U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
incasseringsvermogen
Dochter van 12 heeft geen incasseringsvermogen en dit al langere tijd zo. Bij elk ding wat niet gaat zoals zij wil of als ze iets moet doen waar ze geen zin in heeft is het drama. En dat ook echt drama: het leven heeft geen zin, ze kan er net zo goed niet zijn enzovoorts.
Het is altijd een koppige tante geweest, verlegen en best zachtaardig, maar als ze iets niet wil, dan doet ze het niet. Toen ze jonger was, was het makkelijker om met een beetje streng toespreken haar toch haar taak te laten doen, maar nu trekt ze al een tijdje de 'dramakaart'. Ik noem het nu zo omdat ik me echt even erger aan haar gedrag.
Het begon in groep 7-8: vaak huilen om niks. Huiswerk maken: huilen. Werken op school: huilen. Niets willen doen, alleen maar tekenen en knutselen. Ze kan het wel, want op de toetsen en cito's scoort ze prima. Eerst heb ik het met praten geprobeerd op te lossen, meebewegen, wat is er mis, wat voel je etc. Ook de juf had regelmatig gesprekjes met haar. Er werd aan alle kanten rekening met haar gehouden. Alles was saai en stom: ze kreeg uitdagender werk. Als ze er even 'doorheen' zat, dan mocht ze op de gang gaan lezen of tekenen etc. Omdat dit niet hielp en ze echt niet lekker in haar vel leek te zitten zijn we naar een kinderpsycholoog geweest. Ze deed daar haar verhaal en na twee afspraken ging het wonderbaarlijk beter. Misschien omdat ze zich serieus genomen voelde. Na een aantal keren hebben we dit afgerond.
Inmiddels is ze gestart op de middelbare school. De eerste weken had ze het prima naar haar zin. Maar nu we een paar maanden verder zijn begint het weer. Elke dag een strijd om het naar school gaan, om huiswerk, om tas inpakken. Alles is zwaar, stom, pfffff
Ik begrijp best dat school stom is. Ik vond school ook stom, maar je zal toch moeten. Elk kind moet naar school. Zo is het nu eenmaal. Maar dochter vindt het leven heel zwaar en legt elk klein negatief dingetje onder een vergrootglas. Kan uren klagen over die leraar die een vervelende opmerking maakte 3 weken geleden of die klasgenoot die irritant lacht.
Het liefst zit mevrouw de hele dag te knutselen of op haar computer. Tja, dat wil elk kind wel, maar zo zit het leven niet in elkaar. Twee jaar al, probeer ik op een pedagogisch verantwoorde manier met haar in gesprek te gaan om haar het op een ander manier te laten bekijken. Naar haar kant te luisteren en een oplossing te bedenken om haar wat tegemoet te komen. Gezellig huiswerk maken in de woonkamer met iets lekkers erbij, haar helpen met haar tas inpakken, haar als het regent met de auto naar school brengen, met haar praten hoe ze kan omgaan met irritante leerkrachten en klasgenoten.Praten over de positieve dingen. Haar complimenteren, motiveren en ondersteunen. Dan gaat het even goed, maar kort daarna is het weer drama. Om alles wordt ze boos: als ze even niet weet wat ze moet knutselen en ik geen goede ideeën aandraag, als ik zeg dat ze huiswerk moet gaan maken, dat het tijd is om te gaan slapen, als ze niet weet wat ze aanmoet. Op school zit ze de laatste tijd een paar keer per week bij haar mentor om uit te huilen en te mopperen over van alles en nog wat. Het liefst praat ze de hele dag over alles wat stom en vervelend is in het leven,.
Ik moet nu echt op mijn tong bijten om niet te zeggen dat ze zichzelf gewoon een schop onder haar kont moet geven. Dat school en werk nu eenmaal bij het leven hoort. Dat niet altijd alles gaat zoals je wilt of zoals je leuk vindt. Maar dat doe ik niet, omdat zij dan zegt dat ze het leven op deze manier nutteloos vindt en er net zo goed niet kan zijn. Dat niemand haar begrijpt. Eerst is ze dan boos en daarna verdrietig. En dat verdriet voelt voor haar echt. Dus ga ik weer met haar in gesprek en met haar meedenken. Maar aan de andere kant vind ik dat haar verdriet niet nodig is, dat ze de gewone dingen in het leven aan moet kunnen. Want als je alles als wat even tegenzit als vreselijk beschouwd, dan wordt het leven inderdaad wel heel zwaar. Ik merk dat ik er een beetje allergisch voor wordt. Je hebt wel eens van die mensen die alles zwaar vinden in het leven, terwijl zij het echt niet moeilijker hebben dan een ander, maar gewoon minder incasseringsvermogen hebben.
Herkent iemand dit? Heeft iemand tips? Toch weer naar de kinderpsycholoog? En wat kan ik in de tussentijd zelf nog doen?
Testen
Ik zou aandringen op meer onderzoek, algemene ontwikkeling en meer (is er sprake van een stoornis?) en geen algemene gesprekken . Ik heb het gevoel dat je dochter niet voldoende serieus genomen wordt door de psycholoog en ze jullie als gezin teveel laten zwemmen.
Ik lees dat jij je best doet. Ik weet uit ervaring dat je soms moedeloos kunt worden. Mijn manier was om elke dag af te sluiten en niet mee te nemen naar morgen. De volgende dag is "nieuwe dag nieuwe kansen"... voor zolang dat lukt. (Bij ons meestal niet zo heel lang helaas.)
Haha
En neemt die psycholoog zichzelf wel serieus?
Veel meer dan dat doet een psycholoog vaak niet en om dat dan een placebo te noemen....
Misschien moeten jullie wat meer afstand van elkaar nemen? Opdat jij wat minder last van haar hebt en zij wat meer ruimte krijgt?
Iets als kamer opruimen en huiswerk maken vind ik echt haar pakkie an. Nu vind ik dat sowieso al snel maar bij jouw dochter lijkt me dat vrij belangrijk.
Kan ze niet wat meer onder de vleugels van vader, of iemand anders?
Ze kan het!
Ihkv meedenken: steun en stimuleer haar om zelf haar zaakjes te regelen. Geef haar verantwoordelijkheden die ze aankan.
Mag ze zelf naar de stad? Mag ze eten maken? Mag ze het woord nemen als er een afspraak gemaakt moet worden? Kortom, mag ze groot zijn?
En als er iets móet gebeuren, maak de taken dan klein. Kleine doelen die tot het grote doel leiden.
mijn zus was/is ook zo
Merk dat ik daardoor ook in het kamp van 'schop onder de kont' zit terwijl dat voor kind van to misschien wel rampzalig uitpakt.
Mijn ouders zijn heel erg meegegaan in het gedrag van mijn zus. Mijn zus had periodes dat ze lief en tevreden was en dat maakte het het alleen maar lastiger vond ik. Ik was ook jaloers op mijn zus, ze was/is mooi en ze kreeg door haar gedrag alles wat ze wilde. Nu heeft ze ook alles wat ze zich wensen kan en als het niet gaat zoals zij het wil dan komt het wel goed want haar man en kinderen vliegen voor haar, bang voor al het drama wat anders volgt. Toch een soort van successtory maar ik blijf ver van haar uit de buurt.
Eyeopener door Miekemieke
Ik lees net het bericht van Miekemieke #30 voor een 2e of 3e keer. Dat gebeurt wel eens, en in eens schiet de gedachte door mijn hoofd ik kan hier ipv Miekemieke en de man van haar zus mijn tante en ipv de man en kinderen mijn vader en mijzelf invullen.
De zus in kwestie is mijn moeder, die heeft 2 jaar geleden op 70+!! Leeftijd de diagnose autisme gekregen.
De psychiater gaf aan dat meisjes veel socialer worden opgevoed waardoor het minder opvalt en leidt tot onderdiagnose. Verder is bij vrouwen op oudere leeftijd ook veel meer cultureel bepaald wat hun route was, thuis bij de kinderen waardoor ze hun omgeving makkelijker naar hun behoeften konden plooien en de schil (man en kinderen) zijn dan het sociale glijmiddel. De verwachtingen van nu voor zowel jongens en meisjes zijn nu zo veel hoger en ook de kennis over autisme is hoger, hoewel meisjes nog steeds ondergediagnostiseerd zijn vanwege andere uitingsvormen dat het vaker voor lijkt te komen maar in feite is het de veranderde omgeving die vaker voor problemen zorgt.
Ik denk dat dochter van to zeker signalen uitzend dat het niet lekker gaat en dat een schop soms kan helpen maar er kan ook meer aan de hand zijn.