengen, vragen kan al veel helpen, praten wij al heel lang over.
Maar ook over elkaar vergeven en elkaar met rust laten als dat nodig is. Ze kunnen er ook om vragen, laat mij maar even met rust.
En dat betekent echt geen woord meer zeggen of iets proberen er uit te krijgen. Zelfs even uit de buurt blijven en niet voor iemand heen en weer blijven wapperen.
Verder gelukkig wel complimenten. Bij het eten of als ik zoon even op gang help. "Je bent de CEO van dit gezien en dat doe je goed. Hopelijk laat ik je genoeg merken hoe ik dat waardeer."

En als ik of de kinderen een knuffel willen dan vragen we erom. En dat wordt tot nu toe altijd gehonoreerd. Spontaan gaat dat niet maar het voelt even goed.
Het is ook vaak wat formeel. Dochter neemt s'avonds afscheid als ze naar bed gaat met 'ik houd van jou'. Daar moet ik dan wel weer een houden van antwoord op geven anders lukt het haar niet om gerust te gaan slapen.