Intrinsieke motivatie

in stukjes hakken

Als het doel te ver weg ligt op het moment dat er actie moet komen (en wellich te abstract geformuleerd), dan merk ik bij 15-jarige dat het niet echt lukt.
(in de gesprekken erover is het allemaal helder en duidelijk, net wat je zegt, en ik vind hem oprecht en eerlijk over zijn doelen en ideeen).
dus naast intrinsieke motivatie voor 'later' proberen we het hier te verkleinen en de lol te halen uit kleinere stappen waar wel de motivatie voor op te brengen is. Is dat wat?

En daarbij: op zich is er niet heel veel mis met (school)'straf' en/of (school)sanctie, want het helpt op zo'n moment wel om het korte termijn resultaat te bereiken. En als je erachteraf samen over praat gaat het vast elke keer iets beter toch? Het helpt ook om regels van school om te zetten in iets waar hij zelf wat aan heeft.

gr Angela

Stoppen met straffen en belonen

http://www.ouders.nl/opinie/waarom-beloningssystemen-in-de-opvoeding-niet-werken

Kinderen willen graag meekomen en het goed doen als ze weten hoe en als het ze lukt. Daar doe je een beroep op. En daar denk je oplossingsgericht in mee. En uiteraard afhankelijk van de leeftijd bespreek je samen met je kind wat belangrijk is, hoe je prioriteiten stelt en hoe je jezelf aan de gang zet, vooral als het wel redelijk is maar een minder leuk klusje bijvoorbeeld.
Het is ook per kind verschillend. Bij mijn kinderen is routine heel prettig. Zoon zal altijd zelf het initiatief nemen om het vuil weg te brengen. Altijd op dezelfde manier, hij vraagt mij om het 'voor' te zetten en dan brengt hij het weg.
Ik moet ook mijn best doen om meer te vragen dan te stellen, om henzelf de vraag te laten verdiepen, waar gaat het eigenlijk over. Wat willen ze bereiken en hoe gaan ze dat aanleggen. Het uitspreken daarvan, zonder mijn vragen, tegen mij, kan ook al helpen. Zoon vertelt tegen mij hoe hij zijn lading opdrachten indeelt vandaag en wat hij nu doet, met wie en hoe, en wat hij tot morgen uitstelt om reden. Hoef ik niets op terug te zeggen. Maar het aanhoren en hmmm-en versterkt zijn motivatie en inzet.
Op veel jongere leeftijd was het hier juist wat extremer stellen, het uitvoeren van concrete enkelvoudige opdrachten gaf meer zelfvertrouwen dan het zelf uitzoeken in een verwarrende wereld. Dat stellen daar verval ik nog weleens in.:-)
Maar op deze leeftijd corrigeren ze dat wel.

Jou oprechte aandacht kan de motivatie van je kinderen versterken. Maar dat is altijd in een reactie op hoe je kind denkt en reageert.

volgens mij

is intrinsieke motivatie dan al voor een groot deel stuk gemaakt. Repareren is altijd lastiger dan laten bloeien;)
Maar dat geldt voor veel kinderen, ik vind het schoolsysteem hier niet echt insteken op intrinsieke motivatie.

Ik zie in allebei de mogelijkheden die je schetst in principe niets.
Je kunt een kind toch ook gewoon helpen, steunen, begeleiden, coachen?

Je hulp aanbieden

Je kunt in elk geval je hulp aanbieden. Je ziet dat het je kind moeite kost en wat kun jij voor hem doen dat zou kunnen helpen? Laat je kind daar zelf over nadenken en daar zelf de regie over houden.
Dan zou ik wel stoppen met straffen en belonen. Iemand die je aan de ene kant wil helpen en aan de andere kant wil straffen, zou ik zelf niet vertrouwen.

tenzij

je daar samen afspraken over maakt.
Sommige kinderen vinden het prettig om streng aangepakt te worden, en sancties af te spreken. Maar ik zou dit bij kind laten, daar niet te snel regie in nemen.
(Intrinsieke motivatie heeft natuurlijk te maken met eigen regie, verantwoordelijkheid, onderzoeken van je eigen emoties)

Lastig

Dat is een lastige want een haperende intrinsieke motivatie kan aan zoveel dingen liggen. Anders gezegd: er moeten wel heel veel executieve functies op groen staan (concentratie, organisatie, planning enzo). Vaak gaat daar iets moeilijk waardoor de zin om iets te doen, weg ebt. Of het andere uiterste: er wordt zoveel geregeld dat hij zelf nauwelijks inbreng heeft.

Daarbij is 'zoek het maar uit' ook een sanctie en een sanctie is 1 ding, altijd korte termijn, maar wat staat daar tegenover, op korte termijn? Op die manier word jij de boeman en voor de boeman werk je niet graag hard en precies. Eigenlijk zeg je daarmee ook 'doe het voor mij en wel met plezier'. Wat zit er in voor hem? Ja, het halen van een toets of een examen of je diploma maar dat is voor veel pubers vaak nog te ver weg en daarmee uit het zicht. Aan de andere kant zou ik heel voorzichtig zijn met beloningen in natura (geld of goederen): dan is het hek van de dam. Voor je het weet, krijg je dat beloningen steeds groter moeten worden (elkaar moeten overtreffen) terwijl de motivatie nog harder achteruit holt. Sommige kinderen hebben baadt bij een beloning op korte termijn (een toetje, lievelingsmaal) en andere sparen graag voor iets groters (uit eten, of naar de film met z'n allen). Zelf zoek ik het liever in iets van film, avondeten, boek, een (gezamenlijk) uitje. Maar het ligt er maar net aan of je kind dat ook fijn vindt.

Het is wel een interessante vraag. Ik ga zelf het boek de aanrader van OOL, 'Slim maar.." van Peg Dawson eens doornemen met die vraag in 't achterhoofd. Misschien ook iets voor in jullie geval?

Is dat wel het probleem?

Zit het niet meer in het kunnen plannen en organiseren, in onvoldoende of gebrekkige executieve vaardigheden?
Zoals puber hier soms zegt: Ja mam, die hele prefrontale cortex ligt er nog uit hoor. ;-)

Afleiding

Het kan ook in de ontwikkeling van een kind zitten. Zoon is een keer blijven zitten omdat hij ineens een explosie van sociale ontwikkeling had. Rigide als hij is kon daar het schoolwerk niet meer bij. Klinkt als een smoesje maar het was gewoon letterlijk zo. Ik zat naast hem, gewoontegetrouw, we openden zijn agenda en de boeken en zijn aandacht sprong als een kikker weg direct nadat we begonnen naar zijn vragen en belevenissen over vriendschap, verkering, je eigen presentatie en meer. Het kon er gewoon niet bij.
Dochter maakt nu een periode door waarin ze zich creatief en handvaardig ontwikkelt en een aantal havo vakken past daar gewoon niet meer bij. We gaan een MBO-opleiding zoeken, we zijn niet allemaal intellectuelen en misschien komt het later nog maar bankhangen op de havo gaat niet door.
Ze volgt nog 1 vak en dat lukt door er samen bovenop te zitten, wekelijks een overzicht te houden, dagelijks even naar de volgende dag te kijken, en steeds de motivatie daarvoor te ondersteunen.

Ik vind het al heel wat als ze in hun hoofd wel willen!

Dat is toch ook intrinsieke motivatie?

Mijn zoon zit in 3 VWO, is slim genoeg maar vindt al dat 'moeten' op school en met het schoolwerk lastig. Hij vindt de meeste stof niet interessant.
Wij (ouders) begeleiden hem met het plannen, aan het werk gaan, stof bespreken, etc. Dat zorgt ervoor dat hij het toch haalt.
Hij heeft zelf mogen kiezen of hij begeleiding wil of dat hij liever naar de Havo gaat (dit jaar of volgend jaar). Hij wil niet afstromen omdat het dan nog saaier wordt, ook al zou dat betekenen dat de middelbare school een jaar korter duurt.
Maar dat betekent niet dat hij het allemaal vanzelf doet. Hij heeft ons als stok achter de deur nodig (sanctie of beloning, beiden komt voor).

School kost best veel tijd, vooral door het huiswerk. Hij doet het allemaal wel. Niets mis met zijn motivatie lijkt mij.
Ik ga ervan uit dat hij hier uit gaat groeien zodra hij daaraan toe is. En hopelijk helpt het wegvallen van enkele vakken volgend schooljaar ook.

Vogel

Maar daar huizen toch al die executieve vaardigheden (waarvan er meer zijn dan die ik zonet opnoemde)? Ik gaf maar wat voorbeelden, het was geen volledige opsomming, hoor!

Intrinsieke motivatie

Intrinsieke motivatie vind ik een vrij lastig begrip. Ik ben zelf ook niet intrinsiek gemotiveerd bij alles wat ik doe. Ik vind mijn werk oprecht leuk en dus is er intrinsieke motivatie. Maar dat ik op een regenachtige dag dat ik slecht heb geslapen toch naar mijn werk ga is weer extrensieke motivatie. Ik krijg er voor betaald en het levert gedoe op als ik niet ga.

Bij mijn kinderen werkt extrensieke motivatie gemiddeld uitstekend: straf als het schoolwerk onder maat is en een gewilde beloning bij overgang/hogere cijfers/goed rapport of wat maar de bedoeling was. Dat is dan allemaal niet heel charmant inderdaad maar het werkt soms gewoon wel. En met de jaren komt die intrinsieke motivatie vanzelf wel wat meer. Niet dat iedereen dat nodig heeft. Sommigen hebben die intrinsieke motivatie van zichzelf. Maar als ze die niet hebben dan ga ik daar niet op wachten als er een methode is die wel werkt. Zal ook niet bij iedereen werken maar hier in huis levert het meestal wel resultaat op.

Ons beloningssysteem werkt een beetje

Na een moeilijke start in de brugklas, oudste had bo gedaan met 2 vingers in de neus, heb ik bij de zoveelste 5 geroepen dat wie een 8 scoort mag kiezen wat we eten.
Nou dat heb ik geweten, de pizza, taco's, bami met oosterse kip kluifjes en lasagne komt mijn neus uit.
Is dat intrinsieke motivatie, is het wat anders? Moeten we daar op psychologisch niveau over discussiëren? Ik weet het niet, het werkt en dat is voor ons nu voldoende.

De volgende stap

Voor mij gaat het nu om de volgende stap. Ik help met plannen, belonen, sanctioneren, ik hielp inhoudelijk, regelmatig even herinneren aan het huiswerk. Vriendelijk, vragend, boos. Allemaal gedaan in de afgelopen jaren. Eerst veel, toen steeds minder. Nu zijn we toe aan de volgende stap.
Nu, halverwege 5V vraag ik me af hoe ik het nu (meer) kan loslaten met als resultaat dat hij het zelf oppakt. Want: zodra hij zich een periode inzet haalt hij (ruime) voldoendes (zonder nachtenlang studeren of zoiets), doet hij minder, dan komen er onvoldoendes. Het is niet alleen het leren van huiswerk maar ook de aandacht in de klas voor wat er gedaan moet worden. Bij periodes zijn er veel andere dingen belangrijker. Heel simpel: als hij zich (bijna) altijd op een normale manier inspant is er niets aan de hand. Maar dat houdt hij (nog?) niet vol. Hoe ga ik dat bereiken?

Toon verwantschap

Voor zestienjarigen is de zelfstandigheid die je het liefst zou zien op school teveel gevraagd. Goede wil en goede voornemens worden steeds weer dwars gezeten door onweerstaanbare verleidingen of schijnbaar ernstig belangrijke dingen die alles doen vergeten.
Dat is normaal.

Tussen nu en het einde van het jaar valt van training op dit gebied niet erg veel te verwachten.

Het is ook normaal dat ouders zich er druk over maken.
Ik vind dat je vooral niet moet vergeten dat te vertellen. Niet door regels of straffen, maar gewoon door open te zijn over je eigen ongerustheid. Zoals je dat met je partner, je moeder of je vriendin ook doet. Had jij je belastingaangifte al gedaan? Wil je dat iets voor je uitzoek? Zal ik de wekker zetten?

Je rol verschuift van opvoeder naar verwante. je verwantschap tonen is daarin belangrijk. Dat kan helpen bij het ontwikkelen van intrinsieke motivatie: gewoon willen - zonder straf of beloning - dat je ouders geen zorgen hebben om je werk. Gewoon gebruik maken van de ondersteuning die ze kunnen geven (mam, wil jij de wekker ook zetten? Ik kan echt niet te laat komen morgen?)

De een leert dat makkelijker dan de ander. Mijn zoon schoof moeiteloos naar volwassenheid en nam zijn nieuwe rol als huisgenoot automatisch aan: koken, inkopen doen, de was en zijn eigen studiewerk. Dochter moest veel meer moeite doen om zeker te zijn dat het ons net meer om het opvoeden te doen was.

Geduld.

Hart onder de riem

Het voelt als een hart onder de riem, M Lavell, jouw reactie. Vooral het laatste stuk. Betreffende zoon is bijna 17, wast en strijkt zijn dure truien (zelf gekocht) zelf, loopt net naar boven om wiskunde te doen (!) nadat hij even, ongevraagd, de groenten voor de ovenschotel heeft gesneden. In de keuken mopperde hij op de zware dag van vandaag: moeilijk proefwerk vanmorgen, tot over half vijf naar school en morgen een wiskunde proefwerk. Hockeytraining maar afgezegd zodat hij kan leren. En ik? Ik beaamde dat het pittige dagen zijn, dat het van de week mooier weer wordt en dat hij vrijdagavond fijn met zijn vrienden kan afspreken. En nu, na het lezen van jouw reactie moet ik er gewoon van glimlachen.

Geduld.

En, van opvoeder naar verwante. Mooi!

wat vind je kind belangrijk?

Dat is de vraag is die ook stel. School is meestal niet zo belangrijk, vrienden, gamen, sporten, uitgaan, bijbaantje etc. dat wel. Prima, dat mag dus ook. Sterker nog: het moet ook. Anders heb je helemaal geen motivatie meer.
Dus stel ik de vraag: hoe ga regelen dat je tijd hebt voor de leuke dingen? School moet en als je daar een hekel aan hebt, ontwikkel je een strategie om daar zo snel mogelijk vanaf te komen. Meestal komen ze dan toch wel uit op dat ze er voor moeten werken. Afstromen naar een lager niveau helpt niet want dan is het zo makkelijk dat je er sowieso geen motivatie meer voor hebt. Dus: alle leuke dingen plannen en de rest is voor school en huiswerk. Dat plannen zelf laten doen. Tien tegen een dat er niet genoeg tijd is voor school en/of huiswerk. Ok, hoe ga je dat oplossen want als je het zo laat staan, haal je school niet, blijf je zitten, zak je, en moet je nog langer naar school. Beginnen over 'later' helpt vaak niet, later is veel te ver weg. Kinderen leven in het nu, volgende week is al ver weg.
Ik help bij die planning, tenminste met het maken/opschrijven van die planning, de inhoud bepaal ik zeker niet. De uitkomst hier was een strakke planning voor wat betreft school/huiswerk, niet gaan voor een zes want als je planning een keer niet uitkomt, kun je jezelf een 4 veroorloven. Als het werkt, werkt het. Het mooie is dat uitslapen hier als eerste sneuvelt terwijl zoon eerst z'n bed niet uit kon komen! School is nog steeds niet leuk, maar met goede cijfers wel te verdragen en het einde is in zicht!