Kleine kinderen, kleine zorgen...

Interessant

Shoshana, je uitleg helpt me. Dat is voor mij een nieuwe manier om naar haar te kijken. En herkenbaar, wat je schrijft. Ik ga het eens met haar bespreken. Dank je.

Shoshana

Oef, of jij mij bent! Jouw post komt binnen zeg!
Heb je er een oplossing voor gevonden?

Hoe geef je zin dan?

Mijn kind doet inmiddels dus helemaal niks meer, komt al weken niet meer buiten. Stelt de zin van van alles en nog wat ter discussie, als ze al wat zegt. School, een normaal dag/nachtritme, af en toe naar buiten gaan. Hoe kan jij de normale dingen des levens zingeven, Soshanna, kan je vertellen of je dat lukt en hoe je dat doet?

skik

herkenning

Mijn dochter heeft ook een depressie gehad. Gelukkig inmiddels een paar jaar geleden. Ze was 15 toen ze aangaf niet gelukkig te zijn, binnen een paar weken was ze depressief. Slecht eten, op bed liggen met de gordijnen dicht, suïcidale uitspraken doen, soms ook totaal in paniek. Wij voelde ons als ouders ook erg machteloos. Ze is in therapie gegaan en wij hebben ook gesprekken gekregen met de therapeut. Ze had een paar nare ervaringen gehad, daar kreeg ze EMDR voor. Daarnaast heeft ze van de therapeut geleerd om anders naar situaties te kijken. Wij hebben ook volledige openheid richting school gegeven. We hebben ook aan hun gevraagd om signalen en dergelijke die zij zagen met ons te communiceren. Op school waren er ook regelmatig gesprekken, soms met de therapeut erbij. School heeft het programma aangepast zodat ze wel naar school kon blijven gaan.
Langzaam is ze uit haar depressie gekomen. Ze had inderdaad moeite met te veel prikkels, we houden daar rekening mee. Het is een gevoelig meisje. Het gaat haar nu goed, Ze is inmiddels 18 en stabiel. Heel fijn om te zien.
Ik vond dat haar depressie veel van onze relatie vroeg. Je bent toch alle twee erg bezorgd maar ook verschillend. Wij hebben ook veel samen gepraat. Regelmatig ook even samen eruit, even koffie drinken ergens bijvoorbeeld. Met onze telefoon stand by want.
Ik was zeker niet zo ongelukkig als mijn dochter. Ik kon ook genieten. Maar het hing wel als een schaduw over ons leven.
Sterkte voor jullie allen. Het is een hele klus waar je als ouder ook totaal onvoorbereid komt voor te staan!

Zingeving of faalangat

Een van de zorgverleners rondom kind noemde het ‘passief faalangstig’. Dat de angst om te falen zo groot is, dat in bed liggen en alles ter discussie stellen of vluchten in drugs een betere optie is dan doen wat je eigenlijk wilde/moest doen en dan misschien wel falen. Dit in tegenstelling tot de faalangst die zich uit in perfectionisme en controle acties.
En weet je, dan kun je zin geven wat je wil, maar dat komt niet aan. Want de angst om te falen wint.

Dus nee, Skik. De standaard adviezen van dagelijks bewegen, in gesprek blijven (desnoods tijdens afwas of auto rijden), elk stapje vooruit complimenteren en focus op de toekomst leggen; ik vermoed dat ze je dochter niet gaan helpen, omdat je dat wellicht al lang geprobeerd hebt. Je hebt het enige gedaan dat je kunt doen; de zorgverleners mobiliseren. Zorgen dat er mensen zijn die snappen hoe ernstig het is en met jullie en haar willen meedenken over de weg naar herstel. En escaleren als het niet meer gaat. Dat is het belangrijkste wat je voor psychisch zieke pubers kunt doen: druk uitoefenen op mensen die haar zouden moeten helpen.

Afspraak psycholoog

Mijn dochter heeft over 5 minuten een afspraak met haar psycholoog en raad eens wie er niet bij me in deze wachtkamer zit. Dit soort momenten word ik er zo moedeloos van, moet ik me zo inhouden om niet tegen mijn dochter te gaan schreeuwen dat ze haar bed uit moet komen, dat ze dit niet kan maken, dat ze zich moet laten helpen. Met de deur te smijten. Haar uit haar bed te slepen. Ik doe dat allemaal niet natuurlijk, maar dit is zo frustrerend.
Als zij zich niet laat helpen, als ik haar niet naar welke hulpverlener ook krijg, wat moet ik dan?
Dat ga ik zo ook voorleggen aan de psycholoog, daarom maar zelf naar de afspraak gegaan, misschien heeft de psycholoog nog ideeën.

Biebel

Thanks. Faalangst is inderdaad al jaren een belemmerende factor. Eigenlijk doet ze sinds de brugklas zo goed als niks meer aan schoolwerk. En inderdaad, babystapjes complimenteren, proberen enigszins actief te houden, we hebben het allemaal gedaan en het helpt niks. Vrijdag gaat ze voor een gesprek bij een instelling waar ze waarschijnlijk opgenomen gaat worden. Vreselijk maar ook heel fijn.

skik

Oh Yumeko

Zo frusterend! Kan de psycholoog misschien bij jullie thuis langs komen?

skik

Idem aan Skik

Bestaan er mobiele psychologen? Een gesprek met je kind in een voor haar vertrouwde omgeving? Misschien heeft dat meer effect.

Ja, of

Kinderen kunnen zich thuis ook niet meer veilig gaan voelen.

AnneJ

Soms moet je wat. Een kind wat niet mee wil krijgt zeker niet de juiste aandacht.

O zeker

Om mijn dochter mee te krijgen naar de psycholoog heb ik haar omgekocht met een poppenhuis bij Bart Smit. Daardoor kwamen we wel 5 minuten te laat. Dat te laat komen werd mij in het eindverslag wel verweten en het bleek terecht wat de huisarts meldde, deze psycholoog van het gezondheidscentrum had de laatste jaren weinig kinderen in haar praktijk. Om het schoolverzuim te bestrijden moest ik dochter maar een thermometer geven, haar melden dat ze geen koorts had en dan: kind jij gaat naar school. Geen beeld bij de interne dynamiek en ontwikkelingsproblemen van dochter. Later kreeg ze bij de psychiater een diagnose gegeneraliseerde angststoornis en nog veel later bij de vrijgevestigde psychiater de diagnose autisme.

Niet voor niets benadrukt men bij de hulpverlening dat het contact vrijwillig moet zijn. Soms kun je een kind over de drempel helpen maar je neemt een groot risico. Kinderen die zich toch al machteloos voelen verder dwingen zorgt juist voor meer tegenwerking, niet minder.

Belangrijk is om te zorgen dat ze zich veilig voelen bij jou en daar een opening wordt gelegd voor verdere hulpverlening. Hoe kunnen ze hulpverleners vertrouwen als ze jou al niet kunnen vertrouwen?

Grip op je dip

https://www.gripopjedip.nl/nl/Home/
Ik heb hier zelf geen ervaring mee, maar toen ik het in beeld kreeg, alweer een tijd geleden, leek het mij in elk geval een goede tip om mee te geven aan je puber.
Al zeggen ze nee, er kan een moment zijn dat ze toch even kijken en mee gaan lezen en mogelijk mee gaan doen.
Een echte depressie gaat veel verder en gepaste hulpverlening is dan zeker nodig, maar om te beginnen kan het misschien wat verlichting en herkenning bieden.

Hey het is oke

https://www.ggdgv.nl/gezond-leven/positieve-gezondheid/lekker-in-je-vel/hey-het-is-oke/

Dit jaar gestart. Al is het alleen al om jezelf te informeren wat er kan omgaan.

Yumeko toch

Goed dat je zelf bent gegaan. Dit is precies waarom het met grote kinderen anders is: je zet ze niet meer in de auto, mopperend en al, als ze niet willen. Want schreeuwen, mopperen, het helpt allemaal niet.

HOpelijk kan de psycholoog je een handreiking doen wat je kunt doen om haar toch te helpen. Soms is dat 'omkopen': ik ging met kind altijd na afloop lekkere koffie drinken en appeltaart eten. Misschien opvoedkundig best wel iets wat commentaar behoeft maar hee - hij was dan weer wel bij de hulpverlener geweest.
En soms lukt ook dat niet meer, maar dan is dat ook weer wat waar de psycholoog wat mee kan of moet.

@Skik: wat naar en moeilijk dat je kind zo'n gesprek moet voeren. Maar gelijktijdig: wat fijn dat ze er vrijdag al kan praten en dat er hulp is. Ik hoop zo voor je dat het een stap de goede richting op is!

Ergens goed in zijn.

Ik geloof meer en meer dat het belangrijkste is voor het ervaren van 'zin' dat je weet waar je goed in bent en dat je daar wat mee kunt doen, dat je wat kunt maken of doen waar je jezelf in kwijt kan, waar je je grenzen in kan verleggen en waar je tevreden over bent. Daarom is faalangst ook zo destructief. Het tast je identiteit heel diep aan.

Als puber was ik enorm op zoek naar de zin van het leven. Dat zocht ik dan in spiritualiteit en filosofie. Ik wist wel dat er niet iets objectiefs was maar ik zocht het wel in idealen. Gevoelige pubers zien veel (slechts) in de wereld. Voor kinderen zelf gaat de slogan 'kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen' ook vaak op! Als kind voel je je gewoon jezelf. Als puber voel je je klein en betekenisloos, in die enorme, gecompliceerde wereld met al zijn problemen, waar jij dan ook nog een volwassen leven in moet gaan leven! Het enige antwoord daarop is zelf iets concreets te zijn, écht te zijn. Maar ja, wie bén je dan écht?

Een ander belangrijk ding in de puberteit is 'anders-zijn'. Je anders voelen maakt het moeilijker om te ontdekken wie je bent. In de puberteit kijk je om je heen om te zien hoe je moet zijn, hoe je moet leven. En als je jezelf dan te weinig teruggespiegeld krijgt, kun je moedeloos worden, kun je ook soms niet zien waar je goed in bent. Of je ervaart de druk dat je iets moet zijn wat je niet bent, dat je bakken met energie moet stoppen in wat je niet goed kunt. Je kunt dan ook je plek niet vinden, weet niet wat je kunt gaan doen om jezelf in bloei te brengen. Ik heb het helemaal niet over grootse en meeslepende talenten trouwens. Ik heb het gewoon over 'waar je goed in bent' en dat productief maken.

Ik wil helemaal niet beweren dat je 'alleen maar' je kind moeten laten ontdekken waar het goed in is en dan is alles weer goed. Dat is natuurlijk grote flauwekul! Zo gemakkelijk is dat niet, zeker niet als je de gerichtheid op het goede in jezelf flink kwijt bent.Maar ik denk wel dat een sleutel naar het opdoen van zelfrespect en voldoening, met én zonder mentale problemen, ligt in het tot uitdrukking kunnen brengen van je talenten.

Ik moet eerlijk zeggen: ik vind dit zelf ook nog altijd een hele zoektocht. Ik worstel zelf ook sinds mijn puberteit met depressieve gevoelens. In mijn puberteit ben ik ook flink onderuit gegaan. Zo heftig als het toen was, is het allang niet meer geweest. Maar ik ben in mijn volwassen leven ook wel iets teveel de aanpassing ingegaan en kan nog steeds geen antwoord vinden op de vraag wat ik later wil worden . Ik loop dus zelf ook geregeld tegen die gevoelens van zinloosheid op. Ik denk dat ik inmiddels wel een wat beter beeld heb van waar ik echt goed in ben maar kan daar in het dagelijkse leven en werk te weinig mee dóen. Maar, nooit te oud om te leren, denk ik nu. Ik zet gewoon weer een volgende stap.

Groet,
Shoshana

Goed in iets zijn - Shoshana

Heb zelf een dochter die, vooral in de winter, regelmatig last heeft van pittige dips. Ik schat in tegen depressie aan. Met hard werken door regelmatig leven, goed eten en bewegen probeert dochter op de been te blijven. Faalangst speelt een grote rol in haar leven.

Shoshana, ik reageer even op jouw post. Wat ik lastig aan je bericht vindt is dat je het hebt over op zoek gaan naar iets waar je goed in bent. Volgens mij werkt dat juist averechts op faalangst. Het idee dat je ergens ‘goed’ in moet zijn, kan verlammend werken. Ik probeer mijn kinderen vooral mee te geven dat iets doen ook gewoon leuk en fijn kan zijn om te doen. Dat de uiteindelijke prestatie niet telt. Zoiets als: enjoy the ride.

En meestal als iets leuk en fijn is om te doen, doe je het vaak en word je er vanzelf beter in.

Ergens goed in moeten zijn

Aan de andere kant vind je iets vaak leuk als het lukt, als je er goed in bent. Als iets niet goed lukt/ als je iets niet kan dan is de kans groot dat je het ook niet zo leuk vind.
Mijn ervaring is wel dat het heel erg positief werkt als kinderen gaan ervaren waar ze goed in zijn. Niet omdat ze er goed in moeten zijn maar omdat ergens goed in zijn zelfvertrouwen geeft en vaak ook plezier. Wat het is maakt niet uit, iets creatiefs, koken, muziek maken, sporten, rekenen, schrijven etc.
Mijn dochter was heel onzeker, faalangstig en hoog sensitief. Op de basisschool presteerde ze hierdoor weinig en was ze vaak ongelukkig.
Toen ze op de Middelbare school ontdekte waar ze goed in is en wat ze leuk vindt (omdat op haar school veel aandacht is voor praktijkvakken zoals techniek en koken, creatieve vakken, dans, toneel, sport, muziek) kreeg ze langszaam het gevoel dat zij ook ergens goed in is. Ze zit nu in de tweede, gaat met plezier naar school en voelt zich thuis blijer dan ooit tevoren. Haar resultaten zijn op alle fronten ook veel beter en dat allemaal omdat ze heeft ontdekt wat ze leuk vindt en waar ze goed in is en ze op een school zit waar dat gezien en gewaardeerd wordt.

Moeten

Voor mij is goed moeten zijn iets wezenlijk anders dan je talenten ervaren en daar vrijmoedig mee kunnen werken. Als je ‘ver heen’ bent, kun je dat ook niet meer. Dan zit je over het algemeen vast in verwachtingen, die van jezelf, de maatschappij, anderen. In (ervaren) moeten.

Ik zeg beslist niet dat alle psychische/psychiatrische problematiek opgelost wordt als mensen maar voldoening kunnen halen uit waar ze goed in zijn. Ik denk wel dat het vermogen ontwikkelen op een ontspannen manier met je talenten te werken (wat die dan ook zijn) een goede kans biedt op een als waardevol ervaren leven, met of zonder psychische problematiek.

En dat gezegd hebbend, snap ik ook heel goed dat dit niet de heilige graal is. Psychiatrische problematiek kan dat vermogen ernstig ondermijnen. Maar hoop doet leven. Je kunt jezelf of je kind nou eenmaal niet opgeven. Maar tegelijk is het volstrekt duidelijk dat er situaties en periodes kunnen zijn waarin er geen ruimte is voor zoiets frivools als aan je talenten werken. Dan moeten ze het eerst maar eens zien te overleven, om het maar keihard te zeggen. Als ouder lijkt me dat verschrikkelijk om te zien bij je kind en zo weinig te kunnen doen. Hartverscheurend.

Groet,
Shoshana

Yumeko, Skik

Vergeleken met jullie verhalen zie ik dat het bij ons nog meevalt. Tegelijkertijd hoop ik dat dochterlief zich wel gaat uitspreken, op het moment dat het niet goed gaat. Want ik zie het niet aan haar... Ik heb geen idee wat er bij haar onderhuids broeit.
Machteloosheid is het meeste wat ik bij jullie tussen de regels door lees. Je wil je kind zo graag helpen, maar ze moeten het toch echt zelf willen. Goed dat je toch zelf naar de afspraak gegaan bent, Yumeko. En Skik, hopelijk kan je dochter geholpen worden in de instelling, kunnen ze haar de handvatten bieden die ze nodig heeft.

Zoveel herkenning

Gelukkig kan het ook hier veel erger maar zwaar vind ik het wel. En het moeilijkste vind ik dat ze zich zo slecht laat helpen. . Het gaat hier gelukkig steeds beter maar vanavond slaap ik in haar bed zodat ze even veilig naast papa kan. Zo'n angst om te slapen. Ze kan het allemaal benoemen. Ik wil controle en daarom houd ik niet van slapen maar met verstandelijk begrip is het nog niet over...

Moeilijk

Ik draai al een aantal dagen om dit topic heen, durf niet zo goed iets te schrijven, omdat mijn kind alweer aan de beterende hand is en ook niet psychisch ziek was maar lichamelijk.
Voordat ik het vergeet wil ik jullie allemaal heel veel sterkte wensen en de hoop uitspreken dat jullie kinderen de juiste hulp gaan krijgen.

De juiste hulp krijgen was voor ons ook heel moeilijk. De arts op SEH die ons 12 jarige kind op zijn ziekste moment zag wilde niet erkennen dat hij echt ziek was. Ze gooide het op lui pubergedrag en als wij dat toestonden dat hij zo oeverloos sliep dan zou hij nooit beter worden, we moesten hem actief wakker houden door met hem bezig te zijn. Achteraf bleek zijn oeverloos slapen te liggen aan een ontsteking van de hersenen maar dit terzijde.

Op zich ben ik het er mee eens dat kinderen vanaf 12 jaar (mee) mogen beslissen over hun behandeling maar dan moet het kind wel goed wakker zijn en weten wat het beslist en daarvoor moeten artsen naar de ouders luisteren.
Ons kind heeft 10 dagen heel veel geslapen en als hij wakker was dan had hij een verlaagde staat van bewustzijn wat volgens ons door met name 1 arts gewoon genegeerd werd.
Toen we voor de 2e keer in 2 dagen op de SEH zaten en zoon vroeg of het nu klaar was, omdat hij naar huis wilde werden we dus ook naar huis gestuurd. Wij vonden ons kind te ziek en vonden het onverantwoord maar kind "wilde niet verder onderzocht" dusssssss
Pas na een derde dag op de SEH werd zoon opgenomen en aan infuus en sonde gelegd, omdat hij te ver verzwakt was.
Toen zoon in een "wakker" moment zijn sonde uit zijn neus had gepeuterd heette het dat hij zelf geen sondevoeding meer wilde en werd hij op onze vraag niet meteen weer aangesloten op de sondevoeding. Door de sonde te verwijderen had hij aangegeven dit niet te willen volgens de arts.

Het feit dat artsen luisteren naar een kind van 12 waarvan de ouders zeggen dat hij zich nu heel anders gedraagt en zij hun kind nu eigenlijk niet herkennen was heel moeilijk om mee te maken. Mijn kind wist echt niet wat hij zei of deed, door de verhoogde druk in zijn hersenen gingen allerlei dingen anders dan voordat hij ziek werd. Zonder sonde moest kind gewoon boterhammen eten aan tafel met mes en vork maar hij kon amper zitten en zijn coördinatie was zo slecht dat ik de vork heb afgepakt, zo bang was ik dat hij in zijn ogen zou prikken. Dokter boos, want met mes en vork eten was belangrijk voor het herstel van de coördinatie.
Toen dit speelde waren de artsen nog op zoek naar wat kind mankeerde, de diagnose zou nog 4 dagen op zich laten wachten. Dat we toen als ouders niet konden afdwingen dat die sonde weer aangesloten werd, en dat ons bezwaar over die vork niet gehoord werd daar kan ik nog boos over worden.

Ouders kennen hun kind het beste en daar zouden artsen en hulpverleners ook naar moeten luisteren, omdat de motivatie van zieke kinderen om geen hulp te willen niet juist is.

Ik leef met jullie mee en hoop dat ieder kind op tijd de juiste hulp krijgt.

Kopzorg

Die frustratie herken ik. Hebben ze excuses aangeboden?

en...

heeft hij er geen blijvende schade door opgelopen?

Excuses

Van het ziekenhuis wel een soort van excuus gehad. Een dokter die zei dat het proces voor de opname "anders" had gemoeten.
Van de arts die het lui pubergedrag noemde niet.
De tijd en zin om het aan te vechten was er niet
Zoon revalideert nog steeds 1 jaar en 10 maanden na dato Hij valt in de groep kinderen met NAH.
Hij moet nu om leren gaan met de verhoogde prikkelgevoeligheid, dat gaat waarschijnlijk nooit meer over.
Dat had hij ook gekregen als de ziekte eerder was ontdekt. De hersenen waren ontstoken en dan krijg je dat.